Verder hulde aan ieder die gereden heeft, uitgereden of niet!
Drenthe200 2017
havana
29 dec 2017 07:43
Levert wel leuke plaatjes op
Verder hulde aan ieder die gereden heeft, uitgereden of niet!
Verder hulde aan ieder die gereden heeft, uitgereden of niet!
RVV
29 dec 2017 08:06
Even snel uitgerekend ongeveer 500 tot 550 man hebben de race uitgereden.
Woensdagavond heb ik op tijd de kinderen in bed gelegd, zodat ik alles goed kan voorbereiden: accu's voor lamp, telefoon, extra setje kleding voor de verzorgingspost in Beilen, en wat reservemateriaal voor reparaties onderweg. De fiets had ik de dagen daarvoor al grondig nagelopen.
Om 3.00 gaat de wekker. Normaliter niet iets waar ik vrolijk van word, maar ik ben opgewonden: waarom had ik mij hier voor ingeschreven? Ik heb genoeg km's gereden waaronder zo'n 1500 de laatste 3 maanden onverhard. Hoe ligt het parcours erbij. Zijn het indianenverhalen? Rond 3.45 zit ik de auto bel ik met 2 maatjes die vanuit Arnhem komen.
Bij de start is alles goed georganiseerd. Sowieso het hele evenement loopt op rolletjes en petje af voor al die vrijwilligers. Ga er maar staan, een dag lang tot je enkels in de blubber, met temperaturen net boven het vriespunt, om een aantal idioten het juiste pad in te sturen.
Iets na 6.20 vertrek vanuit wave 3. Het is eindelijk begonnen. We nestelen ons achter de kop van deze wave in de aanloop naar de eerste strook: en bam, we weten direct hoe zwaar het gaat worden. Het eerste karrenspoor is al een glijbaan geworden. Fietsen glibberen alle kanten op, ik zie de eersten al onderuit gaan en veelvuldig worden voetjes aan de grond gezet. En dit is een 'eenvoudig' karrenspoor. Niet snel daarna volgt een hele slechte strook. Ik hoor iemand zeggen "het Janpad komt toch na 180km?". Het is lastig manouvreren. We zitten nog met velen bij elkaar, en het is donker. Ik vind een kleine grasstrook lang een ondiepe sloot en als een ware Mathieu vd Poel schuif ik wat door. Een MTB-er verliest zijn evenwicht en belandt tegen mij. Ik kukel het talud af en beland in de ondiepe sloot. Heerlijk! 3 graden en een natte onderarm en handschoen.
Na 35km volgt de eerste verzorgingspost. Ik ben mijn maatjes kwijt en besluit na 15 minuten door te rijden. Ik heb het koud, maar door de vele bagger stroken en kleine verzetje rijd ik mij snel warm. Het pak is uit elkaar gevallen en ik krijg er behendigheid in: losjes het stuur vasthouden, klein verzet en vooruit kijken. Het is inmiddels licht, dat helpt ook. Voor het eerst ga ik in de genietmodus en neem het Drentse landschap in mij op. Mijn richttijd van 11 uur laat ik ook varen. Uitrijden wordt de enige opdracht. Bij de 2e verzorgingspost kom ik Thomas van BicyclingNL tegen. Thomas ken ik uit de fietsscene in Hilversum. Hij is hier met collega's om materiaal te testen en over deze tocht te schrijven. Vrolijk wordt deze lichtgewicht klimmer niet van dit werk.
En we ploeteren en ploeteren door: is er dan geen enkel pad in deze provincie waar je met de handjes op het stuur met 25km per uur kan rijden? Fietsen hier sowieso weleens locals (vaak staan 10cm diepe pootafdrukken van koeien in het pad)? Geen pad is niet een battle. Het is zwaar, en je moet constant alert zijn. Voor Beilen heb ik het zwaar. Ik kan wel janken. Waarom doe ik hier aan mee? Ik had ook een wedstrijdje op Zwift kunnen trappen.
Als ik mijn fiets in Beilen neerleg, zie ik dat een flap van een tent open kan: een winddichte kleedruimte met een terrasverwarmer! Snel haal ik mijn tas en een kopje snert. Rustig trek ik nieuwe onderkleding aan, en smeer ik mijn benen en billen weer in met vaseline. Een setje droge handschoenen, verse accu's aan de fiets, en ik krijg er zowaar weer lol in. Bij de verzorging scharrel ik van alles bij elkaar, en na een te lange stop ga ik weer op weg. Het erf zijn we nog niet af, of we mogen eerst door 15cm smurrie rijden en dan een zandheuveltje op doe niet misstaat in de superprestige: alles om er een echte tocht van te maken. Het begint te regen/hagelen/natte sneeuwen. Jippie!
