De bevoorading kan op de volgende link terug gevonden worden :
http://www.kuitenbijters.com/index.php? ... n&Itemid=3
In het bovenste kaartje ziet u de verzorgingsposten staan. De korte 2 st. en de lange route 4 st.
Op het onderste kaartje kunt u onbeperkt inzoomen om zo de route per straat te kunnen bekijken.
Steven Rooks Classic 2008
-
kuitenbuiter
- Forum-lid
- Berichten: 39
- Lid geworden op: 20 sep 2006 21:48
angst maakt goden, lef maakt koningen
arjan916
30 apr 2008 13:20
[quote="O Sensei"]Dat droge lijkt me wel wat. Mijn witte sokken van vorig jaar zijn namelijk nog steeds niet wit:D[/quote]
gelukkig, dan ben ik niet de enige
k dacht al een jaar lang dat 't aan m'n wasmachine/middel lag
hopelijk is 't morgen droog
gelukkig, dan ben ik niet de enige
k dacht al een jaar lang dat 't aan m'n wasmachine/middel lag
hopelijk is 't morgen droog
Terug van de Steven Rooks. Voor mij stond vandaag (wat het fietsgedeelte van mijn training betreft althans) een 100-tal rustige kilometers op het programma; ik logeer het weekend bij mijn vriendin in Herve, dus pikte aan met de eerste groep van de Steven Rooks aan kilometer 30 van hun rit. Leuk vooraf gegaan door een drietal motoren. Ik herkende meteen forumlid Basgunr (hoe schrijf je dat ook weer, Wouter?) op kop, en ook Aart Vierhouten en Max Van Heeswijck bevonden zich in de groep van zo'n 40 à 50 man. Op de hellingen trok ik met een paar anderen toch wat door... Na 50km, iets na Spa, liet ik de groep rijden, omdat ik mijn trainingsdoel "rustig" niet helemaal wou verknallen. Mooie rit, langs vele kleine wegjes en hellingen die ik nog niet kende. In Herve sloeg ik terug af, met zowat 100km op de teller.
www.pieterdeneve.com | Facebook: www.facebook.com/pieterdeneve
- gelieve geen PMs te sturen, worden niet gelezen of beantwoord; mailen kan altijd -
- gelieve geen PMs te sturen, worden niet gelezen of beantwoord; mailen kan altijd -
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Ik ben ook weer terug van de SRC. De afgelopen twee jaar was ik al van plan om deze rit te rijden maar het kwam nooit uit. Deze keer gelukkig wel dus vanmorgen vroeg de auto in gestapt richting Maastricht.
Lekker rustig begonnen onder het genot van een zonnetje. Aangezien zaterdag de 210 kilometers van de Waalse Pijl alweer op het programma staan was ik van plan om niet te gek te doen. Ik was verrast door het feit dat je al zo snel na de start bij het MECC in een mooie omgeving kunt fietsen. En dat is eigenlijk de hele tocht zo gebleven. Vooraf waren er wat discussies over de nieuwe route. Vergelijken met de oude versie kan ik hem niet maar ik heb er van genoten. Mooie rustige wegen met fraaie uitzichten. Wat wil een fietser nog meer? De hoeveelheid echt steile stukken vond ik uiteindelijk wel meevallen. Hoewel het denk ik wel aanmerkelijk zwaarder was dan de oude rit.
Ergens halverwege wel een paar buitjes gehad maar gelukkig ging dat niet heel hard en klaarde het een paar keer snel weer op. Zware punten in de route waren met name de bekende Redoute en de Drolenval. Die laatste kende ik nog niet maar vergeten zal ik hem voorlopig niet. Wat een lastige heuvel is dat zeg. Halverwege zie je hoog voor je fietsers naar boven harken en dat terwijl je er toch vlakbij bent. Dan weet je wel hoe laat het is. Terugschakelen en met beleid naar boven. Maar naast de steile weg is het ook een mooie klim. Mooier dan bijvoorbeeld de Redoute.
Twee kleine minpuntjes:
1) Boven op de Redoute ben ik er in geslaagd om verkeerd te rijden. Er was daar een verzorgingspost en nadat ik mijn bidons had gevuld stapte ik op en fietste weer lekker door. Maar het was ineens erg rustig en de pijlen waren ook niet meer te vinden. Bleek dat je gelijk bovenop bij de post een bocht naar rechts had moeten maken. Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat het kon. Normaal rij ik altijd even door waarna je later naar rechts moet. Was wat mij betreft niet helemaal duidelijk aangegeven.
