Parijs-Brest 2015

[rhino7]

M'n foto's zijn inmiddels klaar en staan online: https://fotoalbum.dds.nl/ivo_m/pbp2015? ... 5epqm30h61

Leuke foto,s om te bekijken.
Opvallend is de mensen zonder helm. Is dit niet verplicht ?

[ultra_ivo]

M'n foto's zijn inmiddels klaar en staan online: https://fotoalbum.dds.nl/ivo_m/pbp2015? ... 5epqm30h61

Leuke foto,s om te bekijken.
Opvallend is de mensen zonder helm. Is dit niet verplicht ?

In de meeste randonneurslanden is een helm een eigen keuze van de deelnemer. De meesten rijden met, een aantal zonder.

[DeletedUser01]

Twee Britten waarmee ik vorig jaar in Schotland heb gefietst, hebben Parijs-Brest gereden met een "fixed gear". Straffe kost!

[ultra_ivo]

Mijn GPS track heb ik gisteravond minitieus bekeken om te zien waar ik hoe lang stopte en of mijn strategie van zo min mogelijk stoppen op de controles en zoveel mogelijk elders eten echt effect had.


Paris-Chateauneuf 18h00 21h07 3h07 79km 25km/u
café Chateauneuf 21h07 21h36 0h29
Chateauneuf-Mortagne 21h36 0h42 3h05 59km 19km/u
controle Mortagne 0h42 1h04 0h22
Mortagne-Villaines 1h04 6h07 5h02 80km 16km/u
café St Paul le Gaulthier 0h31
controle Villaines 6h07 6h19 0h11
Villaines-Fougeres 6h19 11h51 5h32 89km 16km/u
eetstop Le Ribay 0h28
Fougeres controle 11h51 12h04 0h13
Fougeres SNCF 0h15
Fougeres eten bakker 0h26
Fougeres-Tinteniac 12h04 15h38 3h33 54km 15km/u
controle Tinteniac 15h38 15h49 0h11
Tinteniac-Loudeac 15h49 21h45 5h56 84km 14km/u
Becherel eten 0h29
bagdrop Loudeac 0h32
controle Loudeac 21h45 21h58 0h13
Loudeac-St Nicolas 21h58 2h15 4h16 45km 11km/u
eten St Martin des Prees 0h48
controle St Nicola de Pelem 2h15 2h40 0h25
St Nicolas-Carhaix 2h40 5h53 3h12 33km 10km/u
Mael-Carhaix (slaap) 1h07
controle Carhaix 5h53 6h54 1h11
Carhaix-Brest 6h54 12h55 5h51 89km 15km/u
slaappauze onderweg 0h17
Brest 12h55 13h10 0h25


Brest-Carhaix 13h10 18h56 5h46 83km 15km/u
pizzeria Brest 0h50
slaappauze onderweg 0h11
controle Carhaix 18h56 19h19 0h23
Carhaix-Mael Carhaix 19h19 19h55 0h35 11km 18km/u
Mael-Carhaix geheime controle 19h55 20h15 0h19
Mael-Loudéac 20h15 1h01 5h05 71km 14km/u
eten St Martin des Prees 0h15
Loudéac controle 1h01 1h15 0h14
bagdrop Loudéac 0h25
Loudéac-Quedillac 1h15 5h37 4h21 59km 13km/u
Quedillac slaappauze 5h37 7h06 1h28
Quedillac – Tinteniac 7h06 8h26 1h19 26km 20km/u
controle Tinteniac 8h26 9h36 1h10
Tinteniac-Loudeac 9h36 12h23 2h57 54km 19km/u
controle Loudeac 12h23 12h56 0h33
Loudeac-Villaines 12h56 19h01 6h04 89km 15km/u
eetstop Le Ribay 0h32
controle Villaines 19h01 19h13 0h12
Villaines-Mortagne 19h13 0h55 5h42 81km 14km/u
eetstop St Remy du Val 0h29
conrole Mortagne 0h55 1h47 0h52
Mortagne-Dreux 1h47 7h25 5h37 78km 14km/u
Senonches slaap 0h25
bushokje slaap 0h14
controle Dreux 7h25 8h04 0h39
Dreux-Paris 8h04 11h24 3h22 63km 19km/u


totaal 17h44 rust
3h18 slaap
62h34 fietstijd
89h21 totale tijd
5h45 overige stops

[ultra_ivo]

PBP verslag deel 1:

Het begint langzaam een echte traditie voor me te worden, elk vierde jaar meld ik me in St. Quentin-en-Yvellines voor de start van Parijs-Brest-Parijs. Ook dit jaar was ik weer van de partij, voor de 6e keer.

