Hoe haal je dat in je hoofd? Om nu nog aan een WK mee te doen? Nou ja, er is een mogelijkheid om aan een WK mee te doen –en dus doe je mee aan een WK. De komende weken bijdrages over de route naar het WK. Niets over ‘bidbooks’, lobbyen of ander ‘high brow’ bezigheden. Wel over modderen, aanmodderen, materiaal, poetsen, trainen en zorgen niet ziek te worden. Deel 5: rock en roll in het bos.
Sneeuw, ijs, nog meer sneeuw. In alle vormen en maten: hard bevroren, als prut, glad, dooi, stroef, koud en ijskoud. En dan ‘moet’ je dan doorheen met je dunne bandjes! Mooie sneeuw rijdt als zand. Maar dan moet het wel verse sneeuw zijn op een ‘gladde’ ondergrond. Maar ja… een bos is nooit ‘glad’ natuurlijk! Oplossing: gelukkig zitten er noppen op een crossband. En kun je wat spelen met de druk. Spikes? Die zijn er wel, maar mogen niet. Vorig seizoen heeft Nijs al eens geëxperimenteerd met Dugast tubes met ‘nagels’, maar de UCI stak er een stokje voor. Te gevaarlijk: de spijkers vormen een soort perforator als je erin valt… En dat terwijl je met dit soort voorzieningen wel hard een bocht kan ronden. Dus de bandjes wat leger en wat voorzichtiger de strijd aangaan. Eerst een of twee rondjes rijden, aanvoelen en dan wat meer ‘stoer’ doortrappen. Totdat je uitglijd; dan ben je uit je ritme, je durft niet meer… Kortom: je bent ‘verloren’! Nou ja, een beetje overdreven, maar om dan weer in het ritme te geraken valt niet mee. Goed, afgelopen weekend twee keer gereden. Zaterdag echt ‘rock en roll’: glibberen en soms glijden en die lijn zoeken waar je wel grip hebt. Zondag hetzelfde, maar dan met meer vaart. Het parcours in Hoogerheide was door de vrijwilligers voor een groot deel sneeuwvrij gemaakt (!). Maar ja, minder lucht in je banden betekent ook eerder lek. En ja hoor, een ronde voor het einde ‘klank’… Lek. Dat hoort ook bij ‘rock en roll’…
Ondertussen is het bijna kerstvakantie. Aangezien het nog wel even koud blijft moeten we er maar aan wennen. Komende weken lekker fietsen en trainen. Programma voorlopig is dat ik voor Mol nog een paar crossjes in België wil doen: in Tongerlo en Meer. En mijn licentie is binnen. Mooi. Waarschijnlijk schrijf ik me in voor het NK in St. Michielsgestel. Niet zozeer om werkelijk met het ‘kampioenschap’ mee te doen, wel om mee te doen op het zelfde parcours waar de dag erna Boom c.s. gaan rijden! Voelt toch een beetje als een voetbalwedstrijd in de Amsterdam Arena – of de Kuip- te mogen spelen… O nog even wat over het materiaal: ik rij, naast de Sensa Cyclocross nu vooral met een carbon Merida Cyclocross 907. Kijk
hier voor meer info!
Hoe haal je dat in je hoofd? Om nu nog aan een WK mee te doen? Nou ja, er is een mogelijkheid om aan een WK mee te doen –en dus doe je mee aan een WK. De komende weken bijdrages over de route naar het WK. Niets over ‘bidbooks’, lobbyen of ander ‘high brow’ bezigheden. Wel over modderen, aanmodderen, materiaal, poetsen, trainen en zorgen niet ziek te worden. Deel 5: rock en roll in het bos.
Sneeuw, ijs, nog meer sneeuw. In alle vormen en maten: hard bevroren, als prut, glad, dooi, stroef, koud en ijskoud. En dan ‘moet’ je dan doorheen met je dunne bandjes! Mooie sneeuw rijdt als zand. Maar dan moet het wel verse sneeuw zijn op een ‘gladde’ ondergrond. Maar ja… een bos is nooit ‘glad’ natuurlijk! Oplossing: gelukkig zitten er noppen op een crossband. En kun je wat spelen met de druk. Spikes? Die zijn er wel, maar mogen niet. Vorig seizoen heeft Nijs al eens geëxperimenteerd met Dugast tubes met ‘nagels’, maar de UCI stak er een stokje voor. Te gevaarlijk: de spijkers vormen een soort perforator als je erin valt… En dat terwijl je met dit soort voorzieningen wel hard een bocht kan ronden. Dus de bandjes wat leger en wat voorzichtiger de strijd aangaan. Eerst een of twee rondjes rijden, aanvoelen en dan wat meer ‘stoer’ doortrappen. Totdat je uitglijd; dan ben je uit je ritme, je durft niet meer… Kortom: je bent ‘verloren’! Nou ja, een beetje overdreven, maar om dan weer in het ritme te geraken valt niet mee. Goed, afgelopen weekend twee keer gereden. Zaterdag echt ‘rock en roll’: glibberen en soms glijden en die lijn zoeken waar je wel grip hebt. Zondag hetzelfde, maar dan met meer vaart. Het parcours in Hoogerheide was door de vrijwilligers voor een groot deel sneeuwvrij gemaakt (!). Maar ja, minder lucht in je banden betekent ook eerder lek. En ja hoor, een ronde voor het einde ‘klank’… Lek. Dat hoort ook bij ‘rock en roll’…Ondertussen is het bijna kerstvakantie. Aangezien het nog wel even koud blijft moeten we er maar aan wennen. Komende weken lekker fietsen en trainen. Programma voorlopig is dat ik voor Mol nog een paar crossjes in België wil doen: in Tongerlo en Meer. En mijn licentie is binnen. Mooi. Waarschijnlijk schrijf ik me in voor het NK in St. Michielsgestel. Niet zozeer om werkelijk met het ‘kampioenschap’ mee te doen, wel om mee te doen op het zelfde parcours waar de dag erna Boom c.s. gaan rijden! Voelt toch een beetje als een voetbalwedstrijd in de Amsterdam Arena – of de Kuip- te mogen spelen… O nog even wat over het materiaal: ik rij, naast de Sensa Cyclocross nu vooral met een carbon Merida Cyclocross 907. Kijk hier voor meer info!