2) Na de 3e verzorginspost moest je met een stuk ontbijtkoek nog in je mond direct steil omhoog. Daar hou ik niet van want je bent toch even uit je ritme. Kan dat nou niet anders?
Al met al een heerlijke fietsdag. Nu de benen maar wat rust geven voor zaterdag.
Lekker rustig begonnen onder het genot van een zonnetje. Aangezien zaterdag de 210 kilometers van de Waalse Pijl alweer op het programma staan was ik van plan om niet te gek te doen. Ik was verrast door het feit dat je al zo snel na de start bij het MECC in een mooie omgeving kunt fietsen. En dat is eigenlijk de hele tocht zo gebleven. Vooraf waren er wat discussies over de nieuwe route. Vergelijken met de oude versie kan ik hem niet maar ik heb er van genoten. Mooie rustige wegen met fraaie uitzichten. Wat wil een fietser nog meer? De hoeveelheid echt steile stukken vond ik uiteindelijk wel meevallen. Hoewel het denk ik wel aanmerkelijk zwaarder was dan de oude rit.
Ergens halverwege wel een paar buitjes gehad maar gelukkig ging dat niet heel hard en klaarde het een paar keer snel weer op. Zware punten in de route waren met name de bekende Redoute en de Drolenval. Die laatste kende ik nog niet maar vergeten zal ik hem voorlopig niet. Wat een lastige heuvel is dat zeg. Halverwege zie je hoog voor je fietsers naar boven harken en dat terwijl je er toch vlakbij bent. Dan weet je wel hoe laat het is. Terugschakelen en met beleid naar boven. Maar naast de steile weg is het ook een mooie klim. Mooier dan bijvoorbeeld de Redoute.
Twee kleine minpuntjes:
1) Boven op de Redoute ben ik er in geslaagd om verkeerd te rijden. Er was daar een verzorgingspost en nadat ik mijn bidons had gevuld stapte ik op en fietste weer lekker door. Maar het was ineens erg rustig en de pijlen waren ook niet meer te vinden. Bleek dat je gelijk bovenop bij de post een bocht naar rechts had moeten maken. Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat het kon. Normaal rij ik altijd even door waarna je later naar rechts moet. Was wat mij betreft niet helemaal duidelijk aangegeven.
2) Na de 3e verzorginspost moest je met een stuk ontbijtkoek nog in je mond direct steil omhoog. Daar hou ik niet van want je bent toch even uit je ritme. Kan dat nou niet anders?
Al met al een heerlijke fietsdag. Nu de benen maar wat rust geven voor zaterdag.
ver-schrik-ke-lijk zwaar -doch mooi- parcours. Puik werk voor de organisatie voor het uitstippelen, maar ik ben het absoluut niet eens met het feit dat het nog wel meeviel met die steile stukken. Integendeel, er zat amper een 'loper' in. Het waren allemaal stevige, steile beklimmingen. Stikdood zit ik dus. Maar binnen enkele dagen is dat vergeten en dan zal ik met tevredenheid terugblikken op deze mooie tocht die de platgetreden paden toch bijna volledig links laat liggen.
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Ik vond het ook geen makkie hoor....
Maar ik had het op één of andere manier toch nog wat zwaarder verwacht. En dan valt het uiteindelijk weer mee. Alleen die Drolenval heeft wel echt indruk gemaakt. Zowel door de moelijkheidsgraad als door de schoonheid.
Maar ik had het op één of andere manier toch nog wat zwaarder verwacht. En dan valt het uiteindelijk weer mee. Alleen die Drolenval heeft wel echt indruk gemaakt. Zowel door de moelijkheidsgraad als door de schoonheid.
-
colnagofreak
- Forum-lid HC
- Berichten: 5666
- Lid geworden op: 26 sep 2004 21:41
Voor diegene die hem niet kennen,HIERwat meer info!
Soms is het beter het verleden te laten voor wat het was!
