De laatste dag. Dan start de Tour de France. Wat een spanning zal het zijn in Londen. Maar ook nog één nachtje slapen voordat La Marmotte van start gaat. Voor vele wielertoeristen net zo’n groot evenement, met net zoveel spanning.
Het beste is: afkijken, bij iemand die ‘het weet’. Bij de profs bijvoorbeeld. Zij gebruiken de laatse dagen voor een grote wedstrijd om veel te rusten en de maag te vullen met koolhydraten (daar komt de wielerterm ‘stapelen’ vandaan). Hier in de Franse Alpen gebeurd momenteel hetzelfde. Waar andere dagen de ontbijtzaal vroeg volstroomd met in wielerkleding gehulde sportievelingen, blijft het vandaag lang leeg aan de tafels. Fiets is er wel op tijd bij, want wij hebben vandaag een standje bij de inschrijving. En bovendien moeten we onze eigen startnummers ook nog ophalen.
Daarnaast worden de verschillende scenario’s nog eens goed doorgenomen vandaag. Wat is de richttijd? De debutanten wagen zich veelal niet aan een voorspelling. Anderen zetten een duidelijk doel: 9 uur. En sommigen meer. En sommigen minder. Nadat ik (=Bram) de vorige keer de finish niet gehaald heb, laat ik alle voorspellingen aan mij voorbij gaan. Ik ga voor uitrijden… Hoewel ik me goed voel, hoor je als wielrenner en deelnemer aan de Marmotte deze dag hopeloos te klagen over de weinige trainingsuren van dit jaar, de slechte benen van het moment, de beroerde nachtrust en een licht misselijk gevoel in de buik. Je hoort je in te dekken. Ik ontdoe me van uitspraken, laat de benen morgen maar spreken. Eh, trappen.
Als de profs tijdens een bergetappe een parcours zoals de Marmotte afleggen, worden ze op elke berg goed bevoorraadt door de soigneurs van hun ploeg. De organisatie van de Marmotte zorgt natuurlijk voor voldoende bevoorradingspunten (de vorige keer telden we er zes!) met water, sportvoeding en wat etenswaar. Maar het klimaat in de Alpen kan verradelijk zijn. En de grammenjagers willen niet teveel aan extra kleding meeslepen de berg op. Eigenaar Rene Soet van La Douce Montagne heeft samen met zijn broer van hotel Au Bon Accueil daar iets op bedacht: speciale verzorgingsposten. Hoe gaat dit in zijn werk? Vandaag kun je als deelnemer in vier verschillende containers achterlaten wat jij denkt nodig te hebben op de top van de Glandon, op de Telegraphe, bovenop de Galibier of onderaan Alp d’Huez. In een plastic tasje stop je bijvoorbeeld een droog shirt, een extra bidon, je favoriete energiereep of een regenjack zodat je dit niet de hele dag hoeft mee te slepen en krijgt waar je denkt het nodig te hebben. Een lekkere extra faciliteit voor de gasten van deze twee hotels. Ik besluit er ook gebruik van te maken. Uit ervaring weet ik dat het weer bovenop de Galibier ineens kan omslaan, en besluit daar wat extra kleding ‘heen te sturen’. In de container die naar de top van de Col de Telegraphe gaat stop ik een tasje met eten en een extra bidon. Dit punt ligt na circa 90 kilometer, net over de helft, en ik verwacht daar wel wat extra’s te kunnen gebruiken.
Met deze ondersteuning en mijn haast goede voorbereiding voel ik me haast een profrenner en kan inmiddels mijn excuses niet meer zoeken in het weer (vandaag strak blauwe lucht), in het materiaal (zie de foto bij het bericht van gisteren) of in de verzorging. Het enige: vandaag de hele dag op mijn benen staan. Zie ik jullie nog bij de stand vanmiddag? Bram