Fiets.nl

@scepticus, helemaal gelijk.
Daarom had ik het " ahw" ook ingelast.
Wilde het niet te complex maken

euhm, aeroob en anaeroob heeft niet zo veel te maken met het opgebruiken van spierglycogeen. je verbrand glucose normaal aeroob ( met zuurstof) via de citroenzuur of krebscyclus via een heel aantal stappen waarbij electronen worden overgedragen op zuurstof en een glucose molecuul volledig uit elkaar valt. is de zuurstof voorziening niet optimaal ga je glucose anaeroob afbreken en valt het uit elkaar in een aantal grote brokken waarvan er een lactaat ( lactic acid of melkzuur) is. dit is de verzuring van je spieren. een van de voordelen van een hoog beentempo betreffende dit verhaal is dat door contractie van spieren bloed sneller door de vaten in je benen wordt gepompt en het lactaat sneller wordt afgevoerd.

heeft er dus alles mee te maken.

Op het moment dat je te zwaar trapt. (ie hoog verzet )zal de bloedtoevoer dus niet voldoende zijn om aan de plaatselijke energie behoefte te voldoen.
Je lichaam zal dan noodzakelijker wijs een beroep moeten doen op de plaatselijk aanwezige suikers en deze deels anaeroob verbruiken.
Met alle gevolgen van dien.
Niet voor niets willen we graag door de duurtraining ons lichaam trainen, zodat we tijdens een wedstrijd het idee hebben thuis achter de buis te zitten.(Op de rustige momenten in het peloton wel te verstaan)

Oeps :rolleye:

Bij nader inzien ben ik er niet meer zeker van wat nu de beperkende factor was.
Zuurstof of bloedsuiker.
Maw wordt het spierglycogeen bij verminderde bloedtoevoer wel sterker aangesproken of is er voldoende suiker aanwezig vanuit de bloedtoevoer.

Ik meen ooit iets gelezen te hebben over de ophoping van door het bloed getransporteerde suikers in de spier tijdens zware inspanning.

zuurstof, ik studeer wel diergeneeskunde maar gebruik veel humane boeken Berne en Levy 4e druk

coulthard schreef: Lance Armstrong kwam met de revolutionaire vinding.

Dit is een vaak voorkomende misvatting.
Luis Herrera http://nl.wikipedia.org/wiki/Luis_Herrera_Herrera) en Fabio Parra
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Fabio_Parra) deden ons begin jaren 80 versteld staan
met welk licht verzet zij reden. Toendertijd heette het dat ze te licht en te mager waren om de grote plaat te draaien. Al snel leerden we wat voor een uitzonderlijke renners dit waren. Zij brachten de revolutie. Niet LA.
In die jaren heb ik deze renners o.a. de AdH op zien rijden. En van dicht bij deed de Aap z'n bijnaam alle eer aan.

Maar iedereen ging 't pas kopieren toen Armstrong er succes mee had. Dus was Armstrong wel degelijk diegene die de revolutie veroorzaakte. Met de klapschaats heb je 't zelfde gehad, in 1e instantie brak 't heel niet door, pas 15 jaar later werd het een succes.

het licht ook erg aan je spieren wat goed voor je is. Ik trap vrij licht 98/102 rpm maar als MTB'er is dat altijd fijn, gelukkig heb ik de kracht om ook bij 80rpm prima te fietsen. Ik heb er drie jaar overgedaan om van 90 RPM hier aan te wennen en het goed lang te kunnen rijden.

Wat ik vaak doe met bv wedstrijden marathons, ik begin licht en eindig zwaarder, zo heb je ook een verschillende belasting, werkt best wel.

Amclassic-fan schreef:Maar iedereen ging 't pas kopieren toen Armstrong er succes mee had. Dus was Armstrong wel degelijk diegene die de revolutie veroorzaakte. Met de klapschaats heb je 't zelfde gehad, in 1e instantie brak 't heel niet door, pas 15 jaar later werd het een succes.

