Criterium
Geert-Jan schreef:Dan toch maar de uitslag. Ik kwam vrij vroeg al in een groep van een man of tien achter het peloton terecht. Het was inderdaad best lastig en ik denk dat ik vooral de bochten wat te lafjes instuurde, waardoor ik wat terrein verloor. Op het vlakke stuk fietste ik nog vrij makkelijk mee. Uiteindelijk kwam het peloton ons op een rondje zetten en toen had ik te laat door dat ik achter de verkeerder mannen zatten, want die moesten uit de samengestelde groep lossen. Dus ik kwam een stukje achter de grote groep binnen. De preciese uitslag weet ik niet, maar die zal wel op de site van de wedstrijd komen. Wel was het leuk om zo'n wedstrijd te rijden
Weet niet of je een licentie hebt of niet, maar als dit niet het geval is zou ik je aanraden eens wat wedstrijdjes voor trimmers bij een wielerclub te rijden. Vaak kun je voor een paar euro zo inschrijven.
Gaat toch net wat langzamer en valt (over het algemeen) wat vaker stil dan bij criteriums in de dorpen. En uiteindelijk zit je meestal toch aan een gemiddelde van 40+ . Kun je een beetje wennen aan met hoge snelheid rijden in een groep, aanzetten na de bochten etc.
Vandaag mijn eerste wedstrijd gereden, de Tour de Waard voor niet-licentiehouders in Heerhugowaard.
Alle tips hier goed in mijn oren geknoopt, fiets ontdaan van pomp en zadeltas, goede warming up gemaakt en om 12:15 uur stond ik met nog 40 a 50 andere renners klaar voor de start. De speaker verwelkomde nog even speciaal 2 renners uit Arnhem (waarom eigenlijk?) en dat had hij beter niet kunnen doen want bij de start kreeg 1 van de Arnhemmers zijn schoen niet in zijn pedaal en dat duurde absurd lang waarbij hij ook nog liep te slingeren. Links werd alles opgehouden, rechts kon er langs en daardoor werd het peloton bijna meteen in stukken gehakt. Helaas zat ik links.
Eenmaal er voorbij ging het direct keihard, na 300 meter reed ik al 51 km/u. Iedereen probeerde bij de kopgroep aan te sluiten. De bochten liepen prima maar niet super snel waardoor er op de rechte stukken weer flink snelheid gemaakt moest worden. Mijn hartslag zat zo hoog (98% van max) dat ik wist dat ik dat onmogelijk 40 km lang kon volhouden.
Ik kon er 10 minuten bij blijven, ondertussen zat ik aan het eind van het peloton en nadat er weer een gat was gevallen kon ik dat niet meer dicht rijden en moest lossen.
Met 2 anderen heb ik vervolgens een rondje of 10 kop over kop gereden. Mijn hartslag werd weer rustiger maar met een tempo van 38 a 40 km/u kwamen we natuurlijk nooit dichterbij. Uiteindelijk werden we ingelopen door het peloton. We waren toen een half uur onderweg.
Ik haakte weer aan en het meerijden ging een stuk makkelijker dan de eerste 10 minuten. Uiteraard ging na elke bocht het tempo flink omhoog maar vermoedelijk doordat het peloton aardig was uitgedund (een man of 25 a 30 nog schat ik) was het harmonica-effect minder sterk en kon ik met minder inspanning meekomen. Soms zelfs wat opschuiven en ook af en toe wat drinken waar ik ook nog niet aan toegekomen was.
Uiteindelijk reed ik 20 minuten prima in de groep mee en keek al op mijn teller hoe lang we nog te gaan hadden. Hoewel ik op een ronde achterstand was gezet, wilde ik wel met de grote groep finishen. Nog 3 ronden te gaan, een minuut of 5 nog, dat moet gaan lukken! Mijn hartslag was onder controle en het aanzetten na de bochten koste me weinig moeite.
Op anderhalve ronde voor het einde is het echter raak: op ruim 100 meter voor de bocht houden ze aan de kop van het peloton de benen stil. Ik zie een paar man naar links schuiven, ik ga ook naar links waar nog voldoende ruimte is. Ineens knallen er voor mij 2 man tegen elkaar en gaan tegen de grond. Ik kan ze niet ontwijken en zit er direct bovenop, vlieg over de kop en val voor mijn gevoel vol op mijn hoofd. Ik zit verdwaasd op de grond, voel aan mijn hoofd maar dat lijkt wonder boven wonder mee te vallen. Van mijn fiets zijn de remkappen stuk en staat het stuur scheef. Verder geen schade en alles draait nog dus ik besluit maar door te fietsen naar de finish waar vrouw en kids me stonden aan te moedigen.
Bij de finish blijkt mijn shirt stuk te zijn en voel ik ook mijn schouder. Vermoedelijk toch eerst op mijn schouder terecht gekomen en daarna met mijn hoofd op de grond (wat ben ik blij met die helm!)
Bij de EHBO mijn schaafwonden op ellebogen, knie, hand en schouder laten behandelen en met een beurse kaak en een geknakt ego terug gefietst naar huis.
Thuis de balans opgemaakt. Uiteraard zit ik constant aan die valpartij te denken maar ik weet dat ik mijzelf niets kan verwijten. In een fractie van een seconde liggen die mannen voor me en ontwijken was onmogelijk. Bij mij had het in ieder geval niets met vermoeidhied te maken. Ik hoop dat het met alle anderen die betrokken waren bij de valpartij ook goed gaat.