Vanaf nu tikken de kilometers, heel langzaam, af. Ik ga dit varkentje wassen. Maar de organisatie heeft naast de ontelbare baggerpaden ook nog wat lokale MTB trails in gedachte. Inmiddels zijn deze op veel plekken verworden tot een motorcrossparcours: een uitgesleten geul met modder. Daar schrikken we niet van, maar dit keer krijgen we er ook heuveletje op en af bij. Het fietspad (ja, dat hebben ze ook in Drenthe) ernaast ligt er aanlokkelijk naast.
Er volgt weer een verzorgingspost: pannenkoeken en vuurkorven. Ik kan inmiddels mijn verse handschoenen uitwringen. Ik zie overal medeploeteraars stomen. Aanwezige fotografen proberen er mooie plaatjes van te schieten. Een aantal deelnemers hebben een lege blik in de ogen. Beter zou het zijn wanneer zij over de weg terug zouden rijden. Maar wie ben ik om dat te denken? Zo florisant zie ik er klappertandend bij de vuurkorf ook niet uit....
De lampen mogen weer aan, en we gaan weer op weg. Mijn handschoenen heb ik weggestopt. Ik besluit de tocht uit te rijden met blote handen. Het schiet echt niet meer. Het is heel lastig in de bossen. Ik denk dat ik vaak niet harder dan 10km per uur rijd, en toch haal ik nog anderen in. Gelukkig volgt na 20km weer een verzorgingspost: dreunende muziek en lokale worst. Het gaat beginnen: het Janpad.
Tja, het Janpad. Ik denk dat je daar hoogzomer al niet fietsend doorheen kan komen, en ik ben van mening dat de organisatie een alternatief had moeten verzinnen. Maar dat was niet het geval. Van de 4km zal ik er max 1.5km op de fiets gezeten hebben. De rest slof je door kuithoge blubber. Ik kreeg het weer ijskoud en verloor heel veel batterijtijd dat mij later nog zou opbreken. Iets voor deze volgende post viel mijn batterij/lamp uit. Na een minuut of 2 kwam er een groepje van 4 aan. Een daarvan reed inmiddels ook zonder licht. Ik mocht plaatsnemen in het pak en kon veilig doorrijden. Ik kan erg genieten van die kameraadschap.
Bij de laatste verzorgingspost was het even pielen om de nieuwe batterij aan te sluiten. We hebben nog 15km te gaan. Volgens locals een eitje met veel fietspaden. Zou het eindelijk zo zijn? Ik schiet in de hoogste versnelling, en zie na een paar honderd meter weer een bordje het bos in wijzen. Aaaahhhh, ik heb het gehad met glibberpaden in een donker bos. Als een dolle dries ga ik tekeer. De benen willen nog steeds en ik wil zo rap mogelijk binnen zijn. Zou het dan toch verlopen zoals ik het wil? Nee.... Ik had de verkeerde reserve accu meegenomen. Domdomdom, en na 5km is deze alweer leeg. In de verte zie ik een achterlichtje terwijl ik de verharde weg opdraai. Ik zet aan voor een sprint en sluit aan bij Harry uit Assen. Harry heeft veel last van een knie en kan nog maar met 1 been krachtzetten. Ik kan meerijden, maar hij verwacht nog 1,5 uur te doen over de laatste 10km. Tja, ik heb geen andere keus. Er komt ook helemaal niets meer achterop. Rustig keuvelen we wat, en regelmatig moet Harry lopen. Ik volg zijn voorbeeld. Het hoort ook wel een beetje bij deze dag. In de laatste 3 km komt er een groepje van 3 langszij. Harry spoort mij aan het te volgen. Hop, in het wiel. Gaatjes kan je niet laten vallen, dus op hoop van zegen klets ik de modderpartijen in. Na 197km gaat mij dat inmiddels makkelijk af.
De laatste 500 meter houd ik de beentjes stil om alleen te genieten van dit moment en onder de boog door te komen. Ik word opgeroepen en het publiek schreeuwt mij toe: ik heb het gedaan. Ik ben overlever van Drenthe200 2017.
Petje af voor allen die gisteren hebben rondgereden in Drenthe, of je het nu gehaald hebt of niet.
Als nummer 293 kom ik binnen. Volges de chip heb ik er 14 uur en 2 minuten over gedaan.
Ik heb het ijskoud. Ik heb geen idee waar mijn maatjes uit Arnhem zijn. Telefoons gaan direct over op voicemail en whatsappjes zijn niet beantwoord. Ik ga met de verwarming aan achter in de auto liggen. Na 15 minuten kan ik mijn vingers genoeg bewegen om mijn helm af te kunnen zette. Eenmaal in droge kleding ben ik er weer klaar voor. Ik bel het thuisfront: "het was een eitje..."
https://www.strava.com/activities/1330859068
Om 3.00 gaat de wekker. Normaliter niet iets waar ik vrolijk van word, maar ik ben opgewonden: waarom had ik mij hier voor ingeschreven? Ik heb genoeg km's gereden waaronder zo'n 1500 de laatste 3 maanden onverhard. Hoe ligt het parcours erbij. Zijn het indianenverhalen? Rond 3.45 zit ik de auto bel ik met 2 maatjes die vanuit Arnhem komen.
