De Bossi Strada SS moet een echte racer zijn, die tegelijk dat typische comfort van titanium biedt. Met oog voor aerodynamica, zonder de minder makkelijk meetbare rijeigenschappen te vergeten. Léon van Bon trok de heuvels in om deze fiets te testen, maar wat er toen gebeurde…
Er was eens… een jongeman (ahum) die een Bossifiets aan het testen was. Hij reed door het prachtige Limburg, toen hij op een gegeven moment de kerstman langs de weg zag staan. “Wat krijgen we nou!?”, zei de jongeman. Uit nieuwsgierigheid besloot hij te stoppen – wie weet had Vadertje Kerst wel hulp nodig. Maar nee: voor hij het wist, pakte de kerstman zijn fiets af en ging ervandoor. De jongeman riep nog: “Wat doe je nou, kom terug!” De kerstman keek nog even om, en verdween in de verte. De jongeman bleef achter, zonder fiets. In de verte klonk: “Ho ho ho!”
Atypische titanium
Die jongeman, dat ben ik… Drie weken geleden kreeg ik een telefoontje: ik kon een Bossi ophalen om te testen. Eerlijk gezegd had ik zelf nog nooit van dit merk gehoord. Bossi Bicycles is een Australisch merk dat gespecialiseerd is in titanium fietsen. Maar toen het testexemplaar eenmaal voor mij stond, raakte ik in de war. Was dit nu wel of niet een titanium fiets? Of was ik verkeerd geïnformeerd over Bossi’s specialiteit? Wat bleek: dit was wel degelijk een titanium fiets, maar mijn verwarring was verklaarbaar. De meeste titanium bikes hebben ronde buizen en een klassieke uitstraling, met de herkenbare kleur van dit metaal. En hoewel er tegenwoordig steeds meer titanium fietsen zijn met niet-klassieke buizen, had ik nog nooit eerder zo’n aerodynamische voorkant gezien als bij deze Bossi. Bovendien was de typische tint van titanium slechts gedeeltelijk aanwezig.
Mijn interesse was gewekt, al snel spookten talloze vragen door mijn hoofd. Bijvoorbeeld: waarom zou je een titanium fiets willen die niet op een titanium fiets lijkt? Of beter gezegd: een die niet op de klassíeke titanium fiets lijkt? Klassiek of niet, deze Bossi ziet er mooi uit, strak. Niet alleen het balhoofd is aerodynamisch en glad afgewerkt, ook veel andere buizen zijn gestroomlijnd gemaakt – denk aan de zogeheten kammtail-vorm. Dit geeft de fiets een soort carbon aerolook. Toch is het titanium niet helemaal verdwenen. Aan de achterkant is de metaaltint duidelijk aanwezig, al is het wel gespoten met blanke lak, waardoor het een ander gevoel geeft als je het aanraakt. Maar: het is zichtbaar titanium.
Ook de lasnaden zijn duidelijk zichtbaar bij bijvoorbeeld de achtervork, maar het lijkt allemaal net even iets moderner dan anders. De achterpads zien er ook enorm slick uit. De kabels lopen mooi binnendoor en die kleur… om bij weg te smelten. En dan details zoals het logo voorop het balhoofd: hoe dat in het frame ligt, is een klein kunstwerkje. Er staat duidelijk vakwerk voor mijn neus. Het enige minder mooie vind ik hoe het balhoofd en de schuine buis met elkaar verbonden zijn. Hierin zit een heel lichte knik, en dat vind ik persoonlijk niet ideaal.
Eigen afmontage
Als je een Bossi koopt, kun je zelf kiezen hoe hij afgemonteerd wordt. Op deze fiets zit een Shimano Ultegra Di2-groepset. De derailleurs hebben wel een upgrade gekregen, deze zijn van CeramicSpeed. De wielen zijn van onze Nederlandse vrienden van Scope. Hun R4.A’s hebben een 45 millimeter hoge velg en zijn tubeless, met Panaracer-banden van 32 millimeter. Dat zijn flinke banden voor een racegeoriënteerde fiets. De cockpit is een mooi vloeiend geheel en ook de zadelpen oogt chic. Ik ben niet de grootste fan van de kop van de zadelpen. Ik heb de ervaring dat je deze zeer vast moet draaien voordat het zadel goed blijft zitten. Al bij al is het gewoon een mooie fiets, gericht op racen. Inclusief pedalen en bidonhouder weegt hij 8,6 kilogram. Dat is niet schokkend goed, maar voor een titanium fiets ook zeker niet slecht.
