De Belgen doen niet aan voorinschrijving en bij de inschrijftafel probeer ik een praatje aan te knopen. Of er nog bijzonderheden zijn? Niet begrijpende ogen achter een bril en het antwoord: “ge moet gewoon het lijntje op uw garmin volgen, das alles”.
Dit lijkt simpel, maar in Leuven wordt de brug gerenoveerd en de brug is afgesloten voor alle verkeer. Gezien de werkzaamheden is dit niet van vandaag of gisteren. Maar het lijntje op mijn Garmin gaat dus wel over de brug. Na enig zoeken, omrijden (en verkeerd rijden) en een paar keer vragen zit ik weer op de route.
De groep heb ik een half uur na de start al laten gaan. Snelheid lag tussen de 30 en 35, voor mij te hoog gegrepen. Bovendien: dit is mijn eerste fietsdag met temperaturen die richting de 30 graden gaan, dus het is zaak om de eerste 150km niet teveel kruid te verschieten.
Aangekomen bij de eerste controlepost (op zo’n 60km) blijkt deze te zijn gesloten. Als ik ietswat volhardend op de ruit tik, komt de eigenaar nogal geïrriteerd naar buiten: net was er ook al een groep die naar binnen wilde, zie ik niet dat er een groot bord “gesloten” op de deur hangt??? Als ik hem uitleg wat ik kom doen kijkt hij me verbaasd aan: hij weet niets van een ‘controlepost’ of stempeltje. Uiteindelijk weet ik hem zover te krijgen dat hij mopperend wegloopt, op zoek naar iets wat als een stempel kan dienen…..de sigaret in zijn mondhoek moppert mee. Als ik hem een complimentje maak over zijn mooie sportwagen (die pontificaal voor de ingang staat geparkeerd) vult hij zelfs mijn bidons met heerlijk koud water.
Dat koude water heb ik nodig, want de temperatuur begint aardig op te lopen. En met de temperatuur het wegdek. Het landschap is schitterend, Vlaamser dan dit bestaat niet, maar het gaat wel constant op en neer. Nergens echt stijl, maar de hellingen halen de vaart er lekker uit, daarbij geholpen door de wind die ik tot aan Gulpen tegen zal hebben. Bovendien blijkt dit een route van ‘draai en keer’. Linksaf, rechtsaf, rechtsaf, linksaf…..het gaat maar door….smalle Vlaamse landbouwwegen, mooie vergezichten, veel bloesem, hier en daar een verstilde begraafplaats, kleine kapelletjes met mooie Mariabeelden.
In Tongeren besluit ik op het Marktplein me gegoed te doen aan een bord spaghetti waarbij ik een paar grote cola’s achterover sla. Als ik vertrek geeft de temperatuurmeter op het plein 30 graden aan, mijn Garmin doet daar nog 2 graden bovenop. Valkenburg is de volgende controleplaats en tegen de tijd dat ik de grens met Nederland bereik heb ik een aantal nijdige kassienstroken onder de wielen doorgeschoven gekregen. Bij een tankstation (koude cola, koude ijsthee, koud water!!) geeft een bord 33 graden aan. Garmin is het daar helemaal mee eens. Ik kom door al dat draai en keer niet goed in mijn ritme en op een lange helling moet ik zelfs 'op de tripple'. Dit schiet niet op, het is bloedheet en wat ik ook drink: DORST!! Wat ook niet opschiet is dat de route dwars door het centrum van Visé voert, waar kennelijk de hele stad heeft besloten er met de auto op uit te trekken. Het verkeer zit muurvast en als ik tussen de auto’s probeer door te laveren wordt er niet altijd even begripvol gereageerd.
Maar na Valkenburg, een heerlijke pannekoek, een liter cola, een liter spa rood en volle bidons gaat het beter. Langzamerhand wordt de route meer uitgestrekt en vlakker. Bovendien: ik krijg na wat zijwind uiteindelijk de wind mee. Om 19.00 uur bereik ik Houthallen (225km). Ook hier: cola, spa rood, icetea en volle bidons.
Hierna gaat het letterlijk en figuurlijk voor de wind. Het koelt heerlijk af en de route is schitterend: een uitgestrekt heidegebied waar alleen het oorverdovende geluid van kwakende kikkers te horen is. Lange rechte fietspaden, ondergaande zon, geen mens te zien, kilometers lang…..fantastisch. Na het heidegebied volgt een jaagpad langs het kanaal. Ook hier is het heerlijk stil, de zon gaat onder en ik voel de avond vallen. Met de benen is niks mis, ik maal goed door. En….het koelt heerlijk af!!
Vlak voor Westerlo gaan de lampjes aan. De route wordt weer ‘draai en keer’, wat er –zeker in het donker- de gang volledig uit haalt. Zo’n 20 km voor de finish gaat het even mis: volgens de track moet ik een onverharde weg op en wordt ik letterlijk het bos in gestuurd. De weg zit vol kuilen en ligt vol stenen, ik voel het achterwiel regelmatig slippen. Wat ben ik blij dat het vandaag een droge dag was: dit in de regen is met donker niet leuk! Na een links-en-rechtsaf (of was het nou andersom??) kapt de Garmin ermee: geen satelliet ontvangst. Op de gok probeer ik terug te rijden, maar je oriënteren in een donker bos is nog niet zo eenvoudig en al gauw ben ik mijn oriëntatie helemaal kwijt. Na een worsteling van zo’n 10 minuten door zand en blubber stuit ik op een verhard weggetje…..ik gok naar rechts. Een paar minuten laten doet de Garmin het weer: ik heb misgegokt
. Ik vraag me af welke parcoursbouwer dit heeft verzonnen en besluit ter plekke om voor a.s. Vaderdag een kompas te vragen…..Wat later dan gepland, maar ruim binnen de tijd kom ik aan in het cafe waar ik gestart ben. Dronken Vlamingen aan de bar en ik krijg een donkerbruin biertje voorgeschoteld (“allez, ge moet drinken, das goed voor uw herstel….”).
Conclusie na een fantastische fietsdag: een schitterende route met een uitdagend parcours, gereden onder uitdagende omstandigheden.
en ik kan de ervaring ongetwijfeld goed gebruiken bij volgende tochten (want die komen er....).