Afgelopen week heb ik me samen met twee fietsmaten ingeschreven voor de Tour de Kärnten, een schitterende meerdaagse cyclo in Oostenrijk. Na al vele cyclo's te hebben gereden is dit mijn eerste ervaring met het rijden van meerdaagsen.
Kenmerken:
- 1 tijdrit 21 km/300 hm.
- 1 loodzware bergtijdrit 12,9 km/1250 hm.
- 4 ritten met redelijk beperkte afstanden, rond de 90 km/1600 hm.
Alle ritten starten vanuit Ossiach, dus geen gedoe met elke avond een andere slaapplaats en vervoer van bagage.
Tot nu toe is deze meerdaagse minder bekend bij het grote publiek, maar ik vermoed dat dit gaat veranderen. Vanwege de korte ritafstanden en de vaste startplaats is het mi. een buitengewoon interessante tocht voor een breed publiek.
Heb er nu al zin an.
http://www.tourdekaernten.at/
Tour de Kärnten 19-24 mei 2015
Herman_N
10 okt 2014 13:55
Gesoigneerd de zomer in met dit prachtige tenue. Welke is mooier, blauw of groen? [url=https://cycloworld.myshopify.com/nl/col ... fankleding[/url]
ever
10 okt 2014 16:03
Als het net zo is als bij de Giro Sardegna dan is het terug peddelenpinarello schreef:Start en finish niet in dezelfde plaats zie ik.Kun je dan met een bus terug?
Ik vind het startgeld wel hoog zeg, 379 euro! Bij de Giro Sardegna (vergelijkbaar evenement) is het 200 voor de mannen en 150 voor de vrouwen.
Mooie omgeving( mijn tweede thuis) Weer in mei kan van 15 gr met mist tot 30 graden variëren. De Ossiacher see ligt aan de voet van de Gerlitzen, je klim zal naar de Kanzelhohe gaan denk ik, eerste 3 km gem 11.0 % en dan gestaag verder, totaal op 11 km 9.9 %.
Er zijn diverse mooie rondes te rijden, weinig vlak dat wel.
Ik ga eens op de website kijken want het is wel erg leuk daar, veel plezier iig.
Er zijn diverse Nederlanders met een pension/hotel aldaar.
Als je nog extra km ers wil maken rij dan naar Villach de Alpenstrasse op, of door naar Tarvisio met de PAsso de Predil om de hoek en de Selle Nevea. Wil je echt steil en afzien (tot 27%) doen dan de Wurzenpas naar Slovenie.
Er zijn diverse mooie rondes te rijden, weinig vlak dat wel.
Ik ga eens op de website kijken want het is wel erg leuk daar, veel plezier iig.
Er zijn diverse Nederlanders met een pension/hotel aldaar.
Als je nog extra km ers wil maken rij dan naar Villach de Alpenstrasse op, of door naar Tarvisio met de PAsso de Predil om de hoek en de Selle Nevea. Wil je echt steil en afzien (tot 27%) doen dan de Wurzenpas naar Slovenie.
Team Pieken en Dalen 2015; Stelvio for Life, volg ons op facebook
Herman_N
10 okt 2014 16:47
Met slecht weer regelt de organisatie het vervoer naar de startplaats, anders is het zelf terugpeddelen. De etappes eindigen allemaal bergop, zodat het voornamelijk afdalen is. Tevens zijn de etappes zo gepland dat je niet meer dan een kilometer of 20 van Ossiach finisht.pinarello schreef:Start en finish niet in dezelfde plaats zie ik.Kun je dan met een bus terug?
De klimtijdrit gaat naar de Gerlitzen Alpenstrasse. Daar ben ik enkele jaren geleden ook geweest en weet dat dit een naar ritje gaat wordenconrad4dx schreef:De Ossiacher see ligt aan de voet van de Gerlitzen, je klim zal naar de Kanzelhohe gaan denk ik, eerste 3 km gem 11.0 % en dan gestaag verder, totaal op 11 km 9.9 %.
Dank je voor de tips, maar ik vind 6 dagen fietsen wel genoeg. Doordat de etappes kort zijn verwacht ik dat er flink doorgereden zal worden. Ik ben dan blij als ik 's middags met de beentjes in het meer kan zitten.conrad4dx schreef:Als je nog extra km ers wil maken rij dan naar Villach de Alpenstrasse op, of door naar Tarvisio met de PAsso de Predil om de hoek en de Selle Nevea. Wil je echt steil en afzien (tot 27%) doen dan de Wurzenpas naar Slovenie.
Gesoigneerd de zomer in met dit prachtige tenue. Welke is mooier, blauw of groen? [url=https://cycloworld.myshopify.com/nl/col ... fankleding[/url]
Herman_N
24 mei 2015 22:25
Zojuist heb ik de laatste etappe van dit fietsavontuur afgelegd. Op WT heb ik een blog bijgehouden en daar heb ik erg veel leuke reacties op gekregen. Ik zal daarom de verhalen hier ook plaatsen en hoop dat jullie er ook enthousiast van worden.
Etappe 1.
Vandaag de eerste etappe. Voor mij een kennismaking met het fenomeen tijdrit. Nooit eerder reed ik een tijdrit, sterker nog, ik heb er zelfs nooit serieus op getraind. Kortom, mijn voorbereiding bestond uit het lenen van een tijdritstuur en -helm + het doen van een impulsaankoop in de vorm van een snelpak.