In tegenstelling tot de voorgaande 5 keren was de start niet meer in een gewoon sportcomplex maar in de gloednieuwe velodrome van Parijs. Een gebouw dat perfect gebouwd is voor een doel, wielerwedstrijden op de baan. Zoals gebruikelijk was er de dag voor de start de fietsenkeuring. Samen met m'n clubgenoot Lars fiets ik van ons hotel in de Parijse voorstad Plaisir naar de keuring. We zijn ruim op tijd voor onze keuringstijd. In de buurt van de velodrome gekomen horen we al dat het wachten erg lang duurt dit keer. Maar wij zijn nog lang niet aan de beurt.



Wel is het al tijd voor een van de vele fotosessie's, dit keer van de Societé Adrian Hands. Adrian Hands was een Amerikaanse randonneur die een aantal jaar geleden overleed. Hij deed via zijn website veel voor fietsers. Vandaar dat er na zijn dood de Societé Adrian Hands in het leven werd geroepen. Je mag alleen lid zijn als je langzamer was bij PBP dan Adrian, langzamer dan 88u55. Ik ben op basis van mijn PBP in 2003 al lid. Dit is de club van de rustige genieters.



Na de fotosessie gaan Lars en ik in de rij staan. De geruchten waren voorbarig, het gaat gewoon snel. Het is natuurlijk een voordeel dat onze fietsen ontworpen zijn voor dit soort werk. De keurmeesters hoeven zich geen zorgen te maken. De verlichting doet het goed en zit muurvast op de fiets. Ook in de bagage zit geen speling. Dat is bij sommige aangepaste racefietsen anders. Ik heb de indruk dat de keurmeester al in de eerste seconde weet of hij een makkelijke of een moeilijke klant heeft. Buiten krijgen we ook direct de PBP bidon uitgereikt.
We zetten onze fietsen in de fietsenstalling. Een eigen standaard is makkelijk, we hoeven niet naar een plekje bij een van de dranghekken te zoeken. We sluiten de fietsen uit gewoonte af. Achteraf blijkt dit maar goed, van een Deense deelnemer werd uit de fietsenstalling de fiets gestolen.
De verdere procedures zijn binnen op het middenterrein van de velodrome. Voordat we bij de inschrijftafels komen zien we allerhande kraampjes van randonneursorganisaties. Danial staat er met de LEL kraam. In een aantal voorgaande edities bracht ik de hele dag door achter dit kraampje, geen ideale voorbereiding. Dit keer draai ik geen dienst.
Even verderop is het kraampje van de Chinese randonneurs. Wij weten dat de voorman van de Chinese randonneurs een esperantist is, maar hebben hem nog nooit ontmoet. Nu is het er de tijd voor. Hans Ngo is in het echt even enthousiast als online. Nu ontbreekt er nog maar een esperantist die we nog nooit ontmoet hebben, uit Seattle.



De rest van de formaliteiten gaat snel. Er zijn wat kraampjes op het middenterrein maar een rennerskwartier zoals in voorgaande edities ontbreekt helaas. Toch vind ik nog genoeg oude bekenden.



We geven elk een tas af bij Jan. Jan doet de volgwagen voor de oudste Nederlandse deelnemer maar neemt ook tassen voor anderen mee. Meer heb ik eigenlijk niet nodig. Onderweg 2x toegang tot m'n tas voor verse kleren, dat is ruim voldoende. We krijgen van onze Franse clubgenoot Cyrille per SMS z'n gegevens door, die wij doorgeven aan Jan. Er is een goede telefoonontvangst in de hal.
Na al de procedures gaan we naar buiten en nemen ons de tijd. Lars moet nog naar de Duitse fotoshoot, ik kom veel oude bekenden tegen. Daarnaast zijn er heel wat mooie fietsen te bekijken.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn balhoofd te laten nastellen. De jonge mecanicien kijkt hulpeloos naar mijn balhoofd, een Shimano balhoofd uit het midden van de jaren '80. Hij haalt zijn vader erbij. Die kijkt even en zegt met een blik van herkenning, zo eentje had ik ook toen ik jong was. Daarna is alles zo gefixt.
Een groepje randonneurs uit Voronezh staat ook bij de mecanicien. Een van hen herkent me nog van VOL. Ik help even mee vertalen en ga dan met de fiets naar het grote grasveld voor de hal.