Mijn eerste Classic en dan gelijk deze maar gedaan. Geen 110 km maar 120 km gereden omdat een kennelijke grappenmaker in Belgie Steven Rooks Classic pijlen spaart? We waren niet de enigen die verkeerd reden en gelukkig had een vrouwelijke deelneemster het SRC noodnummer in de mobiel stan. (hoezo goed nagedacht?)
Ik vond hem ontzettend zwaar, nergens afgestapt behalve op de laatst klim, toen was het echt op. Voor mij (bijna) net zo zwaar als het lopen van de Marathon.
Volgend jaar zeker weer, maar dan met meer kilometers in de benen. Begrijp nu trouwens ook waarom kettingen, derailleurs en cassettes kunnen sliijten. Wat kraakte het spul als ik weer eens moest aanzetten. In een woord Super!
Ik vond hem ontzettend zwaar, nergens afgestapt behalve op de laatst klim, toen was het echt op. Voor mij (bijna) net zo zwaar als het lopen van de Marathon.
Volgend jaar zeker weer, maar dan met meer kilometers in de benen. Begrijp nu trouwens ook waarom kettingen, derailleurs en cassettes kunnen sliijten. Wat kraakte het spul als ik weer eens moest aanzetten. In een woord Super!
Litespeed Obed 29er
Cube Agree 2009
Cube Agree 2009
arjan916
02 mei 2008 00:16
'k Vond het wel een lekker dagje trappen, in een fraaie omgeving.
Over de organisatie 't volgende:
een rustpunt op een kleine weg met klim is echt geen goede combinatie: iedereen moest afstappen en de laatste 100meter lopen (agenten haalden je zelfs eraf als je toch fietste).
Gezien de ervaringen van voorgaande jaren, vermoed ik dat ze hiervan zeker hebben geleerd en ik verwacht dat ze komend jaar wel een andere locatie aandoen.
Verder helemaal top; goed uitgepijld, ruim voldoende posten met voldoende eten/drinken.
En een knap stukje puzzelwerk, want de route ging over stukken waar je met andere evenementen niet/nauwelijks komt.
De klimmetjes waren wel veel van t zelfde zwaardere aanpoten, weinig lang lopende klimmen, maar dat maakte het wel tot een succes.
Kortom, ik kijk tevreden terug op deze 165km.
Over de organisatie 't volgende:
een rustpunt op een kleine weg met klim is echt geen goede combinatie: iedereen moest afstappen en de laatste 100meter lopen (agenten haalden je zelfs eraf als je toch fietste).
Gezien de ervaringen van voorgaande jaren, vermoed ik dat ze hiervan zeker hebben geleerd en ik verwacht dat ze komend jaar wel een andere locatie aandoen.
Verder helemaal top; goed uitgepijld, ruim voldoende posten met voldoende eten/drinken.
En een knap stukje puzzelwerk, want de route ging over stukken waar je met andere evenementen niet/nauwelijks komt.
De klimmetjes waren wel veel van t zelfde zwaardere aanpoten, weinig lang lopende klimmen, maar dat maakte het wel tot een succes.
Kortom, ik kijk tevreden terug op deze 165km.
Vandaag een mooie rit gereden, ietsie langer omdat ik ook een pijltje heb gemist. De ongeveer 15 man die mij volgden omdat ze dachten dat ik het wel wist waren ook dus verkeerd gereden. Daardoor de tweede bevoorrading gemist.
Er waren ook wat ongevallen gebeurd, onderaan een afdaling zag ik een man onder een deken in een plas bloed liggen. Dat was geen prettig gezicht. Weet iemand hoe het met deze man is afgelopen?
Ik hoorde ook dat een wielrenner tijdens een afdaling expres door een auto is omver gereden,heeft iemand daar meer informatie over, en hoe het met die wielrenner is?
Er waren ook wat ongevallen gebeurd, onderaan een afdaling zag ik een man onder een deken in een plas bloed liggen. Dat was geen prettig gezicht. Weet iemand hoe het met deze man is afgelopen?
Ik hoorde ook dat een wielrenner tijdens een afdaling expres door een auto is omver gereden,heeft iemand daar meer informatie over, en hoe het met die wielrenner is?
kiekeboe
verslagje :
Tijd voor de eerste grote test van het jaar vandaag met op het programma de volledige afstand van de Steven Rooks Classic (160km). Omdat het een lustrum-editie (5jaar) betrof werd het parcours volledig hertekend in vergelijking met de vorige jaren. Kuitenbijters.com stond garant voor de uittekening ervan en het moet gezegd : dit zijn mannen met kennis van zaken. Mooie website overigens !