Na gisteren het parcours te hebben verkend, wat tips van mijn meer ervaren fietsmaat P ter harte te hebben genomen en goed warm gereden te zijn viel om exact één minuut voor drie mijn persoonlijke startschot. Gelijk zat ik op hartslag 170 en de benen deden al snel pijn. Hoge hartslag aanhouden en doorrammen. Maar nog voordat ik maat O kon inhalen werd ik al voorbij gereden door een Russische krachtpatser met wie ik even voor de start nog kennis gemaakt heb. Aha, zo gaat dat dus. Nou ja, tot het keerpunt voelde het goed en het gemiddelde lag rond de 39. De terugweg zou makkelijker moeten zijn, want die liep iets af. Echter er was een windje opgestoken en de benen voelden snel zwaarder worden. Het ene steile hellinkje zou ik zittend in het zadel nemen, maar toen ik daar eenmaal beland was moest ik toch gewoon uit het zadel. Nu alleen nog maar op en af knallen richting de finish. De hellinkjes voelden echter steeds zwaarder en het beste was er inmiddels helemaal af. Ik verloor nog heel wat snelheid. Eindtijd 33,04 (gem 37,2). Helemaal in het rood gereden. Niet ontevreden voor mijn eerste tijdrit.
Qua klassement stelt het allemaal niet zoveel voor: 123e van de 188. Klassement 50+: 30e van de 47.
Maar de sfeer is perfect, de organisatie relaxt en het weer tot nu toe helemaal ok (de voorspellingen zijn echter wat minder).
Kortom, een mooie ervaring. Morgen de eerste rit over de hellingen van de omgeving hier. Ben benieuwd.
Etappe 2.
Zojuist de tweede etappe erop zitten. Het ritje van 92 kilometer bestond uit een mix van hele steile beklimmingen, nog steilere afdalingen en dat op een wegdek van het niveau Wallonië. Een nogal avontuurlijk parcours zullen we maar zeggen.
's Morgens vroeg onder het waterige zonnetje begon alles nog zo lieflijk. De bijna 200 deelnemers meldden zich allemaal gedisciplineerd in hun startvak. Om exact 9 ging het los, maar de eerste 14 km waren geneutraliseerd en werden begeleid door de politie. Dit verliep nogal chaotisch, want vanwege het heuvelachtige parcours schommelde de snelheid behoorlijk wat leidde tot een aantal net-niet-valpartijen. Hoe dan ook, bij de eerste helling ging het los en er werd gelijk hard doorgereden. De koplopers waren snel bij mij uit beeld om de hele dag niet meer terug te keren. Ik kwam al gauw in een groepje van een man of 30 terecht en gezamenlijk reden we naar de volgende helling. Dit bleek een helling van het niveau Rue Tesny of Thier de Coo te zijn en er kwam geen eind aan. Hier moest ik helaas een aantal renners laten schieten. Maar uit het restant vormde zich een nieuwe groep die werd aangevuld met wat mensen uit de achtergrond. Wederom ongeveer 30 man en in de afdaling liep de teller lekker op naar snelheden van dik boven de 70.
Na een heel lastige, kortstondige puist bij het plaatsje Zlan volgde een stuk van ongeveer 15 km vals plat omhoog. Ik besloot in de groep te blijven en me niet te laten verleiden tot het verkwisten van energie. Heel af en toe een kopbeurtje, maar verder vooral sparen. Er was sowieso geen groepje voor ons waar ik naar toe zou kunnen springen. Na een supersnelle, stuiterende afdaling volgde de Windische Höhe, een helling met percentages tot 16%. Die liep wonderweg vrij aardig en ik had door dat ik tot de beteren van mijn groepje behoorde. Eenmaal boven werd de afdaling aangekondigd door een bordje met de veelzeggende tekst '18%'. Wat volgde was een kilometerslange waanzinnige achtbaan over een wegdek vol kuilen en gaten. Ik ben niet gauw bang in afdalingen, maar dit was te bizar. Ook andere deelnemers beklaagden zich. Maar goed, zoals zo vaak kwam iedereen wonder boven wonder weer heelhuids beneden. Van onze oorspronkelijke groep reden een stuk of acht man net voor me, achter me was niemand te zien. Ik reed vol naar ze toe en kon zodoende nog een paar kilometer profiteren van het minipeloton.
De laatste klim naar Bad Bleiberg begon pittig, maar was daarna een mooie loper van ongeveer vijf kilometer. Hier gaf ik nog even alles, want het was tenslotte de laatste helling. Twee man van de groep kon ik niet houden, maar uiteindelijk kwam ik na 3 uur, 17 minuten en 33 seconden over de finish. Leeggereden, maar heel voldaan.
Zowel in de etappeuitslag als het algemeen klassement bezet ik de 104e positie. Op zich al een hele prestatie
Volgens de deelnemers die hier vaker gereden hebben is het niveau opgekend. Er wordt bijzonder hard gereden door de toppers. Leuk om daar deelgenoot van te zijn.
De organisatie is perfect. De politie sluit alle kruispunten geweldig af. Het is een feest om hier te zijn en te mogen rijden. Morgen een kortere etappe, maar met meer hoogtemeters, veel klimmen dus. Hopelijk wil het weer een beetje meewerken, net als vandaag.
Etappe 3.
Voor de vaste volgens hier het verslag van etappe 3. Qua weer was het nogal spannend, want de afgelopen nacht heeft hier een noodweer huisgehouden waar de honden geen brood van lusten. Ik werd letterlijk wakker van de regen die keihard op onze caravan kletterde. Maar gelukkig hield het juist op tijd op, zodat we droog naar de start konden rijden en de verdere dag gevrijwaard bleven van nattigheid.
Deze etappe heet Das Dach der Tour en leidde ons naar het hoogste punt van de week met als klapstuk een slotklim waar ik gelukkig de details niet van kende anders had ik helemaal geen oog dicht gedaan. Om exact 9 uur ging het peloton van start en de neutralisatie verliep soepeler dan de dag ervoor. Toen we na een kilometer of 10 werden losgelaten doemde er direct een puistje op waar de kuiten op maximale spanning kwamen. Dat hakte er gelijk in en het veld spatte uit elkaar. Ik kon aansluiten in een groepje en gezamenlijk reden we naar het eerste deel van de drietrapsraket die ons naar 1600 meter zou brengen. Hier voelde ik dat het vandaag een stuk minder liep dan gisteren. Het wilde niet zo, maar gelukkig bleef ik eraan hangen en we reden over een vlak stuk naar het tweede deel. Pffff, dat hakte erin zeg. Een lange weg met enkele haarspeldbochten en kilometerslang percentages tussen 9 en 11%. Stevige kost en ik kon het niet bolwerken tegen de besten uit de groep. Boven had ik de eersten een meter of 100 voor me op een lang stuk vlak. Ik probeerde met iemand er naartoe te rijden. Fout, fout, fout, hier kreeg ik een lesje koersen, want uiteindelijk werden we ingehaald door een andere groep die ons naar de oorspronkelijke groep toe reed. Helaas wel met erg veel energieverlies. beter was het geweest te wachten, het effect zou hetzelfde geweest zijn. Deze grote groep spatte vlak voor de laatste rit naar het hoogtepunt ook weer uiteen, ik zat helaas niet met de voorsten mee. De laatste klim naar boven begon zacht maar nam toe evenredig met de hoogte. Op het hoogste punt waren we op 1600 meter en hier werden we getrakteerd op vers gevallen sneeuw.