Uiteindelijk is Cyrille ook klaar en kunnen we onze teamfoto maken.



Cyrille gaat terug naar huis om wat voor te bereiden. Wij gaan terug naar ons hotel. Het hotel stikt van de PBP deelnemers, de nabijgelegen pizzeria zit vol. Wij sluiten ons aan bij de pizzeriagangers en doen ons te goed. Lars neemt een voorschot op het calorieverbruik en neemt een dubbele portie.

[tonnie]

De tocht zelf is op zich goed bevallen. Maar we hadden ook wel geweldig weer ! Ik heb er totaal 87,5 uur overgedaan. Volgens de Garmin heb ik 59 uur "bewogen". Dan zijn er veel niet gereden uurtjes over. Maar dat komt denk ik door de controles die veel tijd opslokken.
Wat ik wel anders zou doen zijn de controle posten. Daar verlies je erg veel tijd. Ik denk dat je met de controles zeker een half uur per controle kwijt bent. Het zou beter zijn om daar echt alleen maar te stempelen en dan voor of na de controle posten te eten en drinken. Dat zal een hoop tijd schelen. Alleen het risico bestaat dat je dan soms wat langer moet wachten op eten/drinken. Er zijn niet overal winkels/restaurants/o.i.d. Mooier zou zijn om iemand met een auto voor of na de controle post te zetten met eten/drinken en een slaapmatje.
Als je zou kunnen plannen rond 04:00 a 05:00 uur ’s nachts bij de auto eten en wat slapen en om 08:00 a 09:00 uur weer verder. En dan meteen in het kort. Scheelt ook weer tijd met omkleden. Dan ’s avonds rond 19:00 a 20:00 uur weer eten bij de auto en misschien wat slapen. Dan om 21:00 a 22:00 in het lang verder fietsen. Dat zou een mooie planning zijn.
Ik ben na een paar dagen weer wat uurtjes gaan fietsen om het herstel te versnellen. Ik had nog een weekje vrij genomen, dus dat was wel erg prettig. Morgen weer werken.
Volgend jaar wil ik weer zo’n soort tocht rijden. Ik ben bezig alle tochten op een rij te zetten. Ik heb hier een topic gestart :
http://www.fiets.nl/forum/viewtopic.php?f=26&t=76018 En dan kijken welke het beste te doen is.

Het was geweldig deze eerste PBP.

PS filmpje wordt aan gewerkt.

[rob74]

ik snap niet goed dat controles zoveel tijd kosten. Een stempeltje zetten en klaar is Klara. Waarom ben je dan daar zoveel tijd kwijt?

[tonnie]

Dat dacht ik ook. Totdat ik de eerste paar controles achter de rug had. Het zijn geen standjes langs de weg. Stempelen en hup door. Nee, het zijn vaak grote gebouwen met heeeel veel plek om je fiets neer te zetten. Dan nog lopen naar de controle. En dan weer terug lopen, fiets halen en tegen het verkeer in terug de weg op. En dan je weg vervolgen.
Op Youtube zijn er genoeg filmpjes van te zien.

[monique70]

ik snap niet goed dat controles zoveel tijd kosten. Een stempeltje zetten en klaar is Klara. Waarom ben je dan daar zoveel tijd kwijt?

Voor warrige mensen als ik fiets terug vinden in de fietsenmassa. En dan was ik al blij met mijn knalgroene stuurlint. De tijd op de controlepunten is mij ook enorm tegen gevallen, zelfs als ik er niets at of dronk. Overigens heeft een foute pizzeria uitzoeken me ook veel tijd gekost, ben bijna weg gegaan zonder de pizza af te wachten.

[DeletedUser01]

Mooi verslag, Ivo!

