Sportful Dolomiti Race

[buzz]

Smakelijk leesvoer, bikkels!

[kawouter]

- enorm veel lekkere wijven, zowel in de koers als daarbuiten

- Idem voor de lekkere wijven

leuk die verhalen, maar hoe zit het met de foto's?

[magoo]

Aangezien ik niet kan achterblijven bij m'n fietsmaten ook van mijn kant een "kort" verslagje hoewel ik niet heel veel toe te voegen heb. Behalve misschien wat extra afzien want dat was t toch wel (wat achteraf toch ook wel weer een goed gevoel geeft).

Na onze voorspoedige heenreis hadden we onze zinnen gezet op een losfietsrondje, maar een Oost Brabantse hoosbui deed die plannen in t water belanden. Jammer want vanaf Oostenrijk werd t prachtig weer en we dachten echt dat we geluk gingen hebben. Dat hebben we dan maar gecompenseerd met een extra dikke steak in ons hotel.

Gelukkig was t vrijdag wel strak blauw en hebben we een mooi tochtje naar de top van de Monte Grappa kunnen rijden. Zelfs de namiddagse onweersbui beleef weg en ik dacht nu gaat het helemaal goed komen zondag.

Eind van de middag hebben we onze startnummers opgehaald en wat rondgesnuffeld op de markt die was opgezet. Deze viel een beetje tegen qua omvang (vergeleken met die in Aprica twee jaar geleden). De gadget dit jaar was helaas geen wielershirt maar een korte broek voorzien van een wolvenprint. Je moet er maar van houden.

Zaterdag is onze vaste hangdag voor een cyclo. Nu iets minder want we hebben de Manghen per auto verkend. Zeer nuttig vond ik en sowieso een prachtige omgeving om wat tijd in door te brengen. De slotkilometers van deze col zijn wel erg indrukwekkend. Na een goede lunch gingen we weer terug naar het hotel. Daar gingen Csteenbe en ik nog even het dorp in om wat rond te kijken. Een cappuccino gedronken op ons vaste mensen (lees vrouwen) kijkterras en vandaar konden we ook prima de start van de kidsrace volgen. Prachtig wat een ambiance.

Zondagmorgen. Na een onrustige nacht was om 6 uur alle muesli al op in t hotel. Balen. Dan maar broodjes naar binnen stouwen, gelukkig kan ik goed eten s morgens. Iets na half 7 bolden we naar de start. Jammer dat we nog niet wakker waren en pas zo laat zagen dat Paolo Bettini al tien minuten voor onze neus stond op de parkeerplaats van ons hotel. Mooie selfie kans gemist.

De start. Onder wolvengehuil rijd ik de startstreep over. Na een paar rustige honderden meters komt de vaart er goed in. Mijn lijf schiet in stress stand en m'n hartslag loopt snel op tot boven de 160. Ik vind dit niks maar wil wel aan de groep blijven hangen dus dan toch maar stoempen. Maar ik hoop dat we snel bij de eerste klim zijn.

Cima Campo. Eerste klim, 18 km lang aan een gemoedelijk percentage. Het is hartstikke druk dus ik word gedwongen het rustig aan te doen. Prima zo. Kan ik een beetje om me heen kijken en nog ff kletsen met wat kennissen uit de buurt van Breda die ik zie. Ze zijn nu al tevreden met de tip die ik ze gegeven had om deze cyclo ook te gaan rijden. Ik zou ze nog vaak tegenkomen deze dag.

Bovenop de Cima Campo vind ik het al koud. Armstukken omhoog en regenjasje aan (dank Havana dat je me hebt overgehaald dit mee te nemen in plaats van een gilet) en dalen. Ik vind het nog steeds druk dus ik daal rustig. Het valt me op dat sommige fietsers er echt niets van kunnen terwijl ik zelf ook geen grote held ben.

Na de afdaling komt er een Italiaan naast me rijden. Bivio? Bivio? Vraagt hij? Ik gebaar dat ik hem niet begrijp en hij rijdt verder. Het zou toch makkelijk zijn als die lui ook eens een taal buiten de deur zouden leren. Een halve kilometer verder staat er een bord: Bivio, aha splitsing tussen lange en korte tocht! Ik zie dat de Italiaan ook de lange afstand pakt, dus ik rijd naar hem toe en gebaar dat ik hem nu wél begrijp. Hij lachen...

De Manghen, het beest van de dag. Het begin is gemakkelijk, ik rol door de eerste kilometers heen. Heb weer wat aanspraak met Italianen die mij met "Ciao Marc!" begroeten. Makkelijk zo'n rugnummer met je naam erop! Helaas is ook hun Engels weer bar slecht zodat we in gebarentaal moeten praten over onze dezelfde fietsen (Cannondale supersix EVO). Het valt me wel op dat heel veel Italianen met Shimano (m.n Dura Ace) rijden. Is campa passé?