De afdaling was snel en veilig en al gauw was ik beneden. Hier ontstond een groepje en ik had het idee dat ik goed hersteld was. Het tempo irriteerde me en ik begon aan de groep te sleuren, fout nummer twee. Toch veel krachten verspeeld met minimaal resultaat. We kwamen aan bij de slotklim en er was nog slechts een kilometer of zes te rijden. Wat me echter zorgen baarde was dat het totaal aantal hoogtemeers volgens opgave ongeveer 1900 zou zijn en dat er op mijn teller slechts een dikke 1200 stond. Wat moest dat worden? Het laat zich al raden, de slotklim was het beste te vergelijken met 3 keer de Redoute achter elkaar. Het was een aaneenschakeling van muren met percentages tussen de 10 en 15 procent. En er kwam geen eind aan. Dacht je dat je er weer één gehad had dan doemde het volgende peststuk zich weer aan. Iedereen liep te puffen en te steunen en het was een martelgang om boven te komen. Uiteindelijk kwam er natuurlijk een eind aan, maar het duurde toch zeker een half uur voordat ik iets van de plaatselijke lekkernijen kon eten die de organisatie bij de finish had geregeld. Pfff, wat een martelgang.
Uitslag in etappe: 110.
Plek in klassement: 103.
Morgen op papier de zwaarste etappe, ben benieuwd.
Etappe 4.
Zo, hier het verslag van etappe nummer 4. De weergoden leken ons goed gezind, totdat fietsmaat O, die vandaag een DNS had
opmerkte ´hé het regent´. En warempel, er was een klein miezertje gestart. Nou ja, niks om je druk over te maken, want meer dan enkele spetjes waren het niet. We reden daarom goedgemutst naar de start. Hier besloot ik zelfs om mijn regenjas te verruilen voor de windstopper. De regenjas ging in de achterzak voor als het hard zou gaan regenen (ja ja).
Na de start ging het zoals gebruikelijk geneutraliseerd voorwaarts op weg naar de eerste helling. Hier merkte ik dat de benen alweer een stuk beter voelden dan gisteren. De stevige helling werd eigenlijk zonder veel inspanning genomen. Bovenop had ik net wel een groepje gemist, maar ik besloot verder geen vruchteloze poging te wagen om erbij te komen. Ik werd gauw bijgehaald door een volgende groep en na nog een klim en de daaropvolgende lange afdaling waren we met nog vier man over. Allemaal bekende gezichten uit de voorgaande dagen. Het begon zelfs een beetje droog te worden en het lange stuk vlak naar de klim richting Pisweg reden we kop over kop. Deze klim was zelfs totaal droog en gevieren bleven we bij elkaar om vrijwel gelijktijdig boven te komen. Eenmaal boven wachtte een onaangename verrassing, want het was weer gaan regenen. Een stuk intensiever dan de eerdere druppels. Niet fijn zo vlak voor een afdaling. Hierin was één van ons beduidend minder bedreven en we kwamen daarom slechts met zijn drieën aan de voet.
Ok, dan maar doorrijden en na nog een hobbeltje volgde de bevoorrading. Een mooie gelegenheid om even de blaas te legen, want met zweten in de regen verlies je weinig vocht. Eén van de strijdmakkers stopte ook, maar de ander haakte aan bij een voorbijrazende groep. Aiaiai, dat was jammer, want ze waren gauw uit beeld en met zijn tweeën reden we op 200 meter. Dat was duidelijk teveel, want hoewel ik vandaag kruit in de benen had begon mijn Duitse maat het steeds zwaarder te krijgen in de regenbui die inmiddels helse proporties had aangenomen. Op het heuvelachtige parcours reed ik zonder moeite bij hem weg. De laatste serieuze afdaling belandde ik nog even naast de weg, omdat ik de bocht niet goed inschatte. Hoort er allemaal bij en ik kwam gelukkig schadevrij beneden. Direct daarna volgde de laatste serieuze helling en de voorgaande groep kwam daarmee ook weer in zicht. Mijn benen leken geen vermoeidheid te kennen vandaag en één voor één raapte ik moegestreden renners op, het leek wel Pacman. Op dit soort dagen is wielrennertje spelen een leuk tijdverdrijf.
Boven gekomen volgde nog een kilometer of acht vlak richting finishplaats Sankt Urban. Het was inmiddels troosteloos geworden, ik was koud, doornat en wilde alleen maar dat er een eind aan kwam. Ik kon echter nog steeds doorrijden en wist zelfs nog iemand in de laatste kilometer te achterhalen. De laatste 200 meter was het nog even strak in de benen tegen de muur die zowat recht omhoog liep, maar dat mocht de pret niet drukken. In het restaurant bij de finish zat ik nog na te bibberen, maar de organisatie had weer gezorgd voor lekkere soep en andere plaatselijke specialiteiten om op te warmen. Wat een avontuur. Gelukkig had ik een goede dag, want anders wordt het een heel vervelende martelgang.
Uitslag: 102.
Stand in algemeen klassement: 101 en 21e in 50+ klassement.
