blurg
01 mar 2019 08:45
Deze week, weer heerlijk op de fiets, en wat was het relaxed! Veel mooi weer!
Deze ochtend, vroeg in het donker, weer op pad, maar nu in de regen.
Gelukkig niet koud.
Het heeft een heerlijke sfeer vind ik. Des ochtends, vroeg op pad.
Dat ziet er bij mij dan zo uit, ik rijd eerst een stuk om door het bos. Dan is het akelig vroeg
en de reeen lopen over de veldjes waar de fietspaden doorheen lopen. Ze kijken op, afwachtend of dat ding door rijdt zodat ze ongestoord verder kunnen gaan met, ja, gras eten. Rondkijken. Genieten van de natuur.
Dan soms een konijn, al zie je ze tegenwoordig niet veel meer.
En deze week is het kikkerfietspad week. Ze gaan dan met zijn allen massaal op het fietspad zitten.
Ik stuur er zo goed als het kan tussendoor.
Na het bos, kom ik op de lange dijk. Dat is heel lang en rechtdoor. Het is stil, en omdat het zo stil is, hoor je van alles.
Enkele vogeltjes, die hier en daar een kwetter eruit gooien, want het is nog vroeg.
De kabbelende golfjes van het water tegen de grote stenen.
Soms schiet er een muis over het fietspad.
De meerkoeten die mij elke keer weer aanmoedigen als ik langs fiets.
En dan, het heerlijke geluid, van de rollende banden, over het asfalt. En de pompende cadans.
Mijn eigen ademhaling.
Een gevoel van trots, het gevoel dat je dit de hele dag kan volhouden. Het gevoel van prestatie.
Na anderhalve maand heb ik het patroon wel gevonden. Het wegkomen 's-ochtends loopt gesmeerd. Als ik mijn eerste post terug lees,
is het een heel verschil. Ik kan er wel om lachen, het geknoei in het begin.
Mijn pezen zijn nog wel wat over belast. Ik ben er nog steeds niet vanaf, en daarom moet het nog rustig aan , al lukt dat nog niet zo.
Over het algemeen start ik rustig en al naar gelang de route vordert, gaat het steeds harder.
Dan na de rit, gauw weer een knieband om. Auw!
"EI! Je zou rustig aan doen!" zeg ik dan hardop tegen mijzelf.
En zo herhaalt zich dat tweemaal daags.
Het is gewoon zo lekker, je komt uit een lange bocht, maakt snelheid, schakelt op.
Bij sommige versnellingen, ik denk dat laatste drie a vier tandwielen, zijn extra leuk.
Als je daar deze achterbladen schakelt terwijl de snelheid toeneemt hoor je een hard strak metalen geluid.
Klak! KLAK! de hogere versnelling!
Magnifiek!
Het geluid van kracht en snelheid!
Helemaal leuk als dat gebeurt wanneer je iemand inhaalt. Die probeert snelheid te maken en het zwaar heeft en zelf denkt
om een in wat lichter verzet te zetten.
En dan komt er ineens een racer aan en Klak, KLAK! Woesj! Er voorbij.
Ja, heel primitief, ik weet het.
Maar wel leuk!
De ritten gaan ook steeds beter.
Het leuke is ook, je voelt je veel fitter! Ik had vaak overdag wel een dip, en zin om even een half uur te slapen.
Of gewoon overdag moe.
Een collega vroeg mij gister ook, Je bent zeker wel moe als je thuis komt, van al dat fietsen.
Nou nee, het gekke is, je bent fysiek dus wel moe, maar ik heb veel meer energie om dingen te doen.
De ene na de andere PR sneuvelde ook deze week, het gaat erg lekker.
Al meermalen ritten met gemiddeld boven of net onder de 30km/h. Gister op een stuk even 55km/h per uur getopt zelfs!
Met trots keek ik gister op Strava, en was de snelste van de week, of in de top 3, op een hoop lange race stukken van enkele kilometers tussen Amsterdam en Almere.
Daar ben ik dan toch best trots op!
Wetende dat ik op 8 januari voor het eerst es wat aan sport ging doen.
).