Vlak voor de bevoorrading komt de eerste echt lastige passage. Bij de bevoorrading drink ik wat cola. Nu gaat het echte werk beginnen, de laatste 6 steile kilometers van de Manghen. Continu dubbele percentages. Ondertussen is het zachtjes gaan regenen. Dat is balen maar ik was onderweg al gewaarschuwd door een Italiaan die wél drie woorden Engels sprak. Het wordt uiteraard ook steeds kouder hoe hoger we komen. De laatste kilometers onder de top heb ik het zwaar. Met name tussen km 4 en 2 onder de top (de kilometers worden vanaf 5 km onder de top op elke beklimming netjes afgeteld). De laatste twee kilometer krijg ik weer wat moraal en ik bal mijn vuist op de top. Ik doe meteen mijn regenjas aan en rij dan pas naar de bevoorrading die iets achter de top is. Daar eet ik even een broodje, ik moet nu echt even wat vast voedsel hebben.

Dan de afdaling in. Deze is nat, bochtig en dus gevaarlijk. Voorzichtig aan. Niet leuk op deze manier maar t kan niet anders. Ik zit te shaken op m'n fiets van de kou. Het beboste stuk van de afdaling is zeiknat. Nog voorzichtiger. Daarna wordt de weg breder en droger en kan ik weer wat gas geven en krijg ik het ook weer een beetje warmer. In het vlakke stuk naar de Passo Rolle kom ik in een mooi groepje en laat de Italianen netjes het werk doen. Ik ben immers te gast in hun land.

Passo Rolle. Gelukkig, dit is een loper. Waarom kom ik dan niet vooruit? Waarom rij ik maar net 10 per uur en waarom zijn hier kilometers van ruim 7% gemiddeld?! Dit loopt dus voor geen meter. Gelukkig is dat niet alleen bij mij t geval. Ook ik zie de twee verkleumde en in folie verpakte fietsers staan langs de weg. Bij de bevoorrading maar weer een broodje en twee bekers warme (en zoete!) thee. Lekker en hier bekom ik een beetje van. Het middenstuk is makkelijk, hier kan zelfs de grote plaat erop. De laatste kilometers naar de top kom ik ook redelijk door en deze beklimming van 20 km gaat daardoor toch redelijk snel.

Op de top maar weer een broodje en nu een bak warme koffie! Lekker! Ik mag nu lang gaan dalen. Helaas is de weg nog steeds zeiknat, zit ik weer op 2000 m hoogte en heb ik het dus KOUD!! Ik kom m'n kennissen uit de buurt van Breda weer tegen en we dalen samen af.

Dalen gaat prima ondanks het gebibber op de fiets. Brede wegen, weliswaar nat dus niet te gek, maar er is ruimte genoeg en de seingevers doen nog steeds prima hun werk, wij fietsers krijgen alle ruimte. Wat is het toch heerlijk om in Italië een cyclo te rijden!

Ik weet dat het tweede deel van de afdaling het beste in een groep kan worden gereden en ik zit vrijwel alleen. In het dal zie ik een groepje voor me uit rijden en ik kan er gelukkig naartoe. Zo rijden we het laatste stuk naar de Croce d'Aune toe. Volle bak door vijf tunnels achter elkaar. Heerlijk met een zonnebril op en de spray van je voorganger in je gezicht. Blij als ik er doorheen ben.

Aangekomen bij de Croce d'Aune is het opgehouden met zachtjes regenen. Hoef ik tenminste m'n jasje ook niet uit te doen. Gek genoeg ben ik me beter gaan voelen en rij ik best lekker omhoog. Maar voorzichtig aan, de laatste 3 km van deze klim zijn killing schijnt het.

Deze laatste kilometers (dankzij de bordjes kan je hier prima naar toe aftellen) zijn inderdaad steil maar het zijn gelukkig geen muurtjes om tegenop te klauteren. Dus de 30 er maar weer op en naar boven. Het lijkt nu wel roeien, het water stroomt werkelijk naar beneden. Halverwege de laatste kilometer vlakt het af en hoor ik een Italiaan achter me joelen. Blijkbaar zit het zware werk erop! En ja hoor, daar is de top al en kan ik wederom een natte afdaling in.

Het laatste stuk naar de finish gaat als vanzelf. Ik zie nog fietsers met een lekke band en ik kruis in gedachten m'n vingers dat mij dat niet overkomt. In Feltre aangekomen staat er zowaar nog publiek ondanks het pokkenweer en al snel kan ik (voorzichtig!!) onder de stadspoort door de keitjes op. Nu nog even de laatste 400 meter a 14 procent overwinnen. Ik word aangemoedigd door Italianen. Wat een goed gevoel!

