Fiets.nl

Je weet goed hoe je de spanning op moet voeren! Hulde!

Samen met Hanno hervat ik de weg. Goed, ik zal tijd extra krijgen vanwege het helpen van Rob en Paul gisteravond en Claus nu. Daarnaast werd de start later gegeven. Alles samen is dat makkelijk 3 uur. Op zich nog overheen te komen. Ware het niet dat ik nu ipv om 2 uur 's nachts om 5 uur 's nachts dan binnen moet zijn. In de praktijk zal dit betekenen dat ik een slaappauze meer nodig heb. Daarnaast zijn de controles bij deze rit zo geplaatst dat ze ideaal liggen voor een totaaltijd van 80-88uur. Je kunt dan de tocht rijden in 4 etappes van elk rond de 300km waarbij de laatste de kortste is. Tel 20 uur per etappe dan heb je 2x 5 uur om te slapen in de 2e en 3e nacht. Maar een fors oponthoud zorgt ervoor dat je onderweg moet gaan slapen.
Dit alles speelt door ons hoofd als we verderrijden. Het eerste stuk tot aan Kasan gaat nog vrij goed. De weg is redelijk en er is genoeg volk op en rond de weg. Maar in Kasan wordt de weg in een keer beroerd. We steken de overweg over, slaan linksaf en het is stil, erg stil. Er is bijna geen mens meer op de weg. Het is duidelijk waarom we maar met moeite een lift vonden voor Claus, bijna geen mens waagt zich 's nachts ten westen van Kasan. Toch moeten we door. Een eindje verderop stopt er plotseling een auto. We zien Claus zitten, in een heel andere auto dan het busje waar hij eerst in zat. Hij is zichtbaar ongerust. Hij vraagt mij het kenteken van de auto op te schrijven, ergens onderweg werd hij overgeladen in deze auto. Ik loop naar mijn fiets en doe mijn helmlamp aan om de colafles te pakken. Voor de chauffeur zichtbaar loop ik aan de colafles drinkend terug, onderweg het kenteken onthoudend. Als de auto verder rijdt bel ik Daniil op. Die vraagt mij het kenteken en het telefoonnummer van de originele chauffeur per SMS te sturen. Wat ongerust rijden we verder. Maar al snel moeten we ons vooral met onze eigen rit bezig houden. Het wordt een steeds grotere kluif. Het wegdek wordt van kwaad tot erger. We zien en voelen vaak niet eens waar de weg ophoudt en de onverharde berm begint. Hanno raakt helemaal gedesorienteerd en rijdt vaak midden op de weg, een enkele auto die ons voorbijkomt haalt hem dan doodgemoedereerd rechts in.
Uren later zien we een hele hoop licht voor ons. We hopen dat het de plaats Muborak is en dat we daar een open choyana vinden. Het licht blijft meer dan een uur voor ons zweven, het lijkt wel een fata morgana. Pas veel later komen we erachter dat dit niet de lichten van Muborak zijn maar van een gasfabriek. Uiteindelijk bereiken we Muborak. Hier zijn wel tekenen van beschaving maar alle choyana's en restaurants zijn dicht. Als ik stop om een mooi verlicht gebouw te fotograferen krijg ik direct een hond achter me aan. Uiteindelijk zien we een open benzinepomp. De pompbediende is niet erg spraakzaam maar een eenzame automobilist vertelt ons dat een tiental kilometers verderop een choyana is.



