L\'Eroica 2010
-
bianchisl3
- Forum-lid
- Berichten: 2823
- Lid geworden op: 29 okt 2005 22:48
Geinspireerd door de verhalen van Ingmar en Gerard heb ik de 75km route uitgevogeld in BikeRouteToaster en in mijn Garmin gezet. Daarnaast heb ik voor de komende zomervakantie een huis gehuurd in Toscane en ga ik in ieder geval vanuit Pianella de 75km maar eens rijden. Het is een begin
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Goed bezig Hans.
Het meest lastige stuk is dus die strook van Panzano. Als je daar afkomt sta je in Volpaia. Kun je daar gelijk lunchen en waarschijnlijk besluit je op dat moment om daar dan ook 's avonds te gaan eten.
Het meest lastige stuk is dus die strook van Panzano. Als je daar afkomt sta je in Volpaia. Kun je daar gelijk lunchen en waarschijnlijk besluit je op dat moment om daar dan ook 's avonds te gaan eten.
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Zeker, en ik heb nog zeker twee verslagen in gedachte. Een Monte Sante Marie special en nog een toetje van ons uitstapje van de maandag. Nu eerst even snel m'n nieuwe mtb uitlaten....
-
bianchisl3
- Forum-lid
- Berichten: 2823
- Lid geworden op: 29 okt 2005 22:48
[quote="Bottecchia"]Goed bezig Hans.
Het meest lastige stuk is dus die strook van Panzano. Als je daar afkomt sta je in Volpaia. Kun je daar gelijk lunchen en waarschijnlijk besluit je op dat moment om daar dan ook 's avonds te gaan eten.[/quote]
Mooi! Die linkjes staan nu dus in mijn telefoon. Dank en uiteraard laat ik tegen die tijd weten hoe het smaakte.
Het meest lastige stuk is dus die strook van Panzano. Als je daar afkomt sta je in Volpaia. Kun je daar gelijk lunchen en waarschijnlijk besluit je op dat moment om daar dan ook 's avonds te gaan eten.[/quote]
Mooi! Die linkjes staan nu dus in mijn telefoon. Dank en uiteraard laat ik tegen die tijd weten hoe het smaakte.
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Die tentjes daar hebben allemaal een prima keuken. Maar het lunchadres heeft een mooi terras met echt geweldig uitzicht en die tweede is die van de wijnkelder. Ik kan ook nog wel enkele menu suggesties aanleveren maar daar kom je zelf volgens mij ook wel uit...
Eroica 2010
Wat een geweldige belevenis! Toen ik zondag over de finish kwam, was de eerste gedachte: volgend jaar zeker weer. Op het fotograferen na, is alles prima gelopen.
Woendagavond de 29ste zijn we aangekomen in de buurt van Radda, in een fraai landhuis waar we al eerder overnacht hadden. Het weggetje ernaar toe zit gelukkig niet in de Eroica, want zelfs met de auto moet je een paar haarspeldbochten in zn 1 nemen, zo steil. Na ons landhuis wordt ook deze weg onverhard en komt uit op het parcours.
Het plan was om dit jaar op het gemak de 75 km te fietsen. Van de verhalen hier op het forum weet je dan dat je een paar beroemde klimmen gaat missen. Op de donderdag zijn we dus naar Buonconvento gereden, vanwaar je makkelijk de zuidelijke lus van de 205 km kan oppakken, met direct al de klim naar Montalcino. Na 2 kilometer op de weg al een klim van 15%, direct de eerste test op de 42x28, eerlijk gezegd niet zo erg om boven even op mevr. ciclista te moeten wachten. Na het eerste dorp gaat het weer even flink naar beneden, direct een goede test voor de remmen. Je snapt eigenlijk niet dat je op deze fiets ook fluitend allerlei Alpen cols bent afgedaald. Aan het eind van de afdaling begint de eerste strada bianca. Deze ligt er eigenlijk keurig bij, maar ondanks het warme weer is de onverharde strook zeiknat. Na een paar honderd meter zijn we al behoorlijk grijs van de opspattende modder. Alle zijwegen zijn echter kurkdroog, raar. Na een tijdje begint een lange flauwe klim met een heel lang stuk rechtuit en wordt de oorzaak van de natte strook duidelijk: er rijdt een sproeiwagen voor ons die de weg nat maakt voor werkzaamheden die er aan gepleegd worden. Grrrrr. Het lange flauwe klimmen houdt op en een bordje 15% kondigt aan dat het serieus gaat worden. En dat wordt het, wat een gemeen stuk. Voor Montalcino zit gelukkig nog een wat vlakker stuk met waanzinnige uitzichten. Lunch in Montalcino en een beetje vertwijfeld op de kaart kijken, gaan we de hele lus volmaken?
