Met de mountainbike door de binnenlanden van Frankrijk. Eerst slingerend door de Morvan, door naar het minder bekende Centraal Massief, de vulkanen van de Auvergne en dwars door de Cevennen. Na 19 dagen mogen de voeten koelen in het blauwe water van de Middellandse zee. Dit is in een notendop de Grande Traversée du Massif Central (GTMC). Ronald Jacobs gaat de uitdaging aan en verzorgt af en toe een update van zijn belevenissen.

Het is volbracht!

Om precies te zijn, na 1384 km en 27.230 hoogtemeters in 19 dagen staan de voetjes in de Middellandse Zee. Het is klaar, het zit erop! De Grande Traverseé du Massif Central schrijf ik in hoofdletters bij op mijn palmares. Hieronder lees je de zonovergoten avonturen van de laatste zes etappes.

De Tarn

Een stacaravan heet tegenwoordig een chalet en daarin overnachten fietsmaat Gerard en ik in het fraaie stadje Florac. Koelen in het water van de Tarn. Klinkt goed, maar het is bloedheet in het chalet en een airco ontbreekt. En vergeet de echte luxe niet, vannacht slapen we onder papieren lakens.

Links of rechts van de Tarn is een wereld van verschil. Wij mogen links. Hier en daar een strookje asfalt, maar meestal smalle paden en singletrails. Die laatsten zijn soms moeilijk fietsbaar en met regelmaat geen schijn van kans. Aan de overkant van het water slingert een strakke asfaltstrook die lijkt naar ons te grijnzen met een blik van: ‘sukkels pak toch de racefiets’.

Bikkelen in de brandende zon om de kloof van de Tarn uit te komen

Onze kant eindigt met een heftige strook fijne witte kiezel van een centimeter of 60 met steile afgronden rechts. Overhangende takken en (doornen)struiken en de onvermijdelijke stenen en grove rotsbodem zijn de bonus. De trail draait en keert, klimt en daalt. De uitzichten op de dorpjes aan de Tarn en de ruige diepe kloof die de rivier heeft gevormd zijn fenomenaal. Na het dorp Sainte-Enimie moeten de klimspieren serieus worden aangesproken. De trail van pak ‘m beet een meter breed maakt over een keien pad 500 steile hoogtemeters. De zon brandt ondertussen onbarmhartig. De kloof verandert in een bakoven, het water gutst in dikke stralen onder mijn helm vandaan.

Boven is het nog lang niet gedaan, trail na trail rijgen zich aan elkaar. Gelukkig allemaal niet meer zo heftig.

Nergenshuizen

We slapen in Ferme L’Hom, een boerderij met overnachtingsmoglijkheden. Het ligt prachtig in zeg maar Nergenshuizen.

Vandaag ‘maar’ 50 kilometer. De route is goed te doen. Je raakt kennelijk gewend aan rotsen en stenen. Als de langste klim van de dag 400 hoogtemeters over een ‘Oostenrijks’ goed lopende schotterweg gaat, lijkt dat op smokkelen.

We bereiken de top van de Aigoual op 1.567 m in het hart van de Cevennen, meteen het hoogste punt van de GTMC. Omdat de weersomstandigheden hier nogal extreem zijn, is er een meteorologisch observatorium gebouwd. Jammer genoeg is het aangekondigde 360 graden uitzicht niet zo spectaculair als zou moeten. Door de aanhoudende warmte is de lucht erg troebel. Het beloofde zicht op de Middellandse Zee en de Mont Blanc is er niet.

Al twee weken ben ik blij met de dropper in mijn bike. Zonder zouden de zolen van mijn mountainbikeschoenen inmiddels wel versleten zijn. Nu lijden vooral de banden met dat gerag over al die grove keien.


