In FIETS nummer 10 staat een verslag van Yvo Miessen over de 1200 kilometer van Parijs-Brest-Parijs van dit jaar. Yvo had het zwaar in Frankrijk en moest uiteindelijk de strijd opgeven. Iemand die het einde wel haalde en ook nog eens razendsnel was de 47-jarige Anco de Jong.‘Ik moet zeggen dat ik dit jaar niet zo veel geleden heb. De vorige twee edities vielen me zwaarder, ondanks dat het heel slecht weer was’. Hij kwam in de eerste groep aan. Anco: ‘Het grote voordeel was dat ik ervaring heb opgedaan tijdens de vorige tochten. Daardoor kon ik me goed handhaven in de voorste gelederen en het is absoluut een voordeel dat je niet alleen moet rijden’. De eerste 225 kilometer na de start op 20 augustus waren niet zijn favoriete gedeelte’. Anco: Te nerveus, iedereen wil van voren rijden, het is al snel donker en er ontstaan valpartijen. Zenuwslopend. Pas na de eerste controle wordt het wat rustiger. Toen gingen we met zo’n 70 man door’. In zo’n eerste peloton komt ervaring dan goed van pas. ‘Je zelf niet over de kop rijden, het juiste verzet kiezen en als het moet goed door rijden en ook als het wat rustiger gaat meedoen met de anderen’.
In Brest bestond de eerste groep uit 17 man.’Ja, hoe gaat dat. Meestal lost er iemand op een klimmetje en die kan dan uiteindelijk niet meer mee’. Van die zeventien bleven er uiteindelijk 10 over die na 44 uur en 50 minuten weer in St. Quentin-en-Yvelines( bij Parijs) arriveerden. ‘Het is geen koers dus wordt er ook niet gesprint. Er werd wel hard gereden. De gemiddelde snelheid bedroeg rond de 30 km per uur’.
Anco reed de tocht op een Litespeed Vortex, afgemonteerd met Campagnolo Record en Speed Composite wielen. Zitten deed hij op een Selle Italia Gel Flow zadel.
Enne… hij droeg een Gore wielerbroek. Over vier jaar is er weer een Parijs-Brest-Parijs. Info via www.paris-brest-paris.org