Vieze fietsen bij de lunch in Montalcino
Nee dus, na een risotto al Brunello dalen we lekker terug af naar Buonconvento, genoeg voor de eerste verkenning. Wacht nog een uur poetsen voordat de Gazelle weer een beetje toonbaar is.
Binnenplaats met terras, het kan slechter.
Vrijdag afgesproken met Ingmar en Gerard om een stuk van de 75 km te rijden. Aangekomen in Volpaia via een deel van de 75 km route, begint het direct flink te regenen. De wijn smaakt prima en de verhalen rollen vlot over tafel. Af en toe wordt er met een schuin oog naar buiten gekeken, maar het regent flink verder. Pas rond vier uur wordt het droog en besluiten we maar terug te rijden naar ons onderkomen, weer via een natte bianca dus en weer een vieze fiets. Nog even naar Giaole geweest voor het rugnummer en een eerste indruk van de sfeer rond de start. Savond gaan de sterke wielerverhalen met Gerard en Ingmar nog even verder onder het genot van een prima toscaans diner, want ook uit eten kun je in de Chianti streek uitstekend.
Zaterdag was geplanned als rustdag. Terug naar Gaiole om de onderdelen markt nog eens rond te neuzen. Rommel en toppers wisselen elkaar moeiteloos af.
Ook mevrouw in aangepast tenue.
Overal in Gaiole autos met klassiekers erop.
In de bar vertellen ze dat ze de volgende ochtend inderdaad vanaf 4 uur open zullen zijn om de vroege vogels van koffie te voorzien. De locale slager verkoopt prachtige salamis van de echte toscaanse varkens, lekker voor terug thuis. Na alweer een uit de hand gelopen lunch is de middag weer een heel end op gang voordat we weer terug zijn en er tijd is om de fiets weer te poetsen voor de grote dag. Bij ons landhuis is het op de binnenplaats annex bar inmiddels elke middag druk met fietsers, mooie verhalen uiteraard.
En dan de grote dag. Toch een beetje nerveus sochtends, wat gaat er allemaal komen. Eigenlijk ben ik niet zon grote drukte liefhebber. Vroeg wakker, vroeg op pad en op het gemak omkleden na een parkeerplekje gevonden te hebben. Rond half acht fiets ik Gaiole binnen. De 130 en 205 km starten tussen 5 en 7 en mag iedereen zelf zijn vertrek bepalen. De korte afstanden starten tussen 8.30 en 10 en worden in blokken van 15 minuten los gelaten. Doordat ik vroeg ben zit ik direct in de het eerst groepje van 8.30. Vlak voor de start is er nog een interview met Fransesco Moser en is er een live uitzending in het journaal. Rustig gaan we op pad met eerst een lange flauw afdaling. Er zit echt van alles tussen aan fietsen en fietsers. Bloedserieuze mannen met een net aangeschafte topklassieker, die gewoon de 38 km gaan fietsen omdat ze nog helemaal niet op de fiets gezeten hebben. Dikke mannekes die op een Bianchi rijden die ze na vorig jaar achter in de schuur hebben gegooid en gisteren er weer uitgehaald hebben. Het zegt allemaal niks, de een stormt je op de eerste klim met een verbazingwekkend gemak voorbij, een ander blijkt een afdaalkoning te zijn die op een fiets uit de jaren 30 voorbij vliegt op zijn houten velgen alsof het een steile wand is. Bij de start spreek ik nog met 2 duitsers op Opel fietsen zonder versnellingen van net voor de oorlog. De een blijkt een ex prof uit de Raleigh ploeg en spreekt zelfs een beetje Nederlands, hij heeft geen moeite met de klimmen zonder versnellingen.
