In de reeks Velove hebben we het over, jawel, liefde op de fiets! Want er zijn verrassend veel mensen die hun partner door (of zelfs tijdens) het fietsen hebben leren kennen. 

Deze week het verhaal van Ingrid en Peter uit Hellendoorn. Zij leerden elkaar kennen toen Peter tijdens een tocht letterlijk zijn fiets in stukken brak…

Ingrid: ”Op mijn 17e kocht ik mijn eerste racefiets. Ik kon nooit kiezen tussen hardlopen en fietsen dus ben ik deze twee sporten gaan combineren en kwam uiteindelijk in de Nederlandse duathlon selectie terecht. Mijn broer stak me vervolgens aan met het triathlon virus, maar door buikklachten was ik genoodzaakt om met het rennen te stoppen. De gedachte om me dan vol te richten op het wielrennen spookte al een tijdje door mijn hoofd. Maar zou ik dat wel kunnen? Ik heb toen die tijd mijn stoute schoenen en heb gewoon een aantal vrouwen clubs gemaild, met de vraag of ik renster bij hun mocht ‘worden’. Eentje met nul wielerervaring, maar wel met fietservaring vanuit de du- en triathlon. Hans Blom en Michel van Duin toenmalige ploegleiders van Swaboladies gaven me die kans en mijn wielertijdperk was aangebroken!

De ontmoeting

In het winterseizoen ging ik vaak iets anders doen. Dit om na een lang wielerseizoen even weer op te laden en gewoon om even fun te hebben op de ATB of crosser. Een leuke en alternatieve manier van trainen voor de vaak koudere en nattere perioden. Zo ging ik samen met een vriend in een weekend naar Stroe om daar een tocht te rijden.

Daar stond meneer met zijn fiets dwars door de midden…

Tijdens de tocht zie ik opeens een jongen staan in een blauw pakkie die schreeuwt; ‘Heee Ingrid!’ Ik zo van huh… hee Peter?! (Ik kende hem van onze minor HRM, toen we beide nog een andere relatie hadden) Wat doe jij hier dan? Hij lachend; ‘Mijn fiets is door de midden’. En ja hoor, daar stond meneer met zijn fiets dwars door de midden… Ik natuurlijk lachen, we hebben nog wat gekletst en ben verder gefietst.” Peter voegt toe: ”Ik reed te hard (of op een verkeerde manier) over een boomstronk, waardoor mijn fiets letterlijk brak. Daar stond ik dan met m’n gebroken fiets toen ik Ingrid voorbij zag komen. Volgens mij vonden we elkaar direct leuk. Al wist ik niet dat Ingrid geen relatie meer had en Ingrid wist niet dat ik weer vrijgezel was. En dus fietste Ingrid na onze ‘ontmoeting’ gewoon vrolijk verder, terwijl ik midden in het bos stond, zonder te weten waar ik was. En dat met een fiets in 3 stukken. Gelukkig is dat later opgelost 😉 ”

Ingrid: ”Diezelfde middag kreeg ik toen nog, een smsje. Hij had blijkbaar mijn nummer nog (hoera!) met de vraag of ik een keer wat met hem wilde drinken. Dat wilde ik wel! Ik vond het alleen maar super interessant en spannend: een wielrenner die wat met me wilde drinken! We studeerden beide in Groningen en er volgenden diverse afspraakjes, lenen van zijn fietskoffers voor mijn trainingskampen met de duathlonselectie en fietstochtjes. Hij combineerde zijn studie met het fietsen bij een conti ploeg (Jo Piels) en ik was inmiddels begonnen aan mijn 2e bachelor de ALO. Zo draaiden we een aantal maanden om elkaar heen en op een mooie dag in mei zijn we bij elkaar blijven slapen in mijn twijfelaar uit mijn studentenkamer. Na die nacht hadden we officieel verkering ;)”

 

Fiets-relatie

Dat is inmiddels 7 jaar geleden, 7 jaar waarin de fiets een hele grote rol heeft gespeeld. Maar ondertussen zijn er ook dingen veranderd, Ingrid en Peter zijn namelijk ouders geworden van dochter Liv! Ingrid: ”Fietsen heeft heel lang een enorm grote rol gespeeld in ons leven. We leefden als wielrenners, ik op clubniveau en Peter als semi-prof. Je deelt samen een passie en dat is fijn. Je begrijpt elkaar. Als peter weg moet voor koers, wedstrijden heeft in het buitenland of moet trainen dan houdt ik hem echt niet tegen. Natuurlijk is het niet altijd leuk, maar het hoort erbij.

Toen ik trouwens zwanger was van Liv, was ik na een tijdje ook vastberaden om weer terug te keren in het vrouwenpeloton. Ik ben letterlijk door de zwangerschap heen gefietst en zelfs de dag van de bevalling was ik nog rustig een rondje over Holterberg aan het doen. Na de bevalling zat ik ook binnen een week weer op de fiets en met 3 maanden reed ik weer mijn eerste koers.

Sindsdien is mijn angst om in een peloton te rijden groter geworden

Helaas ben ik keihard gevallen bij mijn 3e wedstrijd in een massale valpartij met een gebroken onderarm als gevolg en dat heeft me toen wel aan het denken gezet. Zit je dan als moeder, die borstvoeding geeft met een gebroken arm. Ik kan je zeggen, dat is niet ideaal en sindsdien is mijn angst om in een peloton te rijden groter geworden. Daarnaast is de situatie met de komst van onze dochter voor ons ook veranderd. Je bent minder ‘vrij’. Je kan niet wanneer je maar wilt samen fietsen of trainen en samen de Italiaanse bergen ontdekken. Maar, die tijd komt wel weer! Op de planning staat ook om een fietskar aan te schaffen, zodat we wat vrijer zijn in trainen en weer eens samen kunnen trappen zonder dat we oppas hoeven te regelen.

Ohja leuk weetje… in januari wordt Liv grote zus ;)”