Na een periode van sneeuw, griep, regen en nog meer griep is het nieuwe fietsjaar voor mij eindelijk begonnen. Wat is het toch heerlijk om weer op de fiets te zitten! Dit jaar trouwens geen Trek meer, deze heb ik na een aantal hele fijne maanden ingeleverd en de Merida Scultura Disc 4000 Juliet heeft haar plekje overgenomen. Deze fiets had ik al mogen testen voor de vrouwenracer test in Fiets Magazine (#9) en bevalt ontzettend goed.

Maar tijdens de eerste ritten van het jaar merkte ik ook dat iets mij achtervolgt… Zoals jullie vorig jaar konden lezen, heb ik een abonnement op lekke banden gehad. De eerste lekke band had ik letterlijk al na 20 min op de gloednieuwe Trek. Enkele ritten later volgde de tweede al en er was ook nog de binnenband met kapot ventiel (fabrieksfout). Alle drie door hele dikke vette pech, maar dit gaat wel in je hoofd zitten. Zeker toen ik een aantal weken terug weer in m’n eentje op pad ging. Wat nou als het weer gebeurt, midden in een weiland? Ja, ik heb altijd een reservebandje mee. Ja, ook een handpomp. En mocht het echt fout gaan, dan heb ik altijd contant geld mee voor een taxi. Maar toch.

De eerste solo ritten bedacht ik me bij het pakken van de fiets zelfs meteen: als ik maar geen lekke band krijg. Stom he? Terwijl ik tijdens het fietsen daar helemaal niet meer mee bezig ben. Ik ben juist aan het genieten en probeer graag nieuwe routes uit, steeds een beetje langer. En als ik met anderen fiets denk ik er zelfs helemaal niet aan. Is nog iets tussen de oren dus.

Ready for takeoff

Gelukkig heb ik de smaak weer te pakken en fiets ik inmiddels ook prima in mijn eentje. Ik ben klaar voor een ‘vliegende start’. Letterlijk 😉 Zo fietste ik afgelopen weekend over de vliegbasis van Soesterberg, wat een geweldige plek om te rijden! Na een Instagram story werd ik overladen met berichtjes als ‘Huh, mag je daar fietsen!?’ en ‘waar ben jij nou weer?’. Ik moest mijn ouders zelfs geruststellen dat ik niets illegaals aan het doen was. Bij fietsers is deze locatie natuurlijk meer bekend, al kwamen we er na een poll op de Instagram van Pedala achter dat nog lang niet iedereen op deze bijzondere plek is geweest.

Deze vliegbasis is in november 2008 gesloten en opgeheven. Het grootste deel ervan wordt nu beheerd als natuurgebied het ‘Park Vliegveld Soesterberg’ en is sinds 2014 vrij toegankelijk voor publiek. Van wielrenners tot wandelaars, iedereen is tussen zonsopgang en zonsondergang welkom. De landingsbaan is natuurlijk dé plek om een sprintje te trekken en een wedstrijdje te houden met je fietsvrienden. Maar let op: tijdens het broedseizoen van 15 maart t/m 15 augustus is deze gesloten voor publiek.

Dus: heb jij aankomend weekend nog geen fietsplannen? Neem eens een kijkje op de vliegbasis, rij over de verlaten landingsbaan en vervolg je route langs de prachtige Soestduinen. Hier loopt een betonpad dwars door het bos, waarbij je uiteindelijk zelfs een stuk naast Dierenpark Amersfoort fietst. Ook leuk om te combineren met een lunch in Amersfoort of je fietst door naar de Utrechtse Heuvelrug. Hieronder zie je de route van de landingsbaan naar het bospad:

Kilometers maken

En mochten er vrouwen (en heren) zijn die in omgeving Utrecht een rondje samen willen fietsen, laat het me vooral weten! Ik wil flink wat meer km’s gaan maken en wie weet helpen jullie daar wel een handje bij 😉

Liefs,
Yv

– Volg me ook via Strava en Instagram –