Getest: Trek Madone SLR7, privéjet met straaljagermotoren

“Mooie fiets heb je!”, roept een jongen van een jaar of 10 mij vanuit de verte toe bij het afdalen van de Posbank. Zijn jonge ogen hadden de brute uitstraling van de Madone SLR 7 meteen opgemerkt.

Het is een kwestie van smaak natuurlijk, maar qua looks heb ik over deze Trek de meeste positieve reacties gekregen. En daar sluit ik me volledig bij aan: de chique rode ‘crimson-lak’ maakt de fiets helemaal af. Het frame van de Madone heeft een uitstraling die past bij een hardcore aeroracer. Ieder elementje dat luchtweerstand kan oproepen is strak weggewerkt. Maar bij Trek weet je bijna op voorhand dat er nog meer technieken verborgen zullen zijn. Ga je de fiets van dichtbij bekijken, dan vind je onder de bovenbuis een aantal inbusjes. Hier heeft Trek het IsoSpeed-systeem toegepast. Dit zorgt voor enige demping en dus extra comfort. Het is zelfs naar wens aan te passen. Een elastomeer zorgt voor een gecontroleerde en stabiele reboundbeweging, waarmee hij trillingen wegfiltert die doorkomen vanuit het wegdek.

Al vanaf de eerste meters heb je op de Madone SLR een sterk gevoel van snelheid. Het frame werkt als een klankkast en bij het opschakelen worden je kompanen al gealarmeerd dat ze mee moeten, anders zijn ze gezien! Wat onderweg opvalt is dat de voorkant van het frame veel flex heeft voor een aerobike. Dit zorgt ervoor dat je bij bochten op hoge snelheid wellicht wat zoekende bent. Vergeleken met de andere fietsen in deze test voelt het geheel minder dan gemiddeld strak aan. Daar tegenover staan de geometrie, het IsoSpeed-systeem en de flex in de bovenbuis, die ervoor zorgen dat je, ondanks de strakke Bontrager-wielen, uren op de Madone kunt rijden zonder volledig gebroken thuis te komen. Een aerobike met comfortabele eigenschappen, dat is zoiets als een privéjet met straaljagermotoren. Wil ik best hebben.