Hoe het was vandaag? Beelden zeggen meestal meer dan woorden:
Morgen de bergtijdrit naar de Gerlitzen Alpenstrasse, een monster van een klim. 12 kilometer van 10% gemiddeld. Dat wordt niet de leukste tijd van mijn leven
Voor me start iemand die 12 seconde voorsprong heeft in het 50+ klassement, dus dat is een mooie uitdaging. Verder eens kijken of ik de top 100 van het AK kan bereiken.
Opvallend is dat er elke dag wel de nodige uitvallers zijn. Van de 188 oorspronkelijke starters zijn er nog 157 over.
Etappe 5.
Vandaag de gevreesde bergtijdrit. Vanwege het slechte weer was de rit een kilometer of 3 ingekort. Het was inderdaad bar en boos. De regen kletterde naar beneden en het was koud.
Over de rit zelf ben ik erg kort, het was met mij niks, nada niente. Knudde reutefleut. De benen zaten op slot. Ondanks een goede nachtrust waren de inspanningen en koude van gisteren waarschijnlijk nog niet verteerd. Ik werd aan alle kanten ingehaald en de laatste 2 kilometer heb ik geen moeite meer gedaan om me zodoende te sparen voor morgen. De tijd kwam uit op 1:01:39, 'goed' voor een 142e plaats.
Hoewel ik gehoopt had om nog een plekje te stijgen in het 50+ klassement valt de schade van de dag mee:
Totaalklassement: 102.
50+ klassement: 21.
Tja, het leven is hard, het hoort er blijkbaar bij in zo'n zware etappekoers.
Nu ga ik slapen en hoop morgen nog één keer te kunnen knallen in de laatste etappe.
Etappe 6.
Ok daar komt ie, het verslag van de laatste etappe. De zg. Wintersportrunde, een rit over 94 kilometer en 1500 hm's langs wintersportoord Bad Kleinkirchheim. Bij de start was het bewolkt en een beetje fris. De rit ging na een kilometer of 12 los en ik was benieuwd hoe de benen voelden na het debacle van gisteren. Op het eerste hellinkje bleek dat erg mee te vallen, ik kon vrij aardig meekomen. Aan de gezichten van de mederijders te zien zat ik in een betere groep dan normaal. In zo'n kleinschalige rit als deze leer je je tegenstanders en hun kwaliteiten snel kennen. Het daaropvolgende vlakke stuk ontstond een groep van een man of 25 waarin goed werd doorgereden en samengewerkt. De tweede klim van de dag was een taaie, erg steil en er leek geen eind aan te komen. De groep spatte uit elkaar en ik moest aanklampen een de bij de eersten te blijven. Dat lukte gelukkig en de afdaling was supersnel, ik meende even 78 op de teller te zien.
Daarna kregen we een hergroepering, want er werd niet heel hard doorgereden. We reden richting de langste klim van de dag, die naar Bad Kleinkirchheim, een mooie loper van een procent of 7, 8. Hier spatte de groep wederom uit elkaar en ik kon het tempo van de eersten helaas niet volgen. Voor me reden gelukkig wat restanten en ik kom me daarop richten. In de achtergrond naderde echter een volgende groep en ik besloot daarop te wachten. Ik was inmiddels in het dorp en ik meende dat het vrij vlak liep hier. Jammer, jammer, jammer, dat bleek een misvatting. Het ging alleen maar vals plat omhoog met pieken tot 5%. Dat is bijzonder lastig op het buitenblad met een hartslag al bijna tegen het plafond. Gelukkig had de rest van mijn groepje dar ook last van dus het werd een uitputtingsslag waarin niemand wilde opgeven. Het duurde maar en duurde maar en om mij heen zag ik louter zwoegende gezichten.
De daaropvolgende afdaling was breed en verliep razendsnel; we begonnen alweer wat mensen op te rapen. De groep groeide daardoor en er werd bijzonder hard doorgereden. Eén voor één werden voorgaande groepen bijgehaald en toegevoegd aan onze groep. Het was keihard, de wind stond tegen en het liep vals plat omhoog. Steeds meer mensen lieten zich direct weer zakken nadat ze op kop kwamen. Eén van de weinige Nederlandse deelnemers, Martijn, was de grote gangmaker. Zelf nam ik nog af en toe over samen met Thomas, een Duitser waarmee ik vrijwel de hele week samen heb gereden. Daarna volgde een buitengewoon spectaculaire afdaling, de snelheid liep op: 74, 75, 76, 77, 78. Dan een haarspeldbocht en toen: FUUUUUUUUUT. "Hé er heeft iemand een lekke band. O shit ik ben het zelf." Dat was dus balen, want ik zat in een heel goede groep. Dag goede dagklassering, dag algemeen klassement, dag alles. Nee dat niet, ik laat mijn humeur hier niet door verpesten. Maar goed, bandje verwisselen, wat kost dat? 7, 8 minuten. Ik die tijd kwam er slechts 1 groep voorbij waar een dame mij nog erg lief en medelevend aankeek, dat is tenminste nog wat Snel daarna weer op de fiets en gelukkig kwamen er net weer anderen naar beneden. Gauw aansluiten. Ik had echter het idee dat de band niet volledig opgepompt was en ik stopte even om er nog wat extra lucht in te blazen. Weer 2 minuten verloren.
De laatste klim was een mooie loper met enkel lekker lopende percentages. Althans dat was mij verteld, hij bleek echter voorzien van enkele taaie muurtjes van rond de 13, 14%. Worstelen dus. De groep waarin ik nu zat reed nog lekker door en uiteindelijk bereikten we de finishplaats Arriach, ook wel bekend als het midden van Karinthië. Daar was het nog even harken om de finish te bereiken.
Tja wat moet ik ervan zeggen. Balen natuurlijk vanwege de lekke band, maar ik had wel het idee dat ik erg goed reed deze dag. Zeker na mijn mislukte bergtijdtit. Ik bereikte een matige 134e plek met 3:30 en Marijn eindigde op plek 103 met 3:20. Ik was in elke etappe de betere klimmer, zeker naarmate de etappe langer duurde dus die had ik wel voor kunnen blijven. In dat geval had ik ook in het algemeen klassement en het klassement van de 50+ heel goede zaken kunnen doen. Een top 100 plek in het AK was zeker haalbaar. Maar goed, als telt niet. Het is zoals het is.
