Duurtest: Specialized Enduro Expert, een hoop wijzer geworden

Dik een jaar geleden zat ik op een boot. Drijvend op Lake Tahoe, nagenietend van een eerste dag kennismaken met de nieuwe Specialized Enduro. Een beest van een fiets. Nieuwe maatvoering, nieuw veerconcept en totaal anders dan wat iedereen had verwacht. Specialized had ons weer verbaasd. Zo’n dagje Californisch bikepark blazen is mooi. Maar hoe houdt zo’n fiets zich op terrein waar de zon niet altijd schijnt?

Maanden later was daar een grote doos met daarin een vlamnieuwe Specialized Enduro Expert. De basis voor onze lange duurtester. De fiets waar we in alle rust diverse componenten mee kunnen uitproberen. Testjes doen, dagenlang afdalen op mooie paden en weet ik veel meer. Lang verhaal kort: omwille van een of andere vleermuis met kapsones is de fiets lang niet zoveel gebruikt als gepland. Op het moment dat we er dan eindelijk op los mochten in de bergen, brak ik de kop van mijn onderarm op een uitstekende rots. Au! Weken in het gips, een lastige operatie en drie maanden zonder fiets tot gevolg. De Enduro stond erbij en keek ernaar.

Het excelbestand met bijgehouden ritten spuwt een totaal van zo’n 70.000 daalmeters uit. Nog steeds ruim meer dan de gemiddelde recreant in een coronajaar. Maar een fractie van wat eigenlijk de bedoeling was. Wat hebben we met de Enduro gedaan? Bikeparks! Eindeloos rondjes draaien op alle mogelijke locaties waar legaal gefietst mocht worden. De bekende Duitse parken Winterberg en Willingen zijn voor de minionpoppetjes inmiddels bekend terrein. Verder namen we de fiets mee naar de Côte d’Azur, Italiaanse Alpen, Tsjechië en de Ardennen.

Terug naar Californië. Tijdens de introductie van de fiets reden we de bekende ‘Boondocks’ trail in het Northstar Bike Park. Niet toevallig ook de locatie van de Enduro World Series in 2019. Hotseknotsen over stenen en eindeloos stofwolken blazen, bocht na bocht. De fiets verraste omwille van zijn kaarsrechte koers bergaf. Eenmaal op snelheid lijkt de fiets vrij eenvoudig overal overheen te brommeren. De ideale bike voor bijvoorbeeld de Megavalanche.

We schreven in (en kregen later het geld weer terug). Van de complete ‘Expert’-fiets bleef enkel het frame en de demper over: een Fox DPX 2 Performance. Aan een oproep om te stemmen welke (idiote) kleur deze fiets moest hebben werd vrij massaal gehoor gegeven. Jullie wilden Minions. En die kwamen er. Een Öhlins-vork kwam uit Zweden over om de fiets mee op te bouwen en vanuit de UK ontvingen we een set Hunt-wielen. Ook werd er vanaf de andere kant van de plas een set Hope-remmen opgestuurd. Genoeg elementen voor een droomfiets.

Het totaal bleek bombproof, maar heavy: 15,6 kilo geeft de weegschaal aan. De Michelin DH-banden van dik 1500 gram per stuk en aluminium Hunt-wielset van 2050 gram dragen daar voor een groot deel aan bij. De fiets is dan ook niet gebouwd om prijzen mee te winnen berg op. Al moet je er wel degelijk goed mee kunnen klimmen.

Setup

Om de Enduro tot in de puntjes naar wens af te stellen nam ik de fiets mee naar ons standaard testterrein in de Ardennen. Een berg met ± 130 meter hoogteverschil, gemeten over zo’n 1500 meter dalen. Niet veel, maar ideaal om keer op keer dingen te tweaken en finetunen. Zo werd de achterdemper afgesteld. Ook de standaard volume spacer werd vervangen door een groter exemplaar. Hier lees je hoe je dat zelf eenvoudig kunt doen. Zo wordt de veercurve progressiever en voel ik de demper minder makkelijk tot het eind van zijn veerweg inveren. 230 PSI en de op één na grootste spacer is de eindscore. De rebound staat vrij snel ingesteld. Waar ik vroeger altijd met zeer trage rebound fietste om foutjes op te vangen, probeer ik de fiets nu wat vrijer en speelser te krijgen met een rappe rebound.

Vrijdag bosdag: haal meer uit je vork of demper

De voorvork instellen is een heel kunstwerk an sich. De Öhlins-vork werkt met twee luchtkamers die vrij goed in balans dienen te zijn. De finetuning hiervan komt nauw en het kost dan ook even tijd om dit naar wens in te stellen. Wie Öhlins ziet weet dat je met een topvork rond rijdt. Of dat ook zo is lees je snel in de volledige review van de RXF 36 Evo.

Wat stellen we nog meer in? De testfiets is een maatje ‘S5’. Of noem het XL. Specialized hanteert bij deze fiets een nieuwe maatvoering. Hierbij groeit de fiets vooral in lengte. De zitbuis en hoogte van het balhoofd blijft steeds nagenoeg hetzelfde. De S5 is de grootste versie. Door het lage balhoofd rommel ik wat aan met de spacers. Uiteindelijk gaat het stuur toch wat verder omhoog dan in eerste instantie gedacht. Hierdoor is de fiets minder nerveus bergaf. Ook de afzet van een sprong voelt vertrouwder.

