best interresant

cascarsi · cascarsi 31 mar 2006 23:34

Toen doping nog onschuldig was
Oud-renner Peter Winnen: ‘Sport is regie geworden.' (Foto Vincent van den Hoogen)
Peter Winnen eindigde in 1983 als derde in de Tour de France. Hij maakte kennis met onschuldige dopingproducten. Later leerde hij de gevaren kennen van EPO en groeihormonen. Plotseling werd hij uit het wiel gereden door minder begaafde klimmers. ‘Door de komst van EPO hecht ik geen enkele waarde aan de uitslagen van de afgelopen tien jaar.'
Door Jaap Bloembergen
In het peloton stond hij bekend als intellectueel, omdat hij geleerd had voor onder wijzer en wel eens een boek van Dostojevski op zijn nachtkastje had liggen. Hij maakte na zijn wielerloopbaan een beeldhouwwerk: een bronzen penis als verwijzing naar de dopingcontroles. Hij schrijft deze maand columns over de Tour de France. Hij is al jaren bezig met een roman waarin de wielersport centraal staat. Peter Winnen (41) leidt een teruggetrokken leven in het Limburgse Venray. Intellectueel of niet, over het gebruik van doping in de wielersport kan hij uren vertellen.
,,Ik was veertien toen ik nieuweling werd. Ik zat in de pubertijd en had last van groeistuipen die mij van binnen helemaal kapot maakten. Ik zat te klooien met davitamon. Een of andere goeroe uit de streek gaf mij levertraan. Allemaal onschuldig, maar wel een bewijs dat de wielerjeugd snel vertrouwd raakt met medicamenten. Een renner wordt vaak een verslaafde. Pep of pils, ik zie geen verschil.
,,Toen ik in 1980 beroepsrenner werd, stonden de meest onschuldige producten op de dopinglijst. Er was sprake van een naïeve, simplistische scheiding tussen goed en kwaad. Als je gepakt werd op een onschuldig product, was je een bedrieger. Dat onrecht veroorzaakte een enorme geslotenheid. Die rigoureuze scheiding van goed en kwaad was te absurd voor woorden. Het ging juist om een grijs gebied waarover we geen zinnig woord konden zeggen.
,,Vroeger was wielrennen nog een romantische sport. De renners waren tot elkaar veroordeeld. Er was een bepaalde verbondenheid in het peloton. We zaten in hetzelfde schuitje. Broederschap is het juiste woord. Het peloton heeft veel weg van een primitieve samenleving. Een biotoop. Aan de ene kant bijt men elkaar de strot af. Aan de andere kant sluit men combines.
,,In de Tour van 1986 heb ik de scheidslijn willen doorbreken. Ik zakte volledig door het ijs op Alpe d'Huez. Ik heb overlegd met mijn ploegleider Peter Post of ik zou afstappen of testosteron zou gebruiken als laatste redmiddel. Hij liet mij de keuze. Ik zei: ‘Klop het er maar in.' Als ik had moeten pissen, zou ik me zeker niet hebben gehuld in een theatrale ontkenning. Een paar dagen later ben ik alsnog naar huis gegaan. Ik heb toen meteen besloten nooit meer enig risico te nemen. Dan maar meteen naar huis.
,,Ik heb me altijd goed in de materie verdiept. Ik werkte op basis van vertrouwen. Ik kwam in een schemergebied terecht waarin geen enkele sportarts iets zinnigs kon zeggen. Mag je testosteron gebruiken als herstelmiddel? Natuurlijk is het prestatiebevorderend, maar een goede nachtrust is ook prestatiebevorderend. Van amfetamine werd je feller en raakte je verslaafd. Maar je ging er geen meter harder door fietsen. Het geloof in het spul was nog belangrijker dan de werking van het spul. Het medicament was een placebo.
,,Ik kwam eens met een voedselvergiftiging uit de Ronde van Spanje. Ik had daar mijn eigen spieren opgegeten. Ik ben toen met geëigende medicamenten behandeld, zoals iedere burger door een dokter wordt behandeld. Maar bij een dopingcontrole zou ik meteen tegen de lamp zijn gelopen. Wat is goed en wat is slecht voor de mens? Na een bergetappe in de Tour kon je beter aan een fles gaan hangen dan je hele maag uitspugen.
,,Tot 1987 was doping een geaccepteerd gegeven. Sponsors en begeleiders waren op zoek naar de elixers. Je werd als renner geprezen als je de zaken geheim hield. Het wielermilieu is van huis uit heel sektarisch. Daarna werd de mentaliteit in het peloton minder prettig. Toen de ware spullen als EPO en groeihormonen werden ontdekt, had iedereen weer geheimen voor elkaar in het peloton. Toen was het overzicht weg. De sport was heftig in beroering.
,,In 1987 werd ik goed wakker geschud door een geruchtmakend interview met de Engelse atleet David Jenkins. Hij werd later handelaar en smokkelaar en heeft nog vastgezeten. Hij noemde in dat artikel vijftien producten die niet waren op te sporen. Hij veegde de vloer aan met de traditionele middelen. Ik legde een verband met wat ik zelf had waargenomen in het peloton. Ik had mijn oren en mijn ogen niet in mijn zakken zitten.
,,Vanaf de introductie van EPO was ik meteen kansloos. Ik werd godverdomme door de grootste boerenlul voorbijgereden. Het niveau was in een klap waanzinnig gestegen. Vanaf dat moment was talent niet meer doorslaggevend. Door de komst van EPO hecht ik geen enkele waarde aan de uitslagen van de afgelopen tien jaar. Ik moest bijvoorbeeld heel hard lachen toen drie jongens van Gewiss in 1994 het peloton aan flarden reden in de Waalse Pijl. De ware toedracht is dit voorjaar boven tafel gekomen. Ze hadden destijds een hematocrietwaarde van bijna zestig procent.
,,Ik kon mijn vak niet meer naar behoren uitvoeren. Ik wilde stoppen. Het was de periode dat er behoorlijk veel dooien vielen. Wielrennen was niet langer zonder risico's. In België zijn er toen in korte tijd twaalf amateurs van de fiets gevallen. Dat kon geen toeval zijn. De dood van Bertje Oosterbosch en Johannes Draaijer heeft me ook enorm aangegrepen. Ik heb veel jongens zien sneuvelen. Ze werkten zichzelf helemaal de vernieling in. Had ik ook zin om in het harnas te sterven? Nee, natuurlijk niet. Ik was niet van plan als een halve dooie mee te rijden. Dan maar geen goede uitslagen.
,,Ik heb nooit EPO gebruikt, maar ik ken veel sympathieke collega's die het wel hebben gebruikt. Iedereen moet de risico's nemen die hij wil nemen. Ik dacht in 1989: wat doe ik hier? Is dit nog wel zinvol? Ik was een routinier geworden met voedings- en trainingsschema's. Volgens inspanningsfysiologen was ik nog nooit zo sterk geweest. Toch werd ik in de Giro voorbij gereden door renners die de jaren daarvoor ver achter mij zaten.
,,Het ging niet alleen om EPO, maar om cocktails van EPO, groeihormonen, schildklierhormonen, testosteron. Die cocktails werden goed opgebouwd. Ze werden samengesteld als een zak gemengde drop. Het was de periode dat de sportartsen hun intrede deden in het peloton. Toen verloor de wielersport zijn onschuld. Sommige soigneurs vonden het te link worden en haakten af. Zij waren niet de eerste de beste klompenmakers. De meeste renners bleven doofstom voor alle gevaren. Ze konden veel geld verdienen en namen hun gezondheid voor lief.
,,Ik heb nooit voor PDM willen fietsen, hoewel ze mij meermalen een lucratief contract hebben aangeboden. Ze gingen daar heel ver met de medische preparaties. De staf van PDM wilde scoren. Ik kende de gevaren. Erik Breukink heeft wel voor PDM gereden. Hij heeft duidelijk een streep getrokken na de Intralipid-affaire. Wij hebben allebei een vreemde carrière gehad. Een veelbelovend begin en daarna steeds ietsje minder. Erik is ook een jongen met een goeie opleiding. Dat kan geen toeval zijn. Andere jongens dachter minder na. Zij namen meer risico's.
,,Ik heb de teloorgang van de wielersport als een persoonlijke tragedie ervaren. Maar ik heb ook ontzettend moeten lachen om de

