Filosofie

[fietsfanaat]

Vandaag in de Verdieping in Trouw. Het eerste gedeelte gaat over een filosoof die het ondeindige in het denken opzoekt in kloosters en kunst, dat laat ik even achterwege.

Veel interessanter:
Het tweede gaat over een filosoof die denkt op de fiets! Hier het artikel:

Fietsen maakt het denken lichtvoetiger

Jan Bor en Marc van den
Bossche willen doordringen
tot onze ervaringen.
De een zoekt in kloosters,
en kunst. De ander neemt
de fiets. De een wil het ondenkbare
denken, de ander
denkt met zijn lijf.

En toen was plotseling mijn maag
vol. Hoe bewonderenswaardig Bors
zoektocht ook is, ik stopte met lezen.
Bors verhaal leek te zeer op de
klaagzang van de slapeloze, die zich
telkens bewust is van het moment
dat hij in slaap valt – en dus net niet
valt. Zijn enige redding is, deze gedachte
niet meer te denken. Hoe?
Zo ook ontvlucht de ervaring Bor elke
keer als de filosoof haar denkend
te dicht op de huid komt te zitten.
Maar de wereld staat bol van ervaringen,
die we dagelijks kunnen ondergaan.
Als we ze tenminste niet
stukdenken, als we er tenminste
geen net overheen gooien. Luister
naar het gezang van een merel,
drink een glas wijn, ga fietsen. Maar
denk vooral niet na, want filosofie
maakt meer kapot dan je lief is.
Dit zijn geen gedachten om op te
schrijven. Dat deed ik ook niet. Ik
legde ’Op de grens van het denken’
weg. En zou het ook niet meer hebben
opgepakt als ik niet op een dag
’Wielrennen’ van de Belgische hoogleraar
filosofie Marc Van den Bossche
in handen had gekregen. Weer
een boek dat wil doordringen totonze ervaringen. Alleen niet via het
denken, maar via het wielrennen.
,,Als filosoof en als humanist”,
schrijft Van den Bossche, ,,zou ik
voortaan graag de stelling willen
uitdragen dat sportbeoefening leidt
tot een geïntensiveerde vorm van de
ervaring van eigen individualiteit,
dat zelfontplooiing begint bij de eigen
lichamelijkheid.”
De studies van Bor en Van den Bossche
laten zich allebei lezen als biografische
zoektochten. Zocht Bor
het antwoord in kloosters, stilte,
boeken en kunstwerken, Van den
Bossche vertelt het verhaal van een
sporter, die waarschijnlijk topsporter
had kunnen worden, zich ontpopte
als sportjournalist, pijp begon
te roken, zich over de kop werkte,
gediplomeerd filosoof werd, en ten
langen leste weer begon te trainen:
,,Terugblikkend stel ik vast dat mijn
filosofische stellingname doorheen
het verloop van mijn carrière overduidelijk
gekleurd werd door mijn
lichamelijke conditie. Ruwweg zie
ik een evolutie van een wat duister
en gelaten denken ten tijde van een
gebrek aan sport, in de jaren tachtig
en negentig, naar een lichtvoetiger,
hoopvol gestemd en hoopvol stemmend
denken, sedert ik na mijn
veertigste opnieuw naar hartelust
fietsbandjes verslijt.”
’Wielrennen,’ dat deel uitmaakt
van een reeks die Lemniscaat uitgeeft
over de passie van filosofen, is
een jubelend boek, een grote lofzang
op het leven. Niet op de modieuze
lichamelijkheid die je in lifestyle
magazines tegenkomt. Die presenteren
een technisch beeld: ,,de
lijfelijkheid staat er niet centraal als
een doel op zich. Eerder lijkt het
een middel om zich te conformeren
aan bepaalde maatschappelijke vereisten.
Een beeld wordt ons voorgeschoteld
dat kan worden nagemaakt.”
Om dat beeld is het Van den Bossche
niet te doen. Het gaat hem om
de ervaring, die wil hij dicht op de
huid zitten en daarom houdt hij een
pleidooi voor ’denken met het lijf’.
,,Als het er in de filosofie op aankomt
de aisthesis, ons vermogen
om waar te nemen en te ervaren
aan te scherpen, dan kan de filosoof
ook niet blind blijven voor wat lijfelijke
ervaringen ons leren.”
Dus stapt Van den Bossche op de
fiets, niet om zich uit te leven, maar
om zich ’uit te lijven’: ,,Een in ijskoude
wind en striemende regen
verzopen februaridag. Geen weer
om een hond door te jagen. Het eerste
halfuur vraag ik mij af wat hier
nu de zin van is. Geloof me: na een
halfuur voel je dat niet meer. Mijn
lichaam schijnt zichzelf een soort
onverschilligheid te hebben aangepraat.”
Dit boek legde ik niet weg. In dit
boek begon ik verwoed te strepen.
Niet omdat ’Wielrennen’ zoveel beter
was dan ’op de grens van het
denken’ maar omdat ik me herkende
in Van den Bossche. Ook mij gaat
het tijdens het fietsen, hardlopen of
skeeleren om ’een vorm van verdiepte
waarneming’. ’Fietsen’, zo
schrijft Van den Bossche, ’lokt een
roes uit die onze gewone ervaringen
intenser maakt. Fietsen maakt mijn
denken vrij.”
Nog even terug naar zenmeester
Dogen: ’Denk niet aan denken.’ Het
is waardevol advies, maar hoe doe je
dat? ’Zonder te denken,’ adviseerde
de zenmeester. Maar hoe doe je dat?
Hoe bereik je het stadium ’before
thinking’? Door te fietsen, door ons
te ontlijven, antwoordt de Belgische
filosoof, want ,,het lichaam maakt
ons ontvankelijk voor wat op ons afkomt,
nog voordat wij daar op een
bewuste manier over hebben kunnen
nadenken”.

Jan Bor: Op de grens van het denken; de
filosofie van het onzegbare; uitg. Bert
Bakker; 269 blz; ISBN 90 351 2736 6;
Marc Van den Bossche: Wielrennen;
uitg. Lemniscaat; 137 blz.;
ISBN 90 5637 764 7
Ten tijde van gebrek aan
sport is Van den
Bossche’s denken duister
De Col de la Madeleine: lichamelijke conditie kleurt het denken, zegt filosoof Van den Bossche. FOTO STEPHAN VANFLETEREN

[ilgrasso]

Ik ben het boek "Wielrennen" momenteel aan het lezen.
Ik laat jullie weten wat ik er van vind als het uit is.

[plakker]

Quoten: Origineel geplaatst door Il Grasso op 02 Januari 2006


Ik ben het boek "Wielrennen" momenteel aan het lezen.
Ik laat jullie weten wat ik er van vind als het uit is.

........en ?

[ilgrasso]

Quoten: Origineel geplaatst door plakker op 21 Januari 2006


Quoten: Origineel geplaatst door Il Grasso op 02 Januari 2006


Ik ben het boek "Wielrennen" momenteel aan het lezen.
Ik laat jullie weten wat ik er van vind als het uit is.

........en ?


Ik ben net over de helft. Ik lees dit boek 'erbij'. Tot zover vind ik het een zeer interessant boek maar ik ben dan ook een quasi leek op het gebied van filosofie.
De belofte om mijn definitieve mening te geven als het boek uit is blijft staan.

[rolandt]

Graag Il Grasso, ik ben zeer benieuwd.