Precies op de provinciegrens zien we dan de choyana. Er staat een bus voor de deur en het is er gezellig druk. Aangezien bussen tussen 22 en 4 uur niet mogen rijden is dit goed nieuws, we kunnen ervan uitgaan dat de choyana tot 4 uur open is. We bestellen direct een pot thee en krijgen er het gebruikelijke brood bij. Helaas is er als warm eten alleen vlees. Na een tijdje thee drinken en suffen vraagt Hanno aan de waard of we ergens kunnen liggen. De waard heeft nog wel een zijkamertje waar we op wat stoelen kunnen liggen. Meer dan deze oplossing ben ik er tevreden over dat eindelijk iemand zelf initiatief toont en niet zich aan mij vastklit en mijn kostbare tijd verbruikt.
We slapen een kleine twee uur. Binnen de tijd aankomen is al lang het doel niet meer, we rijden op overleven. De choyana is vrijwel leeg als we vertrekken. Ik koop nog wat voorraden en samen rijden we de nacht in. Een heel lege nacht, zelfs de politiepost is verlaten. We sukkelen door, nog te gaar om de vele putten en gaten in de weg te ontwijken. Regelmatig voelt het aan alsof we over een weg in eerste aanleg rijden. Dit is veel slechter dan de rest van de tocht. En dat over een lengte van meer dan 100km.









Niet ver voor Bukhara breekt de ochtend aan. Ijskoud zoals gewoonlijk maar het eind van deze etappe is in zicht. De weg wordt een fractie beter. Heel af en toe over een kilometer of 2-3 zelfs perfect en dubbel breed, met extra belijning. Een reserve vliegveld. Bij het binnenrijden van Kogan moeten we echt wennen. In een keer is het enorm druk, net aan deze kant van deze voorstad van Bukhara wordt op zondagmorgen een veemarkt gehouden. En ook in Oezbekistan houden boeren van vroeg opstaan. Maar het terrein wordt bekend voor mij en ik leid Hanno naar de controle. Ik weet al dat hij gaat stoppen in Bukhara. Ik heb al besloten het er op te wagen, wetende dat de kans dat ik het ga halen minder dan 50% is.







In Bukhara vindt ik de controle zonder problemen. Ook hier merk ik dat een goede voorbereiding erg veel tijd scheelt. We worden direct hartelijk ontvangen. We kunnen direct aangschuiven voor een goed ontbijt. De controle is super mooi, in een 16e eeuwse medressa. Qua speciaal gevoel was alleen de oude LEL controle in het boedhistisch klooster van Esdkadelemuir vergelijkbaar. Langs de muren hangen allerhande oude kleren en voorwerpen. Ik kom zelfs nog toeristen tegen die ik begin van de week in Samarkand tegenkom. Dit keer een fata morgana die realiteit is. Een andere realiteit zie ik als ik me omkleed. Bloedvlekken in de koersbroek. Er is wat helemaal opengeschuurd.

Het verslag met de foto's erbij vind ik mooier!

Hanno blijft in Bukhara, Djamshid is al een tijdje door. Ik ben dus absoluut de laatste in koers. Eigenlijk is het tegen beter weten in dat ik vertrek naar Samarkand. Maar ik wil het toch proberen, opgeven terwijl ik nog altijd een kleine kans heb op succes is niet mijn bedoeling. Ik stel wel mijn bovengrens aan wanneer ik wil binnenkomen. 2 uur 's nachts is de officiele finishsluiting. 3 uur erbij heb ik ongeveer, een uur of 1-2 extra zou ik nog altijd als succes beschouwen. Dus ik moet de krap 300km tot Samarkand in iets van rond de 20 uur afleggen. Dat terwijl ik behoorlijk gesloopt ben door de laatste 150km. En niet te vergeten de energie die ik heb moeten stoppen in het oplossen van de problemen van anderen. Het ongeluk van Claus kan gebeuren. Maar de opgave van Robert en Paul is helemaal aan henzelf te wijten. Hun fietsen deugen totaal niet voor deze rit, dat ze met een vast verzet rijden is nog te overzien, hun frames zijn gewoon te racy en te licht. Totaal niet comfortabel genoeg voor deze rit. Zelfs de crossfiets van Hanno is eigenlijk te stijf, getuige zijn zitvlakproblemen. Sterker nog, zelfs mijn Koga is kantje boord. Een klassieke vakantiefiets met niet oversized buizen zou de beste keuze zijn voor deze rit. Met een ontevreden gevoel verlaat ik Bukhara, ik voel de rit uit mijn handen glijden terwijl ik hem zonder oponthoud veel makkelijker had kunnen uitrijden. Slaap in de 4e nacht zal de bottleneck worden.
En die slaap overvalt me veel vroeger dan verwacht. Nog geen twee uur buiten Bukhara moet ik een extra stop inlassen. Ik kan m'n stuur niet meer recht genoeg houden. Midden in de nacht in het hartje van de woestijn is dat niet zo'n punt, hier op de drukke weg tussen Bukhara en Samarkand is dat een ander verhaal. Dan is het gewoonweg niet verantwoord. Ik stop bij een choyana en dut wat bij een pot thee en wat brood. Na een uur ga ik weer verder. Ik kan nu weer verantwoord fietsen. Ik sukkel voort, de enige afleiding is als de organisatoren mij voorbijrijden in de auto. Het wordt al snel warm, ik schat het op een graad of 30. Een hele tegenstelling tot de bijna vrieskou van vanochtend. Bij tijd en wijle is het asfalt niet te beroerd, af en toe wat slechter. Maar totaal niet vergelijkbaar bij de twee lange beroerde stukken van gisteren en eergisteren.