De voorbije dagen had ik online al vastgesteld dat het een zeer selectieve rit zou worden, met een voor mij groot aantal onbekende hellingen. Toch een beetje met schrik in het hart om half 7 in de auto gestapt en richting Maastricht gereden. Bij aankomst om half 8 zag het niet naar uit dat er een bekende cyclo zou plaatsvinden. Een uurtje later evenwel was de startplaats zwart van het volk. Tussen die massa liep ik Thomas & Serge tegen het lijf en samen met hen werd om 8h45 de start genomen. Ongeveer 200 man waren ons voor. Vijf à tien kilometer hard achtervolgen bracht me tot bij de kop van het peleton. Ik merkte hierbij al meteen dat het niet echt goed zat met de hartslag. (veel te hoog). Erger was de lichte pijn die zich al meteen aftekende ter hoogte van mijn onderrrug. Tweede vaststelling : hoewel er wel sprake was van degelijke seingeving (vooral de mannen op de motoren waren redelijk decisief in hun optreden : door het rood licht bijvoorbeeld) bleef het redelijk gevaarlijk rijden. Het peleton waaierde bij momenten uitover de volledige breedte van de weg, hierbij auto's gewoon aan de kant dwingend.
Relatief vlug bereikten we de Voerstreek. Geen moment overigens stak er een vlak stuk in het parcours. Op of af, geen middenweg. Het tempo was strak maar nooit echt keihard, toch althans niet bergop. Al dient gezegd dat het voor de mannen aan kop -met de stevige tegenwind- hard doorduwen moet geweest zijn. Zelf was ik niet bij machte om me op de eerste rijen te moeien. Ik hield me daarom op rond 25ste-30ste positie. Al lang blij dat ik kon volgen bergop in die eerste 50km. Redelijk indrukwekkend ook als ineens vlak naast mannen als Max van Heeswijk rondrijdt.
De eerste knaller die zich aankondigde was de beklimming van Rullen, in Sint Pieters Voeren. Had 'm al ooit gedaan tijdens de SFC. Echt lang is hij niet maar o zo steil (17%). Met de 39*25 lukte het redelijk, maar boven werd alles op een lint getrokken en zat de wind pal op kop. Pijnlijk. En dat was pas kilometer 20. Daarna zaten we vlug op voor mij onbekend terrein. Via Clermont (kasseien) belanden we in Limbourg in een of ander mooi historisch kader, voorafgegaan door de Côte de Ville Haute : 2km, 100m hoogteverschil en een max van 19%. Met kasseitjes als uitsmijter. Op dat ogenblik, na een 35km zat er nog ongeveer een 70man tezamen. En het was bijten. Gemiddelde lag overigens op dat ogenblik op een goeie 33,5km/h.
Op dat ogenblik had ik al door dat met het peleton blijven tot het einde onmogelijk was. Zo lang mogelijk blijven meeslepen dus. En eten, blijven eten. Zeer vermoeiend trouwens, met een gemiddelde hartslag 164. Gelukkig had ik nog 2 W-cups mee. Iets verder kwam de volgende beproeving eraan : de Côte de Gileppe. Te nemen via een in normale omstandigheden afgesloten wegje. Max slechts 13%, maar de angel lag in de lange uitloper na het stuwmeer. En weer lag ik er daar bijna af. Voor diegenen die het nog niet doorhadden : de benen waren op dat ogenblik al serieus 'volgelopen'. En recuperatie was ze niet gegund, want vlakke stukken die naam waardig zaten er gewoon niet tussen (behalve de laatste 20km dan). In Winamplanche, net na het doorrijden van Spa (km85) was het moment dan toch daar : de Côte de Desnie. Dicht bij de fietsenwinkel waar we tijdens het MTB weekend herstellingen lieten uitvoeren in januari. 4,5km lang, nooit echt supersteil maar wel 260 klimmeters. Ongeveer halverwege diende ik het uitgedunde peleton (nog 25 à 30man) te laten rijden. Boven kom je uit op de Hautregard (voet van de Vecquee ook). Het peleton was al snel uit het zicht. Het zou op de Redoute overigens ook volledig uit elkaar spatten.