[ultra_ivo]

In de ochtenduren is het druk bij het ontbijt. Normaal huisvest een Formule 1 hotel doorreizende vakantiegangers en gewone arbeiders die voor hun werk onderweg zijn. Nu zit er een heel peloton uitgehongerde fietsers aan het ontbijt. De eigenaar blijft brood aanslepen. Lars ligt nog in bed en komt later naar beneden. Het brood is dan al zo goed als op. Gelukkig heeft hij nog wat eigen voorraad zodat ook hij zijn energievoorraden kan aanvullen.
De rijders die pas op maandagochtend vroeg starten gaan na het ontbijt naar de fietsencontrole. Wij gaan weer terug naar de kamer, de tassen moeten gepakt worden. Ik geef Lars nog wat handige dingetjes voor onderweg. Gisteren gaf ik hem al een setje reserveverlichting, vandaag nog wat andere reflectiedingetjes en handigheedjes. In de weken voorafgaande hebben Cyrille en ik een speciale GPS track voorbereid met heel veel extra info die nuttig kan zijn. Varierend van openbare toiletten tot verwachte onofficiële verversingsplekken.
Om 12 uur moeten we het hotel verlaten. Een half uurtje van te voren brengen we onze spullen naar beneden. De eigenaar is zo vriendelijk om de tassen die we niet nodig hebben in z'n voorraadhok op te slaan. Daar liggen al meer tassen van deelnemers. Frank laat nog even de pomp rondgaan voordat hij deze wegbergt in zijn auto.






Het is 8km fietsen tot de start. Onderweg komen we door een groot park. Lars ziet direkt wat mondvoorraad en vult de vitaminevoorraden weer aan. Hij houdt zich nu al aan de PBP richtlijn, 'eet alles waar je je handen op kunt leggen'.
Wij gaan eest langs bij de velodrome. De Nederlandse delegatie verzamelt er zich voor de groepsfoto. Het duurt even voordat iedereen er is en netjes bij elkaar staat.


We blijven daarna nog een tijdje hangen. We hebben nog wat tijd te verdoen voordat het pas zin heeft weer te eten. De planning is om rond 3 uur te eten en tegen 4 uur langs de kant te staan voor de start van de snelle groep. Ik besteed de tijd voor het kletsen met oude vrienden. Sommigen ervan met een groot palmares. Richard Leon start zijn 11e PBP, Mikko reed een paar weken geleden nog de Transcontinental Race en start nu gewoon in de snelle groep. Hij is tussendoor nog niet naar huis. Zijn shirt toont duidelijke sporen van de Transcontinental





Na een tijdje gaan we het centrum in en zoeken op ons gemak een restaurant. We komen langs het Campanile hotel waar een van de VS randonneuses nog snel even een nieuwe band om haar fiets legt. Gelukkig was er een goede fietsenverkoper in de velodrome die ook incourante banden in de maat 650B op voorraad heeft.
Het futuristische centrum van St Quentin en Yvellines is totaal overgenomen door PBP deelnemers. Alle terrasjes zitten vol, de restaurants puilen uit. De enkele gewone inwoner in normale kleren voelt zich totaal uit de toon tussen alle wielerkleren. Wij vinden een aardige Italiaan die een smakelijke pasta op tafel brengt.
Nog geen half uur voor de start van de snelle groep nemen we onze fietsen en rijden we een kilometer het parcours op om de start van de rappe mannen te zien. Niet veel later komen ze aan. Het gaat nog bijna mis omdat een slaperige automobilist erg lang wacht met wegrijden voor het stoplicht, dat terwijl overal seingevers hem aanmanen voort te maken. Maar gelukkig ontstaan er geen ongelukken.













De A groep rijdt niet al te hard weg, in de B groep wordt er direct vol doorgetrokken. Dit komt overeen met de voorspelling die ik gisteren van Richard hoorde. Hij had al gezien dat de voornaamste snelle mannen in de B groep zitten en niet zoals gewoonlijk in de A groep. De reden hiervoor is mij duidelijk. Veel van deze snelle mannen zijn eigenlijk geen echte randonneurs. Zij rijden normaal cyclo's en komen alleen 1x per 4 jaar hun neus aan het venster steken.
Dit jaar was de aanmeldingsprocedure anders. Hoe langer je langste rit van vorig jaar, hoe eerder je mocht aanmelden. De snelle (en ook minder snelle) rijders die vorig jaar geen brevetten reden kwamen tot de ontdekking dat de A groep al vol zat op het moment dat zij zich mochten aanmelden.
Nadat de 2e groep door is gaan we iets terug op het parcours, op de grote rotonde in het centrum. We staan weer klaar om te kijken als deze groep aankomt. Bij het ingaan van de rotonde is een verkeerdrempel. Een enkeling probeert op het laatst de drempel te ontwijken met enkele bijna valpartijen tot gevolg. Een enkele rijder ziet zijn uitrusting alle kanten opklapperen. Niet alle pure racefietsen zijn goed doordacht qua bagagegelegenheid. Een dame op een randonneuse laat zien dat het ook goed kan, goede bagage op een mooie fiets en met snelle benen.






