Ik heb wel een fietsvakantie gehad, maar die stond volledig in het teken van LM. Hieronder een deel van dat verhaal (de rest staat op
www.lamarmotte.org)
Juli 2005 Bourg d'Oisans, gedurende 1 week het kloppende hart van de wielrennercultuur in Europa. De ene fiets nog mooier dan de ander, alleen rijdt je nooit. Daags na aankomst een lekkere inkomer, Col d'Ornon. Niet te lang, niet te stijl. Even lekker het klimritme oppakken. Wat een verschil met een paar jaar geleden. Toen was de Ornon al een aardige bijter, nu liep die gewoon erg lekker. De klimhonger was na 1 colletje nog niet gestild, dus direct maar doorgereden naar de voet van Alpe d'Huez. Eens kijken welke tijd er mogelijk is. Zonder super diep te gaan 1.03 gereden, een nieuw PR. De training heeft toch zijn vruchten afgeworpen. Zondagmorgen op tijd vertrokken naar de Croix de Fer. Dat blijft mijn persoonlijk favoriete klim. Loopt lekker, sommige stukken steil, sommige stukken lekker herstellen. Vanaf de camping in Bourg d'Oisans in een rustig tempo naar de eerste stuwdam gereden In 2.16 stond ik vanaf Bourg bovenop de Croix de Fer. Dinsdag de Col du Galibier gereden, mijn persoonlijke day-off. Het liep niet, last van de kou (zelfs kippenvel tijdens het klimmen) en alles sloeg vast. Direct bekruipt je de angst, als het zaterdag maar niet zo koud is… of nog erger, regen…. Op dat moment wel besloten dat ik in de regen waarschijnlijk bovenop de Glandon om zou gaan draaien. Ik had het nu al zo intens koud gehad, dat ik er vreselijk tegenop zag. Donderdag met de dames en heren van het Wielertourist.nl forum gezamenlijk vanaf de welbekende Casino supermarkt in Bourg via Villard Regulas op de fiets de startpapieren voor La Marmotte opgehaald bovenop Alpe d'Huez. Erg gezellig en heerlijk gefietst. De laatste tips, de laatste aanmoedigingen en vele succeswensen over en weer.
Zaterdag 9 juli 5:30…. Piep-piep-piep, de wekker. DE grote dag, hier hebben we ruim een half jaar naartoe geleefd. Een stevig ontbijt, een warme douche, het dillemma over de kleding. Wat wordt het? Koud? Warm? Toch maar de beenstukken aangetrokken en 2 ondershirts. Liever te warm dan te koud. Tegen 7 uur vertrokken naar de start, waar ik keurig achterin mijn startvak kon aansluiten. Na 20 minuten trappelen kunnen eindelijk de pedalen worden ingeklikt en gaat het in rap tempo, rond de 40km/uur, in een groot lint naar de voet van de Croix de Fer. De eerste stuwdam doemt op, klik…klik..klik, terugschakelen, gesprekken vallen stil, evenals de snelheid. Pfft, het loopt niet lekker. Heel veel mensen rijden mij voorbij, meer dan ik had verwacht. Toch gestaag doorklimmen, richting de steenverzakking halverwege de klim. Vlak na de verzakking haal ik Mariken in. “Lukt het Mariek?” “Ja, maar jou had ik al eerder verwacht. Peter en Leendert zijn mij al lang voorbij”“ Hm.. voelt niet echt goed, maar zit wel bijna 15min voor op schema hoor!” “ Succes!!” En weer door. Binnen 5 minuten groet ik Leendert en kom ik op mijn favoriete stuk, het glooiende deel rondom Le Grand Barrage. Lekker doorrijden maar. Voor mijn gevoel ging het niet super, maar toch sta ik in exact 2 uur bovenop de Col du Glandon. Zo slecht gaat het dus niet, toch weer sneller dan de vorige keer. Snel wat eten pakken en bidons vullen, maar wat een chaos. Eten aan de ene kant van de weg, water aan de andere kant. Dat werkt dus niet! Na enig oponthoud weer op de fiets, de lastige afdaling van de Glandon in. Een paar bochten verder is net de ambulance gestopt bij een gevallen fietser. Het ziet er niet goed uit, toch ook maar wat langzamer naar beneden. De volgende dag hoorde ik dat het een fataal ongeluk was… nwetend van dat drama vervolg ik mijn weg naar beneden. Na het eerste lastige stuk loopt het lekker en in no-time ben ik weer in het dal. Daar vormen zich gelukkig een paar mooie groepen richting St. Michel de Maurienne. Als polderstoemper is dat toch meer mijn terrein en in een van de snellere groepen raast het naar de voet van de volgende klim. Hier weer hetzelfde ritueel. Gesprekken vallen stil, heel veel geklik en het zwoegen omhoog begint weer. De