Zo mooi als de landschap was (met vele stuwmeren), zo slecht was het wegdek vaak. Het was af en toe slalommen om gaten, scheuren, kuilen en putdeksels in het wegdek. Zeker op de kleinere wegen was het wegdek soms dramatisch. Gelukkig waren er ook rustige kleine wegen met perfect asfalt zoals tussen Kierspe en de Enneptalsperre. Helaas ging de route voor een niet onaanzienlijk deel over Bundesstraßen en daar was het op de zaterdagochtend af en toe behoorlijk druk. Het slot van de route met een stukje sighseeing door Gevelsberg kon mij ook minder bekoren.
De route was nergens vlak. De beklimmingen waren merendeel kort (< 2 km) en niet al te steil (< 10%). Alleen net voor de eerste controle bij km 25 zat een beklimming die steil (max 17%) was. Alleen op die klim de triple moeten gebruiken. Voor de rest overal op het middenblad bovengekomen (39 x 27). Alleen halverwege de tocht zat een wat langere beklimming naar het hoogste punt van de route (460 m). De beklimmingen werden meestal gevolgd door korte steile afdalingen. Zeker in combinatie met de veelal matige staat van het asfalt was het opletten geblazen. Door de combinatie van over het algemeen korte beklimmingen en dito afdalingen kwam ik nergens in een goed ritme.
Net als elders in Europa was het zaterdag in het Bergische Land. Gelukkig was er ook de nodige schaduw van bomen en ging de route veel door bosrijk gebied. In de volle zon was het klimmen eigenlijk nauwelijks te doen. In het laatste deel van de route ook een aantal deelnemers gezien die er helemaal doorheen zaten of last hadden van krampaanvallen. Zelf helaas (veel) te weinig gedronken, maar gelukkig geen last gehad van kramp. Van de organisatie begrepen dat veel van de marathonrijders (220 km) onderweg besloten om de langste afstand van de RTF te rijden.
Het klimmen zelf ging vrij redelijk. Het eerste uur moesten de spieren (met name hamstrings) nog wat wennen. Daarna werden de hellinkjes redelijk vlot opgereden en makkelijk verteerd. Tussen kms 75 en 120 toch een serieuze dip gehad. Helaas in die kms even aansluiting gehad met een leuk groepje, maar ik toen bergop even net niet mee. Verder ook niet veel groepjes gezien. Af en toe met een paar - met alle respect - wat oudere mannen gereden, maar die reden bergop een aanzienlijk langzamer tempo. Gelukkig werden na een wat langere pauze bij de laatste bevoorrading de laatste beklimmingen vlot en soepel genomen en kon ik mijn nickname nog wat eer aandoen. mkriens reed overal redelijk soepel omhoog. We voelden echter beide op iedere beklimming wel de benen. Bij de overgang van klimmen naar dalen hadden we beide last van rillingen in de bovenbenen. Een raar gevoel, maar we ondervonden er tijdens de tocht geen nadelige gevolgen van.
Op de parkeerplaats nog een paar auto's met NL-kenteken gespot. De Duitsers zijn altijd vol bewondering als voor buitenlandse deelnemers. Klimmen en dan ook 154km? Ja, daar komen we voor! Ook grappig dat de Duitsers Nederlands tegen je proberen te praten. Bij de laatste bevoorrading met een Duitser aan de praat geraakt, die over de Elfstedentocht begon! En dat bij temperaturen van dik 30 graden.
Al met al kijk ik terug op een prettige fietsdag in goed gezelschap!
en daarom nog even een fotootje van de zonsondergang. Kerk van Nisse op de achtergrond
