Pedala lezeres Astrid test het komende halfjaar een Sensa Emilia Comp, waar ze ook de Alpe d’HuZes mee gaat beklimmen. Deze week vertelt ze over haar sportmedisch onderzoek.

Verplicht is het niet: een sportmedisch onderzoek maar het wordt wel dringend geadviseerd door de organisatie van de Alpe d’HuZes. Persoonlijk vind ik dat een ieder die aan het evenement meedoet, zijn verantwoordelijkheid moet nemen en sowieso zo’n keuring moet ondergaan. Geef ze de kost niet: die avonturiers die onder het genot van een biertje in de kroeg al brallend & lallend bedenken dat zo’n zware lichamelijke inspanning een makkie is. Het zal niet de eerste keer zijn, dat iemand dan zo ineens naast zijn fiets ligt waarbij blijkt dat er fysiek toch iets niet goed zat. Kijk, niet alles zal bij zo’n sportmedisch onderzoek ontdekt worden, maar toch wel veel kan voorkomen worden.

Via de organisatie van de Alpe d’HuZes kwam ik bij Bas Veger van SportmedX in Enschede terecht. Heel gek, maar ik was er toch wel een beetje zenuwachtig voor. Was ik wel fit genoeg en komen ze geen gekke dingen tegen? Wat niet weet, wat niet deert, leeft soms toch wel lekker. Maar goed, ik moet er maar aan geloven en er zijn ergere dingen op de wereld.

Wat niet weet, wat niet deert, leeft soms toch wel lekker

Van alles werd nagekeken: bloeddruk, cholesterol, HB-gehalte, lengte, gewicht, BMI, vetpercentage en m’n lijf en ledematen werden in allerlei onmogelijke posities gebogen om te kijken of de boel wel de nodige souplesse had, maar ook of er niet te veel speling zat. Gelukkig waren de waarden die bij mij gemeten werden, prima. En toen kwam ie: de inspanningstest. Ik voelde me zo’n halve astronaut toen ik op de testfiets stapte met overal plakkers, slangen en een masker op. Dat ademen door zo’n masker went wel snel trouwens.

Hoogmoedswaanzin

Na circa 20 minuten gefietst te hebben, werd de boel ontkoppeld en maakte Bas de analyse. “En waarom stopte je met trappen?” vraagt Bas. Ik: “Nou, eh gewoon, omdat je dat zei?” “Welnee,” was het antwoord, “je zat echt op je max!” Daar was ik dus helemaal verbaasd over, want toen ik naast de fiets stond, dacht ik echt dat ik nog wel even door had kunnen gaan, terwijl de cijfers toch iets anders aantoonden. Dat heb ik met zware beklimmingen ook. Dan vervloekte ik alles en iedereen om me heen, omdat ik dan zo moe ben en de voeten niet meer rond krijg. Ben ik eenmaal boven en sta ik naast de fiets, dan denk ik: “ach, ik had best nog wel verder gekund.” Een vage vorm van hoogmoedswaanzin zou je kunnen zeggen. Misschien moet ik mezelf toch eens wat realistischer beschouwen.

Geadviseerd wordt om met name in je D1 en D2 zones te trainen voor de Alpe d’HuZes

Mijn algehele conditie kreeg in ieder geval een dikke voldoende van Bas. De gemeten waarden zaten grotendeels boven die van mijn vrouwelijke leeftijdgenoten. Mijn BMI en cholesterol gelukkig niet 😉 Het grote voordeel van zo’n onderzoek is ook dat aan de hand van de hartslag de omslagpunten worden berekend, zodat je heel gericht binnen zones kunt gaan trainen. Geadviseerd wordt om met name in je D1 en D2 zones te trainen voor de Alpe d’HuZes en dan is het wel handig dat je weet wat je waarden zijn. Met een rapport voorzien van een stempel “Goedgekeurd” stond ik zo’n 2,5 uur later weer opgelucht buiten èn met een rekening van €230, waarvan bijna alles door mijn ziektekostenverzekeraar wordt vergoed. Dat hoeft je in ieder geval niet ervan te weerhouden om je periodiek te laten keuren.

Bikefit

In het kader van niet-trainen voor de Alpe d’HuZes kwam ik via een sponsor ook nog in aanmerking voor een uitgebreide bikefit. Hiervan heb ik gretig gebruik gemaakt, want af en toe heb ik wel eens wat pijntjes, waarvan ik me afvraag waar dat door komt: tintelende handen, stijve nek of rug. Het rare is dat dat niet altijd zo is en dat het soms na een paar kilometer fietsen ontstaat, maar ook wel eens pas na een aantal uren. Een tijdje geleden stapte ik met de Sensa Emilia Comp onder de arm bij Carmen van den Hoven binnen die als Technische Geneeskundige verbonden is aan de sportmedische afdeling van de orthopedische kliniek OCON in Hengelo. Als bikefitter is ze ook nog eens in dienst bij Team SunWeb waar ze fietsen afstelt voor de profs als Tom Dumoulin, Laurens ten Dam en Lucinda Brand. Als ze aan de fiets van Tom mag zitten, dan vind ik het ook prima dat ze de Sensa Emilia Comp onderhanden neemt.

Wéér werden er van allerlei blokjes op mij geplakt om mijn bewegingen te registeren. Daar bleek natuurlijk van alles net niet te kloppen. Dan vind ik het toch wonderbaarlijk dat door een paar kleine aanpassingen, je beter op je fiets gaat zitten en dat voel je ter plekke ook. Zadel ietsje lager en in een andere hoek, stuur wat meer hellen of toch maar niet. Meteen ook maar bij Carmen aangekaart dat ik last van mijn rug krijg bij lange beklimmingen zoals in mijn vorige blog beschreven. Om dat te voorkomen, had ze wellicht ook wel de oplossing voor. “We zetten het zadel met de punt iets naar beneden, maar niet zo dat je naar voren schuift. Als je bergopwaarts gaat, dan staat je fiets natuurlijk ook schuiner waardoor je je rug kunt belasten doordat je het gevoel hebt dat je achterover helt.”

In Nederland zal ik het effect op mijn rug bij beklimmingen niet kunnen testen. Dus we gaan het ontdekken op 7 juni als ik de Sensa tegen de Alpe D’Huez opduw! Tot die tijd ga ik in de nieuwe fietshouding en met een goedgekeurde fitheid, maar flink wat kilometers maken in m’n D1 en D2 zones.

Wordt vervolgd.