TDF 1995

[briekco]

Elf jaar, zo voorbij. In 1995 was ik al kalend, en dat ben ik nog. In 1995 nam ik een tijdelijk baantje aan, in afwachting van iets lucratievers en interessanters. Ik werk er ever since.
Wat ik 11 jaar geleden op 28 april precies at, dat weet ik niet meer, maar belangwekkende gebeurtenissen vervagen nauwelijks. Jeff Buckley op Werchter? Haarscherp op het netvlies. Ebola in Congo? Alsof het gisteren was. Agusta nekt Willy Claes? Vers in het geheugen.
Of neem nu de TdF 1995. Een bijzondere editie, boordevol onvergetelijke momenten.
Het begon al met de proloog. Zonnig en windstil. nbeduidende stoempers gaan op pad voor hun verplicht nummertje over 7km. Een massa volk, maar de camera's lopen nog niet. Radio Tour bericht over de tussentijden van Franky Andreu, Yvon Ledanois en Stephen Hodge. De beste tijd op dat moment is voor marathonman Jacky Durand. " Maar met zijn 9'00" rond, komt die niet in aanmerking voor een ereplaats. Zulle, Indurain, Berzin, Rominger, ... die komen pas over een uur of twee. Tijd voor een plaatje." Dan wordt alles zwart boven Bretagne. Wind. Storm. Hagel.Toeschouwers vluchten alle kanten uit. En Indurain verliest 31 seconden aan Durand. Zulle haalt de top 25 niet eens. Boardman valt en breekt iets essentieels. Durand in het geel.
Nog onvergetelijk, de boze Walter Godefroot bij de voorstelling van de TdF. Iedereen wie ooit een koersvelo van ver of kortbij heeft aanschouwd zit in de perszaal wanneer Le Société du TdF de deelnemers bekendmaakt. Banesto met Indurain. Het verdacht sterke Gewiss (de voorheen onbekende helper genaamd Riis zal derde worden). Mercatone Uno met spurtbom Cipo. Het kleine Motorola met de aanvallende eendagsrenner Armstrong. Ja zelfs het petieterige Chazal, want dat is Frans. En op 't eind: AKI met vaandeldrager Jaskula. Voila, 20 teams. Applaus op alle banken. In Hamburg wordt een geldschieter gek en belt met zijn grosse GSM naar Herr Godefroot: "Wass? Kein TdF?" Godefroot begrijpt 't ook niet. Duitsland is een grote markt en Telekom is een ambitieus team. Telekom overweegt zich voor jaren in het wielrennen te storten... . Geen veelwinnaars maar stormers die er altijd invliegen: Bolts, Heppner, Aldag, Holm. De jonge spurters Zabel en Wesemann. Kandidaat voor groen Ludwig. Leblanc gebeld: "Tja. 20 is het maximum." Godefroot: "Waar staat dat geschreven?" Leblanc zal er nog 'ns over nadenken. Twee dagen later een perstekst uit Parijs: EXTRA TEAM IN TdF. Iets over het hoofd gezien? Bij de voorstelling werd het Italiaanse ZG-Selle Italia als eerste van de twee reserves op het scherm geprojecteerd. Een schadeclaim dreigt. 21 teams starten in 1995. 20 reguliere ploegen. Eén mixed team: 6 Telekommers, aangevuld met Colage, Ferrigato en de Colombiaan Nelson (zal leegereden opgeven voor de eerste col) van ZG. Zabel bedankt Leblanc met 2 ritoverwinningen.
Of die hete zaterdag in Luik. Bruyneel wint de rit en pakt 't geel. Armstrong, onmondig bij de beslissende attack, puft bewonderend naar de Oostvlaming. "Like a train, man."
Beklijvende beelden op La Plagne. Koude wind. De klok boven de aankomstlijn tikt. De bus is binnen. 40' na winnaar Zulle. Uit de mist doemt de snotneus Dekker op. Harde leerschool, knul. Leon Van Bon, dood. 43'. Daar komt Tschmil, lijkbleek. Eric Vanderaerden, zowaar. Dat hij dit nog moet meemaken. De tijdslimiet is overschreden. Jean-Luc VDB bijt zich de nagels stuk in de camper van Lotto. De verzorgers zijn stil. Marc Sergeant was al na enkele dagen naar huis wegens ziekte. Nelissen had zich in de hekkens gewrongen en zat al in het gips. Twee renners binnen. Jonkie Farazijn in de bus en, op de valreep, de stille (toen)Ukraïner Tchmil. 