Fietstochten van "Le Grimpeur"

[Le Grimpeur]

Door een stil hoekje van de Ardèche
(Een 'rommelig' tochtje )

Het was gisteren, donderdag, mijn bedoeling om nu eens zonder de kaart te hoeven raadplegen een tocht te maken door voor mij onbekend gebied. Dat laatste lukte wel, maar het eerste verliep toch wat anders dan de bedoeling was... Het is nog erg fris, om niet te zeggen koud, als ik om tien voor half negen op de fiets stap. De zomertijd werkt zo 'vroeg' in de ochtend dan in je nadeel . De aanloop van deze trip was nagenoeg gelijk aan die van m'n vorige rit, zij het dat ik deze keer wèl dwars door Grillon ben gefietst en zo op de doorgaande weg Nyons (de 's' wordt hier wèl uitgesproken) - Valréas - Grignan terecht kwam. Daar loopt een brede fietsstrook en net even buiten het dorp ben ik al weer de binnenlanden ingegaan. Via Colonzelle, Chamaret en Chantemerle kon ik mooi warmdraaien voor de klim naar La Garde-Adhémar.

De kleine lavendelvelden langs de Route de Chamaret liggen er soms nog wat armetierig bij:



Na het klimmen-dalen-klimmen door het Val des Nymphes moest ik nu wel helemaal tot bij de stadsmuren van La Garde-Adhémar omhoog. Boven bij het stadje klim je op steile stukjes en kort op elkaar volgende bochten naar het hoogste punt. Dat gaat te snel voor het GPS-systeem van mijn Rox computer, want ik krijg telkens de boodschap You left the track of Wrong direction. Hij herstelt zich wel vlot, dus laat ik mij niet van de wijs brengen. Voordat ik aan de afdaling richting Donzère begin, parkeer ik mijn fiets tegen de stadsmuur en maak ik een foto van het panorama over de Rhônevallei. Er komt een grote witte auto aan, die vlak voor de poort van de sortie nord geparkeerd wordt. De Franse bestuurder stapt uit, loopt het stadje in, kennelijk om iets af te geven, want hij is ook zo weer terug. Mijn foto is inmiddels gemaakt en ik loop terug naar de fiets. Pas trop froid? (niet te koud?), vraagt de Fransman. Hij monstert mijn 'kort-kort' outfit. Ça va, ça va (het gaat, het gaat), zeg ik tegen hem, wens hem nog een prettige dag en zet de afdaling in.

De Rhônevallei met midden-rechts Donzère en een enorm lavendelveld midden op de foto:



Het is een leuke afdaling, met behoorlijk steile passages, zoals op de terugweg zal blijken. Ook hier weer volop in bloei staande bremstruiken. Voor de liefhebbers van (mooie?) plaatjes houd ik maar weer een 'fotostop'.

Ook langs de weg naar La Garde-Adhémar bloeit de brem overvloedig:



Beneden kom ik op een voor mij en m'n vrouw wel zeer bekende weg, want meestal gaan wij als het seizoen er weer op zit via die weg huiswaarts. Het is een vrij drukke weg (D458, D541) en daarom heb ik voor mijn fietstocht ook een grotendeels andere route ingepland, dan via de D541. Nu moet ik dus even goed opletten. Als ik het viaduct van de TGV gepasseerd ben, geeft de Rox aan dat ik linksaf moet. Dat was toch voor de terugweg? Of vergis ik mij? Even testen... Ik neem de afslag en krijg onmiddellijk de boodschap Wrong direction. Had ik dus toch gelijk . Ik moet op de heenweg pas na het viaduct van de A7 linksaf. Die afslag wordt ook keurig aangegeven, alleen is het zo'n onverharde landweg, niet geschikt voor de racefiets. Ik probeer te analyseren waarom ik zo'n weg in mijn route tegenkom. Het is waarschijnlijk mijn eigen schuld! Ik begin namelijk altijd enthousiast in het Rox Data Center een route te maken en kijk dan pas na een poosje in een ander menu hoeveel kilometer ik al gepland heb. Dan zie ook steevast dat ik natuurlijk aan had moeten geven waar die route voor bedoeld is. Ik vink dus waarschijnlijk veel te laat 'racefiets' aan en daarom gaat het denk ik ook fout. Moet ik een volgende keer toch beter op letten .
En zo fiets ik dan toch over D 541 richting Donzère. Er zijn gelukkig wel brede fietsstroken: accotement conseillée (er wordt aangeraden de berm te gebruiken) staat er op een bord met een fiets.

Op mijn oriëntatievermogen afgaand rijd ik dwars door Donzère, zelfs via het voetgangersgebied, naar de westzijde van het centrum. Dan verschijnt mijn track ook weer op het schermpje en zie ik dat ik er ongeveer parallel aan fiets. Dat gaat dus wel goed komen. Of toch niet? Ik moet richting Viviers en op een bord langs de weg is er met oranje tape een groot kruis over die plaatsnaam geplakt. Dat belooft niet veel goeds... Een stukje verder lees ik dat de Pont de Robinet, de brug waar ik de Rhône over wil steken, i.v.m. werkzaamheden afgesloten is. Balen! Zo veel bruggen zijn er hier niet. Ik zie ze nog niet, maar hoor de graafmachines al wel de harde rotsachtige bodem bewerken. Ik keer om. Uit nieuwsgierigheid zoek ik nog wel even de originele track op. Die brengt mij op een weggetje dat al maar slechter en slechter wordt en ik dus sowieso niet genomen zou hebben. Ik rijd wéér terug. Dit kost èn te veel tijd èn een goed gemiddelde .

Als ik snel de kaart raadpleeg, zie ik dat er bij Châteauneuf-du-Rhône ook een brug is. Dan daar maar heen. De weg is ook nog als een mooie route gemerkt. Ik let echter niet op en volg alleen de wegwijzers richting Châteauneuf, waardoor ik op de weinig interessante D844 blijf fietsen, in plaats van op de D144. Bij Malataverne ga ik linksaf, eindelijk richting de binnenlanden. Net voordat ik de brug over de Rhône op wil rijden, zie ik rechts onderaan het talud een fietsroute. Snel even kijken welke dat is. Het blijkt een stuk van de Via Rhôna te zijn. Helaas kan ik er nu geen gebruik van maken .

Op een splitsing in de Via Rhôna (fietsroute) bij Châteauneuf-du-Rhône:



Na Viviers fiets ik nog een 7-tal kilometers over de doorgaande weg naar Aubenas. Dat is goed te doen, want de weg is niet al te druk. Op een gegeven moment zie ik St-Thomé, waar ik ècht de binnenlanden in ga, al hoog op een rotspartij liggen. Ik sla linksaf en op het scherm van de Rox verschijnen een paar duidelijk vlak tegen elkaar liggende haarspeldbochten. Zo zie ik dus al van tevoren wanneer ik naar het binnenblad moet gaan . Het is inderdaad een stukje klimmen richting het stadje. Ik hoef echter niet helemaal omhoog. In de schaduw, net voorbij St-Thomé, zet ik de fiets even tegen zo'n houten 'vangrail' om mijn broer, die vandaag jarig is, te gaan bellen. Leek mij leuk, want je belt en krijgt niet elke dag telefoon vanuit de binnenlanden van de Ardèche, toch? Ik krijg echter mijn schoonzus aan de lijn, want meneer is naar Franse les. Daar is hij heel serieus in en dat moet dus doorgaan, jarig of niet . Ik pak de draad weer op en geniet van de immense rust en het ruige landschap. Bij Valvignères lees ik dat ik bij de wijngaarden van de IGP Ardèche ben aangekomen (IGP = Indication Géographique Protégée, de vroegere Vin de Pays herkomstbenaming).

