Mondraker is een gevestigde naam binnen de mountainbikewereld, maar tegenwoordig maakt dit Spaanse merk ook gravelbikes. Herman testte hun Arid Carbon RR, een fiets waarin je het MTB-DNA terugziet én -voelt.
Ook op het hoofdkantoor van mountainbikemerk Mondraker, in het Spaanse Alicante, zagen ze dat de opmars van het gravelen niet te negeren valt. En waarom zou je dat ook doen, als je je mountainbike expertise kunt inzetten om het beste van twee werelden samen te laten komen? Hun eerste gravelbike, de Dusty, was elektrisch. Maar nu is er de Arid, zonder hulpmotor. Aanvankelijk was hij er alleen in een carbon uitvoering, maar sinds kort is hij ook verkrijgbaar in aluminium. Volgens Mondraker zelf is het de ultra-gravelbike. Ik testte de Arid Carbon RR met een SRAM Force AXS-groepset. Zonder hier meteen álles weg te geven: het werd gravelen met veel vertrouwen en comfort.
Ruig en droog
Arid betekent in het Engels ‘droog’ of ‘dor’. Die naam is niet voor niets gekozen: volgens Mondraker kun je met deze gravelbike heerlijk rijden over ruige en droge onverharde paden. Volgens de Spaanse ingenieurs was de elektrische Dusty een geslaagde entree in de gravelwereld, waarmee de weg werd geplaveid voor de Arid. Het frame van de Dusty, doordrenkt met MTB-DNA, bleek daarbij een prima basis voor de ontwikkeling van zijn niet-elektrische broertje. Je hoeft niet lang te zoeken om de gelijkenissen tussen beide fietsen te ontdekken.
De geometrie van de Arid is, net als bij Mondrakers mountainbikes, behoorlijk uitgesproken met een lange wielbasis, zeker in vergelijking met veel gravelbikes van de concurrentie. Ook de korte stuurpen, luie balhoofdhoek, oplopende bovenbuis en de karakteristieke achtervork verraden de mountainbikeziel van Mondraker. Daarnaast loopt de lange voorvork aan de onderkant naar voren (offset), voor het verlengen van de wielbasis. Dat draagt weer bij aan de controle en het comfort. Zoals je van een gravelbike met MTB-genen mag verwachten, is er ruimte voor flink brede banden: tot maximaal 50 millimeter.
Voorbereid op avonturen
Visueel vallen de scherpe lijnen en hoekige vormen van het frame op. Dat frame is trouwens gemaakt met Mondrakers eigen Stealth Air Carbon-constructie, dezelfde techniek die ze toepassen bij hun duurdere mountainbikes. Dit zorgt volgens de makers zelf voor een voldoende stijf en responsief frame, met tegelijk veel verticale demping. Dit merk je niet alleen tijdens het gravelen, maar zie je dus ook duidelijk terug in het ontwerp. Met name bij het opvallende samenspel tussen de zitbuis en de staande achtervork met Mondrakers kenmerkende openingen. Deze constructie biedt extra flex aan de achterkant van de Arid en simuleert min of meer een achterveringssysteem.
In de forse onderbuis vind je, zoals bij veel gravelbikes tegenwoordig, een opbergvak. Mondraker noemt dit systeem ‘Carry-On’. Je krijgt eenvoudig en snel toegang tot deze ruimte door een klepje omhoog te wippen. In het vak zitten drie kleine etuis achter elkaar. Hier kun je een binnenband met bandenlichters, een multitool, een minipomp of CO₂- patronen in kwijt. Dat deze gravelbike ook voorbereid is op meerdaagse avonturen, blijkt uit het grote aantal bevestigingspunten op het frame en de voorvork.
Logisch pakket
Mijn testfiets in maat medium/large (ik ben 1,79 meter lang) is uitgerust met een elektronische SRAM Force-groep met een enkel voorblad en een vermogensmeter. Inder daad, de Arid wordt standaard geleverd met slechts één blad; er is geen ruimte voor een dubbel kettingblad. Vooraan heb je 40 tandjes, achter heb je een forse 10-44-cassette – genoeg bereik om ook steile klimmetjes aan te kunnen. De Arid is voorzien van een SRAM Universal Derailleur Hanger. De wielset is van Mavic, de 42 millimeter hoge Allroad Pro Carbon SL. (Opvallend: dit merk lijkt aan een comeback bezig, na een periode waarin veel fietsfabrikanten voor andere wielenleveranciers kozen.) Om de Mavics zitten Maxxis Reaver-banden van 45 millimeter, met best wat profiel voor een band die volgens de fabrikant bedoeld is voor gravelracen.
De fiets is verder afgemonteerd met componenten van Mondrakers huismerk ONOFF. Zo is er een fraaie, D-vormige carbon zadelpen met wat flex. Het carbon stuur volgt niet de trend van steeds smallere gravelsturen, maar is ‘gewoon’ 46 centimeter breed, met bochten die een flare van 16 graden hebben. De korte stuurpen van 7 centimeter is van aluminium, de kabels worden netjes via de onderzijde van het stuur via het balhoofd het frame in geleid. Het zadel is van Fizik, de Terra Argo X5. Tel je de prijzen van de losse onderdelen bij elkaar op, dan lijkt die op het eerste gezicht in verhouding tot de vraagprijs van 6.499 euro voor deze Arid RR.
Mocht je voor deze uitvoering willen gaan, dan moet je het trouwens doen met één kleurstelling: voornamelijk matgrijs, met een aantal illustraties waarin rood is verwerkt en donkergrijze decals. Het levert een vrij clean uiterlijk, al zou je het ook wat vlak of zelfs saai kunnen noemen… Maar hé, smaken verschillen. En het totaalplaatje, in combinatie met de vooral zwarte afmontage, is zeker niet verkeerd. Persoonlijk vind ik de metallic kleurstelling van de Arid Carbon RR SL aantrekkelijk. Bovendien kun je ook een losse frameset bestellen, dan heb je meer kleurkeuze.