De Redoute is en blijft een verschrikking, zeker na 100km koers. Het was kruipen. Gelukkig moesten we niet tot aan de toren, maar enkele honderden meters voor de top werd rechtsaf geslagen. Net zoals in de Waalse Pijl overigens. Eerst wel de drinkbussen snel gevuld en drie minuten stilgestaan. Met zijn drieën besloten we samen te blijven rijden. Ik was op dat ogenblik al volledig naar de kloten en de gedachte dat het nog dik 60km te gaan was maakte mij niet beter gezind. En het bleef continu bergop gaan. Naast de hier genoemde beklimmingen zaten er zeker nog een 10-tal andere in van minstens enkele honderden meters lengte. Met tot gevolg af en toe een aanzet tot een kramp. Boven werd telkens gewacht op diegene die achterbleef. Next up was de Côte de Trasnester; Mooie naam ! 15% in het begin, maar relatief kort met zijn 1200m lengte. Ging nog relatief goed. Al maakte ik daar de fout te denken dat dit de voorlaatste helling was; Valt mentaal zwaar om dan te moeten vaststellen dat er nog 3 officiële en een aantal niet opgenomen beklimmingen zouden volgen. Man man man. En wat voor één eerst ! de Drolenval ! Afschuwelijke naam en tevens een afschuwelijke klim. Nog liever 2x tereke de Redoute dan nog een keer de Drolenval. Schitterend uitzicht overigens. Zie ik hier toch op foto's. 6km/h ging ik nog. Had er tegenwind gestaan, ik had moeten afstappen. Eenmaal boven gingen de hemelsluizen volledig open: wolkbreuk. Gevaarlijk met die windstoten en het gladde wegdek. Afdalen werd plots minder aangenaam. De Thier Fouarge, 17% en 600m zag ik , ongetwijfeld in een vlaag van zinsverbijstering, aan als een korte klim van 200m (er zat een bocht in) waar ik op 'snelheid' over kon vliegen. Waardoor we een herhaling kregen van het 'Pecrot' verhaal van twee weken geleden : parkeren! Ondertussen reden we nog met 2 rond. Nummer drie was voordien al afgehaakd. Doodop. Mijn benen voelden als beton en ik moest oppassen met recht op de trappers staan wegens krampen. De 9de en laatste helling - Les Waides- was hangen en wurgen en weer tegen lage snelheid bovengeraken. Het ging al iets beter dan op de Dorenval, maar het max.percentage was ook slechts 14%. Daarna belanden we langzaam weer in de Voerstreek. Gelukkig met nu af en toe een wat langer stuk bergaf of vlak. De snelheid bleef er goed inzitten, want ik wilde mijn kompaan, die me op Les Waides had achtergelaten, opnieuw inhalen. Iets voor Moelingen lukte me dit ook. Helaas werden we daar ook tegengehouden door de bereden politie. Hasselt-Spa-Hasselt voor beloften kreeg voorrang. Vijf minuten tijdverlies en een aantal achtervolgers die konden terugkeren. Hmm. Daarna via Eisden met een groepje van een vijftal terug richting Maastricht, hierbij mooi ronddraaiend tegen 40km/h. Met het laatste wat in me zat een sprintje eruit geperst en als eerste van de vijf over de lijn gekomen. Volledig kapot. Van de Marmotte 2005 geleden volgens mij dat ik mijn lijf nog eens zo heb gepijnigd. In totaal 160km op de teller tegen een gemiddelde van 31,4km/h en 2600hoogtemeters. Qua uitslag : geen idee maar ik schat ongeveer bij de eerste 35. Content over de gereden rit in een werkelijk fantastisch decors. Ik heb er weinig tot niet van kunnen genieten, maar de streek was degelijk schitterend. Geen enkele keer langer dan een paar honderd meter op een grote baan gereden. Slechts één of twee dorpskernen gepasseerd. Knap gedaan van de organisatie. Niks op aan te merken!
edit : uiteindelijk een onverhoopte 24ste plaats. Ook gemerkt: zwakke klimtijden, maar rechtgezet tussenin
Tijd voor de eerste grote test van het jaar vandaag met op het programma de volledige afstand van de Steven Rooks Classic (160km). Omdat het een lustrum-editie (5jaar) betrof werd het parcours volledig hertekend in vergelijking met de vorige jaren. Kuitenbijters.com stond garant voor de uittekening ervan en het moet gezegd : dit zijn mannen met kennis van zaken. Mooie website overigens !