In het gebied van de IGP Ardèche wijnen:



Inderdaad kom ik een paar coöperaties van wijnboeren tegen. Ik moet het zelf stellen met een paar slokken uit de bidons (één met Aptonia-sportdrank en één met een door m'n vrouw gemaakt 'brouwsel' met o.a. Fantomalt). De weg begin steeds meer te stijgen en ik zie dat ik op de route van L'Ardéchoise ben aangekomen. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat er zo af een toe een 'krasse knar' op een, soms 'antieke', racefiets naar beneden komt zeilen.

Op de route van L'Ardéchoise:



De kilte van de eerste uren heeft inmiddels gelukkig plaatsgemaakt voor wat meer behaaglijke temperaturen, zonder dat het meteen 'plakkerig warm' is geworden. Het is aangenaam fietsen hier. Naar het zuiden kijkend zie ik soms de communicatietoren waar ik in mijn vorige rit langs ben gekomen. Her en der verspreid in het woest aandoende landschap liggen de keurig verzorgde wijngaarden. Maar het zijn hier lang niet zulke grote percelen zoals je in de Rhônevallei aantreft. De omgeving nodigt wel uit tot het maken van een foto.

Tussen Valvignères en de Col de la Fare:



Omdat ik hier onbekend ben en er op de kaarten die ik gebruikt heb ook geen col staat aangegeven, ben ik in de klim 'gewoon' gestopt voor het schieten van een plaatje . Trouwe lezers van mijn verslagjes weten inmiddels dat dit geheel tegen mijn principe is... Maar dan is daar 'opeens' toch een echte col! Maar weer van de fiets, want daar moet in elk geval een foto van geschoten worden!

Op de Col de la Fare:



Na de col volgt er een vrij lange afdaling. Deze zijde van de col lijkt mij ook steiler dan de kant waar ik omhoog gekomen ben. Er rammelt iets aan mijn fiets en daar kan ik, zoals de meeste fietsers, niet goed tegen. Gelukkig is het euvel snel gelokaliseerd: de voorste bidonhouder is los getrild. Maar weer van de fiets en de boel vastgezet. Ik ga weer een stukje klimmen, richting Gras. Hier moet ik, volgens de door mij geplande route, verder de binnenlanden in naar Larnas. Ik twijfel of ik dat wel zal doen. Waarom weet ik niet, maar ik besluit om de andere route, die via de D262 te nemen. In Larnas pik ik de track dan wel weer op.

Gras, in een stil hoekje van de Ardèche:



Tussen Mas du Gras en Larnas rijd ik op zo'n 330 meter hoogte over een wat winderig plateau. 't Is er een beetje frisser dan daar waar ik zojuist fietste. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ik nu min of meer een beetje tegenwind heb. Bij Larnas liggen de wijngaarden van de AOP Côtes du Vivarais (v/h AOC Côtes du Vivarais). Door toedoen van 'Brussel' zijn een aantal jaren geleden de regels voor het beschermen van de herkomst en de benamingen voor wijnen en landbouwproducten aangepast, vandaar al die veranderingen. Wat daar in Brussel al niet geregeld wordt...
Mijn track is inmiddels weer terug en ik begin aan een bijzonder fraai stuk van mijn route, de vrij steile afdaling door de Gorge de la Ste-Baume. Als ik stop om een foto te maken, heerst er absolute stilte. Alleen het zingen van een merel aan de overzijde in de bossen is te horen. Een adembenemend moment...

In de Gorge de la Sainte Baume:



Aan het einde van de gorge kom ik in het middeleeuwse stadje St-Montan. Het ligt ingeklemd tussen de laatste rotspartijen en ik moet enige moeite doen om het kasteel op de foto te krijgen.

Saint Montan:



Na St-Montan volgt er een weinig interessant deel van mijn route. Net voorbij Cité du Barrage (interessante naam, maar het stelt hoegenaamd niets voor) passeer ik bij de barrage (stuw) in de Rhône opnieuw de rivier en kom ik weer in de Vaucluse. Over de fietsstroken van de D93N rijd ik naar de N7. Die N7 is ontzettend druk, met zoals gewoonlijk weer veel vrachtverkeer. Ik ben dan ook blij als ik net voor Donzère bij een tankstation de binnenlanden in kan. Die weg is trouwens lastig te vinden, want je moet namelijk de afslag naar het tankstation nemen. Dat heb ik over het hoofd gezien, dus rijd ik voorzichtig een stukje terug over de invoegstrook . Als ik onder de zo te zien nog drukkere (ook weer veel vrachtauto's) A7 door ben, word ik meteen verrast op hevig geurende lavendelvelden. Rechts van de weg ligt een reusachtig veld en links een wat kleiner. Je wordt haast bedwelmd! Aan het einde van deze 'omleiding', die trouwens ook door andere (race)fietsers gebruikt wordt, is links nog zo'n groot veld. Het geel van de brem op de achtergrond kleurt mooi bij het paars van de lavendel. Wat zou mijn achterbuurvrouw hier graag even staan, denk ik zo.

Bloeiende lavendel en brem tussen de Autoroute du Soleil en de TGV:



Ik rijd weer onder de Franse hogesneldheidslijn door en zoek de weg naar La Garde-Adhémar op. De klim daarheen begin stevig met 9% en dus selecteer ik 34x26. Later vlakt de klim flink af en gaat zelfs over in een soort vals plat, maar bijna boven is het toch weer 8 en 9 procent wat er op mijn schermpje verschijnt. Aan het einde van het Val des Nymphes ga ik niet rechts-, maar linksaf en zo kom ik via een andere route in Chantemerle. Het laatste stukje van de klim daarheen is ook weer erg steil. De rest van deze 113 km lange tocht, die ook weer op Strava te vinden is, verloopt zoals op de heenweg. À bientôt!

[Jac]

Mooi ritje weer, en wat zijn die lavendel velden mooi om te zien .

[TumTumTum]

Een schrale troost; ik heb ook lavendel in mijn tuin...ik kan een beetje met mijn fiets heen en weer rijden maar het is toch niet helemaal hetzelfde.


Op naar het volgende avontuur.

