Nieuw & Getest: BMC Roadmachine AMP. De stealth e-racer

Ja, hij heeft een accu. En ja, hij heeft een motor. Maar het is ook gewoon een heel mooie en snelle BMC. De nieuwe roadmachine AMP lijkt twee werelden fijntjes te combineren en wij mochten er mee op pad.

Terwijl heel Nederland met een ijsco in de hand aan het strand zat vloog ik naar Zwitserland om in de bloekverziekende hitte voor de profs uit te rijden in de ronde van Zwitserland. Geen bergetappe volgens de Zwitsers. Maar stiekem toch bijna 3000 hoogtemeters. We zullen het Zwitsers vals plat noemen. Normaal een lange dag vol breekmomenten, pijn in de quadriceps en buitenbladbeuken op de tussenstukken. Vandaag zwaar bij vlagen, en alleen wanneer je zelf wilt. Wind mee zit verborgen in de knop op de bovenbuis. Handig!

Roadmachine AMP

Deze BMC is feitelijk ‘gewoon’ een Roadmachine zoals we hem kennen. Een endurance fiets met sportief karakter. Geen ingewikkelde comfortfoefjes, veerelementen of ander gedoe. Wel een strak uitgelijnd frame met comfortabele zit en ruimte voor 32 millimeter brede banden. Qua silhouet en geometrie is de fiets op millimeterwerk na gelijk aan de normale Roadmachine. En dat is anders dan andere e-racers. Want hoewel je ze nog niet op iedere hoek van de straat ziet heeft bijna ieder groot merk inmiddels zo’n soort fiets in hun segment. Vaak zijn e-racers een stuk langer, met name aan de achterkant doordat de motor ergens rondom het bracket geplaatst moet worden. BMC heeft dit erg fraai opgelost. Want eerlijk, je moet heel goed kijken om te zien dat dit een fiets met valsspeel-functie is.

Alle basistechnieken zijn verder gelijk. Denk aan kabels fraai binnendoor en een afgeplatte zadelpen die voor extra flex/comfort zorgt.

Mahle

Om de fiets zo normaal mogelijk te laten ogen is er gekozen voor een achterwielmotor. Een hulpje in de naaf in plaats van het bracket. Dit heeft voor én nadelen. Het grote voordeel is in ieder geval de stealth look en het beperkte extra gewicht (de complete fiets weegt zo’n 3 kilo meer dan zonder ondersteuning). Nadelig, of in ieder geval anders is het rijgevoel en de duidelijk mindere mate van ondersteuning die wordt aangeboden. Nog even over het gewicht. Het frame is in totaal zo’n 60 gram zwaarder dan de normale Roadmachine. Het nieuwe Mahle systeem, de X20 genaamd, weegt inclusief accu, kabels en de hele rataplan zo’n 3 kilo, waarvan anderhalve kilo voor de accu. In totaal legt de fiets 12,3 kilo op de weegschaal. Behoorlijk wat, voor een racer, al heb je dat zeker niet direct door.

Mahle doet als merk misschien niet direct een belletje rinkelen. De voorganger van dit systeem ken je wellicht onder de naam Ebikemotion. Mahle heeft het nu verbeterd en komt met deze stillere, kleinere en meer krachtige X20 variant. De achternaaf motor geeft maximaal 23nm koppel. Een schijntje als je dit vergelijkt met motoren in het bracket. Motoren uit mountainbikes geven makkelijk 80 tot 90nm(!) koppel. Toch voelt het niet alsof er geen vermogen is. Dit komt vooral doordat het systeem in de naaf zit en niet in het bracket. Zit de motor ‘vooraan’, in het bracket dus, dan trekt het als het ware aan de ketting. Aan de ‘achterkant’, in de naaf duwt hij meer. Zo voelt het ook. De fiets trekt je niet als een sleepkabel omhoog zoals e-mtb’s dat kunnen. Wel duwt hij wanneer je wil. Mahle geeft aan dat wanneer je de ‘duwkracht’ omzet in de ‘trekkracht’ je het systeem op zo’n 55nm mag schatten. En dat gevoel kan ik na onze testritten beamen. De hulp is meer dan ruim voldoende.

Het X20 systeem is simpel. Zeer simpel en soms zelfs iets te simpel. Zo is er maar één knop met een minimalistische ledstrip. De kleur geeft het ondersteuningsniveau aan. De hoeveelheid lichtstrip geeft de nog beschikbare accucapaciteit weer. Druk je op de knop dan gaat het systeem aan. Druk je nog eens dan krijg je meer ondersteuning. Het systeem biedt drie ondersteuningsniveaus. Meer inzicht kun je krijgen door het systeem te koppelen met je Garmin of Wahoo. Zo zie je het batterijpercentage en duidelijker in welke modus je staat geschakeld. Grappig. De middenstand heet dan ‘gewoon’ de trailmodus. Je kunt met de fiets dus ook offroad! Onhandig is het feit dat wanneer je wilt afschakelen qua ondersteuningsniveau je altijd eerst omhoog én langs de uit-stand moet voor je terug in eco komt. Een soort monopoly gevoel. Dit zorgt voor een kortstondig moment zonder ondersteuning. Een kleine hapering. Dat wil je liever niet. Mahle heeft hiervoor een oplossing in de vorm van drukknoppen die onder het stuurlint gemonteerd kunnen worden. Zo kun je van modus switchen zonder je handen van het stuur te halen. Op én af. Ook kan dit op de Garmin. Ook daar is de op én af functie wel bereikbaar.