De lampjes bij Brolio branden ook rond 9 uur nog, de klim gaat lekker, het afdalen met zoveel mensen om je heen is weer erg wennen. Na Brolio is er een lange afdaling naar Pianella, ondertussen is de temperatuur lekker opgeklommen. Bij Pianella is ook direct de grote scheiding met de lange routes, hier sla je al direct terug af naar Radda, via een lange klim over een strada bianca via Vagliagli. Na een paar kilometer ben je wel zon beetje boven en gaat het verder een beetje op en neer. Ik zit zelf bij de langzame klimmers en de redelijk vlotte dalers, en raak in gesprek met een Italiaan. Aangekomen in Radda blijkt de italiaan de afslag van de 38 km gemist te hebben door ons geklets en rijdt hij nu dus maar de 75.
Polderracer tussen de italiaanse raspaarden bij de stop in Radda.
In Radda is de eerste bevoorrading, ik gok na zon 40 km. Keuze te over uit allerlei taarten en broodjes met zoetigheid, wat een feest. Minder is dat de lucht zwaar betrekt en op het moment dat ik weer op de fiets stap vallen de eerste druppels. Vervelend want in mijn optimisme over het weer heb geen regenjack bij me. Een paar kilometer buiten Radda rijden we letterlijk de bui weer uit en blijft de schade beperkt. De noordelijke lus van de 75 km kent eerst een lange afdaling over de weg, een flauwe klim over de weg tot Panzano, en dan een gruwelijke klim over een vrij slechte strada bianca met prachtige uitzichten. Deze lus zit alleen in de 75 km. Van het moment dat het weer klimt zit ik in een groepje van 3 italianen die alledrie op een fiets rijden met een cambio a due leve, de voorganger van de derailleur. Lichtste verzet 46x 24. Ze beulen alledrie de hellingen op alsof hun leven er van af hangt. Echt vol op karakter stappen ze niet af. Boven wacht de beloofde uitgebreide bevoorrading, in Radda heb ik me nog wat ingehouden, hier neem ik het er van inclusief de Ribolita soep en een paar glazen Chianti. Het zware werk zit er op. Na Volpaia volgt er een flinke afdaling waarna je weer naar Radda omhoog moet. Bij deze klim komen we hele hordes fietsers tegen uit de latere startgroepen. Aan hen kun je zien dat de regenbui in Radda nog een flink stuk bianca nat heeft gemaakt, ze zijn stuk stuk voor stuk helemaal grijs. Nog een stukje klimmen over de weg en de laatste bianca naar Gaiole, de 3 italianen kan ik op de laatste afdaling niet bijhouden, ze gaan helemaal los. Iets voor 1 uur rijd ik Gaiole weer binnen met het idee, goh wat vroeg, eigenlijk niet echt moe.
Volgend jaar dan toch maar de 130 km? Bij het afmelden krijgt iedereen een mooi boekje over het wielrennen van 1891 tot 1914 en praat ik nog een beetje na met de 3 italianen. Toch een beetje beduusd, drink ik nog een colatje met een engelsman die exact hetzelfde Gazelle shirt heeft als ik en de tocht op een tandem heeft gereden.
De fietsen van de 3 italianen:
Geen commandeurs, wel mooi chroom.
De 'due leve': 2 bedieningshendels, als ik het goed gezien heb moet je voor het schakelen achteruit trappen!
Handmatige kettingspanner.
Ik krijg het koud door de bezwete kleren, kleed me om bij de auto. Iets wat ik nooit vergeet bij fietstochten is schone kleren mee, nu dus wel, gelukkig zitten er nog wat droge fietsshirts in een tas . Ik wandel terug het dorp in. Langzaam komt de trek, bij een stalletje hebben ze lekkere broodjes met beenham. Ik sta te kijken bij de aankomst. Hordes komen binnen, de meeste vrolijk, een enkeling zichtbaar vermoeid. Af en toe ook wat nederlandse klanken. Tussen de kijkers ook de italiaan die door ons geklets de 38 heeft gemist, maar die ik na Radda niet meer heb gezien. Hij blijkt helemaal geen italiaan te zijn maar een amerikaan die al lang in Italia woont. We staan nog een uur te kletsen, met ondertussen de aankomende fietsers. Het houdt maar niet op, maar wat wil je met dik 3300 deelnemers.
