ypuh schreef: ↑26 aug 2018 12:37
Gisteren voor het eerst een cyclo gereden vanuit La Roche in de Ardennen. Was vorig jaar al een keer met de fiets in La Roche geweest en vond het daar prachtig. Zodoende aan de praat geraakt en aangesloten bij een groepje vanuit de fietsclub die jaarlijks de Velomediane rijden (sommige doen al 15+ jaar mee).
Onderweg afgezien, genoten, stuk gegaan op de Haussire, weer hersteld en uiteindelijk zeer tevreden met het eindresultaat (6:46:47). Ik kwam net 1.5u te kort voor goud helaas (<5.20u), maar toch zilver

.
Sowieso was het leuk om een keer een cyclo te rijden. Wat zo'n chip in het startnummer allemaal wel niet los kan maken in de mens

.
https://www.strava.com/activities/1798116263
Ik heb de Velomediane gisteren ook voor het eerst gereden. Een uurtje sneller dan jij, net niet genoeg voor goud, maar daar had ik ook geen moment op gerekend.
Het weer was verrassend goed. 's Nachts een paar keer wakker geworden en toen hoorde ik het behoorlijk regenen. Bij het ontbijt leek het die dag vrijwel droog te blijven.
Ik had me vooraf nauwelijks verdiept in de route. Dat de Mur de Velomediane en de Haussire tussen de 50e en 70e kilometer lagen was zo ongeveer de meest gedetailleerde info die ik tot me had genomen. Mijn doel was om op alle klimmetjes zo rond de 270 Watt te trappen, dat houd ik wel een dagje vol.
Zo gezegd, zo niet gedaan. Vanuit de start is het direct omhoog. Ik vloog hordes mensen voorbij. Niet heel verwonderlijk, ik stond ergens achteraan bij de start. Dat komt ervan als je 8 minuten voor de start nog aan komt kakken. Vermogen kwam heel makkelijk, 325 Watt zonder moeite. Toch maar rustiger aan, de dag was nog lang. De eerste klimmetjes was het nog erg druk, maar geleidelijk aan werden de groepjes steeds kleiner. En dan ineens de Mur de Velomediane, in het dagelijks leven nog minder bekend als de Pied Monti of Mur de Maboge. Dat is ongeveer de Koppenberg van de Ardennen, maar dan zonder de kasseien. Daar begon ik het leuk te vinden. Vrij makkelijk omhoog geklommen, en dan een paar kilometer verder de Haussire. Ook die is lomp zwaar, maar in vergelijking met de mensen om me heen kwam ik redelijk makkelijk boven. Het doseren op alle klimmetjes wierp al duidelijk z'n vruchten af. Het weer werd ook steeds beter, de zon kwam steeds vaker tussen de wolken door gluren. Wel stond er een aardig windje, in de stukken tussen de klimmen, die in de eerste helft echt heel kort zijn, was een goed groepje om een beetje in te schuilen wel lekker. De tweede helft van de cyclo heeft minder hoogtemeters dan de eerste helft. Maar met beklimmingen als de Roche-à-Frêne en de Côte de Beffe is een beetje reserve toch wel lekker. Op die tweede klim (1600 meter à 10,3%), zo'n 22 kilometer voor de finish, zwalkte een aantal deelnemers al behoorlijk over de brede weg om boven te komen. Na een lang steeds maar stijgend stuk kom je daarna eindelijk bij de grote weg naar de finish, als beloning mag je 7 kilometer volle bak naar beneden. Na 5:48 rolde ik over de finish. Dik tevreden. 165 kilometer, ruim 3300 hm.
Conclusies:
- met een zonnetje is de omgeving een stuk vriendelijker dan je denkt wanneer je er in de auto langs rijdt op weg naar de Alpen
- heel weinig vrouwelijke deelnemers
- elk dorpje in die buurt heeft een tank ergens staan als herinnering aan WOII
- de meeste beklimmingen lijken zo erg op elkaar dat ik ze nog wel 8 keer moet rijden om ze uit elkaar te houden
- het asfalt is echt heel slecht op de meeste/vrijwel alle plaatsen
- het is verbazingwekkend om te zien hoeveel tegelzetters, loodgieters en aannemers bereid zijn een fietsgroepje te sponsoren in ruil voor vermelding op het shirt
Eenvoud kenmerkt het ware.