Uiteindelijk resultaat na 6 etappes Tour de Kärnten:
Algemeen klassement: 108.
50+ klassement: 22.
Terugblik:
Ik kijk terug op een zeer geslaagd evenement. Voor mezelf zo'n beetje alles meegemaakt wat een wielrenner maar kan meemaken. Het resultaat valt alleen wat tegen.
De organisatie is relaxt, maar tegelijkertijd superstrak. Alles is prima geregeld. De wegafzettingen bijvoorbeeld, ik heb de hele week nergens hoeven wachten. De verzorging is basic, maar aangezien de etappes kort zijn heb je niet veel nodig. Wel staan ze langs de kant om water en bananen aan te geven zodat je kunt doorrijden.
Het is een echt wielrennertje spelen op je eigen niveau. Er wordt gewoon hard gereden, iedereen probeert er een wedstrijdje van te maken. Uitrijden is geen doel, er wordt gereden op klassement. Doordat de etappes erg kort zijn kan er ook lekker worden gereden, je bent zo weer bij de finish. Het vliegt als het ware voorbij.
Voor mij was dat nieuw, maar ik vond het erg leuk. Het niveau is ongekend, in de top van het klassement rijden allemaal amateurs en cyclotoppers. Meervoudig ORM winnaar Stefan Kirchmair eindigde bv op de 2e plek, de Nederlander Jernst Tempelaar eindigde werd verdienstelijk 5e.
Ook de onderlinge saamhorigheid vond ik erg leuk, je ziet elke dag dezelfde gezichten. Dat worden toch min of meer bekenden van je.
De inschrijfprijs is met iets meer dan 300 euro zeer schappelijk.
Alle etappes starten vanuit Ossiach. Dat is een echt vakantieoord dus er is in mei voldoende onderkomen beschikbaar. Wij zaten bv met 3 man in een mobilhome op een camping voor 285 euro totaal voor 7 dagen.
Wat mij betreft volgend jaar weer, maar ja dat zeg ik nu
Etappe 1.
Vandaag de eerste etappe. Voor mij een kennismaking met het fenomeen tijdrit. Nooit eerder reed ik een tijdrit, sterker nog, ik heb er zelfs nooit serieus op getraind. Kortom, mijn voorbereiding bestond uit het lenen van een tijdritstuur en -helm + het doen van een impulsaankoop in de vorm van een snelpak.
Na gisteren het parcours te hebben verkend, wat tips van mijn meer ervaren fietsmaat P ter harte te hebben genomen en goed warm gereden te zijn viel om exact één minuut voor drie mijn persoonlijke startschot. Gelijk zat ik op hartslag 170 en de benen deden al snel pijn. Hoge hartslag aanhouden en doorrammen. Maar nog voordat ik maat O kon inhalen werd ik al voorbij gereden door een Russische krachtpatser met wie ik even voor de start nog kennis gemaakt heb. Aha, zo gaat dat dus. Nou ja, tot het keerpunt voelde het goed en het gemiddelde lag rond de 39. De terugweg zou makkelijker moeten zijn, want die liep iets af. Echter er was een windje opgestoken en de benen voelden snel zwaarder worden. Het ene steile hellinkje zou ik zittend in het zadel nemen, maar toen ik daar eenmaal beland was moest ik toch gewoon uit het zadel. Nu alleen nog maar op en af knallen richting de finish. De hellinkjes voelden echter steeds zwaarder en het beste was er inmiddels helemaal af. Ik verloor nog heel wat snelheid. Eindtijd 33,04 (gem 37,2). Helemaal in het rood gereden. Niet ontevreden voor mijn eerste tijdrit.
Qua klassement stelt het allemaal niet zoveel voor: 123e van de 188. Klassement 50+: 30e van de 47.
Maar de sfeer is perfect, de organisatie relaxt en het weer tot nu toe helemaal ok (de voorspellingen zijn echter wat minder).
Kortom, een mooie ervaring. Morgen de eerste rit over de hellingen van de omgeving hier. Ben benieuwd.
Etappe 2.
Zojuist de tweede etappe erop zitten. Het ritje van 92 kilometer bestond uit een mix van hele steile beklimmingen, nog steilere afdalingen en dat op een wegdek van het niveau Wallonië. Een nogal avontuurlijk parcours zullen we maar zeggen.
's Morgens vroeg onder het waterige zonnetje begon alles nog zo lieflijk. De bijna 200 deelnemers meldden zich allemaal gedisciplineerd in hun startvak. Om exact 9 ging het los, maar de eerste 14 km waren geneutraliseerd en werden begeleid door de politie. Dit verliep nogal chaotisch, want vanwege het heuvelachtige parcours schommelde de snelheid behoorlijk wat leidde tot een aantal net-niet-valpartijen. Hoe dan ook, bij de eerste helling ging het los en er werd gelijk hard doorgereden. De koplopers waren snel bij mij uit beeld om de hele dag niet meer terug te keren. Ik kwam al gauw in een groepje van een man of 30 terecht en gezamenlijk reden we naar de volgende helling. Dit bleek een helling van het niveau Rue Tesny of Thier de Coo te zijn en er kwam geen eind aan. Hier moest ik helaas een aantal renners laten schieten. Maar uit het restant vormde zich een nieuwe groep die werd aangevuld met wat mensen uit de achtergrond. Wederom ongeveer 30 man en in de afdaling liep de teller lekker op naar snelheden van dik boven de 70.