Lekker relaxed gefietst, wat rijdt het eigenljik fijn zonder fietscomputer, ook geen horloge mee. Zo relaxed dat ik de camera eigenlijk ook ben vergeten. Nauwelijks fotos dus, volgend jaar dan maar. Rond 5 uur gedouchet en nog wat op de binnenplaats in de zon nakletsen met de andere Eroica deelnemers, stuk voor stuk voorspellen ze dat ze er volgend jaar weer bij gaan zijn!
Wat een geweldige belevenis! Toen ik zondag over de finish kwam, was de eerste gedachte: volgend jaar zeker weer. Op het fotograferen na, is alles prima gelopen.
Woendagavond de 29ste zijn we aangekomen in de buurt van Radda, in een fraai landhuis waar we al eerder overnacht hadden. Het weggetje ernaar toe zit gelukkig niet in de Eroica, want zelfs met de auto moet je een paar haarspeldbochten in zn 1 nemen, zo steil. Na ons landhuis wordt ook deze weg onverhard en komt uit op het parcours.
Het plan was om dit jaar op het gemak de 75 km te fietsen. Van de verhalen hier op het forum weet je dan dat je een paar beroemde klimmen gaat missen. Op de donderdag zijn we dus naar Buonconvento gereden, vanwaar je makkelijk de zuidelijke lus van de 205 km kan oppakken, met direct al de klim naar Montalcino. Na 2 kilometer op de weg al een klim van 15%, direct de eerste test op de 42x28, eerlijk gezegd niet zo erg om boven even op mevr. ciclista te moeten wachten. Na het eerste dorp gaat het weer even flink naar beneden, direct een goede test voor de remmen. Je snapt eigenlijk niet dat je op deze fiets ook fluitend allerlei Alpen cols bent afgedaald. Aan het eind van de afdaling begint de eerste strada bianca. Deze ligt er eigenlijk keurig bij, maar ondanks het warme weer is de onverharde strook zeiknat. Na een paar honderd meter zijn we al behoorlijk grijs van de opspattende modder. Alle zijwegen zijn echter kurkdroog, raar. Na een tijdje begint een lange flauwe klim met een heel lang stuk rechtuit en wordt de oorzaak van de natte strook duidelijk: er rijdt een sproeiwagen voor ons die de weg nat maakt voor werkzaamheden die er aan gepleegd worden. Grrrrr. Het lange flauwe klimmen houdt op en een bordje 15% kondigt aan dat het serieus gaat worden. En dat wordt het, wat een gemeen stuk. Voor Montalcino zit gelukkig nog een wat vlakker stuk met waanzinnige uitzichten. Lunch in Montalcino en een beetje vertwijfeld op de kaart kijken, gaan we de hele lus volmaken?
Vieze fietsen bij de lunch in Montalcino
Nee dus, na een risotto al Brunello dalen we lekker terug af naar Buonconvento, genoeg voor de eerste verkenning. Wacht nog een uur poetsen voordat de Gazelle weer een beetje toonbaar is.
Binnenplaats met terras, het kan slechter.
Vrijdag afgesproken met Ingmar en Gerard om een stuk van de 75 km te rijden. Aangekomen in Volpaia via een deel van de 75 km route, begint het direct flink te regenen. De wijn smaakt prima en de verhalen rollen vlot over tafel. Af en toe wordt er met een schuin oog naar buiten gekeken, maar het regent flink verder. Pas rond vier uur wordt het droog en besluiten we maar terug te rijden naar ons onderkomen, weer via een natte bianca dus en weer een vieze fiets. Nog even naar Giaole geweest voor het rugnummer en een eerste indruk van de sfeer rond de start. Savond gaan de sterke wielerverhalen met Gerard en Ingmar nog even verder onder het genot van een prima toscaans diner, want ook uit eten kun je in de Chianti streek uitstekend.
Zaterdag was geplanned als rustdag. Terug naar Gaiole om de onderdelen markt nog eens rond te neuzen. Rommel en toppers wisselen elkaar moeiteloos af.
Ook mevrouw in aangepast tenue.
Overal in Gaiole autos met klassiekers erop.
In de bar vertellen ze dat ze de volgende ochtend inderdaad vanaf 4 uur open zullen zijn om de vroege vogels van koffie te voorzien. De locale slager verkoopt prachtige salamis van de echte toscaanse varkens, lekker voor terug thuis. Na alweer een uit de hand gelopen lunch is de middag weer een heel end op gang voordat we weer terug zijn en er tijd is om de fiets weer te poetsen voor de grote dag. Bij ons landhuis is het op de binnenplaats annex bar inmiddels elke middag druk met fietsers, mooie verhalen uiteraard.