Na de D groep gaan we weer wat dichter naar de velodrome. Onze clubgenote Roze staat daar te kijken. Met wat zoeken vinden we haar. Hier op de brug kijken we naar de leukste startgroep van PBP, de specials. De meest onmogelijke soorten fietsen starten in deze groep. Dit jaar stelen twee Italianen op vooroorlogse fietsen de show. Voor de Groote Oorlog wel te verstaan.











Nadat dit spektakel voorbij is gaan Lars en ik snel naar het startvak. Wij starten 45 minuten na de specials, ons startak is al open. Vlak voordat we naar het startvak mogen is er nog een korte controle. Lars heeft z'n scanchip aan z'n verkeerde been en moet even wachten. In het startvak komen we elkaar weer tegen. Net als enkele oude en nieuwe bekenden.
Toch ontbreekt me iets. Het had altijd iets om door de tunnel naar het stadion te gaan. Je voelde je een gladiator die niet wist of hij naar de slachtbank of naar het erepodium onderweg was.
Vlak voor 18 uur mogen we naar de start. Er volgen nog enkele speeches van notabelen, we tellen af en we mogen, eindelijk, na 4 jaar weer.

[ultra_ivo]

Langzaam rollen we de eerste kilometer tussen een haag van toeschouwers door. Vooral op de brug over de autoweg ziet het zwart van het volk. Ik rij voorzichtig tot aan de drempel die ik tijdens het fotograferen zag. 2-3 bochten later komen we op grote 4-baans wegen waarvan het rechtergedeelte helemaal voor ons afgesloten is. Hier geef ik mijn adrenaline de vrije loop en begin aan een inhaaljacht. Nog in de straten van St. Quentin en Yvellines kom ik de laatste vermoedelijke esperantist tegen, Graham. Hij spreekt me aan op m'n Esperantoshirtje. Hij blijkt zelf geen esperanto te spreken, alleen zijn broer doet dat.





Even later zie ik een eindje voor me Leo rijden. Leo heeft dezelfde sterke en zwakke punten als ik, goed bergaf en langzaam bergop. Hij is een goed richtpunt voor me, als hij begint in te halen weet ik dat ik dat net even wat eerder kan doen. Niet veel later heb ik hem bijgehaald. Dit jaar rij ik kennelijk sneller want even later zie ik hem niet meer.
We verlaten langzaam de stedelijke gebieden en komen uit op het platteland. Na een kilometer of 15 besluit ik wat rustiger te gaan rijden. Ik heb al een leuke voorsprong op het tijdsschema opgebouwd met een dik half uur goed doorrijden. Er zijn nu mooie pelotons om in mee te glijden. De vroegere starttijd maakt het begin makkelijker. Ik kon nu al het meubilair ver van te voren zien en veel meer mensen durven nu te dalen. In het donker is dat anders.





Nog voordat we in het bos van Rambouillet zijn kom ik de eerste Bretonse vlaggen tegen. Die zijn erg ver van huis. Veel te snel kom ik echter delen van de eerdere startgroepen tegen. Met name Wobbly op z'n Pashley. Hij blijkt na 10km al panne te hebben gehad. Voor hem wordt het nog een zware klus om PBP uit te rijden.





Onderaan het bos zijn er de eerste problemen voor de lichtere brigade. Direkt na de verkeersdrempels moeten wat snelle Italianen omdraaien en terugfietsen. Een deel van hun uitrusting ligt in de goot. De rammelcontrole bij de fietscontrole is kennelijk niet goed genoeg geweest.
In Nogent-le-Roi stop ik voor het eerst voor een kleine foto en colastop. Het is pas hier dat de eerste rijders van de K groep me inhalen, lang nadat ik al rijders uit de H en F groepen heb ingehaald. Zo lang ik meer rijders van eerdere groepen inhaal dan dat latere starters mij inhalen zit ik goed.





