1400 km en ruim 30.000 hoogtemeters met de mountainbike door de binnenlanden van Frankrijk. Eerst slingerend door de Morvan, door naar de het minder bekende Centaal Massief, de vulkanen van de Auvergne en dwars door de Cevennen. Na 19 dagen mogen de voeten koelen in het blauwe water van de Middellandse zee. Dat is in een notendop de Grande Traversée du Massif Central.

Ronald Jacobs gaat de uitdaging aan en verzorgt af en toe een update van zijn belevenissen.

De Morvan

De Morvan is de houtschuur van Frankrijk op een bodem van graniet. Slechts 13 mensen per km2 wonen hier. De trails zijn “very bumpy” werd mij vertelt en dat is het understatement van het jaar, misschien wel van de eeuw.

De trails lijken een afspiegeling van het leven in de Morvan. Niets, maar dan ook niets gaat hier snel! Iedere dag kom ik tot de conclusie dat cijfers niet zo veel zeggen. Het aantal kilometers en hoogtemeters lijken overzichtelijk, maar die schijn bedriegt. De smalle trails zijn vaak dichtbegroeid en het ontwijken van alle scherpe doornen een probleem. Mijn gehavende armpjes zijn het bewijs. Overal zijn stenen te overwinnen en dat kost kruim. Zijn die er even niet dan een tapijt van wortels, of modder. Natte voeten zijn de standaard, want soms lijken de paden meer op beekjes . O ja, en dan vergeet ik nog het oneindig op en neer gaan. Stijgingen met percentages in dubbele cijfers zijn de regel. Het dalen vraagt altijd om concentratie. Je wilt hier niet crashen want reken niet op hulp. Op veel plaatsen is er gewoonweg geen mobiel netwerk. En in vier dagen trof ik in de bossen welgeteld 6 bosbouwers en twee wandelaars. Maar genieten is het wel.


De standaard, altijd maar weer stenen.

 


Af en toe gehuchten


Aan natte voeten valt niet te ontkomen


Nou, heel soms wel


Kan het nog Franser? Cafe Parisien