Telegraph wordt wel eens gekscherend het opwarmertje voor de Galibier genoemd, maar met stukken van 10 spreek ik toch liever van een serieuze klim. Mede door het heerlijke weer op dat moment (licht bewolkt, niet koud) klimt de Telegraph heerlijk. Op de top direct door, de korte afdaling in naar Valloire. Hier zou weer een etenspost moeten zijn. Toch….? Valloire in… het centrum…eruit…geen eten.. shit, hier had ik mij zo op ingesteld. Een moment van rust en even wat eten. Gelukkig, een bord, ravitaillering over 1 km. Een paar lekkere stukken koek gegeten, banaantje, gelletje met wat water naar binnen gespoeld en weer op de fiets. De klim naar het dak van La Marmotte, 2642m hoogte. Vanuit de auto leek het stuk naar Plan Lachat goed te doen. Beetje vals plat omhoog, maar zeker niet zwaar klimmen. Nee he, toch niet mij versnellingshendel kapot?? Ding schakelt niet meer terug. Een blik naar achteren toont het euvel echter al snel aan. Ik zit al in mijn kleinste versnelling! Dat valse plat is dus echt vals. Vanaf Plan Lachat begint de “echte” klim naar de top. Makkelijk gaat het hier al lang niet meer, de gedachten aan een acceptabele eindtijd maken langzaam plaats voor de gedachte van acceptabel uitrijden. Een kilometer of 4 voor de top even een paar minuten pauze. Achteraf denk ik niet zozeer van vermoeidheid, maar meer een stukje mentale rust. Uren klimmen zonder een woord te wisselen met mensen is niet mijn ding. En iedereen is zo serieus en stil… Het enige wat je hoort is het fluiten van de marmotten. Hop, het laatste stuk. De top komt nu snel dichterbij. In de verte zie ik de knal-oranje jas van John al staan, ver is het niet meer. De foto's die door hem zijn gemaakt spreken boekdelen… Direct na de top staat de auto met water en wat extra's te eten. “Hoe gaat het?” “Mwa, 9 uur zit er niet meer in denk ik, maar ik haal het wel” Even staan kletsen, vuilniszakje onder het shirt en weer naar beneden. Dat loopt veel lekkerder dan een paar dagen geleden, het is tenminste niet zo gruwelijk koud. Vanaf de Col de Lautaret lekker in een groepje afgedaald richting La Grave. In een stevig tempo wordt er daarna doorgekoerst naar Bourg d'Oisans. Hmmm, ben toch sneller aan de voet van de Alpe dan ik dacht. Heb zelfs nog 1uur 30 voor goud! Dat moet kunnen. Zaterdag in 1.03, 27 minuten verval is toch wel te doen? Na 1 bocht wist ik het al: dat wordt geen goud. Dat wordt harken naar de top. De benen waren leeg, de kilometerteller bleef steken op 9 km/uur. Bij La Garde even gestopt, dan zitten de eerste paar steile stukken erop. Paar slokken water en weer door. Pfft, tempo zit er niet meer in maar met elke bocht kom je weer dichter bij de eindstreep. Ergens vlak voor Huez lijkt het of er wat kramp aan zit te komen, dus even preventief wat rekken en een paar extra slokken water. Trap…trap…trap…een bord langs de weg “11, use low gear”. Ja wat denk je, dan ik nog een grote versnelling rond kan krijgen? Allemensen….. wat een roteind nog! Bij Huez zou je er toch zo'n beetje al moeten zijn….pfft. Gelukkig even een klein stukje vlak, klik-klik, opschakelen naar de 21, een tijd onder de 9 uur zit er blijkbaar toch nog in. Nog maar eens een slok koud water, sportdrank komt inmiddels mijn strot uit. Nog 3 lange bochten te gaan! Hier haal ik toch nog wel wat mensen in, lijkt wel of ik de finish kan ruiken. Eindelijk, het fonteintje aan het einde van de klim. Nog één kilometertje te gaan, min of meer vlak. Snel opschakelen, elke minuut is er een! De laatste 100m zijn een ontlading, gehaald!! Gaaf gevoel. De euforie werd versterkt toen ik mijn diploma in mijn handen kreeg, 8 uur 57 minuten en een handvol seconden. Gaaf, mijn eerste bergcyclo zo lekker uitgereden.
Terugkijkend was het een schitterende ervaring. De organisatie was top en het weer viel alles mee. Opvallende vond ik de stilte en de serieusheid waarmee de deelnemers de cols bedwongen. Het trainen ging op een paar dipjes na altijd met veel plezier. De beoogde 10kg afvallen werd er uiteindelijk 12,5 en de conditie is voor mijn doen op topniveau.
Ergens kriebelt het alweer….2006 finishen onder de 8 uur?