Omdat de motor in het wiel zit moet er een connectie zijn tussen frame en naaf. Stroom komt er natuurlijk niet zo maar. BMC en Mahle hebben een heel eenvoudig snelsluit systeem ontwikkeld. Dit werkt met een normale 12 millimeter steekas zoals we inmiddels gewend zijn. Voorheen werd nog een ouderwetse moer gebruikt. Een wiel wisselen gaat nu nagenoeg even snel als bij een normale racefiets. Sterker nog, een niet gemotoriseerd wiel monteren is prima mogelijk.

De accu zit weggewerkt in de onderbuis en is niet geschikt voor demontage. Opladen gebeurt via de poort op de zitbuis. De accu biedt 350 WH capaciteit. Een losse range extender van 172 WH is beschikbaar en te plaatsen in de bidonhouder. Wanneer je gebruik maakt van een range extender is het systeem zo geprogrammeerd dat de motor ten alle tijden eerst de extender leegslurpt voor hij aan de cellen in de onderbuis begint. Zo kun je eindeloos blijven rijden. Al zal dat in de praktijk wel meevallen. De range is groot. Meer dan groot genoeg. Ritten van ruim 100 kilometer met ruim 2000 hoogtemeters zonder extender blijken geen probleem.

Onderdelen
De Roadmachine AMP komt beschikbaar in drie uitvoeringen. Altijd met hetzelfde motorsysteem en gelijke accu. De afmontage, wielen en groepset variëren. Wij rijden met de AMP One. Het net geen acht duizend euro kostende topmodel. Hiervoor krijg je een mooie eTap AXS groepset. BMC’s eigen carbon wielen met fraaie Vittoria bandjes en veel carbon speelgoed. Andere uitvoeringen te weten de Three en Two zijn uitgevoerd met Shimano 105 en aluminium wielen (6000 euro) of Sram Rival eTap AXS en halfhoge carbon wielen (7000 euro).

Instellingen en rijgedrag

Vooruit met de geit. We bevinden ons in het Noorden van Zwitserland. In een mooie boog koersen we voor de meute uit. Op naar de finish in Grenchen, pal naast het BMC hoofdkantoor en de wielerbaan waar Ellen van Dijk haar record vestigde. Op het parcours van deze etappe uit de ronde van Zwitserland beklimmen we diverse korte en langere beklimmingen. Nieuwsgierig, en terughoudende Hollander als ik ben rijdt ik het eerste deel van de etappe zonder ondersteuning. Want het is een racefiets toch? Nou inderdaad, dat is het! Ik kan er prima mee overweg. Oke, je voelt dat je met een zwaardere fiets onderweg bent. Zeg het gevoel van een gravelbike met de stijfheid van een strakke racefiets. Zoiets. Een beetje gek. Klimmen is echter geen punt en dalen is juist heel prettig. De zwaardere onderbuis ligt laag bij de grond en door dat lagere zwaartepunt ligt de fiets als een huis op de weg. Lekker bochtjes maken!

Inschakelen maar die ondersteuning! Van groen naar oranje en paars. Dat zijn de opties. Steeds 30% meer ondersteuning. Dit is met de hand aan te passen in de bijbehorende app.
Uiteindelijk fiets ik het merendeel van de rit in de Eco modus. De fiets helpt. Absoluut, het voelt alsof je continu wind van achteren hebt. Op mijn wattagemeter zie ik dat het zo’n 75 watt ‘winst’ oplevert. Een standje hoger zwakt mijn eigen vermogen bij gelijke snelheid af met zo’n 120 watt. In turbomodus hoef je praktisch niks te doen.
Dat klinkt lekker. Maar dat doe ik dus wel. Ik fiets gewoon dezelfde vermogens. En daardoor ga ik simpelweg een stuk harder dan normaal. Easy! Het systeem is zeer stil. Vooral in eco modus is het verschil amper op te merken. Een slecht gesmeerde ketting maakt meer geluid.

Ondanks dat we in Zwitserland zijn ontkom je er niet aan om ook wat vlakkere stukken te rijden. En ja, ook deze fiets stopt met ondersteunen bij 25km/h. Maar, in tegenstelling tot traditionele ebikes rijd je hier niet tegen een muur. Nee, je hebt gewoon weer die zwaardere fiets. We rijden dan ook zonder problemen 30 per uur en dat voelt helemaal niet anders dan anders. Gewoon trappen. Gaat het weer berg op en zakt de snelheid terug dan ‘kickt’ het systeem in en worden we lekker geholpen.

Deze laatste alinea is wel belangrijk. Want waarschijnlijk lees je dit vanaf je stoel, bank of loungeset. En waarschijnlijk staan die allemaal binnen onze landsgrens. Precies. Daar waar het vlak is. In Nederland heb je enkel iets aan zo’n e-racer wanneer je ritten normaal qua snelheid lager dan 25km/h uit komen. Of wanneer je veel in het buitenland. Een uitgebreider testverslag lees je volgende maand in het magazine.

Meer informatie op bmc-switserland.com