En dan de grote dag. Toch een beetje nerveus sochtends, wat gaat er allemaal komen. Eigenlijk ben ik niet zon grote drukte liefhebber. Vroeg wakker, vroeg op pad en op het gemak omkleden na een parkeerplekje gevonden te hebben. Rond half acht fiets ik Gaiole binnen. De 130 en 205 km starten tussen 5 en 7 en mag iedereen zelf zijn vertrek bepalen. De korte afstanden starten tussen 8.30 en 10 en worden in blokken van 15 minuten los gelaten. Doordat ik vroeg ben zit ik direct in de het eerst groepje van 8.30. Vlak voor de start is er nog een interview met Fransesco Moser en is er een live uitzending in het journaal. Rustig gaan we op pad met eerst een lange flauw afdaling. Er zit echt van alles tussen aan fietsen en fietsers. Bloedserieuze mannen met een net aangeschafte topklassieker, die gewoon de 38 km gaan fietsen omdat ze nog helemaal niet op de fiets gezeten hebben. Dikke mannekes die op een Bianchi rijden die ze na vorig jaar achter in de schuur hebben gegooid en gisteren er weer uitgehaald hebben. Het zegt allemaal niks, de een stormt je op de eerste klim met een verbazingwekkend gemak voorbij, een ander blijkt een afdaalkoning te zijn die op een fiets uit de jaren 30 voorbij vliegt op zijn houten velgen alsof het een steile wand is. Bij de start spreek ik nog met 2 duitsers op Opel fietsen zonder versnellingen van net voor de oorlog. De een blijkt een ex prof uit de Raleigh ploeg en spreekt zelfs een beetje Nederlands, hij heeft geen moeite met de klimmen zonder versnellingen.
De lampjes bij Brolio branden ook rond 9 uur nog, de klim gaat lekker, het afdalen met zoveel mensen om je heen is weer erg wennen. Na Brolio is er een lange afdaling naar Pianella, ondertussen is de temperatuur lekker opgeklommen. Bij Pianella is ook direct de grote scheiding met de lange routes, hier sla je al direct terug af naar Radda, via een lange klim over een strada bianca via Vagliagli. Na een paar kilometer ben je wel zon beetje boven en gaat het verder een beetje op en neer. Ik zit zelf bij de langzame klimmers en de redelijk vlotte dalers, en raak in gesprek met een Italiaan. Aangekomen in Radda blijkt de italiaan de afslag van de 38 km gemist te hebben door ons geklets en rijdt hij nu dus maar de 75.
Polderracer tussen de italiaanse raspaarden bij de stop in Radda.
In Radda is de eerste bevoorrading, ik gok na zon 40 km. Keuze te over uit allerlei taarten en broodjes met zoetigheid, wat een feest. Minder is dat de lucht zwaar betrekt en op het moment dat ik weer op de fiets stap vallen de eerste druppels. Vervelend want in mijn optimisme over het weer heb geen regenjack bij me. Een paar kilometer buiten Radda rijden we letterlijk de bui weer uit en blijft de schade beperkt. De noordelijke lus van de 75 km kent eerst een lange afdaling over de weg, een flauwe klim over de weg tot Panzano, en dan een gruwelijke klim over een vrij slechte strada bianca met prachtige uitzichten. Deze lus zit alleen in de 75 km. Van het moment dat het weer klimt zit ik in een groepje van 3 italianen die alledrie op een fiets rijden met een cambio a due leve, de voorganger van de derailleur. Lichtste verzet 46x 24. Ze beulen alledrie de hellingen op alsof hun leven er van af hangt. Echt vol op karakter stappen ze niet af. Boven wacht de beloofde uitgebreide bevoorrading, in Radda heb ik me nog wat ingehouden, hier neem ik het er van inclusief de Ribolita soep en een paar glazen Chianti. Het zware werk zit er op. Na Volpaia volgt er een flinke afdaling waarna je weer naar Radda omhoog moet. Bij deze klim komen we hele hordes fietsers tegen uit de latere startgroepen. Aan hen kun je zien dat de regenbui in Radda nog een flink stuk bianca nat heeft gemaakt, ze zijn stuk stuk voor stuk helemaal grijs. Nog een stukje klimmen over de weg en de laatste bianca naar Gaiole, de 3 italianen kan ik op de laatste afdaling niet bijhouden, ze gaan helemaal los. Iets voor 1 uur rijd ik Gaiole weer binnen met het idee, goh wat vroeg, eigenlijk niet echt moe.