Ondanks de val heb ik toch plezier gehad en ga het zeker nog een keer proberen (niet het vallen, mee doen aan een wedstrijd uiteraard). Het rijden van de bochten ging heerlijk waar ik vooraf toch wel mijn twijfels over had. Hopelijk heb ik volgende keer een goede start en ga proberen wat verder voorin te rijden in de hoop dan langer in het pak te kunnen rijden.
Nu eerst wonden likken.
Alle tips hier goed in mijn oren geknoopt, fiets ontdaan van pomp en zadeltas, goede warming up gemaakt en om 12:15 uur stond ik met nog 40 a 50 andere renners klaar voor de start. De speaker verwelkomde nog even speciaal 2 renners uit Arnhem (waarom eigenlijk?) en dat had hij beter niet kunnen doen want bij de start kreeg 1 van de Arnhemmers zijn schoen niet in zijn pedaal en dat duurde absurd lang waarbij hij ook nog liep te slingeren. Links werd alles opgehouden, rechts kon er langs en daardoor werd het peloton bijna meteen in stukken gehakt. Helaas zat ik links.
Eenmaal er voorbij ging het direct keihard, na 300 meter reed ik al 51 km/u. Iedereen probeerde bij de kopgroep aan te sluiten. De bochten liepen prima maar niet super snel waardoor er op de rechte stukken weer flink snelheid gemaakt moest worden. Mijn hartslag zat zo hoog (98% van max) dat ik wist dat ik dat onmogelijk 40 km lang kon volhouden.
Ik kon er 10 minuten bij blijven, ondertussen zat ik aan het eind van het peloton en nadat er weer een gat was gevallen kon ik dat niet meer dicht rijden en moest lossen.
Met 2 anderen heb ik vervolgens een rondje of 10 kop over kop gereden. Mijn hartslag werd weer rustiger maar met een tempo van 38 a 40 km/u kwamen we natuurlijk nooit dichterbij. Uiteindelijk werden we ingelopen door het peloton. We waren toen een half uur onderweg.
Ik haakte weer aan en het meerijden ging een stuk makkelijker dan de eerste 10 minuten. Uiteraard ging na elke bocht het tempo flink omhoog maar vermoedelijk doordat het peloton aardig was uitgedund (een man of 25 a 30 nog schat ik) was het harmonica-effect minder sterk en kon ik met minder inspanning meekomen. Soms zelfs wat opschuiven en ook af en toe wat drinken waar ik ook nog niet aan toegekomen was.
Uiteindelijk reed ik 20 minuten prima in de groep mee en keek al op mijn teller hoe lang we nog te gaan hadden. Hoewel ik op een ronde achterstand was gezet, wilde ik wel met de grote groep finishen. Nog 3 ronden te gaan, een minuut of 5 nog, dat moet gaan lukken! Mijn hartslag was onder controle en het aanzetten na de bochten koste me weinig moeite.
Op anderhalve ronde voor het einde is het echter raak: op ruim 100 meter voor de bocht houden ze aan de kop van het peloton de benen stil. Ik zie een paar man naar links schuiven, ik ga ook naar links waar nog voldoende ruimte is. Ineens knallen er voor mij 2 man tegen elkaar en gaan tegen de grond. Ik kan ze niet ontwijken en zit er direct bovenop, vlieg over de kop en val voor mijn gevoel vol op mijn hoofd. Ik zit verdwaasd op de grond, voel aan mijn hoofd maar dat lijkt wonder boven wonder mee te vallen. Van mijn fiets zijn de remkappen stuk en staat het stuur scheef. Verder geen schade en alles draait nog dus ik besluit maar door te fietsen naar de finish waar vrouw en kids me stonden aan te moedigen.
Bij de finish blijkt mijn shirt stuk te zijn en voel ik ook mijn schouder. Vermoedelijk toch eerst op mijn schouder terecht gekomen en daarna met mijn hoofd op de grond (wat ben ik blij met die helm!)
Bij de EHBO mijn schaafwonden op ellebogen, knie, hand en schouder laten behandelen en met een beurse kaak en een geknakt ego terug gefietst naar huis.
Thuis de balans opgemaakt. Uiteraard zit ik constant aan die valpartij te denken maar ik weet dat ik mijzelf niets kan verwijten. In een fractie van een seconde liggen die mannen voor me en ontwijken was onmogelijk. Bij mij had het in ieder geval niets met vermoeidhied te maken. Ik hoop dat het met alle anderen die betrokken waren bij de valpartij ook goed gaat.
Ondanks de val heb ik toch plezier gehad en ga het zeker nog een keer proberen (niet het vallen, mee doen aan een wedstrijd uiteraard). Het rijden van de bochten ging heerlijk waar ik vooraf toch wel mijn twijfels over had. Hopelijk heb ik volgende keer een goede start en ga proberen wat verder voorin te rijden in de hoop dan langer in het pak te kunnen rijden.
Nu eerst wonden likken.
Ik ga aankomende vrijdag mijn eerste wedstrijd fietsen, deze tips nog eens goed doorgelezen en hopen dat ik zo lang mogelijk mee kan. Is 80km en ik heb niet de illusie de wedstrijd in het peleton vol te kunnen houden, maar je moet ergens beginnen zullen we maar zeggen 
.
De tour de Waard heb ik nog over getwijfeld, maar ik had al andere dingen te doen. Sterkte met het herstel in iedergeval en hopen dat de volgende wedstrijden wat soepeler gaan!
.De tour de Waard heb ik nog over getwijfeld, maar ik had al andere dingen te doen. Sterkte met het herstel in iedergeval en hopen dat de volgende wedstrijden wat soepeler gaan!
Cervélo & Cannondale