Bij de start is alles goed georganiseerd. Sowieso het hele evenement loopt op rolletjes en petje af voor al die vrijwilligers. Ga er maar staan, een dag lang tot je enkels in de blubber, met temperaturen net boven het vriespunt, om een aantal idioten het juiste pad in te sturen.
Iets na 6.20 vertrek vanuit wave 3. Het is eindelijk begonnen. We nestelen ons achter de kop van deze wave in de aanloop naar de eerste strook: en bam, we weten direct hoe zwaar het gaat worden. Het eerste karrenspoor is al een glijbaan geworden. Fietsen glibberen alle kanten op, ik zie de eersten al onderuit gaan en veelvuldig worden voetjes aan de grond gezet. En dit is een 'eenvoudig' karrenspoor. Niet snel daarna volgt een hele slechte strook. Ik hoor iemand zeggen "het Janpad komt toch na 180km?". Het is lastig manouvreren. We zitten nog met velen bij elkaar, en het is donker. Ik vind een kleine grasstrook lang een ondiepe sloot en als een ware Mathieu vd Poel schuif ik wat door. Een MTB-er verliest zijn evenwicht en belandt tegen mij. Ik kukel het talud af en beland in de ondiepe sloot. Heerlijk! 3 graden en een natte onderarm en handschoen.
Na 35km volgt de eerste verzorgingspost. Ik ben mijn maatjes kwijt en besluit na 15 minuten door te rijden. Ik heb het koud, maar door de vele bagger stroken en kleine verzetje rijd ik mij snel warm. Het pak is uit elkaar gevallen en ik krijg er behendigheid in: losjes het stuur vasthouden, klein verzet en vooruit kijken. Het is inmiddels licht, dat helpt ook. Voor het eerst ga ik in de genietmodus en neem het Drentse landschap in mij op. Mijn richttijd van 11 uur laat ik ook varen. Uitrijden wordt de enige opdracht. Bij de 2e verzorgingspost kom ik Thomas van BicyclingNL tegen. Thomas ken ik uit de fietsscene in Hilversum. Hij is hier met collega's om materiaal te testen en over deze tocht te schrijven. Vrolijk wordt deze lichtgewicht klimmer niet van dit werk.
En we ploeteren en ploeteren door: is er dan geen enkel pad in deze provincie waar je met de handjes op het stuur met 25km per uur kan rijden? Fietsen hier sowieso weleens locals (vaak staan 10cm diepe pootafdrukken van koeien in het pad)? Geen pad is niet een battle. Het is zwaar, en je moet constant alert zijn. Voor Beilen heb ik het zwaar. Ik kan wel janken. Waarom doe ik hier aan mee? Ik had ook een wedstrijdje op Zwift kunnen trappen.
Als ik mijn fiets in Beilen neerleg, zie ik dat een flap van een tent open kan: een winddichte kleedruimte met een terrasverwarmer! Snel haal ik mijn tas en een kopje snert. Rustig trek ik nieuwe onderkleding aan, en smeer ik mijn benen en billen weer in met vaseline. Een setje droge handschoenen, verse accu's aan de fiets, en ik krijg er zowaar weer lol in. Bij de verzorging scharrel ik van alles bij elkaar, en na een te lange stop ga ik weer op weg. Het erf zijn we nog niet af, of we mogen eerst door 15cm smurrie rijden en dan een zandheuveltje op doe niet misstaat in de superprestige: alles om er een echte tocht van te maken. Het begint te regen/hagelen/natte sneeuwen. Jippie!
Vanaf nu tikken de kilometers, heel langzaam, af. Ik ga dit varkentje wassen. Maar de organisatie heeft naast de ontelbare baggerpaden ook nog wat lokale MTB trails in gedachte. Inmiddels zijn deze op veel plekken verworden tot een motorcrossparcours: een uitgesleten geul met modder. Daar schrikken we niet van, maar dit keer krijgen we er ook heuveletje op en af bij. Het fietspad (ja, dat hebben ze ook in Drenthe) ernaast ligt er aanlokkelijk naast.
Er volgt weer een verzorgingspost: pannenkoeken en vuurkorven. Ik kan inmiddels mijn verse handschoenen uitwringen. Ik zie overal medeploeteraars stomen. Aanwezige fotografen proberen er mooie plaatjes van te schieten. Een aantal deelnemers hebben een lege blik in de ogen. Beter zou het zijn wanneer zij over de weg terug zouden rijden. Maar wie ben ik om dat te denken? Zo florisant zie ik er klappertandend bij de vuurkorf ook niet uit....