Afdalen vanaf de Aigoual op 1.567 meter

Grand Canyon

Tijd voor de koninginnenrit van de GTMC. 94 km en 2500 hoogtemeters over heel lastige trails. Toch nog snel bereiken we Vigan. Daar wordt het steiler en steiler. De minuscule asfaltweg gaat al snel over in een nauw schotterpad. Het is een scherpe klim, vanwege de steile hellingsgraad en meer nog doo de takken met scherpe doornen die over het pad hangen. Ik probeer ze te ontwijken door aanhoudend slalomwerk. De hoeveelheid losse stenen is weer eens niet van de lucht. We worstelen ons naar boven. Het is hier al duidelijk dat het een knal, knal, knalharde, of liever kei en keiharde dag wordt.

Dan de Grand Site van Cirque de Navacelles, een soort mini Grand Canyon. Het is ook meteen een rijtechnisch hoogtepunt Die trail zou in veel landen off limit zijn. Te gevaarlijk en de kans op conflicten met wandelaars. Hier niet, gewoon lekker de banden laten rollen. Oppassen is het wel. Bij een stuurfout lig je in harde struiken, of kukel je 100 meter naar beneden, of als je pech hebt 200 m.


De Grand Canyon van Frankrijk, de Site van Cirque de Navacelles

De singletrail die volgt is heftig door de lengte en steilheid. We zetten door want op de kaart is te zien dat er vanaf het charmante Sauclières, met zijn geplaveide straatjes, een oude spoorbaan wordt gevolgd. Het is Frankrijk en 14.00 uur geweest, dus alles is op slot. Gerard neemt een verkoelend bad in de fontein op het centrale plein naast de kerk. Hij denkt zeker dat hij Anita Ekberg is die in de iconische film La Dolce Vita (1960) van Federico Fellini in de Trevifontein gaat baden.

Dan resten nog de laatste 5 km naar ons overnachtingsadres. Het is een immens landgoed dat feitelijk een paardenfokkerij is. Het wordt misschien saai, maar ook nu weer in het midden tussen niets en nergens. En nee, er staat geen paardenbiefstuk op het menu.

Vlinders

Zoals inmiddels de standaard, om 06.00 uur op de bike. De track slingert door een golvend landschap met uitgestrekte droge graslanden die mij aan oude cowboyfilms doen denken. De 300 loslopende paden dragen daaraan bij. Het gebied is een mekka voor vlinders. Zo af en toe rijden we in een wolk van allerlei soorten, groottes en kleuren. Je wordt er blij van.

Het gerestaureerde kasteel van Couvertoirade ligt er prachtig bij in het nog vale ochtendlicht. Het is rond 1200 eigendom geweest van de Tempeliers. En zoals iedereen na ‘De Da Vinci Code’ wel weet, waren de ridderorders een soort van vechtclub met een religieus sausje. De leden van de club leefden soms als monniken, hadden vaak geen of nauwelijks persoonlijk bezit en vormden gemeenschappen.

Daarna is het tijd voor kilometers-lang afdalen. We gaan zo langzaam richting Middellandse Zee en de bergen worden lager. Tenminste voor even.

Zo langzaam begin ik in alle eerlijkheid wel schoon genoeg te krijgen van de defecte voorvork. Mijn hele gestel lijdt er onder. Armen, benen, schouders, ze hebben het zwaar te verduren.

De laatste 300 hoogtemeters van de dag zijn toch nog pittig. De oververhitte zon recht in het gezicht en het ontbreken van ieder zuchtje wind zijn daar net zo debet aan als de steilheid en het beroerde wegdek. Maar ach, het blijft in ieder geval rollen en dat is al wat. Dan suizen we naar de etappeplaats Dio-et-Valquières een plaats met net wat meer inwoners dan letters. Uit het raam van ons gite is het lokale kasteel fraai te zien.


Bijna in Dio-et-Valquières.