[Le Grimpeur]

'Op een mooie pinksterdag'...
(Verslag van de rit van zondag 8 juni, Eerste Pinksterdag)

Omdat de rit van afgelopen vrijdag nogal 'rommelig' verliep en omdat je in het gebied waar ik toen fietste mooi een beetje kunt klimmen, ben ik er nog maar een keer heengegaan. Ik heb nu een tocht in tegengestelde richting gepland. Maar eerst zijn we zaterdag druk geweest met een 'mini-verhuizing', want wij werden vrijdagavond 'omsingeld' door vier Franse gezinnen met tieners, die het pinksterweekeinde in de Enclave des Papes door zouden gaan brengen. Allemaal prima, maar als de meute dan tot na half één 's nachts gezellig en vrij luidruchtig bijeen is , sta je dus kennelijk 'op het verkeerde moment op de verkeerde plek'. Dus hebben we snel een andere plek geregeld . Daarna kon ik mij eens gaan verdiepen in het uitstippelen van de te rijden route. Keurig heb ik eerst ingesteld dat ik een route voor de racefiets wilde gaan maken over 'straten'. Ik kan in het Rox Data Center ook kiezen voor 'wegen/fietspaden', maar ik heb gemerkt dat het programma dan vaker correcties toepast op de door mij gekozen route. Doch ook bij de optie 'straten' wordt het onverharde weggetje in de buurt van Donzère toch weer in de route opgenomen . En als het nu een 'ingewikkeld' programma met veel opties zou zijn, ja dan zou ik het natuurlijk helemaal verkeerd kunnen doen. Maar zoveel valt er niet te kiezen. Of zou het soms aan het type kaart liggen wat ik gebruik (OSM)? Door het (erg) trage internet hier ter plaatse komt het er ook niet van om wat te experimenteren en op andere wijze routes te maken en die dan te downloaden, dan kom ik niet meer aan fietsen toe .

Het was mijn bedoeling om te proberen bij Donzère via de Barrage de Donzère het Canal de Donzère-Mondragon over te steken. Dat zou, volgens een recent document wat ik in het internet vond, mogelijk moeten zijn. In dat document wordt namelijk een deel van de Via Rhôna beschreven en wordt ook melding gemaakt van het feit dat de Pont du Robinet over de Rhône tot eind juni afgesloten is (zie vorige verslag). De brug van de barrage wordt als alternatief genoemd. Eens kijken of dat kan. En op zondag is er geen vrachtverkeer, dus kan ik altijd zonder 'verkeersstress' nog de 'gewone', iets zuidelijker gelegen route nemen, mocht het bij de stuw toch niet kunnen. Over die meer zuidelijk gelegen route passeer je via een brug in de N7 dan het kanaal. En de brug van de stuw in de Rhône (D93N) brengt je dan uiteindelijk aan de overzijde van de rivier. 't Klinkt allemaal een beetje ingewikkeld en dat is het eigenlijk ook wel . Omdat die andere brug afgesloten is, moet je in elk geval èn 't kanaal èn de rivier over.

Terug naar 'de start'. Vanwege onze 'verhuizing' moet ik nu wel een groter stuk van de 'Strade Bianche' hier op de camping nemen, iets wat mij eigenlijk niet zo bevalt . Ik heb het niet zo op die stoffige weggetjes. Maar goed, nog net voor acht uur reed ik de camping af, de verharde weg op, met bestemming Ardèche.

Op een mooie pinksterdag... (startklaar op de 'Strade Bianche' van de camping):



Was het eerste paar kilometer nog wat fris, in de klim naar Chantemerle-lès-Grignan werd 't al weer behoorlijk warm. Omdat ik wat meer op het wegdek let dan dat ik op het schermpje van mijn GPS computer zit te kijken, mis ik net buiten Chantemerle een afslag. Op zich geen probleem. Ik kom nu wat oostelijker op de D541, waar het zo vroeg nog erg rustig is en ik over een fietsstrook naar 't westen rijd. Voor mij ligt Valaurie zich al te koesteren in het pinksterzonnetje. Als ik de oorspronkelijk geplande route gevolgd zou hebben, had ik deze aanblik moeten missen.

Valaurie koestert zich in het pinksterzonnetje:



Ik fiets verder op mijn eigen 'kompas' want ik ken de route hier wel. Een paar kilometer voorbij Les Granges-Contardes fiets ik al weer onder de TGV en A7 door, richting Donzère. Ik hoef nu niet helemaal tot aan het tankstation langs de N7 te gaan, maar wordt door mijn computer keurig via een buitenwijkje van Donzère naar een smalle oversteekplaats in de N7 geleid. Nu moet ik wèl goed op gaan letten, want het gaat vervolgens over een hobbelig binnenweggetje richting het stuw-complex en ik ken hier absoluut de weg niet. Op een cruciaal moment ga ik nèt iets te vroeg linksaf, doch ik krijg ook meteen een waarschuwing en zo kom ik toch netjes bij de eerste stuw uit. Ik zie al meteen dat je er makkelijk over kunt, want er komt een auto over de brug. Het complex bestaat uit twee stuwen in het Canal Donzère-Mondragon. De bruggen zijn smal en hebben slechts één rijstrook. Na de eerste stuw rijd je over een eilandje naar de tweede stuw. Je bent hier eigenlijk aan het begin van het kanaal, want ik kijk zo op de Rhône en zie in de verte ook de nu dus afgesloten
Pont de Robinet liggen.

De tweede (westelijke) stuw in het Canal Donzère-Mondragon:




De smalle bruggen over de stuwen bij Donzère hebben slechts één rijstrook:



Iets verder naat 't zuiden zie ik de stuw in de Rhône ook al liggen en daar rijd ik straks de Ardèche binnen. Dan moet ik nog een paar kilometer over de D86, alvorens ik rechtsaf de binnenlanden in kan en ik meteen van het gemotoriseerde verkeer verlost ben. Niet dat het nu erg druk is, maar 'minder is beter' . Terwijl ik de stuw sta te fotograferen, hoor ik in de verte heel duidelijk een koekoek...

De stuw in de Rhône bij Cité du Barrage:



De weg naar St-Montan loopt al meteen op, zodat ik al snel naar het binnenblad schakel (34x19). Daar is
St-Montan al. Het nog vroege ochtendlicht leent zich beter om er een foto van te maken dan toen ik er de vorige keer was. Dat was 's middags, waardoor er te weinig contrast in de foto zat. Maar nu moet het toch lukken.

Saint Montan ligt aan de voet van een feodaal kasteel:



Na St-Montan volgt de 3 kilometer lange, steile en royaal van bochten voorziene klim naar Larnas. Ik kan de klim nog net met 34x23 bedwingen, maar daarvoor moet ik op het steilste gedeelte wel even uit het zadel. Aan het begin van de klim, als er even helemaal geen verkeer is ('t was nu iets drukker dan de vorige keer), hoor ik weer een merel zingen. Het is hier een schitterend stukje Ardèche. In Larnas mis ik weer de afslag, nog verder het binnenland in, maar door de waarschuwing die ik op het schermpje van mijn computer krijg, kan ik die fout snel herstellen. Vlak naast de Mairie moet ik richting 't noorden. Er volgt nu een wel heel aantrekkelijk deel van de route. Over een smalle weg met een mooi egaal wegdek klim ik eerst een stukje en daarna volgt er een lange afdaling. Dan komt zo'n mooi wegdek natuurlijk goed van pas . Hierdoor hoef ik niet steeds bij te remmen. Alleen bij het gehuchtje Haute-Valgayette haal ik er wat snelheid uit. Er geldt ter plaatse een snelheidsbeperking van 30 km/u, er staan een paar huizen of boerderijen, de weg is er nog smaller en het gehuchtje ligt geheel in de schaduw. Al met al genoeg reden om het even wat rustiger aan te doen.