Controle en comfort te over
Genoeg gepraat over deze Spaanse fiets, ’t is tijd om Hollands gravel op te zoeken. Ik neem een multitool mee om onderweg mijn fietspositie te kunnen aanpassen, want ik ben benieuwd naar de geometrie. Deze gravelbike moet toch echt anders zijn dan de racy modellen die ik de afgelopen maanden heb getest.
De eerste kilometers rij ik rustig over verharde paden, voordat de onverharde paden achter Elburg beginnen. Dat beginnetje op asfalt geeft mij de tijd om mijn positie op de Arid te vinden. Ik moet even wennen aan het brede stuur, maar de bovenkant voelt prettig aan. Door de relatief hoge stack zit ik vrij rechtop, wat automatisch zorgt voor een ontspannen houding. Wel besluit ik om het stuur iets naar beneden te kantelen, zodat ik net wat dieper kan zitten.
Ik ervaar vanaf het begin controle en comfort; dit zijn duidelijk de MTB-genen die zich laten gelden. De verticale flex, zoals ze het bij Mondraker noemen, merk je duidelijk aan zowel de achterzijde als de voorzijde van de fiets. Niet alleen op het asfalt, maar zeker ook als de ondergrond wat ruiger wordt. Als ik een tijdje onderweg ben en al flink wat grind en mul zand achter de rug heb, kom ik op bospaden die van links naar rechts slingeren, met veel boomwortels.
Hier floreert de Arid! Ineens vraag ik mij af: is deze gravelbike écht niet uitgerust met achtervering? Wat een comfort geeft deze fiets, dit is toch echt een andere rijervaring dan met een gravelracer.
Het kind in mij
Het zet mij aan om te spelen en elk obstakeltje op te zoeken. De Arid is lekker wendbaar en stuurt direct. Ik krijg al snel het gevoel dat niets mij en de Arid kan tegenhouden. Het kind in mij wordt wakker, hoe lekker is dat? Het gevoel van controle door de lange wielbasis is echt indrukwekkend. Het is jammer dat ik hier geen paden met écht ruige stenen en diepe geulen kan opzoeken, zoals bijvoorbeeld rondom Houffalize in de Ardennen, maar ik schat dat deze fiets zich daar prima thuis zal voelen.
Op de vele ‘champagnegravelstroken’ op Kroondomein Het Loo merk ik wel dat de fiets wat traag op gang komt. Heb je hem eenmaal op snelheid, dan kun je prima met je handen in de beugels doortrappen. Wel zou ik zelf de voorkeur geven aan een smaller stuur. Hiernaast zijn het frame en de geometrie niet ontworpen om aerodynamisch voordeel te behalen tijdens je ritten. Offroad vind ik dat trouwens een minder groot euvel dan op het asfalt. Dit is nu eenmaal geen pure gravelracer, dat merk ik ook aan de banden: die werken qua rolweerstand wat tegen op rechte stukken en in bochten.
Korte klimmetjes vanuit het zadel gaan prima, op- en afschakelen gaat snel. Via zanderige afdalingen slinger ik bewust van links naar rechts, omlaag en weer omhoog. En dit herhaal ik een aantal keer. Het is met deze Arid simpelweg te leuk om het niet te doen. Wel merk je dat je aan de bak moet als je omhoog wilt versnellen, vanwege het wat hoge gewicht van de fiets.
Nagenieten
Als ik op weg naar huis de laatste grindstroken verruil voor het asfalt, rijd ik na zo’n 5 kilometer zonnig Elburg binnen. Op het terras geniet ik nog even na en concludeer dat je met deze gravelbike eigenlijk zo snel mogelijk de ‘ruige’ natuur in wilt sturen. Want dáár komt de Arid echt tot leven, zeker als je een gevarieerde route rijdt met wat hoogteverschillen en afwisselend terrein – dat best uitdagend mag zijn, inclusief singletracks. Daar profiteer je namelijk optimaal van de controle en het comfort. Als bijkomend voordeel heb je daardoor ook meer oog voor je omgeving, zoals ik tijdens mijn afwisselende gravelrit ervoer. Ook al was het stoffig en droog, rond en op het Kroondomein word je nooit teleurgesteld.
Mijn conclusie? Als je een gravelbike zoekt die veel comfort en vertrouwen biedt, en ook geschikt is voor meerdaagse avonturen en ruiger werk, dan kom je met de Arid niet van een koude kermis thuis. Je hoeft niet bang te zijn, voor welk pad je ook tegenkomt, en je kunt extra op safe spelen door 50-millimeterbanden te monteren. Bovendien heeft deze Spaanse fiets qua uitstraling echt een eigen smoel, met overduidelijk MTB-DNA. Een echte gravelracer is het niet, maar mocht het parcours van een race lekker uitdagend zijn, bijvoorbeeld met veel stenen en geulen, dan kun je ook met deze Arid prima aan de start staan.
Specificaties Mondraker Arid Carbon RR
Prijs: € 6.499,-
Frame en voorvork: carbon / carbon
Gewicht: 9,2 kg (excl. pedalen)
Groep: SRAM Force AXS, 12-speed, 40, 10-44
Wielen: Mavic Allroad Pro Carbon SL
Banden: Maxxis Reaver, 45 mm
Zadel en -pen: Fizik Terra Argo X5 / ONOFF S9 Carbon 15-R
Stuur en -pen: ONOFF S9 GR Carbon / ONOFF Semi-Integrated
Maten: S, M, ML, L, XL