We spreken hier over een revolutionaire uitvinding en niet over het veroorzaken van een revolutie. Overigens zijn er na de eerste Zuid-Amerikanen nog horden anderen lichte rijders, uit dat werelddeel waar men gewend was om op grote hoogte te rijden, in EU hun geluk komen beproeven. Ook Alcala (o.a. ex Motorola) was zo'n hele lichte rijder.
De Clasica San Sebastian van 1992 werd door Alcala gewonnen. LA kwam als laatste aan. Maar we weten van LA dat hij op alle gebieden snel leert.

de boef van parma schreef:

coulthard schreef: Lance Armstrong kwam met de revolutionaire vinding.

Dit is een vaak voorkomende misvatting.
Luis Herrera — http://nl.wikipedia.org/wiki/Luis_Herrera_Herrera — en Fabio Parra — http://nl.wikipedia.org/wiki/Fabio_Parra — deden ons begin jaren 80 versteld staan
met welk licht verzet zij reden. Toendertijd heette het dat ze te licht en te mager waren om de grote plaat te draaien. Al snel leerden we wat voor een uitzonderlijke renners dit waren. Zij brachten de revolutie. Niet LA.
In die jaren heb ik deze renners o.a. de AdH op zien rijden. En van dicht bij deed de Aap z'n bijnaam alle eer aan.

Heb je ook nog enig idee met welke trapfrequentie Herrera in de rondte reed? 'k Heb even gekeken via jouw Wikipedia-link, maar over Herrera's revolutionaire beentempo staat niks vermeld. Overigens staat bij die van Lance Armstrong o.a. dit geschreven...

Trapfrequentie

Armstrong fietste niet alleen hard, maar ook met een bijzonder hoge trapfrequentie. Hij reed met ongeveer 110 pedaalomwentelingen per minuut, terwijl de meeste andere wielrenners kiezen voor ca. 90 tot 95 omwentelingen. In een tijdrit kon dit oplopen tot 125 omwentelingen per minuut. In navolging van Armstrong proberen veel wielrenners hun trapfrequentie te verhogen.

CUBEmeister schreef:euhm, aeroob en anaeroob heeft niet zo veel te maken met het opgebruiken van spierglycogeen. je verbrand glucose normaal aeroob ( met zuurstof) via de citroenzuur of krebscyclus via een heel aantal stappen waarbij electronen worden overgedragen op zuurstof en een glucose molecuul volledig uit elkaar valt. is de zuurstof voorziening niet optimaal ga je glucose anaeroob afbreken en valt het uit elkaar in een aantal grote brokken waarvan er een lactaat ( lactic acid of melkzuur) is. dit is de verzuring van je spieren. een van de voordelen van een hoog beentempo betreffende dit verhaal is dat door contractie van spieren bloed sneller door de vaten in je benen wordt gepompt en het lactaat sneller wordt afgevoerd.

Kleine correctie.
Misschien azijnpisserij, maar goed als we toch enigzins wetenschappelijk bezig zijn:

Anaerobe verbranding:
Door de afbraak van glucose ontstaan 2 bijproducten, pyruvaat en H+ ionen. Het zijn deze H+ ionen die de zuurgraad in de spier zo verhogen dat de functie van de spier beperkt wordt.
Om dit proces tegen te gaan koppelt het lichaam andere stoffen, vooral het MCT1 (een eiwit) aan het pyruvaat en de H+ ion en vormt zo lactaat.

Dit lactaat kan het lichaam vrijwel probleemloos weer transporteren. Zodat het vervolgens weer kan worden afgebroken en opnieuw gebruikt als brandstof, dit vindt plaats in de lever.
Daarnaast gaat ook lactaat naar het hart. Het hart draait namelijk voor 60% op lactaat.

Aeroob:
Is altijd een mengeling van glucose en vetzuur (afhankelijk van de intensiteit) met behulp van zuurstof. Bij dit proces ontstaan ook een restproducten, maar deze zijn vrijwel verwaarloosbaar.

de afbraak van lactaat gebeurt echter niet onder anaerobe omstandigheden, ik had inderdaad het gehele verhaal van de ionen-overdracht e.d kunnen opschrijven maar leek me nogal een technisch verhaal worden. in principe klopt alles wat je zegt, maar door product regulatie en endocrien vinden er nooit 3 a 4 processe tegelijk plaats. als het lactaat zomaar kon worden afgebroken zou er wel gewoon krebs plaatsvinden. tevens kost de afbraak van glucose anaeroob meer ATP dan aeroob ergo het levert minder energie op