Aan het einde van de afdaling kom ik op de D362, die door een soort dal loopt. Hier fiets ik weer in de volle zon. 't Is er nagenoeg uitgestorven. Er scharrelt een hond over de weg. Goed opletten wat die in de zin heeft.
't Beest kijkt even op, maar besteed verder geen aandacht aan mij. Even verderop wordt er in een van de vele hier aanwezige wijngaarden gewerkt. Ik haal een wat oudere vrouw op een fitnessbike in. Met het riempje van de helm los en de wangen dik ingesmeerd met zonnebrandcrème geniet ook zij, denk ik, van de rust en de natuur. Verder zijn er hier geen levende wezens te bekennen. Of toch, want dan komen mij nog twee racefietsers tegemoet. Ik herken in de verte nu ook de andere weg naar Larnas, de weg die ik de vorige keer genomen heb. Dan moet ik nu bijna in Gras zijn. Aha, daar is de splitsing al. Ik neem de scherpe bocht naar rechts, klim nog een paar honderd meter en als ik de bocht om ben zie ik het stadje met het oude kerkje al liggen.

Het kerktorentje van Gras:



Op naar 't colletje. Even gaat 't steil naar beneden, daarna evenzo steil weer omhoog en weer, maar nu rustiger, naar beneden. Er volgen vlak na elkaar twee bruggetjes en dan begint de eigenlijke klim naar de col. 't Valt allemaal reuze mee, 5% zie ik op mijn computertje en ook dat ik al snel op zo'n 320 meter hoogte ben aangekomen. Dan ben ik toch al bijna op de hoogte van de col? En ja hoor, veel sneller dan ik verwachtte passeer ik de Col de la Fare (336 m). De hoogtemeter van de Rox blijft net onder de 330 m steken. Wie heeft er gelijk? Het landschappelijk erg aantrekkelijke stuk dalen naar Valvignères heb ik ook zo achter de rug. Dan nog het meer door een bosachtige streek voerende traject naar St-Thomé, waar ik op de behoorlijk drukke (pinksterverkeer?) D170 die van Aubenas komt, terecht kom. Na Viviers steek ik de Rhône weer over, richting Châteuneuf-du-Rhône. Nu weer goed opletten, want ik wil via de D188 naar Donzère. Ik kom bij een rotonde, maar ben (al weer ) te ver doorgereden. Ik maak een rondje rotonde en 'nu linksaf' zegt de Rox. Hier rijd ik een hoger gelegen pleintje op, maar daar kan ik niet verder. Dan zie ik dat ik een piepklein en nauw straatje met een zó, zó wegdek in moet. Het loopt behoorlijk op, dus maar snel naar 't binnenblad. Als ik aan het einde van het korte straatje ben, zie ik dat ik toch goed zit, want rechtsaf gaand ligt daar de D188 al op mij te wachten.

Er volgt inderdaad een veel fraaier traject dan dat via de D488. Ik mag wel meteen stevig gaan klimmen. Als ik bijna op het hoogste punt ben aangekomen, staat er een groot geel waarschuwingsbord langs de weg: Attention Gravillons Danger Ralentir (Opgelet Steenslag Gevaar Snelheid minderen). Ja hoor, dat heb ik nu weer! Merde! Ik rijd nog even door tot ik bij het bewuste weggedeelte ben, in de stille hoop dat de boel wellicht al goed is aangereden en ik er toch over kan. Maar er ligt nog heel veel los gruis en met de hoge temperaturen van deze Eerste Pinksterdan wordt het natuurlijk één grote t(sm)eerboel, compleet met rondvliegende steentjes. Ik keer om, maak een foto van het bord, eet in de schaduw een fruitreep en een appel en constateer dat er eigenlijk niets anders op zit, dan toch maar de D488 te nemen. Rijdend richting Malataverne pieker ik over een alternatief en als ik daarna zie hoe de helling in de D488 in de zon ligt te blakeren, weet ik dat ik gewoon helemaal geen zin in deze drukke en oninteressante weg heb. Weet je wat, ik ga fijn binnendoor terug naar 'huis'. Dat betekent ook nog flink wat klimmen, maar wel door een veel mooiere omgeving! Dat klimmen zie ik maar als een goede voorbereiding op het meer serieuze werk wat hopelijk nog komen gaat...

Dat heb ik nu weer... :



Via Malataverne moet ik dan eerste even een stukje naar het noorden, naar Allan. Allan lijkt uitgestorven. Ik fiets door 't dorpje naar de D56 en begin met 43x23 aan de klim, die eerst door een bosrijk gedeelte met gelukkig nog wat schaduw voert. Als ik op 321 meter hoogte ben aangekomen, kan ik aan de afdaling beginnen. Bij de kruising waar je linksaf naar de abdij van Aiguebelle gaat, loopt de weg weer op. Hier fiets is over redelijk recent pikzwart asfalt, maar zonder de door mij zo gehate gravillons. In plaats van lavendel of brem snuif ik nu de geur van heet asfalt op . Het is maar een korte klim naar Réauville, dat er ook verlaten bij ligt. Ik kan nu verder over de D56, zodat ik iets ten noorden van Grignan uit kom, of via de D456 naar de hoofdweg (D541) en zo naar Grignan. Ik schat dat het op de D541 nu niet druk zal zijn en kies dus voor de laatste optie, want ik vind het eigenlijk wel welletjes zo. Als ik mijn eigen activiteiten vergelijk met die van de meeste senioren hier (en elders) op de camping(s), mag ik best tevreden zijn. De 'anderen' zijn vooral veel 'zitters' . Doch deze opmerking is waarschijnlijk een vreselijke 'open deur' . De weg naar Grignan is ook nog aardig geaccidenteerd en inderdaad nu niet druk. Hier fiets ik (al) weer in de volle zon. Maar daar is het stadje, met z'n imposante kasteel, dan toch.

Grignan verschijnt in beeld, ik ben bijna 'thuis' :



Nog 5 kilometer met één 'pukkeltje' en ik kan mijn avonturen weer aan mijn vrouw gaan vertellen. Vanmorgen heb ik al een fles St-Véran (witte bourgogne) koud gezet om vanavond bij een paquet de saumon sur son lit de poireau et tomates (een specialiteit van madame) te ontkurken. Daarbij kan ik dan nog even nagenieten van deze 111 km lange tocht, die volgens Strava ook nog eens 1610 hm heeft opgeleverd.

[jeroenkuiper]

prachtig verslag weer! Pff ik ben altijd wel jaloers als ik die beelden zie van jou...

[daniel1975]

prachtig verslag weer! Pff ik ben altijd wel jaloers als ik die beelden zie van jou...

Dat denk ik elke keer als ik dit topic open....

[edwin01]

Haha!! Mijn vakantie begint volgende maand in dit gebied: Met Cycletours door de Vivarais...

[Le Grimpeur]

Fietsen in het noorden van de Droumo Provençalo
(Verslag van woensdag 11 juni 2014)

Mijn voor gisteren, dinsdag 10 juni, geplande rit heb ik maar geannuleerd. Het zou 's ochtends al 33 graden worden, terwijl de temperatuur in de loop van de middag nog verder op kon gaan lopen tot 35 graden. En er was hoegenaamd geen wind. Bovendien zag ik gistermorgen in het weerbericht dat er 's middags een risque d'orages (kans op onweer) was. Het bleef het grootste deel van de middag echter fraai zonnig, maar rond de Mont Ventoux en naar het oosten zag je dat er zich al enorme cumuluswolken ('bloemkolen') aan het ontwikkelen waren. Achter in de middag werd de hemel in het oosten heel donker en begon het te 'rommelen'. Wij zaten in Grillon net zo'n beetje op de grens van het slechtere weer. Op 't laatst kregen we wel een aantal fikse onweersklappen recht boven ons hoofd en zijn er van die 'vette' spetters gevallen, maar net geen buitje waar de boel hier in het stoffige zuiden even schoon van spoelt en van opfrist. De temperatuur zakte gelukkig wel naar wat meer aangename waarden.