Na een heel lastige, kortstondige puist bij het plaatsje Zlan volgde een stuk van ongeveer 15 km vals plat omhoog. Ik besloot in de groep te blijven en me niet te laten verleiden tot het verkwisten van energie. Heel af en toe een kopbeurtje, maar verder vooral sparen. Er was sowieso geen groepje voor ons waar ik naar toe zou kunnen springen. Na een supersnelle, stuiterende afdaling volgde de Windische Höhe, een helling met percentages tot 16%. Die liep wonderweg vrij aardig en ik had door dat ik tot de beteren van mijn groepje behoorde. Eenmaal boven werd de afdaling aangekondigd door een bordje met de veelzeggende tekst '18%'. Wat volgde was een kilometerslange waanzinnige achtbaan over een wegdek vol kuilen en gaten. Ik ben niet gauw bang in afdalingen, maar dit was te bizar. Ook andere deelnemers beklaagden zich. Maar goed, zoals zo vaak kwam iedereen wonder boven wonder weer heelhuids beneden. Van onze oorspronkelijke groep reden een stuk of acht man net voor me, achter me was niemand te zien. Ik reed vol naar ze toe en kon zodoende nog een paar kilometer profiteren van het minipeloton.
De laatste klim naar Bad Bleiberg begon pittig, maar was daarna een mooie loper van ongeveer vijf kilometer. Hier gaf ik nog even alles, want het was tenslotte de laatste helling. Twee man van de groep kon ik niet houden, maar uiteindelijk kwam ik na 3 uur, 17 minuten en 33 seconden over de finish. Leeggereden, maar heel voldaan.
Zowel in de etappeuitslag als het algemeen klassement bezet ik de 104e positie. Op zich al een hele prestatie
Volgens de deelnemers die hier vaker gereden hebben is het niveau opgekend. Er wordt bijzonder hard gereden door de toppers. Leuk om daar deelgenoot van te zijn.
De organisatie is perfect. De politie sluit alle kruispunten geweldig af. Het is een feest om hier te zijn en te mogen rijden. Morgen een kortere etappe, maar met meer hoogtemeters, veel klimmen dus. Hopelijk wil het weer een beetje meewerken, net als vandaag.
Etappe 3.
Voor de vaste volgens hier het verslag van etappe 3. Qua weer was het nogal spannend, want de afgelopen nacht heeft hier een noodweer huisgehouden waar de honden geen brood van lusten. Ik werd letterlijk wakker van de regen die keihard op onze caravan kletterde. Maar gelukkig hield het juist op tijd op, zodat we droog naar de start konden rijden en de verdere dag gevrijwaard bleven van nattigheid.
Deze etappe heet Das Dach der Tour en leidde ons naar het hoogste punt van de week met als klapstuk een slotklim waar ik gelukkig de details niet van kende anders had ik helemaal geen oog dicht gedaan. Om exact 9 uur ging het peloton van start en de neutralisatie verliep soepeler dan de dag ervoor. Toen we na een kilometer of 10 werden losgelaten doemde er direct een puistje op waar de kuiten op maximale spanning kwamen. Dat hakte er gelijk in en het veld spatte uit elkaar. Ik kon aansluiten in een groepje en gezamenlijk reden we naar het eerste deel van de drietrapsraket die ons naar 1600 meter zou brengen. Hier voelde ik dat het vandaag een stuk minder liep dan gisteren. Het wilde niet zo, maar gelukkig bleef ik eraan hangen en we reden over een vlak stuk naar het tweede deel. Pffff, dat hakte erin zeg. Een lange weg met enkele haarspeldbochten en kilometerslang percentages tussen 9 en 11%. Stevige kost en ik kon het niet bolwerken tegen de besten uit de groep. Boven had ik de eersten een meter of 100 voor me op een lang stuk vlak. Ik probeerde met iemand er naartoe te rijden. Fout, fout, fout, hier kreeg ik een lesje koersen, want uiteindelijk werden we ingehaald door een andere groep die ons naar de oorspronkelijke groep toe reed. Helaas wel met erg veel energieverlies. beter was het geweest te wachten, het effect zou hetzelfde geweest zijn. Deze grote groep spatte vlak voor de laatste rit naar het hoogtepunt ook weer uiteen, ik zat helaas niet met de voorsten mee. De laatste klim naar boven begon zacht maar nam toe evenredig met de hoogte. Op het hoogste punt waren we op 1600 meter en hier werden we getrakteerd op vers gevallen sneeuw.
De afdaling was snel en veilig en al gauw was ik beneden. Hier ontstond een groepje en ik had het idee dat ik goed hersteld was. Het tempo irriteerde me en ik begon aan de groep te sleuren, fout nummer twee. Toch veel krachten verspeeld met minimaal resultaat. We kwamen aan bij de slotklim en er was nog slechts een kilometer of zes te rijden. Wat me echter zorgen baarde was dat het totaal aantal hoogtemeers volgens opgave ongeveer 1900 zou zijn en dat er op mijn teller slechts een dikke 1200 stond. Wat moest dat worden? Het laat zich al raden, de slotklim was het beste te vergelijken met 3 keer de Redoute achter elkaar. Het was een aaneenschakeling van muren met percentages tussen de 10 en 15 procent. En er kwam geen eind aan. Dacht je dat je er weer één gehad had dan doemde het volgende peststuk zich weer aan. Iedereen liep te puffen en te steunen en het was een martelgang om boven te komen. Uiteindelijk kwam er natuurlijk een eind aan, maar het duurde toch zeker een half uur voordat ik iets van de plaatselijke lekkernijen kon eten die de organisatie bij de finish had geregeld. Pfff, wat een martelgang.
Uitslag in etappe: 110.
Plek in klassement: 103.
Morgen op papier de zwaarste etappe, ben benieuwd.
Etappe 4.