Volgend jaar dan toch maar de 130 km? Bij het afmelden krijgt iedereen een mooi boekje over het wielrennen van 1891 tot 1914 en praat ik nog een beetje na met de 3 italianen. Toch een beetje beduusd, drink ik nog een colatje met een engelsman die exact hetzelfde Gazelle shirt heeft als ik en de tocht op een tandem heeft gereden.
De fietsen van de 3 italianen:
Geen commandeurs, wel mooi chroom.
De 'due leve': 2 bedieningshendels, als ik het goed gezien heb moet je voor het schakelen achteruit trappen!
Handmatige kettingspanner.
Ik krijg het koud door de bezwete kleren, kleed me om bij de auto. Iets wat ik nooit vergeet bij fietstochten is schone kleren mee, nu dus wel, gelukkig zitten er nog wat droge fietsshirts in een tas . Ik wandel terug het dorp in. Langzaam komt de trek, bij een stalletje hebben ze lekkere broodjes met beenham. Ik sta te kijken bij de aankomst. Hordes komen binnen, de meeste vrolijk, een enkeling zichtbaar vermoeid. Af en toe ook wat nederlandse klanken. Tussen de kijkers ook de italiaan die door ons geklets de 38 heeft gemist, maar die ik na Radda niet meer heb gezien. Hij blijkt helemaal geen italiaan te zijn maar een amerikaan die al lang in Italia woont. We staan nog een uur te kletsen, met ondertussen de aankomende fietsers. Het houdt maar niet op, maar wat wil je met dik 3300 deelnemers.
Lekker relaxed gefietst, wat rijdt het eigenljik fijn zonder fietscomputer, ook geen horloge mee. Zo relaxed dat ik de camera eigenlijk ook ben vergeten. Nauwelijks fotos dus, volgend jaar dan maar. Rond 5 uur gedouchet en nog wat op de binnenplaats in de zon nakletsen met de andere Eroica deelnemers, stuk voor stuk voorspellen ze dat ze er volgend jaar weer bij gaan zijn!
-
bianchisl3
- Forum-lid
- Berichten: 2823
- Lid geworden op: 29 okt 2005 22:48
Mooi verslag Mark! Heb nu nog meer zin om die 75km deze zomer te rijden. Ik zal mijn fototoestel meenemen dan
-
marcvmegroot
- Forum-lid
- Berichten: 1402
- Lid geworden op: 11 feb 2007 11:36
- Locatie: Arnemuiden
Leuk verslag.
Volgend jaar de 205??
Volgend jaar de 205??
people are strange when you\'re a stranger
Nee, geen 205, maar wel de 130. Ik was met de 75 kilometer te snel klaar, hoewel het echt een heel mooi rondje is.
Nog 2 grappige amateurfimpjes:
maffe engelsen:
http://www.youtube.com/watch?v=dbgyKk6WVaU
nederlands
http://www.youtube.com/watch?v=98lNnkBy43I
beide leuke sfeerimpressies.
Nog 2 grappige amateurfimpjes:
maffe engelsen:
http://www.youtube.com/watch?v=dbgyKk6WVaU
nederlands
http://www.youtube.com/watch?v=98lNnkBy43I
beide leuke sfeerimpressies.
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Leuk verslag Mark! Volgend jaar komt die 130km ook wel in orde.
Die oude schakelsystemen zijn geweldig om te zien. Wij zijn er niet zo heel veel tegen gekomen maar ik heb wel iemand zien schakelen met het Paris-Roubaix systeem van Bianchi met die 'versnellingspook'.
[img=http://www.bikespecialties.com/images/v ... ianchi.jpg]
Die oude schakelsystemen zijn geweldig om te zien. Wij zijn er niet zo heel veel tegen gekomen maar ik heb wel iemand zien schakelen met het Paris-Roubaix systeem van Bianchi met die 'versnellingspook'.
[img=http://www.bikespecialties.com/images/v ... ianchi.jpg]