Terwijl ik de weersontwikkeling monsterde, zag ik op een gegeven moment dat de Ventoux uit de buienzone was en er zowaar sneeuw op de noordhelling was gevallen. Dat heeft 'de meute' hier op de camping natuurlijk niet in de gaten . Om eens te peilen wat er zou gebeuren, maakte ik over die sneeuw zo terloops een opmerking tegen m'n buurman. Hij bleef zitten, maar zijn vrouw ging wel meteen kijken. Nadat ze terug was, stond er 'in no time' een tiental campinggasten, compleet met camera's - ik zag zelfs een verrekijker - over het hek en de wijngaarden zich aan dit 'natuurverschijnsel' te vergapen . En zo hadden ze waarschijnlijk ook weer gespreksstof voor de telefoongesprekken die ze steevast na het avondeten voeren. De buurman kon zijn nieuwsgierigheid ook niet langer bedwingen en ging ook maar eens polshoogte nemen...

Ik heb vandaag 'ouderwets' genavigeerd m.b.v. een Michelinkaart. Gisteren en eergisteren heb ik nog wel wat geëxperimenteerd met routes die ik in het Rox Data Center heb gemaakt en met een route die ik vanuit Bike Route Toaster naar het Data Center heb geëxporteerd. Dat laatste ging trouwens vlekkeloos. Maar de routes waren niet geheel naar min zin, want lastig te maken omdat de internetverbinding hier om de haverklap wegviel . Op zo'n manier een route maken is geen doen en aangezien ik het gebied toch redelijk goed ken, heb ik dus maar weer eens zonder GPS-aanwijzingen gefietst. Min of meer op goed geluk neem ik, als ik door het centrum van Grillon ben gefietst, aan de overzijde van de weg Grignan - Valréas (D541) een weggetje waarvan ik hoop dat het de Route de Taulignan is. Nergens een naambordje of wegnummer te zien. De richting is in elk geval, althans voorlopig, wel de juiste. Eigenlijk moet ik de D64 nemen, maar die weg heb tot nu toe nog niet gevonden. Enfin, ik fiets rustig op zo'n landweggetje. Rechts van de weg ligt een akkertje met coquelicots (klaprozen), die in het tegenlicht fel rood oplichten, schitterend!

Coquelicots in tegenlicht langs het weggetje van Grillon naar Taulignan:



En zo fiets ik over het telkens van richting veranderende weggetje tussen de wijngaarden van de appelation Valréas (Côtes du Rhône Villages Valréas), met een stevig windje op kop, richting het noorden. En dan kom ik in een klein bos terecht, waar de weg ook flink begint op te lopen. Het gaat zo stevig omhoog, dat ik zelfs naar het binnenblad ga. Er volgt een evenzo steil stukje dalen en ik fiets weer tussen de wijngaarden. In de verte zie ik het verkeer op de weg Valréas - Taulignan al rijden. Ik kom wel een heel stuk zuidelijker op die weg uit dan eigenlijk de bedoeling was. Maar dat geeft natuurlijk niet, want het zonnetje schijnt, het is hier mooi en er moeten kilometers gemaakt worden . In de verte lonken de bergen van de Drôme Provençale al...
Als ik bijna in Taulignan ben, passeer ik het naambord waaronder, ik heb het nooit eerder gezien, in het Provençaals de naam van dit zuidelijke stukje Drôme vermeld staat.

Ook zonder GPS kom ik wel in Taulignan in de Droumo Provençalo:



Ik zie in Taulignan opvallend veel gendarmerie met gele hesjes. Dat is waar ook, straks, zo rond tien over elf, passeert Christopher Froome met de andere renners uit de Dauphiné Libéré hier. Ze rijden vandaag de etappe Montélimar - Gap. Maar nu staan de afzettingen nog langs de kant van de weg. Ik fiets om het oude stadje heen en draai met een scherpe bocht naar links de D809 op voor de klim naar de Côte d'Aleyrac. Er volgt een steil stukje, dan een korte afdaling en een wat langer gedeelte met vals plat. Ook hier nog steeds bloeiende en geurende brem. Het is een fraaie klim, over een rustige weg met een goed wegdek. Het enige wat ik tegen heb is de wind, waardoor het ook nogal fris aanvoelt. Door de storing van gisteren is de lucht opgeruimd en is het behoorlijk helder. Zo langzaam aan begint de klim wat steiler te worden en bij de eerste haarspeldbocht zie ik op het display van m'n computer dat het hier met 6% stijgt. Ik fiets daarna een stukje in zuidelijke richting, voordat ik bij de volgende haarspeldbocht weer 'wind op kop' heb. Ruim voordat ik op de doorgaande weg van Grignan naar La Bégude ben, heb ik het hoogste punt, de Côte d'Aleyrac , bereikt. Ik rijd hier op zo'n 490 meter hoogte. Bij het gehuchtje Aleyrac krijg ik al vast een voorproefje van het landschap wat mij straks te wachten staat.

Bij Aleyrac ontvouwt zich een panorama over de bergen van de zuidelijke Drôme:



Als ik over de D9 naar beneden suis, komen er telkens racefietsers omhoog. Op weg naar Grignan of Taulignan voor de Dauphiné? In La Bégude-de-Mazenc wordt er bij de brug over de Jabron aan de weg gewerkt. Ik kan gelukkig zonder dat ik er hinder van heb passeren. Maar 't is wel oppassen geblazen, want er zitten een paar diepe kuilen in het asfalt. Op de kruising ga ik rechtsaf, richting Le Poët-Laval en Dieulefit. Na 2,5 km heb ik daarna links de afslag naar Souspierre genomen. Rechts van mij zie ik de steile rotsen van het Montagne de Poët en links weer veel, heel veel brem. In de verte hoor ik 'koekoek, koekoek...' Daar is de rechts de weg naar Eyzahut ook al. In 2001 heb ik al in deze streek gefietst toen wij Puy-St-Martin als standplaats hadden, maar in Eyzahut ben ik nog niet geweest. Rustig gaat het hier omhoog. In een van de eerste bochten is een man met een shovel aan de slag. Dat is het enige levende wezen wat ik op deze 6 km lange klim gezien heb. Rust, rust en nog eens rust is wat je hier vind. Ik geniet ervan. Ongeveer een kilometer voor Eyzahut ben ik 'boven' (508 m). In Eyzahut woont slechts een handvol mensen (<150), maar er is wel een prachtige Piscine Municipale (gemeentebad). Dat zie ik als ik nog een stukje verder omhoog rijd. Van de berg net ten zuiden van het mini-dorpje komen twee parapenters naar beneden. Aan de andere zijde van het dorpje wordt met zo'n gemotoriseerde 'trimmer' het gras gemaaid. Een kleine dissonant in deze oase van rust.