Zo, hier het verslag van etappe nummer 4. De weergoden leken ons goed gezind, totdat fietsmaat O, die vandaag een DNS had
opmerkte ´hé het regent´. En warempel, er was een klein miezertje gestart. Nou ja, niks om je druk over te maken, want meer dan enkele spetjes waren het niet. We reden daarom goedgemutst naar de start. Hier besloot ik zelfs om mijn regenjas te verruilen voor de windstopper. De regenjas ging in de achterzak voor als het hard zou gaan regenen (ja ja).Na de start ging het zoals gebruikelijk geneutraliseerd voorwaarts op weg naar de eerste helling. Hier merkte ik dat de benen alweer een stuk beter voelden dan gisteren. De stevige helling werd eigenlijk zonder veel inspanning genomen. Bovenop had ik net wel een groepje gemist, maar ik besloot verder geen vruchteloze poging te wagen om erbij te komen. Ik werd gauw bijgehaald door een volgende groep en na nog een klim en de daaropvolgende lange afdaling waren we met nog vier man over. Allemaal bekende gezichten uit de voorgaande dagen. Het begon zelfs een beetje droog te worden en het lange stuk vlak naar de klim richting Pisweg reden we kop over kop. Deze klim was zelfs totaal droog en gevieren bleven we bij elkaar om vrijwel gelijktijdig boven te komen. Eenmaal boven wachtte een onaangename verrassing, want het was weer gaan regenen. Een stuk intensiever dan de eerdere druppels. Niet fijn zo vlak voor een afdaling. Hierin was één van ons beduidend minder bedreven en we kwamen daarom slechts met zijn drieën aan de voet.
Ok, dan maar doorrijden en na nog een hobbeltje volgde de bevoorrading. Een mooie gelegenheid om even de blaas te legen, want met zweten in de regen verlies je weinig vocht. Eén van de strijdmakkers stopte ook, maar de ander haakte aan bij een voorbijrazende groep. Aiaiai, dat was jammer, want ze waren gauw uit beeld en met zijn tweeën reden we op 200 meter. Dat was duidelijk teveel, want hoewel ik vandaag kruit in de benen had begon mijn Duitse maat het steeds zwaarder te krijgen in de regenbui die inmiddels helse proporties had aangenomen. Op het heuvelachtige parcours reed ik zonder moeite bij hem weg. De laatste serieuze afdaling belandde ik nog even naast de weg, omdat ik de bocht niet goed inschatte. Hoort er allemaal bij en ik kwam gelukkig schadevrij beneden. Direct daarna volgde de laatste serieuze helling en de voorgaande groep kwam daarmee ook weer in zicht. Mijn benen leken geen vermoeidheid te kennen vandaag en één voor één raapte ik moegestreden renners op, het leek wel Pacman. Op dit soort dagen is wielrennertje spelen een leuk tijdverdrijf.
Boven gekomen volgde nog een kilometer of acht vlak richting finishplaats Sankt Urban. Het was inmiddels troosteloos geworden, ik was koud, doornat en wilde alleen maar dat er een eind aan kwam. Ik kon echter nog steeds doorrijden en wist zelfs nog iemand in de laatste kilometer te achterhalen. De laatste 200 meter was het nog even strak in de benen tegen de muur die zowat recht omhoog liep, maar dat mocht de pret niet drukken. In het restaurant bij de finish zat ik nog na te bibberen, maar de organisatie had weer gezorgd voor lekkere soep en andere plaatselijke specialiteiten om op te warmen. Wat een avontuur. Gelukkig had ik een goede dag, want anders wordt het een heel vervelende martelgang.
Uitslag: 102.
Stand in algemeen klassement: 101 en 21e in 50+ klassement.
Hoe het was vandaag? Beelden zeggen meestal meer dan woorden:
Morgen de bergtijdrit naar de Gerlitzen Alpenstrasse, een monster van een klim. 12 kilometer van 10% gemiddeld. Dat wordt niet de leukste tijd van mijn leven
Voor me start iemand die 12 seconde voorsprong heeft in het 50+ klassement, dus dat is een mooie uitdaging. Verder eens kijken of ik de top 100 van het AK kan bereiken.
Opvallend is dat er elke dag wel de nodige uitvallers zijn. Van de 188 oorspronkelijke starters zijn er nog 157 over.
Etappe 5.
Vandaag de gevreesde bergtijdrit. Vanwege het slechte weer was de rit een kilometer of 3 ingekort. Het was inderdaad bar en boos. De regen kletterde naar beneden en het was koud.
Over de rit zelf ben ik erg kort, het was met mij niks, nada niente. Knudde reutefleut. De benen zaten op slot. Ondanks een goede nachtrust waren de inspanningen en koude van gisteren waarschijnlijk nog niet verteerd. Ik werd aan alle kanten ingehaald en de laatste 2 kilometer heb ik geen moeite meer gedaan om me zodoende te sparen voor morgen. De tijd kwam uit op 1:01:39, 'goed' voor een 142e plaats.
Hoewel ik gehoopt had om nog een plekje te stijgen in het 50+ klassement valt de schade van de dag mee:
Totaalklassement: 102.
50+ klassement: 21.
Tja, het leven is hard, het hoort er blijkbaar bij in zo'n zware etappekoers.
Nu ga ik slapen en hoop morgen nog één keer te kunnen knallen in de laatste etappe.
Etappe 6.
Ok daar komt ie, het verslag van de laatste etappe. De zg. Wintersportrunde, een rit over 94 kilometer en 1500 hm's langs wintersportoord Bad Kleinkirchheim. Bij de start was het bewolkt en een beetje fris. De rit ging na een kilometer of 12 los en ik was benieuwd hoe de benen voelden na het debacle van gisteren. Op het eerste hellinkje bleek dat erg mee te vallen, ik kon vrij aardig meekomen. Aan de gezichten van de mederijders te zien zat ik in een betere groep dan normaal. In zo'n kleinschalige rit als deze leer je je tegenstanders en hun kwaliteiten snel kennen. Het daaropvolgende vlakke stuk ontstond een groep van een man of 25 waarin goed werd doorgereden en samengewerkt. De tweede klim van de dag was een taaie, erg steil en er leek geen eind aan te komen. De groep spatte uit elkaar en ik moest aanklampen een de bij de eersten te blijven. Dat lukte gelukkig en de afdaling was supersnel, ik meende even 78 op de teller te zien.