Na de zoveelste Post-Gai (politiepost) schrik ik op. Langs de weg legt een in elkaar gedoken gestalte tegen de betonnen muur. Met bandensporen ernaast. Het lijkt wel op een slachtoffer van een verkeersongeluk. Ik stop en hou een auto aan. Samen met de automobilist loop ik naar de gestalte toe. Als we vlakbij zijn horen we een zacht snurken. Een dronkelap die zijn roes uitslaapt. De automoibilist tikt tegen zijn kin (het gebruikelijke teken voor drank) en zegt dat het normaal is. We lopen terug en gaan alletwee verder.





Op de een of andere manier ben ik nu wakkergeschrokken. Eindelijk kan ik een beetje tempo maken. Tegen de schemering ben ik eindelijk in de aglommeratie van Navoi. Navoi had ik als minimaal doel voor vandaag gesteld, wetende dat ik vanaf hier makkelijk met de trein naar Samarkand kan reizen. Voor de zekerheid koop ik nog wat beltegoed en ga op zoek naar een restaurantje. Ik vindt een aangenaam restaurantje aan de rand van Navoi. Tijdens het eten bekijk ik de kaart. Ik heb amper tijd gewonnen overdag. Het is nu 7 uur en ik moet nog iets van 170km Bij deze snelheid zal ik hiervoor een dikke 10 uur moeten rekenen. Gezien mijn slaapproblemen van deze ochtend verwacht ik niet dat ik tot 5 uur in de ochtend kan doorrijden zonder te slapen. En waanzinnig veel tijd heb ik niet na de finish, om 5 uur 's middags gaat mijn trein naar Tashkent, latere verbindingen zijn er niet, dan haal ik mijn vlucht niet. Een latere vlucht was niet mogelijk geweest zonder mijn paspoort te verlengen, en dat was van het voorjaar wederom niet mogelijk vanwege de soap rond de kinderpaspoorten. Ik bel met Daniil om te melden dat ik op ga geven. Hij praat op me in om het toch nog een keer te proberen.
Het lukt hem om me over te halen. Ik probeer het nog een keer. Als ik het restaurantje verlaat merk ik dat het weer erg koud is. Ik kleed me goed aan en fiets verder. De snelheid is weer totaal verdwenen en de slaap begint weer te komen. 20Km na Navoi bereik ik de volgende Post GAI, bij de provinciegrens. Die is groot en goed verlicht. Een veel betere plek om een lift te regelen zal ik verderop niet vinden. Ik besluit dat het genoeg is stop ermee. Binnen de 10 minuten vindt ik een lift tot aan de buitenrand van Samarkand. Een busje is onderweg naar Tasjkent en heeft plaats voor mij en mijn fiets. Dat ook nog voor een zeer schappelijke prijs van 20.000 Som (7 Euro). Betalen voor liften is hier heel normaal. De chauffeur spreekt allen Oezbeeks, zijn oudere bijrijder uitstekend Russisch. We voeren een prettig gesprek. Onderweg zie ik Djamsjid nog rijden. Hij zal alle zeilen bij moeten zetten om Tasjkent te bereiken. In Bukhara zag hij er uitgerust uit, hij moet er goed hebben geslapen. Iets wat ik miste. Even buiten Samarkand stap ik uit en fiets de laatste 5km naar de controle. Eigenlijk heb ik niet het gevoel dat ik gefaald heb bij deze rit. Ik ben de laatste die heeft opgegeven, iets dat bijna de helft van de deelnemers heeft gedaan. Normaal finish ik op iets van 80-90% van de starters, nu op iets van 55%. Das veel verder naar voren dan normaal. Het is een rit waar ik een serieuze kans heb om het te halen. Ik zal zeker nog een keer aan de start staan van de Silkroute 1200. Niet in 2013, dan heb ik andere reisplannen. Met potlood staat ie al ingepland voor 2016.

