Zitvlakongemak is spijtig, een erg belemmerende blessure.
Dit was voor mij een eerste brevet. Eerder waren er steeds praktische bezwaren, maar nu heb ik een toevallige vrije maandag en het bleek (net) haalbaar om met OV tijdig bij de startplaats te komen. Ik kan alleen maar zeggen dat het een prettige kennismaking was. Er is met veel tijd en zorg een vrijwel perfecte route gemaakt, inclusief voorgekookte pauze/eetmomenten (stempelposten). Alle hulde voor de organisatie. Ik heb zorgeloos kunnen fietsen (het afzien is voor de vergetelheid).
Noodgedwongen door de treintijden was ik iets later bij de start, waardoor de andere deelnemers al weg waren en ik alleen reed. De eerste 150 km waren echter sowieso een genot: rustige wegen, zonnig en beschut. Het ging als vanzelf.
Rustig fietsen
Na het tweede controlepunt in Zeeland werd het wat zwaarder. De wind zat schuin tegen en was eigenlijk straffer dan ik obv de weersvoorspelling had verwacht. Het voordeel is dan zeker wel dat er des te langer valt te genieten van het uitzicht op de Zeelandbrug en bij de Brouwersdam.
Zeelandbrug
In de avond leek de wind iets te minderen. Het stukje door de duinen in het donker was mede daardoor erg leuk. Het grootste gevaar kwam van de konijntjes, die gealarmeerd door de koplamp, naar het licht toe lijken te willen vluchten. De noodrem was een paar keer nodig.
Duinen in het donker
Het deel door Noord-Holland was grotendeels bekend terrein. De duisternis maakte daardoor weinig uit. Bij de stempelpost in Berkhout trof ik een hele groep mede-rijders. Ik wist niet dat er zoveel deelnemers waren! Het heeft iets surrealistisch om om half vier nachts met een stel fietsers bij een tankstation rond te hangen alsof een het een dorpskroeg op vrijdagavond is. De pompbediende moest er in elk geval om lachen.
Nachtelijke hangplek
Vooraf had ik bedacht dat ik alleen zou gaan slapen als mijn lichaam daar echt om zou vragen. Ik had voor dat geval een bivakzakje mee. Uiteindelijk heb ik echter weinig slaap gevoeld en bleef het bij gewone eet- en rustpauzes. De Houtribdijk reed ik daardoor op de grens van maanlicht en ochtendgloren. Erg mooi. De wind was helaas naar het oosten gedraaid waardoor die maar tegen bleef zitten.
Markermeer bij maanlicht
Het gedeelte vanaf Flevoland bood een mooie afwisselende omgeving met akkerland, heide, bos en een enkel heuveltje. Het klimmetje naar Berg en Dal was pittig, maar gelukkig heel kort.
De laatste 50km begon het aftellen in mijn hoofd geleidelijk luider te weerklinken. De uren wegen toch wel door en de finish kwam daarmee precies op tijd. Moe maar voldaan enzo. De voorspelde kans op noodweer beperkte zich voor mij gelukkig tot een niet noemenswaardig buitje. Hopelijk heeft iedereen dat zo getroffen.
Secondskin blarenpleister is misschien handig om mee te nemen, die moet ik ook eens halen voor in mijn verbanddoosje onderweg.