Cola Zero

Na het onweer van gisterenavond is de ochtend fris in. Gas erop! Met beleid dat wel, want honderd kilometer zijn hier een hele opgave. De paden zijn vuurrood, even heb ik het gevoel in Utah te zijn. Het is weer hardcore klimmen en dalen geblazen, tot nu toe niets nieuws onder de brandende zon. Wel nieuw is het gestaag aflopende hoogteverschil en de veranderende vegetatie. De bergen krimpen en de vegetatie verandert mee. We zien cactussen en later de eerste palmbomen. Op de top van de laatste berg ligt voor ons het steeds vlakker wordende landschap. Het is glooiend, nog net heuvels. Velden met wijnranken gaan overheersen. Er is meer bebouwing, sommige plekken kun je zelfs een stadje noemen. Gelukkig voor ons want na 3 liter water uit de camelbacks is een koude Cola Zero of een Perrier een aanrader.

Ons hotel had niet afwijkender kunnen zijn dan dat wat ik de laatste drie weken heb meegemaakt. Bijna op de D613, de auto’s razen er vlak voor door. Terug in de beschaving, maar word ik daar blij van?

Taalles

Tijdens deze reis is mijn kennis van de Franse taal met sprongen vooruitgegaan. Dat ligt echt aan de kracht van de herhaling. Op ieder terras, in ieder hotel en bij iedere ontmoeting waar ik van de fiets stap krijg ik te horen: “il fait très très chaud”. Alsof mij dat niet was opgevallen.

Toeristenpulp

De laatste dag telt maar 50 km met een schamele 450 hoogtemeters. Het is cruisen tussen  wijnvelden wat de klok slaat en klein stukje tussen lavastenen voor de afwisseling. Daarna een stukje langs het kanaal de Midi. Een route die door veel fietstoeristen wordt gevolgd. Hartstikke leuk. Alleen jammer dat het mij al na 3 km gaat vervelen al die bootjes en bebouwing. Daarna volgen de super lelijke vakantiebunkers en nog lelijkere aan elkaar geknutselde appartementen. De laatste 6 km gaan langs de zee via het volle strand en de jachthaven met protserrige boten naar eindpunt Cap d’ Agde. Niet erg die laatste kilometers. Laten die toeristen zich maar fijn op een hoop verzamelen, dan blijven ‘ mijn’ trails lekker leeg.

We sluiten onze fietstocht af met een feestelijke pizza. Eindelijk geen baguette want daar heb ik er de afgelopen 19 dagen al 60 van op.

De conclusie is dat de GTMC in 19 dagen een knalharde tour is. Een avontuur dat alles in zich heeft wat mountainbiken zo aangenaam en spannend maakt. De hele route is super afwisselend en van een extraordinaire schoonheid. Een echte aanrader voor iedere ervaren mountainbiker die op zoek is naar een echt avontuur én niet bang is om moe te worden.


Yes, done!

Het etappe schema

1) Avallon / Saint Agnan = 75 km (1700 m)
2) Saint-Agnan / Planchez = 82 km (1465 m / 1520)
3) Planchez / Glux-en-Glenne = 68,5 km (1800 m / 2015)
4) Glux-en-Glenne / Toulon-sur-Arroux = 78 km (1320 m)
5) Toulon-sur-Arroux / Bourbon = 51 km (+ 950 m / 965)
6) Bourbon / Monetay sur Allier = 116 km (+ 950 m)
7) Monetay sur Allier / Riom = 90 km (+1530 m)
8) Riom / Orcival = 78 km (+ 1830 m)
9) Orcival / Landeyrat = 85 km (+ 2160 m)
10) Landeyrat / St-Flour = 51 km (+ 780 m)
11) St-Flour / Le Sauvage = 76 km (+ 2030 m)
12) Le Sauvage / Bagnols-les-Bains = 73 km (+ 1135 m)
13) Bagnols-les-Bains / Florac = 74 km (+ 1450 m)
14) Florac / L’Hom = 58 km (+ 1500 m)
15) L’Hom / Le Vigan = 47 km (+ 1380 m)
16) Le Vigan / La Saucliere = 93 km (+ 2575 m)
17) La Saucliere / Dio = 63 km (+ 1120 m)
18) Dio / Montagnac = 103 km (+ 1785 m)
19) Montagnac / Cap Agde = 50 km (+ 430 m)

Sinds een week is er ook een website in het Engels, voor wie net als ik de Franse taal niet machtig is: www.the-gtmc.com.