Ik had al wel eerder cursussen gezien in Engeland, maar daar bouw je in principe gewoon een standaard frame. Toen ik echter contact op had genomen met Martin, bleek al snel dat eigenlijk alles wel mogelijk was. Enige wat hij me wel heel sterk adviseerde was om Columbus Zona te kiezen, omdat dat een buis is die voor een beginner goed te verwerken is. Zo gezegd, zo gedaan en ik ben maar eens na gaan denken over wat ik precies wou gaan bouwen.
Resultaat van een hoop gepieker was dat het een crosser/gravelracer/allroad fiets moest gaan worden, omdat dat het enige is wat ik nog niet in de schuur heb hangen. En dan ook graag met (liefst flatmount) schijfremmen, steekassen en interne bekabelling. Ik dacht nog dat dat vast te gecompliceerd zou gaan worden, maar het vinden van een geschikte vork met steekas bleek nog het lastigste te zijn. Die dingen zijn namelijk vrijwel niet te krijgen, tenzij je 900 euro voor een Enve GRD uit wilt geven (die dan ook nog eens moeilijk leverbaar is). Uiteindelijk is het een TRP geworden en kon ik verder gaan kijken naar wielen en afmontage, terwijl Martin op basis van de maten van mijn Casati een ontwerp ging maken.
Afmontage uitgezocht (Rival 22 compact met hydraulische schijfremmen, DT Swiss 511DB velgen met 350 naven, Cane Creek 40 extern balhoofd, Deda stuur/stuurpen/zadelpen) en vorige week zondag met vrouw en kind afgereisd naar Epe, waar we de hele week bij mijn schoonouders zouden logeren. Scheelde per dag toch weer een kleine twee uur reisttijd.
En maandagmorgen kon ik dan eindelijk aan de slag. Na een uitleg van de werkplaats en veiligheidszaken, eerst maar eens begonnen met het maken van een proeflasje:
Voor iemand die nog nooit iets met metaal heeft gedaan, was het best wel even zoeken om de juiste temperatuur te vinden en te zien wanneer het metaal heet genoeg was. Mogelijk speelde mijn kleurenblindheid daar ook nog wel een rol in...
Vervolgens de eerst miter uitgevijld, voor het aansluiten van de zadelbuis op het bracket:
En toen dat perfect paste (er mag geen nagel tussen), dat in de jig gezet:
Ook de balhoofdbuis zit er op de foto al in. Dat was ook nog even een lastige, want de vork is tapered en ik had dus een 44/49 balhoofdbuis nodig en die had Columbus niet in de aanbieding. Uiteindelijk heeft Martin er een van Loco Machine uit Amerika laten komen en dat was toch wel een heeeel mooi buisje.
Vervolgens de onder- en bovenbuis uitgevijld en op maat gemaakt, zodat die ook in de jig konden. De papiertjes op de buizen zijn malletjes die uit BikeCad komen en die ik gebruikte om de miters zo veel mogelijk op maat te vijlen. Dat paste uiteraard niet direct, maar je hebt dan in ieder geval de boel al aardig in de goede richting.
Het frame kreeg interne bekabelling, dus daarvoor de buisjes gemaakt en met zilver gesoldeerd (de rest ging met messing), gaten in de buizen gemaakt en het hele verhaal erdoor gefriemeld. Nog best een gedoe om drie buizen door de onderbuis te krijgen en uit het juiste gat te laten komen....
Daarna alles in de jig gefixeerd en getacked, zodat we daarna de boel af konden solderen:
Controleren of het allemaal nog een beetje recht was:
En dat was het, dus door met de achterbrug.
Die achterbrug was ook weer even spannend, want ik wou banden van max. 40mm kunnen gebruiken. Mijn voorvork kan dat aan, dus dan wil je dat in de achtervork uiteraard ook. Achter hebben we Paragon dropouts gebruikt, voor een 12mm steekas en met een flatmount schijfremaansluiting. Die dropouts zijn een modulair systeem, dus de schijfremaansluiting moest eerst op de dropout gesoldeerd worden:
En vervolgens kon het aan de chainstays en de chainstays weer aan het voorframe:
En dan begint het zowaar al ergens op te lijken:
Helemaal als je de seatstays er ook aangesoldeerd hebt:
De fillets zijn dan nog niet allemaal even fraai (al ging het voor een eerste keer erg goed, al zeg ik het zelf):
En het was ook nogal een opluchting toen bleek dat behalve de band in de achtervork, ook de cranks langs de achtervork konden:
We waren even bang dat er een deuk voor de voorbladen gemaakt moest worden, maar gelukkig hoefde dat niet. Uiteindelijk was dit het resultaat van 4 dagen vijlen en solderen:
Dat moest echter nog wel flink afgewerkt worden, want de fillets waren natuurlijk nog veel te grof. Kun je natuurlijk lakken en net doen alsof dikke lasnaden mooi zijn, maar dat was uiteraard niet de bedoeling. Dus op voor een dagje vijlen, schuren, vijlen, schuren en nog wat schuren. Uiteindelijk resulteerde dat in gladde fillets met aardig mooie overgangen tussen de verschillende buizen:
En het eindresultaat:
Komende week gaat hij naar de spuiter en dan hoop ik hem drie week later op te kunnen gaan bouwen. Ik ben enorm benieuwd hoe hij gaat rijden, maar Martin had er alle vertrouwen in.
Al met al was het een geweldige ervaring en ik kan het echt iedereen aanraden. Je leert enorm veel, houdt er een absoluut uniek frame aan over en hebt ook nog eens een geweldig leuke, gezellige en perfect verzorgde week.