alpdhuez53:15 · alpdhuez53:15 31 mar 2006 23:53

Mooi verhaal! Ik als amateur kan me er totaal niks bij voorstellen dat je jezelf moedwillig de vernieling in helpt door doping te gebruiken. leuk dat hij toen hij prof was er ook zo over dacht!

ponsteen · ponsteen 01 apr 2006 00:46

Peter Winnen kan prachtig schrijven. Zijn hele wielerleven van begin tot eind heeft hij geschreven in zijn boek 'Van Santander naar Santander'. Het gerommel met coctails door zijn plat vlaamse pratende begeleider is interessant en ook nog eens erg leuk. In paperback kost ie bijna niets. Zelfs verstokte niet-lezers kunnen het boek aan!!!

pinarellofan · pinarellofan 01 apr 2006 01:00

Ik heb "Het snot voor ogen." van Peter Winnen gelezen. Het zijn collums uit kranten maar de meeste erg leuk en interesant. Die collums gaan ook veel over doping e.d. Meestal vind ik dit saai maar hij verteld het leuk.

buzz · buzz 01 apr 2006 01:55

Van Santander tot Santander is inderdaad een erg leuk boek van ‘m, Ponsteen. Die soigneur was een geval apart, ja. Peter Winnen rolde regelmatig van de massage-tafel van het lachen. Zeker ook nadat ie vertelde over die schoenpoetsmachine. Weet je ’t nog? Zo’n machine die je weleens in een hotel ziet. De soigneur vertrouwde Peter toe dat ie een keertje z’n jongeheer ermee oppoetste. En toen het lekker begon te glimmen allemaal, klopte de hotelmanager op z’n schouder...

jeek · jeek 01 apr 2006 10:28

Op het gevaar af hier ook voor intelectueel te worden versleten; ik heb ook de toneelvoorstelling gezien waar hij aan meegewerkt heeft, was erg leuk!
En ja ik vind zijn benadering van doping erg oke! En dan niet eens de inhoudelijke kant van zijn verhaal maar vooral het feit dat hij er gewoon over verteld.
De biecht van marc lotz in holland sport was ook van hetzelfde kaliber.

cascarsi · cascarsi 02 apr 2006 10:43

ik heb zelf Van Santander naar Santander nog niet gelezen(tog maar eens doen) maar wel snot voor ogen en stoempwerk en ik vind hoe hij alles beschrijft erg mooi om te lezen

groenespicht · groenespicht 03 apr 2006 01:19

Peter...ik zag 'm als puber vaker bij ons door de streek fietsen. Toen al kreeg ik kippevel. WAT VNDT IK DAT STOER EN STRAK! Plat op de fiets en kan stoempen. Ja, Peter heeft mij geïnspireerd, nu nog!. Ik wilde dat ook. Was ik toen maar serieus gaan koersen (zucht), wie weet...
Pé had de tour moeten winnen...maar ja...de jongen uit Ysselsteyn (Piëlreuzen) was net geen Piëlhaas (die gaan harder).
Als chauvinistische Limburger heeft hij een streepje voor. Net als Mark Lotz.