Wat mij wel gigantisch stoort is hoe slecht voorbereid een aantal deelnemers waren. Amper kennis van land en omstandigheden, totaal geen aanpassingen aan hun fiets. Een randonneursrit door onherbergzaam gebied, en zeker door de woestijn, moet je helemaal anders aanpakken dan een rit met volledige verzorging op veel controleposten. In principe waren er genoeg controleposten, precies goed geplaatst om te overnachten. Alleen moet je wel die 4x300km tussen de controleposten kunnen overleven. En dat konden enigen niet. Een aantal Russen was ook slecht voorbereid maar zij konden het mbv taal en culturkennis nog compenseren. Na afloop ging de discussie dan ook vooral over de fiets die je nodig hebt voor dit brevet. Vooraf had Rafhat al aangegeven dat 28-32mm banden nodig zijn. Ik zou achteraf zeggen 32-35mm en een soepel frame. Een ATB is dan weer te langzaam voor het asfalt. Daarnaast moet je kleding voor iedere temperatuur bij je hebben, van hoogzomer tot winterkleren. En de mogelijkheid om dit te vervoeren. Dit is absoluut geen rit voor de 'licht en snel' taktiek.
Met het volledig negeren van breng je niet alleen jezelf in problemen. Ook degenen die dan genoodzaakt zijn te helpen verliezen waardevolle tijd en energie. De tijd krijg je wel terug maar bij ritten met een ochtendstart zou je de tijd eigenlijk dubbel terug moeten krijgen omdat je dan over het kritische punt qua slapen komt. Dit was niet de eerste keer dat ik tijd verlies vanwege het slecht voorbereid zijn door anderen. Ik vraag me echt af of sommige randonneurs weten waar ze mee bezig zijn.

Ivo

Mooi verhaal en respect dat je zo ver gekomen bent. Volgens mij kan bijna niemand zich echt voorstellen hoe het is om zoiets te rijden. Dat moet je zelf mee maken als je dat wil, kan of durft. Ben zelf nooit verder dan 350 km gekomenen vind tegenwoordig 130 al genoeg.

Wat een mooi avontuur... En top dat je de effort neemt om zo'n uitgebreid verslag te maken!

Helemaal geweldig om dit te lezen. Hulde voor je prestatie, zeker gezien het feit dat je meerdere keren andere hebt moeten helpen.

Geweldige prestatie , jammer dat je niet op tijd binnen was maar de tocht overleven is al knap

ciclista schreef:Volgens mij kan bijna niemand zich echt voorstellen hoe het is om zoiets te rijden. Dat moet je zelf mee maken als je dat wil, kan of durft. Ben zelf nooit verder dan 350 km gekomenen vind tegenwoordig 130 al genoeg.

Om zoiets qua afstand te rijden kan ik me wel voorstellen, maar niet wat wegen betreft.

Materiaal is alles, blijkt hieruit maar weer.

Een goede Koga is goud waard.

Ook in Oezbekistan, of all places...

Respect. En wat ben ik blij dat ik niet mee hoefde!!

Nogmaals bedankt voor de mooie post. Kan zo in FIETS of Bike&Trekking wat mij betreft.