Snelheidsobsessie
Hoe meer ik mij erin verdiep, hoe meer ik geïntrigeerd raak door de filosofie van Bossi. Ze hebben een bijzondere kijk op het bouwen van fietsen. In de fietsindustrie wordt vaak gekeken naar aerodynamica, gewicht en stijfheid. Ook Bossi onderkent het belang ervan, maar volgens hen slaan sommigen hierin een beetje door. Marketeers zouden potentiële klanten te graag bestoken met getallen, om maar te bewijzen dat hun fiets nóg beter is geworden dan de vorige versie. Maar volgens Bossi heeft deze obsessie om fietsen alsmaar ‘sneller’ te maken ertoe geleid dat frame ontwerpers zijn vergeten hoe je een fiets maakt voor de ‘echte wereld’. Een fiets lijkt een eenvoudige machine, maar de wetenschap erachter is tegenwoordig opvallend complex.
Ingenieurs proberen om de som van alle delen te berekenen, maar hoewel sommige eenvoudig vast te stellen zijn (denk aan gewicht of stijfheid), zijn andere moeilijker te vangen. Soepelheid, karakter of duurzaamheid bijvoorbeeld. Terwijl dat júist de factoren zijn die zorgen voor de daadwerkelijke rijkwaliteit, vinden ze bij Bossi. En zo werd hun ontwerpfilosofie geboren. Snelle, duurzame, comfortabele fietsen met eerlijke prijzen. Fietsen die licht van gewicht zijn maar toch duurzaam, fietsen die een verfijnde stijfheid hebben voor goede rijeigenschappen, maar flexibel zijn voor comfort en karakter. De beste fiets is het exemplaar waarop je het meeste plezier beleeft, dat vat het wel samen.
Natuurlijk klinkt dit prachtig – al weiger ik te geloven dat andere merken niet bezig zijn met rijeigenschappen. Die zijn weliswaar moeilijker aan te prijzen omdat je er geen getal op kunt plakken, maar dit betekent nog niet dat er niet over nagedacht wordt.
Kwestie van procenten
Een van Bossi’s argumenten is dat de aerodynamische vorm van een fiets uiteindelijk relatief weinig bijdraagt aan je snelheid als renner. De belangrijkste weerstand is luchtweerstand, maar hiervan neem jij als fietser het overgrote deel voor je rekening – tot wel een procent of 80 van het totaal. Verder zijn de wielen goed voor zo’n 10 procent, schrijven de mensen van Bossi op hun website. En het frame? Een schamele 7 procent van de totale weerstand. Om Bossi’s website te citeren: ‘Een aeroframe is, op zijn best, zo’n 40 procent gestroomlijnder dan een niet-aeroexemplaar. Ga je aan de slag met die cijfers, dan betekent dit dat een aeroframe je hooguit 3 procent voordeel oplevert tijdens het fietsen.’
En daarbij is de voorkant van de fiets dan nog het belangrijkst. We hebben Bossi’s cijferwerk niet nagerekend, maar het klinkt vrij aannemelijk. Ook maakt het duidelijk waarom Bossi vooral aan de voorkant van de fiets veel aan aerodynamica heeft gedacht. Verder stelt het merk nog dat de vormen van de buizen een aerofiets oncomfortabel maken. Dit is weliswaar gedeeltelijk waar, maar: dit geldt zeker niet voor elke aerofiets. Op het gebied van gewicht gaan ze voor mij een stapje te ver. Een lichtere fiets zou volgens hen slechter krachten overbrengen en kwetsbaarder zijn. De meeste lichte fietsen zijn van carbon gemaakt – maar daar kun je echt wel goede fietsen van maken. Bossi haalt hier ook het duurzaamheidsargument bij. Daar kan ik me beter in vinden. Titanium gaat minder snel stuk en is makkelijker te repareren.