Na een tijdje haalt een pelotonnetje aangevoerd door een treintje Kroaten me in. Ik zoek mijn plek in het peloton en praat wat met een van de Kroaten. Van hem hoor ik dat er nu ook brevetten in Lipik zijn, maar 4km van Pakrac waar ik in '94 vrijwilliger was voor een hulporganisatie. Ik besluit om volgend jaar te proberen minstends een van de brevetten uit Lipik te rijden. Dat is het mooie aan PBP, het continu ontmoeten van gelijkgestemden uit de hele wereld.
Langzaam begint het te schemeren. Langzaam nader ik ook mijn eerste geplande stopplaats, het Café des Sport na 81km. De eerste etappe is met 220km wat lang om zonder onderbreking te rijden. Het Café des Sports ligt vrijwel ideaal. Zeker omdat het nu tijd wordt voor het reflectievest en de verlichting. In tegenstelling tot voorafgaande jaren is er nu ook verkoop op straat voor het café. Frisdrank en belegde broodjes kun je in een minuutje kopen. Ik profiteer ervan, koop een blikje cola en een baguette brie.







Gezeten aan een tafeltje met enkele deelnemers uit Lviv eet ik m'n baguette brie op. Een Russische deelneemster uit Volgograd komt er bij zitten. Zelfs tussen deelnemers uit landen met spanningen botert het goed tijdens PBP.
Na het café des sports doe ik het altijd even rustig aan. Ik weet dat er nog maar een kilometer of 35 tot aan de heuvelzone van de Perche is. Ik wil met uitgeruste benen aan die heuvelzone beginnen. In Longny au Perche rij ik het traditionele rondje rond het dorpsplein voordat het scherp rechtsaf gaat, de eerste echte helling op. Ik zorg er voor dat ik in de bocht al op m'n kleinste verzet zit. Velen kennen dit punt niet en staan geparkeerd.





Voor de verandering verlies ik dit keer niet teveel tijd in de Perche. Zonder veel problemen kom ik op de controle in Mortagne aan. Ik loop even naar binnen en zie dat er een enorme rij in het restaurant staat. Hier ga ik geen tijd aan verspillen, dat is ook een van de redenen waarom ik in het Café des Sports at. Ik ga even naar de WC. Veel mensen proberen hier water te tappen. Ik doe dat liever buiten. Even achteraf staat een hele rij kranen speciaal om de bidons te vullen. Staand naast de fiets eet ik nog twee broodjes uit m'n tas voordat ik verder ga.
De controle in Mortagne ligt hoog. Direct daarna volgt een lange afdaling. De nachtelijke etappe verloopt soepel. Wel zie ik opvallend veel rijders al liggen te slapen in de berm. Ik heb geen slaap en rij rustig door. Veel dorpen zijn hier al versierd. Een welkome afwisseling voor het donkere landschap.





Een eindje voor de volgende controle stop ik in St Paul le Gaulthier. Ik weet dat die controle tijd kan vreten maar ook heel snel kan. Daarom pauzeer ik liever een eindje voor de controle. Het café in St Paul is ideaal hiervoor. Opvallend is het grote contingent Bulgaren en Russen hier. Alhoewel Bulgaren.... De slapende Bulgaarse ontpopt zich als een Britse woonachtig in Bulgarijë.





In Villaines is de supermarkt zoals altijd weer open, net zoals de bakker. Ik vul wat voorraden aan en rij dan naar de controle, een paar honderd meter verderop. Een hele straat is afgezet voor PBP. Rechts ligt het gemeentehuis met de controlefaciliteiten, links alle andere handige dingen als gaarkeuken, slaapplek en mecanicien. Ik controleer snel. Deze controle kun je binnen de 10 minuten doen. Ga je er eten dan verspil je dik een uur. Met de combinatie die ik doe, caféstop, boodschappen in de supermarkt en snel conroleren kan ik makkelijk 15-20 minuten besparen.
Op de gang bij de controle zie ik de stille getuigen van een opgegeven deelnemer.