Gert neemt ruim de tijd voor ons

Afgelopen zaterdag werd de tweede editie van de Gert Jakobs Classic verreden. De eerste editie vond plaats vlak voor de herintrede van de sympathieke meesterknecht tot BN’er en trok amper honderd deelnemers. Reclame en grotere sponsoren zorgde dit jaar al voor duizend deelnemers meer.

In een kort interview over de Classic in het AD op 19 september zegt de Tour du Jour-sidekick het dit jaar anders aan te pakken: “Grootser. …een goede tocht is meer dan racefietsen alleen. De GJC moet een traditie worden. Daarom is het allemaal attractiever met kraampjes en vertier… Want als Gertje zijn naam aan een toertocht verbindt, dan moet er natuurlijk wel een beetje schwung in zitten.” Fiets-lezer en blogger Eric Mijnster reed mee en observeerde de schwung.

 

“Samen met mijn eigen meesterknecht, mijn vader, rijd ik de 160 kilometer. We rijden veel samen in binnen- en buitenland. Vroeger zag ik altijd zijn achterwiel, nu is het meestal andersom en mag hij mijn wiel bewonderen. Ik ben dit jaar lang in Spanje geweest, als reisleider in Navarra en alleen in de Pyreneeën, en had daardoor maar weinig met hem gefietst. Onze stemming aan de start van de GJC is daarom uitgelaten, maar ik ben ook wat op mijn hoede. In de Pyreneeën bleek ik overtraind te zijn en na een rustperiode en wat rustige rondjes is dit weer de eerste tocht die ik rijd.”

Vacansoleil

De rit is onderdeel van het Vacansoleil 4 Challenge programma, een serie recreatieve toertochten die de kampeervakantiegigant zelf organiseert of waaraan het zijn naam verbindt. Het aanbod breidt zich gestaag uit met de GJC dit jaar als een van de nieuwe tochten. De langste route vanuit Scherpenzeel voert via Ede, de Hoge Veluwe, de Veluwezoom, Arnhem, Wageningen en Rhenen. De tocht telt zo’n 1000 hoogtemeters en rond de 20 klimmetjes waaronder de Zijpenberg, de Emmapyramide, de Italiaanseweg, de Grebbeberg en de Amerongseberg.

 

“Ik had nog niets van Vacansoleil gereden en ben benieuwd naar de organisatie en wat de rit in petto heeft. Het is een gebied dat door vele toertochten wordt bestreken, maar voor mij zeker geen gebaand pad is, integendeel. Ik train veelal op het Brabantse platteland en kijk daarom vooral uit naar de omgeving waar we doorheen komen”.
”Rond negenen komen we bij de start aan. Het om half negen door Gert geloste startschot hebben we daarmee gemist, maar Gert staat nog gezellig klaar om handen te schudden en deelnemers vriendelijk succes te wensen. Het gaat er rustig en gemoedelijk aan toe. Geen gedrang of grote drukte. We babbelen even met de meesterknecht en vragen hem nog of hij met ons wil meerijden. Uiteraard heeft hij al plannen, en wijst ons beleefd af: hij rijdt de 90 kilometer in een sterrenteam met onder meer acteur en wielerfanaat Bas Muijs. We hopen dat hij ook oog heeft voor de geweldige natuur want dat is overtuigend het sterkste punt van deze tocht. Iets waar we rustig van kunnen genieten, grote pelotons komen we namelijk niet tegen. Af en toe sluiten we even aan in een klein groepje, maar omdat we achterin blijven hangen wat te fris vinden (het is 15 graden) halen we liever in om door te gaan en warm te blijven”.

De benen werken gelukkig goed mee. ”De Nederlandse heuveltjes zijn een peulenschil vergeleken met de giganten in Spanje. Van ietwat afwachtend gaat het daarom naar vrolijk, wat nog wordt versterkt door de goede sfeer onder de deelnemers. Geen gasten die er geforceerd een wedstrijd van willen maken, maar puur mensen die genieten van het rijden. Ook bij de verzorging sta je niet te dringen en kun je rustig een banaantje en/of peperkoek uitkiezen. Voor € 19,50 deelnamekosten inderdaad een nogal beperkt assortiment, meer variatie was op zijn plaats geweest. De meerwaarde zat ‘m dus niet in de ravitaillering. Ook niet in de bewegwijzering overigens, de zwart-witte routeaanwijzers vielen niet erg op. Bemanning op drukke kruispunten was er mondjesmaat en op één kruispunt maanden twee mannen met gele vlaggen ons voorzichtig aan te doen in plaats ons erdoorheen te loodsen. Nee, de schwung van de tocht zat hem zoals gezegd voor mij enkel en alleen in de grandioze natuur: van de Schotse Hooglanders midden op de weg tot de uitgestrekte bossen. Daar heb ik van genoten. Gert hebben we bij afloop niet meer gezien, ook geen ‘schwungende’ kraampjes of vertier. Maar dat mocht de pret niet drukken.”

Kijk voor de blog van Eric op www.gespletenasfalt.nl