Eyzahut:



Als ik weer ga dalen, richting Charols, krijg ik een mooi stuk 'biljartlaken' gepresenteerd. Helaas niet de gehele afdaling. Het lijkt alsof deze route de meest gebruikte is om naar het hooggelegen dorpje te rijden, want de weg is wat breder en er komt zowaar een auto omhoog. Via de D264 kom ik op de D179 die mij naar het fraai gelegen Pont-de-Barret brengt. Toen wij in 2010 in St-Pantaléon-les-Vignes kampeerden, heb ik in deze streek een fietstocht samen met mijn broer gemaakt. Hij was toen erg enthousiast over de schitterende omgeving. Het is er nu nog steeds even mooi! Na het tunneltje bij het verlaten van Pont-de-Barret fiets ik langs het riviertje de Roubion en maak ik een soort lusje door de gorges ten zuiden van Saou. Over de D110 rijd ik vervolgens richting Félines-sur-Rimandoule. Ik kom bij een splitsing. Het is heet en 'de benen' willen niet echt soepel meewerken. Wat te doen? Ik kan via Francillon naar Le Poët-Célard of via de D328 rechtstreeks naar laatstgenoemd dorpje. Dat is wel een wat pittiger klim volgens de kaart, maar er loopt ook een groen lijntje langs de weg. Het zou dus ook een mooiere route moeten zijn. Beide routes ken ik nog niet. Even overweeg ik nog om eventueel via Félines maar rechtstreeks naar de Col du Pertuis te rijden. Die route ken ik wel en ik weet niet of het 'ommetje' nog wel te doen is met deze hitte. Ik ben trouwens nog steeds 'op zoek' naar de juiste vorm. Het klimmen gaat wel, maar niet zoals ik het doorgaans gewend ben en het ook graag zie...

Via Francillon of rechtstreeks naar Le Poët-Célard?:



Terwijl ik de omgeving in mij opneem en ervan geniet, eet en drink ik wat en verzamel ik moed voor de klim naar Le Poët-Célard. We zien dan wel waar het schip strandt . Op de D183 zit ik in een wip al weer boven de 500 meter en de 600 meter komen ook snel in beeld. Gelukkig gaat het klimmen beter dan ik verwachtte en slaat de 'totale verzuring' niet toe. Ik was daar eerlijk gezegd wel een beetje bang voor. Achteraf gezien heb ik er zeker geen spijt van dat ik deze route genomen heb. Wat is het hier mooi! En tot mijn verrassing heeft deze col ook nog eens een naam. Er staat alleen geen hoogte bij. Iemand heeft met een soort dikke viltstift op het onderste bord de naam van de col gekalkt en een hoogte van 630 m. Het lijkt alsof het officiële naambord er dus pas later bijgeplaatst is. Mijn Rox houdt het op een hoogte van 615 meter en de Michelinkaart geeft 643 meter aan...

Op de Col de Pascalin (630 m?):




Blik naar het westen vanaf de Col de Pascalin...:



Op naar Poët-Célard! Bij de splitsing met de D233 maak ik nog maar even een foto van de blik naar het noordoosten. Er beginnen zich nu ook wat wolken te vormen. De onstabiliteit is nog niet geheel uit de atmosfeer. Maar in 'onze' omgeving is het verder nagenoeg 'strak blauw' gebleven.

Een kijkje richting noordoosten aan de oostzijde van de Col de Pascalin:



Wat is het hier toch overal heerlijk rustig! Zoals mijn vrouw 's ochtends het gehele zwembad op de camping voor zich alleen heeft, zo lijkt het wel alsof ik hier de binnenwegen voor mij zelf mag hebben. Één camionette (kleine vrachtauto) ben ik tegengekomen. Er moet hier natuurlijk ook wel eens iets bevoorraad worden. En dan ben ik al in Le Poët. Aan de voet van het oude dorpje staan een paar, de aanblik enigszins ontsierende, bouwsels van meer recente datum. Voor de foto probeer ik het meest dominante huis wat te 'verstoppen' achter een boom .

Le Poët-Célard:



De klim naar de weg Bourdeaux - Dieulefit valt mee. En die weg, naar de volgende col, loopt eerst zelfs af en pas vlak voor de Col du Pertuis (626) loopt de weg weer iets op. Er staat nog steeds geen naambord op deze col. Of zie ik soms weer eens iets over het hoofd? Daarna gaat het in volle vaart naar beneden, richting Dieulefit. De weg in het stadje ken ik nog goed, dus fiets ik zonder probleem snel door het centrum. Rustig klim ik daarna weer een stuk, om bij de afslag naar de Col de Valouse (daar was ik ook al eens ) aan de lange afdaling richting Valréas te beginnen. Na Le Moulin heb ik de wind heerlijk in de rug en gaat het met 'hoge dertigers' en soms een stukje boven de 40 km/u naar 't zuiden. In Taulignan is de rust ook weergekeerd, alleen staan er bij de zijstraten nog her en der dranghekken langs de weg .

Zouden de renners van het Critérium du Dauphiné ook oog gehad hebben voor dit stukje Taulignan?:



Omdat ik ook hier de D64 naar Grillon niet zo snel kan vinden, rijd ik maar gewoon naar Grignan en van daaruit terug naar Grillon. Volgens de berekening van Strava heb ik op deze 107 km lange rit toch weer
2016 hm bij elkaar gesprokkeld. Ik weet echter niet goed wat ik van al die hoogtemetingen moet denken . Het Rox Data Center geeft voor deze tocht 1449 meter bergop en 1443 meter bergaf. Die waarden zouden, bij hetzelfde start- en eindpunt eigenlijk gelijk moeten zijn. O.K., het verschil kan door de gedurende de tocht veranderende luchtdruk ontstaan. Maar onderweg is het mij ook opgevallen dat ik op het display hele andere waarden zie dan op de kilometerpaaltjes of op de borden op de colletjes. Soms is het verschil 8 à 10 meter, maar 't is ook wel eens fors groter.
Vanmorgen zak ik overigens in het weerbericht dat de komende drie dagen de Mistral hier op bezoek komt. Dan zal de fiets dus wel in de auto blijven...

[TumTumTum]

Och man, wat heb je toch een "rotleven".

(het is je gegund hoor)

[dickygiovanni]

Bedankt dat je ons ook dit jaar weer uitgebreid mee laat genieten van je ritjes door het Franse land. Kan niet wachten tot wij volgende maand die kant op gaan..

[Le Grimpeur]

Naar Garde Grosse (934 m)
(Verslag van vrijdag 20 juni 2014)

In 2010 was er in het subforum Toertochten, evenementen en vakanties een topic waar het o.a. over de Garde Grosse bij Nyons ging. Ik kende die berg alleen van 'uit de verte'. Toen ik in dat bewuste topic echter las dat je er eventueel ook met de racefiets naar boven kunt, schreef ik dat ik die klim wellicht ook wel eens wilde proberen. Dat zou dan in het najaar van 2010, als ik er toch in de buurt was, al kunnen:

...Misschien ga ik hem dit najaar wel eens proberen, maar dat lezen jullie dan t.z.t. vanzelf wel. Ik moet er wel met 34 x 29 omhoog kunnen, dus of dat gaat lukken :rolleye:?

Het is er destijds echter niet van gekomen. Ik ben er wel met de auto omhoog geweest en zag toen dat het een erg steile klim was, met een grotendeels erg slecht wegdek. Doch het uitzicht daarboven is fenomenaal! De smalle, steile en slechte weg weerhielden mij er vooralsnog van om naar boven te fietsen. Als je daar als fietser in de klim door een auto wordt ingehaald, of als er een auto naar beneden komt, heb je niet veel ruimte om langs de gaten en keien te laveren. Toch blijft zo'n klim 'ergens' in je hoofd rondspoken .