48'. Vijf schimmen. Geen toeschouwers meer, maar wel camera's zonder mededogen. Vijf ploegmaats: "klimmer" Moreels, Herman Frison, kleine Rudy Verdonck, ex-ritwinnaar Peter Declercq en ex-crosser Mario Declercq. Michel Wuyts met de micro: "48"00', da 's veel, he?" Er komen geen antwoorden. Gewriemel met regenjasjes. Schaamte. Wuyts dringt aan: "Hoe kan zoiets?" Mario Declercq vindt geen woorden. Moreels snapt het ook niet. In het voorjaar reed hij nog met de besten naar boven. Hij was vol ambitie naar hier gekomen, zegt hij. De anderen leken niet moe te worden. J-L VDB kwam wel strijdvaardig voor de camera, 's avonds. Ook al moest hij nog 11 ritten verder met slechts twee renners: "Dieze fijf, dehors. Ils ne sont pas des profs." Moreels en Verdonck stopten onmiddelijk met koersen, maar stapten vijf jaar later weer op de fiets om als dertigers te winnen bij de elite-zonder-contract. Frison werd jeugdcoach. Peter Declercq verdween voorgoed uit het milieu en Mario zou het nog eens proberen ... als crosser met een minimumcontractje bij Palmans. In de slipstream kondigt ook Lottoman Baguet, eeuwige belofte, zijn afscheid aan.
Rit 15. Jajajalabert in het groen had concurrentie als Franse publiekslieveling van die andere vechtjas, Virenque. Met een raid over de Portet d' Aspet, de Menté, de Peyresourde, de Aspin en de Tourmalet won hij niet alleen de rit maar verzekerde hij zich ook van de bergtrui. Als een pauw pronkte hij op het podium. Al was hij toch lichtelijk ontstemd over de wat bedrukte sfeer in het volgerskamp. OK, Olympisch kampioen Casartelli was verongelukt. Jammer. Maar Richard Leeuwenhart had wel zonet een lesje wielrennen gedoceerd. Toch? Toen ceremoniemeester Hinault de iets te uitbundige ritwinnaar met zachte dwang van het ereschavotje wegleidde, hij stond er vastberaden te wachten om te krijgen waar hij recht op had, zag je de verbittering groeien bij de gekrenkte Virenque. Staalhard, zijn blik. Hard als een betonnen boordsteen.
The day after. Een peloton aan wandeltempo. Motorola op kop. Geen wedstrijd. Geen uitslag. Armstrong snikkend te voet over de aankomstlijn.
Of hoe spannend het verloop van rit 18, naar Limoges. Elf jaar geleden al? Haast niet te geloven. Het aanhoudende steekspel van aanvallen: Tafi. Ekimov. Den Bakker. Bruyneel. Armstrong. Ferrigato. Tafi. Lelli. Sciandri. Armstrong. Armstrong wint met een kleine halve minuut. Het hele pak komt verbrokkeld over de meet. Armstrong met het vingertje naar Casertelli die in de hemelen zijt. Neen, hij heeft 't niet cadeau gekregen. Dat zie je aan de smoelen van de geklopten. Armstrong is dan ook een goed renner. Die komt er wel.
Elf jaar. Een scheet in een fles.
Of is het menselijk brein zo sterk dat het deze tijdspanne moeiteloos weet te overbruggen. Wat is sterker? Het verglijden van de tijd of de opslagcapaciteit onder onze schedelpan? Of de onuitwisbare inkt waarmee wielergeschiedenis geschreven wordt?
Wie de TdF won in 1995? Op de winnaar van dit jaar wachten we nog even. De vorige 7 jaren was 't Armstrong. Daarvoor hadden we de Festinatour met Pantani. 1998, was dat. In 1997 der Jan. Die had de fakkel overgenomen van ploeggenoot Riis (1996). 1995? 1995? Het jaar voor Riis? Ah ja, nummer vijf van Indurain moet dat geweest zijn.

[robbebopper]

UHHHHH?

[rolandt]

Prachtig verhaal man, ik beleef het zo weer. Je hebt gelijk, het was me een tour. Een om nooit te vergeten. En oh ja, het verstrijken van de tijd is altijd sterker dan wat een mens kan onthouden. Helaas...
 
 

[dries]

schitterend!!

[cubebiker]

En dit gebeurde er een jaartje later:
http://www.youtube.com/watch?v=VnKhhfX5tEQ