De voorbije dagen had ik online al vastgesteld dat het een zeer selectieve rit zou worden, met een voor mij groot aantal onbekende hellingen. Toch een beetje met schrik in het hart om half 7 in de auto gestapt en richting Maastricht gereden. Bij aankomst om half 8 zag het niet naar uit dat er een bekende cyclo zou plaatsvinden. Een uurtje later evenwel was de startplaats zwart van het volk. Tussen die massa liep ik Thomas & Serge tegen het lijf en samen met hen werd om 8h45 de start genomen. Ongeveer 200 man waren ons voor. Vijf à tien kilometer hard achtervolgen bracht me tot bij de kop van het peleton. Ik merkte hierbij al meteen dat het niet echt goed zat met de hartslag. (veel te hoog). Erger was de lichte pijn die zich al meteen aftekende ter hoogte van mijn onderrrug. Tweede vaststelling : hoewel er wel sprake was van degelijke seingeving (vooral de mannen op de motoren waren redelijk decisief in hun optreden : door het rood licht bijvoorbeeld) bleef het redelijk gevaarlijk rijden. Het peleton waaierde bij momenten uitover de volledige breedte van de weg, hierbij auto's gewoon aan de kant dwingend.
Relatief vlug bereikten we de Voerstreek. Geen moment overigens stak er een vlak stuk in het parcours. Op of af, geen middenweg. Het tempo was strak maar nooit echt keihard, toch althans niet bergop. Al dient gezegd dat het voor de mannen aan kop -met de stevige tegenwind- hard doorduwen moet geweest zijn. Zelf was ik niet bij machte om me op de eerste rijen te moeien. Ik hield me daarom op rond 25ste-30ste positie. Al lang blij dat ik kon volgen bergop in die eerste 50km. Redelijk indrukwekkend ook als ineens vlak naast mannen als Max van Heeswijk rondrijdt.
De eerste knaller die zich aankondigde was de beklimming van Rullen, in Sint Pieters Voeren. Had 'm al ooit gedaan tijdens de SFC. Echt lang is hij niet maar o zo steil (17%). Met de 39*25 lukte het redelijk, maar boven werd alles op een lint getrokken en zat de wind pal op kop. Pijnlijk. En dat was pas kilometer 20. Daarna zaten we vlug op voor mij onbekend terrein. Via Clermont (kasseien) belanden we in Limbourg in een of ander mooi historisch kader, voorafgegaan door de Côte de Ville Haute : 2km, 100m hoogteverschil en een max van 19%. Met kasseitjes als uitsmijter. Op dat ogenblik, na een 35km zat er nog ongeveer een 70man tezamen. En het was bijten. Gemiddelde lag overigens op dat ogenblik op een goeie 33,5km/h.
Op dat ogenblik had ik al door dat met het peleton blijven tot het einde onmogelijk was. Zo lang mogelijk blijven meeslepen dus. En eten, blijven eten. Zeer vermoeiend trouwens, met een gemiddelde hartslag 164. Gelukkig had ik nog 2 W-cups mee. Iets verder kwam de volgende beproeving eraan : de Côte de Gileppe. Te nemen via een in normale omstandigheden afgesloten wegje. Max slechts 13%, maar de angel lag in de lange uitloper na het stuwmeer. En weer lag ik er daar bijna af. Voor diegenen die het nog niet doorhadden : de benen waren op dat ogenblik al serieus 'volgelopen'. En recuperatie was ze niet gegund, want vlakke stukken die naam waardig zaten er gewoon niet tussen (behalve de laatste 20km dan). In Winamplanche, net na het doorrijden van Spa (km85) was het moment dan toch daar : de Côte de Desnie. Dicht bij de fietsenwinkel waar we tijdens het MTB weekend herstellingen lieten uitvoeren in januari. 4,5km lang, nooit echt supersteil maar wel 260 klimmeters. Ongeveer halverwege diende ik het uitgedunde peleton (nog 25 à 30man) te laten rijden. Boven kom je uit op de Hautregard (voet van de Vecquee ook). Het peleton was al snel uit het zicht. Het zou op de Redoute overigens ook volledig uit elkaar spatten.