Omdat je voor je fietstochten het beste toch minstens één doel kunt hebben, heb ik ondertussen de
Garde Grosse opgenomen in een tocht die ik op Bike Route Toaster heb uitgezet en daarna in mijn
Rox GPS-computer heb geladen. Tot de Col de la Croix was, voor zover ik mij kan herinneren, de weg nog in redelijke staat. Tot op die col wilde ik dus in elk geval proberen te komen en daarna gewoon even kijken hoe de weg er nu verder bij ligt en of ik niet te veel auto's zou kunnen verwachten.
Maar eerst moet er natuurlijk 'ontbeten' worden: kom muesli, kom pasta, bakje (200 gram) riz au lait (rijstdessert), 2 nectarines en twee koppen thee. Daarna nog proviand voor onderweg verzamelen: twee bananen, drie fruitrepen, een pakje met 9 Power Bar gelletjes, een appel en twee bidons met sportdrank. Zoals gewoonlijk waait het in Grillon weer stevig, maar een snelle 'check' van de météo leert dat ik daar in Nyons en omgeving weinig tot geen last van zal hebben. Nog even de tubeless banden op spanning brengen (6,5 bar) en ik ga vol goede moed van start!

Over de fietsroute (ventweg of voormalige hoofdweg) fiets ik, met de zon recht voor mij, van Grillon naar Valréas. Om niet over de drukke D541/D538 naar Nyons te hoeven fietsen, heb ik een ommetje via Rousset-les-Vignes gepland. Kort na de eerste rotonde in Valréas sla ik dan ook linksaf de D197 op. Ook deze weg verandert bij het verlaten van de enclave van nummer en wordt dan D620. Het is een rustige weg, waarop het heerlijk fietsen is, zo tussen de wijngaarden met hier en daar een volop bloeiend lavendelveld. De weg loopt licht op, maar het gaat allemaal nog wel op 't buitenblad. De bergen rond Nyons komen rap dichterbij. Een dikke kilometer voor Rousset wordt het steiler en schakel ik naar het kleine blad. Er komt mij uit het dorpje een auto tegemoet. De bestuurder daarvan gaat keurig helemaal naar de berm om de 'zwoegende fietser' voldoende ruimte te geven. Bovenaan het klimmetje, bij de doorgaande weg, moet ik scherp naar rechts, richting Nyons.

Rousset-les-Vignes:



Na Rousset volgt er een mooi stukje. Even over een côte en dan een leuke afdaling. Ik fiets hier al een beetje in een bergachtige omgeving. Er ontvouwt zich nu een panorama over de enclave en het zuiden van de Drôme Provençale. Jammer dat het zo heiig is. Ik moet nu toch een stukje over de drukke D538, de weg naar Nyons, voordat ik linksaf binnendoor via Venterol mijn weg naar de stad van de olijfolie kan voortzetten. In Venterol is het even lastig. Op een soort pleintje staat een Fransman met een andere Fransman te kleppen. Ze doen dat beide vanuit hun auto. Bovendien staat er aangegeven dat er een Route barrée is en zie ik ook een steil weggetje waar je het dorpje uit kunt. Moet ik daar heen? Omdat het hier lastig manoeuvreren is en de beide auto's eigenlijk ook in de weg staan, stop ik maar even en kijk voor de zekerheid op de kaart. Ik moet inderdaad het steile weggetje hebben. Al snel ben ik boven en daarna gaat het eigenlijk alleen maar naar beneden over een mooi egaal wegdek en door een schitterende omgeving. Wat is dit een leuke alternatieve route naar Nyons!

Bij een T-splitsing, ik ben dan al een heel eind verder, houdt het egale wegdek op en kom ik op een gedeelte waar je toch wat meer op de weg moet letten. Daardoor zie ik niet dat er op het display van m'n GPS-systeem een aanwijzing komt dat ik linksaf had gemoeten. Ik merk dat pas als ik een 'leeg' scherm zie. Dan maar even terug. Als ik door zou rijden, kom ik namelijk toch weer op de D538 buiten Nyons. Na de T-splitsing moet ik weer even stevig klimmen over een côte en eenmaal boven krijg ik goed te zien waar ik uiteindelijk naar toe wil, want voor mij ligt het oude centrum van Nyons met daar achter de Garde Grosse. De wijngaarden hebben nu plaatsgemaakt voor olijfboomgaarden, die de olijven leveren voor de olijfolie waar Nyons zo beroemd om is. Hier schijnt de beste olijfolie van Frankrijk gemaakt te worden.

Blik op Nyons en de Garde Grosse (de 'pukkel' met de antennemast):



Omdat ik toch gestopt ben om een foto te maken, eet ik, genietend van het uitzicht, meteen maar even een banaan. Daarna 'slinger' ik naar beneden en kom min of meer midden in Nyons uit. Ik ken hier de weg, dus zit ik snel op de route naar Serres. Na het tunneltje komt de afslag die ik moet hebben. Omdat ik mij niet meer goed herinner hoe steil het was toen ik met de auto naar boven ben geweest, schakel ik voor de zekerheid maar meteen 34x29. De weg begint inderdaad steil en het is al weer behoorlijk warm. Tot aan de kliniek voor longaandoeningen ATRIR is de brede weg in prima staat, daarna wordt de weg smaller en 'hobbelig', maar zonder gaten of zo. Rustig 'peddel' ik omhoog. Het is hier nog niet echt steil, maar vanwege de hitte en 'de dingen die nog komen' blijf ik gewoon 34x29 draaien. Het gaat soepel. Op de passages zonder schaduw is het heet en windstil, op die met schaduw staat er merkwaardig genoeg steeds een beetje wind. Op een gegeven moment zie ik de top met de antennes recht voor mij. Ik moet nog een flink stuk klimmen zo te zien.

Wat hoger kom ik in het bos, met zo tussen de bomen door af en toe een doorkijkje op Nyons. Er volgen wat verkeersdrempels. Waarom die hier liggen, is mij volstrekt onduidelijk, want 'racen' is hier sowieso niet mogelijk. Ik hoor achter mij een auto omhoog komen. De blauwe BMW met Belgisch kenteken passeert mij op ruime afstand. 't Zijn waarschijnlijk toeristen die òf vanaf de Col de la Croix gaan wandelen, òf helemaal naar boven rijden. Ik klim rustig in verder. Vlak voor een bocht hoor ik fietsbanden zoeven. En inderdaad, als ik de bocht genomen heb, komen er twee racefietsers naar beneden. We groeten elkaar met een bonjour. Zonder problemen bereik ik de Col de la Croix (709), want de weg verkeert in redelijk staat en kent tot hier niet al te veel gaten. Ook ligt er weinig 'troep'.