De lampen mogen weer aan, en we gaan weer op weg. Mijn handschoenen heb ik weggestopt. Ik besluit de tocht uit te rijden met blote handen. Het schiet echt niet meer. Het is heel lastig in de bossen. Ik denk dat ik vaak niet harder dan 10km per uur rijd, en toch haal ik nog anderen in. Gelukkig volgt na 20km weer een verzorgingspost: dreunende muziek en lokale worst. Het gaat beginnen: het Janpad.
Tja, het Janpad. Ik denk dat je daar hoogzomer al niet fietsend doorheen kan komen, en ik ben van mening dat de organisatie een alternatief had moeten verzinnen. Maar dat was niet het geval. Van de 4km zal ik er max 1.5km op de fiets gezeten hebben. De rest slof je door kuithoge blubber. Ik kreeg het weer ijskoud en verloor heel veel batterijtijd dat mij later nog zou opbreken. Iets voor deze volgende post viel mijn batterij/lamp uit. Na een minuut of 2 kwam er een groepje van 4 aan. Een daarvan reed inmiddels ook zonder licht. Ik mocht plaatsnemen in het pak en kon veilig doorrijden. Ik kan erg genieten van die kameraadschap.
Bij de laatste verzorgingspost was het even pielen om de nieuwe batterij aan te sluiten. We hebben nog 15km te gaan. Volgens locals een eitje met veel fietspaden. Zou het eindelijk zo zijn? Ik schiet in de hoogste versnelling, en zie na een paar honderd meter weer een bordje het bos in wijzen. Aaaahhhh, ik heb het gehad met glibberpaden in een donker bos. Als een dolle dries ga ik tekeer. De benen willen nog steeds en ik wil zo rap mogelijk binnen zijn. Zou het dan toch verlopen zoals ik het wil? Nee.... Ik had de verkeerde reserve accu meegenomen. Domdomdom, en na 5km is deze alweer leeg. In de verte zie ik een achterlichtje terwijl ik de verharde weg opdraai. Ik zet aan voor een sprint en sluit aan bij Harry uit Assen. Harry heeft veel last van een knie en kan nog maar met 1 been krachtzetten. Ik kan meerijden, maar hij verwacht nog 1,5 uur te doen over de laatste 10km. Tja, ik heb geen andere keus. Er komt ook helemaal niets meer achterop. Rustig keuvelen we wat, en regelmatig moet Harry lopen. Ik volg zijn voorbeeld. Het hoort ook wel een beetje bij deze dag. In de laatste 3 km komt er een groepje van 3 langszij. Harry spoort mij aan het te volgen. Hop, in het wiel. Gaatjes kan je niet laten vallen, dus op hoop van zegen klets ik de modderpartijen in. Na 197km gaat mij dat inmiddels makkelijk af.
De laatste 500 meter houd ik de beentjes stil om alleen te genieten van dit moment en onder de boog door te komen. Ik word opgeroepen en het publiek schreeuwt mij toe: ik heb het gedaan. Ik ben overlever van Drenthe200 2017.
Petje af voor allen die gisteren hebben rondgereden in Drenthe, of je het nu gehaald hebt of niet.
Als nummer 293 kom ik binnen. Volges de chip heb ik er 14 uur en 2 minuten over gedaan.
Ik heb het ijskoud. Ik heb geen idee waar mijn maatjes uit Arnhem zijn. Telefoons gaan direct over op voicemail en whatsappjes zijn niet beantwoord. Ik ga met de verwarming aan achter in de auto liggen. Na 15 minuten kan ik mijn vingers genoeg bewegen om mijn helm af te kunnen zette. Eenmaal in droge kleding ben ik er weer klaar voor. Ik bel het thuisfront: "het was een eitje..."
https://www.strava.com/activities/1330859068
insta #gravelgremmen
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
Janpad was gewoon kut...Ja, dat was wel een dingetje. Uiteindelijk heb ik maar permanent op de 39 voor gelegd en met mijn linkerhand kon ik de hevel van de rechtershifter bedienen
Niet dat het veel uitmaakte: zo'n dikke drek in de derry's dat er weinig te schakelen viel.
@elboutero, dan heb je rap gereden! Klasse hoor. Ben ook benieuwd hoe het Brutus is vergaan.
insta #gravelgremmen
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 43611
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
daniel1975
29 dec 2017 12:13
Diepe buiging voor de gekken/idioten/bikkels die dit volbracht hebben. Ik ga nog liever kruipend naar Lourdes dan zoiets ‘fietsen’
Als ze mij missen, dan ben ik…….FIETSEN!
RVV
29 dec 2017 12:14
Prachtig verslag Joost! Ik ben blij dat ik dit jaar niet heb meegedaan 