Tijd om te trappen
Hoog tijd om te stoppen met lullen en te gaan fietsen. Zadel afstellen en gaan. De eerste meters zijn zoals verwacht aangenaam. Het valt me nu pas op hoe smal de bovenbuis is. Regelmatig kom ik fietsen tegen met een vrij brede bovenbuis, waar ik dan met mijn stevige bovenbenen tegenaan kom. Dat is hier duidelijk niet het geval. Hand op de remgrepen, ellebogen een beetje naar binnen en de armen gebogen: doorrijden maar. De indruk is positief. Ik rijd het eerste klimmetje op en moet toegeven: het gevoel dat je kracht goed overgebracht wordt, is duidelijk aanwezig. Elke trap lijkt raak.
Aan de andere kant ervaar ik ook veel comfort. Vaak zie je dat titanium fietsen voor comfort gebouwd worden en minder als racemodel. Toch voelt deze wel aan als een racer. Hij stuurt goed door de bochten en is lekker reactief. De dikke banden dragen ondertussen ook bij aan een comfortabele rit. Voor de rest zijn alle componenten prima in orde. Ook wanneer ik een bochtige afdaling inga, voelt de fiets onder controle. De conclusie na mijn eerste rit: dit is absoluut een comfortabele racer.
Ho ho ho
Ook mijn tweede rit begint goed. Het goede gevoel is al snel weer daar en ik geniet van een waterig zonnetje. Zodra die achter de wolken verdwijnt, is het wel heel snel koud voor deze tijd van het jaar. Niettemin prima weer voor een kort rondje. Ik rijd sommige stukken snel en andere op mijn gemak. Ik ben best onder de indruk. Dan zie ik in de verte een man staan in een rood pak… De kerstman. Een uur na de ontvoering van mijn fiets zie ik de kerstman terugkeren. Niet op de fiets, maar in zijn arrenslee.
Ik herken Rudolf aan zijn rode neus. Achterin ligt mijn fiets… “Ho ho ho”, roept de man in het rode pak. “Sorry maat, Rudolf was ziek en ik moest alternatief vervoer hebben om wat cadeautjes te bezorgen. Gelukkig is mijn favoriete rendier snel opgeknapt en kom ik je fiets weer terugbrengen met een grote dankjewel! Ho ho ho…” Perplex staar ik naar de lucht waar de kerstman steeds kleiner wordt. “Lekker fietsje!”, roept hij nog. “Dit gelooft niemand”, zeg ik hardop… Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Op maat
De Bossi heeft heel wat meegemaakt, kortom. Al met al ben ik zeker enthousiast over deze fiets. Het is een speciaal geval. Een innovatieve titanium fiets zoals ik er nog niet eerder een heb gezien, het resultaat van een interessante filosofie. Sowieso bevallen titanium fietsen mij meestal goed. Vaak alleen al door het materiaal, dat iets vergevingsgezinder is. Daarin is de Bossi niet anders. Hij is vooral anders door de vormgeving. Elke Bossi wordt op maat gemaakt, dat wil zeggen: mocht de standaardgeometrie niet bij jou passen, dan wordt deze aangepast. Iets soortgelijks geldt voor de kleuren, al is een niet-gespoten frame de standaard en wordt er voor een kleurtje 1.000 euro gevraagd.
Ik moet wel zeggen: de lak zit er strak op en oh my… dat oranje is om van te smullen. Toch is titanium ‘kaal’ ook geweldig mooi en voor zover ik op foto’s heb gezien, is de afwerking van de aerostukken erg mooi gedaan. Als je de fiets wilt aanschaffen zoals ik die getest heb, ben je 9.999 euro kwijt. Voor dat – flinke – bedrag heb je een racer die vooroploopt in de ontwikkeling van titanium fietsen.
Specificaties Bossi Strada SS
Pluspunten: heel veel comfort dankzij het titanium en de brede banden, en: custom kanm zowel qua kleur als geometrie
Minpunten: met een ronde zadelpen heb je meer te kiezen
Prijs: € 9.999,- (deze uitvoering)
Frame/voorvork: titanium/carbon
Gewicht: 8,6 kg (excl. pedalen)
Groep: Shimano Ultegra DI2 met Ceramic Speed derailleurkooi
Wielen: Scope R4.A
Banden: Panaracer Agilest TLR 32 mm
Zadel en -pen: Selle Italia/Bossi carbon
Stuur en -pen: Bossi carbon integrated
Maten: 50, 52, 54, 56, 58 en 60
Meer informatie vind je op de website van Bossi.