Vlak voor de finish hoor ik links geroffel, zie ik mijn maatjes staan roepen naar me en reikt Havana mij 100 m voor de finish een pils aan zodat ik volgens mij een hele leuke finishfoto aan deze cyclo overhoud.

Na de finish schud ik nog wat handjes van Nederlanders die ik onderweg was tegen gekomen en zoek ik snel de andere jongens op. Daarna snel terug naar het hotel en warm douchen!!

'S Avonds kan ik zoals gewoonlijk na een flinke fietstocht wel een hele koe op maar helaas geen dikke steak voor ons. Het restaurant van het hotel is dicht. Dan maar een hele grote pizza gegeten!

Vanmorgen vroeg naar huis vertrokken na nog wat Nederlanders in t hotel te hebben gesproken (hij 90ste bij de mannen, zij 2e bij de vrouwen, kleppers!). Nu zitten we alweer een tijdje bij de zoveelste baustelle op de autobahn, met poten van beton in de auto....

[monsieurpinot]

Haha, wat een mooie verhalen, puike prestaties! Krijg weke pootjes van de verhalen over die natte afdalingen...

[feddesman]

Zeker leuke verhalen!
Regen en afdalen is natuurlijk geen pretje maakt de prestatie alleen maar knapper

Het begint toch wel te kriebelen om er ook een keer aan mee te doen.

[Herman_N]

Legendarische avonturen mannen. Niet alleen het Team havana, maar ook JoostG en AppieN. Heel herkenbaar, het deed me weer denken aan de verregende versie van 2014 die ik mocht meemaken. Maar de avonturen zijn er niet minder om. Oef wat zal dat afzien geweest zijn allemaal in die kou. Ik zag trouwens dat niet iedereen in de uitslag staat. @AppieN, het lijkt erop dat jouw tijd de netto rijtijd is en niet de tijd in de uitslag. Of vergis ik me?

Verder leuk geschreven allemaal. De jaarlijkse conclusie van dapoker over de gespreksonderwerpen van zijn reisgezelschap begint een klassieker te worden.

[monsieurpinot]

ah, er staan ineens foto's tussen, even terugscrollen...

[Sha Kokken]

Mooie verhalen en prestaties allemaal mannen!
Jammer van de frikadellen.

[Johansson]

Ik hoop ook met veel plezier de verhalen gelezen en de foto's maken het compleet. Mooie prestaties!

[JoostG]

Te laat aan de start van een cyclo? Hoe krijg je dat nu voor elkaar? Hoe hebben je fietsmaten het gedaan Joost? Ik heb je trouwens zien finishen, wij stonden bier te zuipen bij het tentje halverwege de slotklim.

En inderdaad, enorm veel mooie fietsen gezien. En Campagnolo is niet in trek bij de Italianen, ze rijden bijna allemaal met Shimano (Was me tijdens mijn vakantie al opgevallen).

Sowieso trekt deze een apart publiek. 90% Italiaanse "geraamtes", met gladde pootjes en heel veel karton wielen (waar ze dan vervolgens in de regen niet mee durven te dalen...) Was zelf erg blij met mijn van @csteenbe geleende alu Neutron voorwiel. Profoutfits of een Bulls met Ultegra zie je hier niet.

Ha, dat waren jullie dus.

Mijn maten? Eén had het voorgevoel dat hij afgelopen weekend vader zou worden. Zijn meisje moet nog een maand. Misschien heeft hij wat uit te leggen. Een andere maat moest in Londen zijn voor het afronden van een bedrijfsovername. Maatje, dat overbleef, was behoorlijk misselijk. Hij twijfelde of hij moest starten, en uiteindelijk waren we te laat in Feltre. Hij heeft uiteindelijk de medio variant gereden en was zo uitgewoond dat hij in de auto tukkend op mij lag te wachten.

En die plakplaten, wat een berg zeg. Ik zag er zelfs een aantal met de "Manghen" wolf. Verder waren mijn verwachtingen hoog van het niveau na het zien van al die afgetrainde mennekes bij het ophalen van de startnummers. Maar weer bleek dat schijn toch vaak bedriegt.

@Magoo, reed jij toevallig rond met een wit regenjasje?

[dapoker]

Kiekjes bijgesloten.

[magoo]

@joostG Ja ik reed vlak bij jou in de laatste beklimming. Daar kwam ik overigens pas later achter want Havana wist me te vertellen wat voor fiets jij hebt en die wist ik me nog te herinneren.