Klimmen

Op de afzonderlijke onderdelen komen we in een losse review terug. Wel kunnen we melden dat wanneer we bergop fietsen niet heel vrolijk worden van de fiets. Ook tijdens de introductie in de States bleek al dat de Enduro geen klimmer is. De zitbuis mag dan wel steil zijn, en het balhoofd vrij laag; de gang zit er niet echt in. Het zware gewicht en de hoge rolweerstand van de banden dragen hier zeker aan bij. De fiets smeekt om gondels en hike-a-bike secties. De zithouding is door de eerder genoemde zitbuishoek echter wel prettig. Je kunt, ook in maat S5/XL goed boven het bracket zitten en zodoende je kracht kwijt. De kill-switch op de DPX2 demper werkt goed. De demper is echt uit. Vooral op de weg is dit prettig. Klimmen op singletracks of onverharde wegen betwist ik steevast met de demper open.

Dalen

Afdalen. Dat is waar de Enduro voor gemaakt is. En dan het liefst zo snel mogelijk. Deze versie van de Enduro is absoluut geen speelfiets. Hiervoor heeft Specialized inmiddels de Status nieuw leven ingeblazen, als ook de Stumpjumper. De Enduro is gebouwd om zo rap mogelijk van A naar B te gaan. Hiervoor is de hele toverdoos opengetrokken.

Eerst even de geometrie. Deze S5 is langer dan de Stoomboot van de Sint. Met een reach van 511 millimeter en wielbasis 1302 millimeter is dit ding een van de langste fietsen waar ik al op heb mogen rijden. Hierdoor moet de fiets stabiel blijven en makkelijk te corrigeren zijn op ruig terrein. De 63,9 graden balhoofdhoek draagt hier nog eens aan bij.

Wanneer we met de fiets rijden merk je dit continu terug. De fiets is relaxed. Drops en worteltapijten worden eenvoudig uitgefilterd en de fiets volgt duidelijk zijn pad. Het belangrijkste is de achterzijde van de fiets. De dubbele link is zo gesitueerd dat de achteras bij inveren eerst naar achter en dan pas omhoog beweegt. Rearward axle path heet dit. Belangrijkste hieraan is dat het wiel minder wrijving heeft en daardoor de snelheid beter wordt vast gehouden. Exact wat we ook in Californië merkten. De fiets is echt geschikt om mee te rauwdouwen. Hoe lastiger, hoe leuker. Flowtrails zijn niet voor de Enduro. Te simpel.

Onderhoud

Wanneer je een heel seizoen met dezelfde fiets mag rijden (ja, dat is voor ons ook vrij uitzonderlijk) kom je net wat meer tegen dan wanneer je slechts een maandje kunt rond tuffen op de nieuwste karretjes. Zo merken we een heleboel positieve zaken op als het gaat om onderhoud. Denk aan de volledige tunnels in het frame. Zowel de remleiding als kabel voor derailleur of dropperpost prop je met je ogen dicht door het frame. Ideaal! Ook de eenvoudige swat ki(s)t is een uitkomst. Pompje en binnenband standaard in het frame. Altijd alles bij.

De afwerking, met multitool in de vorkbuis (must have) en spatbordje tussen de links om modder van de demper weg te houden zijn ideaal. Nog meer slimmigheden? Ja, de oversized zadelpen maakt dropperposts meer betrouwbaar en de protectie rondom de liggende achtervork is stevig en maakt de fiets fluisterstil.

Natuurlijk zijn er ook bijzonderheden die de wenkbrauwen doen fronsen. Zo is het ventiel van de achterdemper eigenlijk niet goed bereikbaar zonder je frame te beschadigen. Ook stond ik er van versteld dat de bouten waarmee de achtervork aan elkaar zitten allemaal net even anders zijn. Niet veel, maar net genoeg om niet uitwisselbaar te zijn. Waarom?

Betrouwbaarheid

We hebben net al even aangehaald dat de Enduro niet bepaald een lichtgewicht is. Het voordeel hiervan is dat alles tegen een stootje kan. Meestal ging het goed, maar de fiets heeft ook genoeg te verduren gehad. Geen krimp. Een seizoen lang probleemloos fietsen. Alleen het onderste balhoofdlager bleek na inspectie versleten. Een goede score na zoveel wortels, keien en crashes. De Minion-wrap heeft het frame goed beschermd, als nieuw kwam de originele kleur uit zijn jasje.

Volgend jaar weer een Enduro?

Standaard wordt deze fiets geleverd met 170 millimeter veerweg. Na een seizoen lang op een trailbike met 135 millimeter veerweg wilde ik een stapje verder. Niet meer gelimiteerd worden door beperkte veerweg of te steile vorkhoeken. De Enduro leek de ideale fiets. Lang, zoals ik zelf ook ben. Na alle testritten moet ik concluderen dat de fiets eigenlijk alleen in het hooggebergte of lastige bikepark-afdalingen echt tot zijn recht komt. Alles wat binnen 3 uur rijden van huis ligt lukt me ook met net ietsje minder veerweg en daardoor beter rijdbare fiets bergop. De lengte van de fiets bleek in switchbacks soms meer nadeel dan voordeel. Te lang bestaat blijkbaar ook.

Na een seizoen lang proberen en testen ben ik een hoop wijzer. De betrouwbaarheid en bouwkwaliteit van de Enduro, gemixt met de speelsheid van een (iets kortere) trailbike en net even wat minder veerweg en gewicht. Dat is de fiets waar ik me op thuis voel. Denk ik. Laat het nieuwe seizoen, maar snel komen!