Nou, poging wagen dan:
De GPS was toch niet gelukt, dus hadden we (we = ik en bestuursgenootje M) in Google maps een route gebakken en uitgetekend op gekopieerde kaarten:
ROUTE
Fietsen volgeplakt met reflectiespul en pakjes energiedrank.
Vrijdag 12.00 vertrokken vanaf het Museumplein.
Behoorlijk warm en benauwd, tegenwind
Pontje naar Ameide. De plaatselijke zonnende pubers zijn erg verbaasd over onze bestemming: een kwartier eerder was er ook al een stel fietsers langsgekomen dat naar Parijs wilde
Terrasje in Dorst
Zo tegen 20.00 klaart het op, de wind draait iets, avondzon, muziekje erbij, kan niet beter.
22.00 nog een keer eten
Dan de nacht in, nog steeds ok.
Meligheid in Brakel om 4 uur 's nachts.
Zaterdagochtend 06.30 M diepe inzinking in Leuze en kort daarna in ook.
Even geslapen op bankje bij Station, gegeten, 2 uur later weer redelijk levend verder.
Zaterdag 11-13u: vreselijk verdwaald in Valenciennes. Enorm opgefokt, te weinig gegeten, te koud colaatje gedronken en weer uitgekotst maar uiteindelijk weer de weg gevonden. Eten gaat nog steeds verschrikkelijk moeilijk en Parijs is nog erg ver.
Rond 14.00: M meldt niet te weten of ze het nog wel zit zitten. Ze gaat proberen even een half uurtje met een muziekje erbij haar gedachten te verzetten.
Ondertussen besluit ik dat ik het niet erg zou vinden als ze niet meer verder zou willen.
14.30: M wil verder.
Rond 15u: bizarre mindfucks. We gaan even liggen in de tuin van een hotel in Cambrai. Ik lig een half uur te malen, 'wat was dit voor idioot plan en waar heb ik die arme M toch in hemelsnaam in meegesleept.'
We gaan weer verder, M op kop en ik balend erachteraan.
Dan gaat van de ene op de andere seconde het licht weer aan. 'Het is nog maar 150 km, als we gewoon ff doorknallen redden we dat makkelijk voor middernacht!
' Ook bedenk ik eindelijk waar ik zin in heb qua eten: vruchtenyoghurtjes! Ik zet me weer op kop en geef gas om zo snel mogelijk bij een supermarkt met vruchtenyoghurtjes te zijn.
De opleving blijkt niet van lange duur want bij de supermarkt in Péronne voelen we ons toch wel heel erg moe en besluiten ermee te stoppen voor die dag. Gelukkig willen de mensen bij de receptie ons helpen met het zoeken van een hotelletje.
Met moeite een bord spaghetti naar binnen en doodmoe in slaap gevallen.
Volgende ochtend voelen we ons verbazingwekkend goed. Zadelpijn valt mee, benen voelen kakelvers, en mss nog wel het belangrijkste: eten lukt weer! Even langs de supermarkt om mueslirepen en bananen in te slaan en om 11.00 weer op weg. Laatste 140 km gaat lekker, prima gemiddelde, wel saaie D-wegen met érg veel roadkill.
Als we door de banlieues te noorden van Parijs rijden bedenk ik me dat het nog niet zo slecht is dat we daar niet in de donker doorheen zijn gereden.
Zondag 18.20 Eiffeltoren.
Buiten tijd maar toch erg geslaagd.
Enige jammere is dat ruim 10 dagen later mijn pink en ringvinger rechts nog steeds een beetje raar voelen (Nervus Ulnaris beetje geplet) maar dat gaat wel weer over.
Volgend jaar weer!