Daarna kregen we een hergroepering, want er werd niet heel hard doorgereden. We reden richting de langste klim van de dag, die naar Bad Kleinkirchheim, een mooie loper van een procent of 7, 8. Hier spatte de groep wederom uit elkaar en ik kon het tempo van de eersten helaas niet volgen. Voor me reden gelukkig wat restanten en ik kom me daarop richten. In de achtergrond naderde echter een volgende groep en ik besloot daarop te wachten. Ik was inmiddels in het dorp en ik meende dat het vrij vlak liep hier. Jammer, jammer, jammer, dat bleek een misvatting. Het ging alleen maar vals plat omhoog met pieken tot 5%. Dat is bijzonder lastig op het buitenblad met een hartslag al bijna tegen het plafond. Gelukkig had de rest van mijn groepje dar ook last van dus het werd een uitputtingsslag waarin niemand wilde opgeven. Het duurde maar en duurde maar en om mij heen zag ik louter zwoegende gezichten.
De daaropvolgende afdaling was breed en verliep razendsnel; we begonnen alweer wat mensen op te rapen. De groep groeide daardoor en er werd bijzonder hard doorgereden. Eén voor één werden voorgaande groepen bijgehaald en toegevoegd aan onze groep. Het was keihard, de wind stond tegen en het liep vals plat omhoog. Steeds meer mensen lieten zich direct weer zakken nadat ze op kop kwamen. Eén van de weinige Nederlandse deelnemers, Martijn, was de grote gangmaker. Zelf nam ik nog af en toe over samen met Thomas, een Duitser waarmee ik vrijwel de hele week samen heb gereden. Daarna volgde een buitengewoon spectaculaire afdaling, de snelheid liep op: 74, 75, 76, 77, 78. Dan een haarspeldbocht en toen: FUUUUUUUUUT. "Hé er heeft iemand een lekke band. O shit ik ben het zelf." Dat was dus balen, want ik zat in een heel goede groep. Dag goede dagklassering, dag algemeen klassement, dag alles. Nee dat niet, ik laat mijn humeur hier niet door verpesten. Maar goed, bandje verwisselen, wat kost dat? 7, 8 minuten. Ik die tijd kwam er slechts 1 groep voorbij waar een dame mij nog erg lief en medelevend aankeek, dat is tenminste nog wat
Snel daarna weer op de fiets en gelukkig kwamen er net weer anderen naar beneden. Gauw aansluiten. Ik had echter het idee dat de band niet volledig opgepompt was en ik stopte even om er nog wat extra lucht in te blazen. Weer 2 minuten verloren.De laatste klim was een mooie loper met enkel lekker lopende percentages. Althans dat was mij verteld, hij bleek echter voorzien van enkele taaie muurtjes van rond de 13, 14%. Worstelen dus. De groep waarin ik nu zat reed nog lekker door en uiteindelijk bereikten we de finishplaats Arriach, ook wel bekend als het midden van Karinthië. Daar was het nog even harken om de finish te bereiken.
Tja wat moet ik ervan zeggen. Balen natuurlijk vanwege de lekke band, maar ik had wel het idee dat ik erg goed reed deze dag. Zeker na mijn mislukte bergtijdtit. Ik bereikte een matige 134e plek met 3:30 en Marijn eindigde op plek 103 met 3:20. Ik was in elke etappe de betere klimmer, zeker naarmate de etappe langer duurde dus die had ik wel voor kunnen blijven. In dat geval had ik ook in het algemeen klassement en het klassement van de 50+ heel goede zaken kunnen doen. Een top 100 plek in het AK was zeker haalbaar. Maar goed, als telt niet. Het is zoals het is.
Uiteindelijk resultaat na 6 etappes Tour de Kärnten:
Algemeen klassement: 108.
50+ klassement: 22.
Terugblik:
Ik kijk terug op een zeer geslaagd evenement. Voor mezelf zo'n beetje alles meegemaakt wat een wielrenner maar kan meemaken. Het resultaat valt alleen wat tegen.
De organisatie is relaxt, maar tegelijkertijd superstrak. Alles is prima geregeld. De wegafzettingen bijvoorbeeld, ik heb de hele week nergens hoeven wachten. De verzorging is basic, maar aangezien de etappes kort zijn heb je niet veel nodig. Wel staan ze langs de kant om water en bananen aan te geven zodat je kunt doorrijden.
Het is een echt wielrennertje spelen op je eigen niveau. Er wordt gewoon hard gereden, iedereen probeert er een wedstrijdje van te maken. Uitrijden is geen doel, er wordt gereden op klassement. Doordat de etappes erg kort zijn kan er ook lekker worden gereden, je bent zo weer bij de finish. Het vliegt als het ware voorbij.
Voor mij was dat nieuw, maar ik vond het erg leuk. Het niveau is ongekend, in de top van het klassement rijden allemaal amateurs en cyclotoppers. Meervoudig ORM winnaar Stefan Kirchmair eindigde bv op de 2e plek, de Nederlander Jernst Tempelaar eindigde werd verdienstelijk 5e.
Ook de onderlinge saamhorigheid vond ik erg leuk, je ziet elke dag dezelfde gezichten. Dat worden toch min of meer bekenden van je.
De inschrijfprijs is met iets meer dan 300 euro zeer schappelijk.
Alle etappes starten vanuit Ossiach. Dat is een echt vakantieoord dus er is in mei voldoende onderkomen beschikbaar. Wij zaten bv met 3 man in een mobilhome op een camping voor 285 euro totaal voor 7 dagen.
Wat mij betreft volgend jaar weer, maar ja dat zeg ik nu
Laatst gewijzigd door Herman_N op 25 mei 2015 17:03, 1 keer totaal gewijzigd.
Gesoigneerd de zomer in met dit prachtige tenue. Welke is mooier, blauw of groen? [url=https://cycloworld.myshopify.com/nl/col ... fankleding[/url]
havana
25 mei 2015 08:37
Mooi verslag! En een goede prestatie.
)
-
De Alternatieve
- Forum-lid
- Berichten: 59
- Lid geworden op: 30 okt 2014 14:45
Mooi verslag Herman, ik heb genoten.
Groet Peter
Groet Peter