De Redoute is en blijft een verschrikking, zeker na 100km koers. Het was kruipen. Gelukkig moesten we niet tot aan de toren, maar enkele honderden meters voor de top werd rechtsaf geslagen. Net zoals in de Waalse Pijl overigens. Eerst wel de drinkbussen snel gevuld en drie minuten stilgestaan. Met zijn drieën besloten we samen te blijven rijden. Ik was op dat ogenblik al volledig naar de kloten en de gedachte dat het nog dik 60km te gaan was maakte mij niet beter gezind. En het bleef continu bergop gaan. Naast de hier genoemde beklimmingen zaten er zeker nog een 10-tal andere in van minstens enkele honderden meters lengte. Met tot gevolg af en toe een aanzet tot een kramp. Boven werd telkens gewacht op diegene die achterbleef. Next up was de Côte de Trasnester; Mooie naam ! 15% in het begin, maar relatief kort met zijn 1200m lengte. Ging nog relatief goed. Al maakte ik daar de fout te denken dat dit de voorlaatste helling was; Valt mentaal zwaar om dan te moeten vaststellen dat er nog 3 officiële en een aantal niet opgenomen beklimmingen zouden volgen. Man man man. En wat voor één eerst ! de Drolenval ! Afschuwelijke naam en tevens een afschuwelijke klim. Nog liever 2x tereke de Redoute dan nog een keer de Drolenval. Schitterend uitzicht overigens. Zie ik hier toch op foto's. 6km/h ging ik nog. Had er tegenwind gestaan, ik had moeten afstappen. Eenmaal boven gingen de hemelsluizen volledig open: wolkbreuk. Gevaarlijk met die windstoten en het gladde wegdek. Afdalen werd plots minder aangenaam. De Thier Fouarge, 17% en 600m zag ik , ongetwijfeld in een vlaag van zinsverbijstering, aan als een korte klim van 200m (er zat een bocht in) waar ik op 'snelheid' over kon vliegen. Waardoor we een herhaling kregen van het 'Pecrot' verhaal van twee weken geleden : parkeren! Ondertussen reden we nog met 2 rond. Nummer drie was voordien al afgehaakd. Doodop. Mijn benen voelden als beton en ik moest oppassen met recht op de trappers staan wegens krampen. De 9de en laatste helling - Les Waides- was hangen en wurgen en weer tegen lage snelheid bovengeraken. Het ging al iets beter dan op de Dorenval, maar het max.percentage was ook slechts 14%. Daarna belanden we langzaam weer in de Voerstreek. Gelukkig met nu af en toe een wat langer stuk bergaf of vlak. De snelheid bleef er goed inzitten, want ik wilde mijn kompaan, die me op Les Waides had achtergelaten, opnieuw inhalen. Iets voor Moelingen lukte me dit ook. Helaas werden we daar ook tegengehouden door de bereden politie. Hasselt-Spa-Hasselt voor beloften kreeg voorrang. Vijf minuten tijdverlies en een aantal achtervolgers die konden terugkeren. Hmm. Daarna via Eisden met een groepje van een vijftal terug richting Maastricht, hierbij mooi ronddraaiend tegen 40km/h. Met het laatste wat in me zat een sprintje eruit geperst en als eerste van de vijf over de lijn gekomen. Volledig kapot. Van de Marmotte 2005 geleden volgens mij dat ik mijn lijf nog eens zo heb gepijnigd. In totaal 160km op de teller tegen een gemiddelde van 31,4km/h en 2600hoogtemeters. Qua uitslag : geen idee maar ik schat ongeveer bij de eerste 35. Content over de gereden rit in een werkelijk fantastisch decors. Ik heb er weinig tot niet van kunnen genieten, maar de streek was degelijk schitterend. Geen enkele keer langer dan een paar honderd meter op een grote baan gereden. Slechts één of twee dorpskernen gepasseerd. Knap gedaan van de organisatie. Niks op aan te merken!
edit : uiteindelijk een onverhoopte 24ste plaats. Ook gemerkt: zwakke klimtijden, maar rechtgezet tussenin