Nu volgt dan het lastigste stuk van de klim. Eerst valt het nog mee, want het wegdek is prima en de weg loopt zelfs een beetje af. Maar hoe hoger ik kom, hoe meer gaten en slechte stukken er in de weg liggen. Door goed op te letten en regelmatig te wisselen tussen de linker en de rechter weghelft is het echter goed te doen. Er is gelukkig ook redelijk wat schaduw. Ik kom een keer uit het zadel, doch er ligt hier voldoende gruis op de weg om het achterwiel meteen te laten slippen. Zitten blijven is dan ook de boodschap. De Belgen komen weer naar beneden en zijn dus kennelijk tot op de top geweest. Ze stoppen keurig helemaal aan de kant van de smalle weg, zodat ik 'ruim baan' heb. Ik steek mijn hand op voor een bedankje. Er volgen nu een paar lastige passages, met kort op elkaar liggende hele steile bochten. Er komt weer een auto omhoog. Ik zorg dat de auto niet kan proberen mij te passeren, doch dat is geloof ik overbodig, want er wordt niet 'aangedrongen' en als ik via de buitenkant van een linkerbocht de auto de ruimte geeft, word ik pas ingehaald. Vlak voor de top moet ik het meest slechte stuk van de route overwinnen. Het is nog nauwelijks verhard te noemen, want het wegdek is helemaal 'weggevreten'. Het is gelukkig niet meer dan enige tientallen meters en je kunt er nog wel fietsen. Ik voel meer wind op komen zetten. Doorgaans is dat een teken dat je bijna op de col of top bent. En dan zie ik op het display dat de weg eindigt, zelfs het 'haakje' van het bochtje naar het hek bij de grote zendmast wordt getoond.

De inzittenden van de mij zojuist gepasseerde auto slenteren rond het uitkijkpunt. Ze hebben een grote loslopende hond bij zich. Ik wil eigenlijk nog via de buitenbocht naar het absolute einde van de weg, doch de hond komt, zodra hij mij ziet, resoluut op mij af. Wat is hij van plan. Ik moet nu niet schrikken van de een of andere onverhoedse beweging van het dier en dan 'op m'n plaat gaan' in de steile bocht, dus stop ik voor de zekerheid maar. De hond heeft niets kwaads in de zin, maar begint wel meteen aan mijn been te snuffelen. Een van de Fransen ziet het wel, maar roept het dier niet terug . Het duurt een poosje voordat de auto met zijn levende have vertrokken is, dus de camera blijft nog even in het tasje.

Op Garde Grosse (934 m) bij Nyons:




Profiel van de klim:



Toe ik hier in 2010 samen met mijn vrouw was, heb ik een mooie panoramafoto kunnen maken, want we hadden toen het geluk dat het schitterend helder weer was. Ik wilde nu ook weer zo'n foto maken, doch dat had met die heiigheid weinig zin. Er hing een grote, dikke, bruine inversie, zodat er geen verticale luchtstromingen mogelijk zijn en de 'troep' uit de onderste luchtlagen zich als een deken uitspreidt. Die inversie is op de volgende foto ook goed te zien.

Uitzicht vanaf Garde Grosse (let op de inversie die over het midden van de foto loopt):




Blik op Nyons en de Drôme Provençale vanaf Garde Grosse:




Blik op Les Baronnies vanaf Garde Grosse:



Het is denk ik volkomen overbodig om te vermelden dat de afdaling van dergelijke beklimmingen een crime is. Als je je remmen op dit soort steile hellingen loslaat, neemt de fiets onmiddellijk erg veel snelheid op. Dat is hier link, want door de voortdurende overgangen 'donker-licht-donker' zie je helemaal niet waar de slechte stukken en gaten liggen. Dat kan je dus zomaar een wiel kosten, of je gaat op een verschrikkelijke manier onderuit. Voorzichtig dalen is dan ook het devies en toch zo min mogelijk remmen. Ga er maar aanstaan! Met mijn tubeless banden hoef ik gelukkig niet bang te zijn voor een klapband. En op de overzichtelijke en goede passages laat ik de remmen snel los. Gedoseerd 'pompend' remmend bereik ik uiteindelijk de lagere regionen en is deze 'horde' ook genomen. Ik ben terug in Nyons!

Het zit er echter nog lang niet op voor vandaag, want ik heb er nog geen 45 km op zitten! Dus maar weer verder. Een stukje over de D538 richting Vaison-la-Romaine. Net buiten Nyons linksaf via de leuke en geaccidenteerde route naar Les Blaches. Daarna terug naar de D538 en net vóór Mirabel-au-Barronies richting Vinsobres. Ik zie het al tegen de helling liggen. Als ik door het stadje geklommen ben, vervolgt de klim zich over de D190 naar het plateau. In 2010 deed ik deze klim in omgekeerde richting samen met mijn broer. Het is een schitterend stukje klimmen, door een half open dennenbos. Met 43x19 gaat het rustig omhoog. Op het plateau gaat 't een beetje op-en-af, fiets je weer tussen de wijngaarden en heerlijk geurende lavendelvelden en kun je genieten van de mooie omgeving. Net na de top op 420 meter kom in weer in de enclave en begint de afdaling naar Valréas.

In Valréas fiets ik helemaal door tot in het centrum en word ik door mijn Rox keurig naar de Route Touristique richting Visan gedirigeerd. Deze klim heb ik al een keer of twee vanuit St-Marice-sur-Eygues gedaan, maar ik geloof nog nooit in deze richting. Er volgt eerst een groot stuk vals plat en als een bord aangeeft dat rechtdoor de weg doodloopt, ga je rechtsaf weer klimmen naar het plateau. Ik zie de eerste haarspeldbochten al op het display van de Rox verschijnen. Het is echter niet mij bedoeling om door te fietsen tot St-Maurice, doch om op de top (361 m) met een scherpe rechter bocht richting Visan te gaan. Dat deel van de route ken ik nog niet. Ook hier is het mooi en heerlijk rustig om te fietsen. Weer veel wijngaarden en regelmatig prachtige vergezichten.

Op het plateau ten NO van Visan:



De afdaling naar Visan is bochtig en behoorlijk steil. Die moet ik ook maar eens in omgekeerde richting gaan doen! Daar zie ik het stadje al voor mij liggen. Het zijn hier eigenlijk allemaal boerendorpjes midden tussen de wijngaarden, olijfbomen en abrikozenbomen.

Visan:



Na Visan gaat het, met de wind schuin in de rug, naar Bouchet en verder naar Suze-la-Rousse. Het imposante kasteel komt al snel in beeld. In Suze-la-Rousse draai ik naar het noorden en komt er nog een erg lastig laatste deel van mijn tocht. Niet dat ik nog veel moet klimmen, maar ik krijg de wind nu regelmatig flink tegen en dat is 'slopend'. En er staat een heel stevige wind, dat ook nog. Een (schoonheids)foutje in de routeplanning dus . Ik passeer het gehucht St-Turquoit en moet na de afslag naar La Baume-de-Transit niet alleen recht tegen de wind in, maar ook nog steil het dorpje Montségur-sur-Lauzon in klimmen. Daarna heb ik op het mooie en golvende traject naar Richerenches gelukkig minder last van de wind. De 4 km naar Grillon zijn dan de bekende 'laatste loodjes...'
Maar..., ik heb mijn doel bereikt: de Garde Grosse kan 'afgevinkt' worden . Op een klein stukje éénrichtingsverkeer in Suze-la-Rousse na, was het door mij in de Rox geladen Bike Route Toaster traject perfect. Als ik fout reed, lag dat aan mij, omdat ik te weinig op het display keek. Dit soort 'multitasking' moet ik nog wat verder ontwikkelen . Maar ik moet natuurlijk ook geen brokken gaan maken door te veel op het display te gaan letten.
En tot slot voor de liefhebbers: deze 108 km lange route staat inmiddels ook weer op Strava.

[DeletedUser01]

Mooie klim!