De North York Moors zijn droger dan Dartmoor, want liggen aan de Oostkant van het eiland. Foto's en wat info vind je bijvoorbeeld op https://bikepacking.com/routes/north-yo ... rs-ramble/
Op 7 juni kan je er ook een gravel toertocht rijden https://gloriousgravel.com/product/grav ... avel-epic/
Waar moet ik volgend jaar gaan gravellen? (in Europa).
-
Willem Altes
- Forum-lid
- Berichten: 69
- Lid geworden op: 04 jul 2024 23:02
-
fietsvriend
- Forum-lid
- Berichten: 866
- Lid geworden op: 15 okt 2008 23:17
Met dank aan BertL die als eerste Piëmont opperde, is het Piëmont geworden. Net terug van vijf dagen fietsen. Als iemand nog twijfelt waar naar toe te gaan voor een gravelvakantie, stop met zoeken: deze regio heeft alles. We beklommen veel meer hoogtemeters dan ik in de openingspost als maximum noemde, startpunt Turijn was iets verder rijden dan de gewenste 900 km en we eindigden toch gewoon in het hooggebergte (iedere dag de 2000 meter aangetikt). Maar potverdorie wat was het mooi, stil, uitdagend, heerlijk en vermoeiend. Echt een aanrader!
Michiel
BertL
14 sep 2025 15:46
Mijn dag kan niet meer stuk. Mogen we ook je tracks op Strava zien en jaloers worden?fietsvriend schreef: ↑14 sep 2025 09:17 Met dank aan BertL die als eerste Piëmont opperde, is het Piëmont geworden. Net terug van vijf dagen fietsen. Als iemand nog twijfelt waar naar toe te gaan voor een gravelvakantie, stop met zoeken: deze regio heeft alles. We beklommen veel meer hoogtemeters dan ik in de openingspost als maximum noemde, startpunt Turijn was iets verder rijden dan de gewenste 900 km en we eindigden toch gewoon in het hooggebergte (iedere dag de 2000 meter aangetikt). Maar potverdorie wat was het mooi, stil, uitdagend, heerlijk en vermoeiend. Echt een aanrader!
hun fietsen.
-
Dubbeldekker
- Forum-lid
- Berichten: 2423
- Lid geworden op: 16 jul 2024 14:54
Piemonte heeft echt heel veel te bieden ja! Eén van mijn favoriete regio’s in Italië. Je kunt vlak, heuvelachtig maar ook gruwelijk muurtjes rijden. En inderdaad in het noorden zit je al snel in het hooggebergte.fietsvriend schreef: ↑14 sep 2025 09:17 Met dank aan BertL die als eerste Piëmont opperde, is het Piëmont geworden. Net terug van vijf dagen fietsen. Als iemand nog twijfelt waar naar toe te gaan voor een gravelvakantie, stop met zoeken: deze regio heeft alles. We beklommen veel meer hoogtemeters dan ik in de openingspost als maximum noemde, startpunt Turijn was iets verder rijden dan de gewenste 900 km en we eindigden toch gewoon in het hooggebergte (iedere dag de 2000 meter aangetikt). Maar potverdorie wat was het mooi, stil, uitdagend, heerlijk en vermoeiend. Echt een aanrader!
En het eten is er geweldig, maar ja waar niet in Italië?
Mooie keuze. Benieuwd naar de foto’s en het verslag
Adversity is the Catalyst of Change
-
fietsvriend
- Forum-lid
- Berichten: 866
- Lid geworden op: 15 okt 2008 23:17
Dag 1
Simon Yates won er de Giro dit jaar, ik verlies er mijn hoop. En mijn snelheid en mijn adem. De Colle delle Finestre is een monsterlijke klim. Gemiddeld stijgingspercentage: 9.1 procent. De eerste 10 kilometer klimmen via een smalle, verharde weg vol haarspeldbochten door het bos omhoog. Dan, bij een groot wit, verlaten huis gaat de weg over in een onverharde klim. We arriveren na 70 eenvoudige kilometers warmfietsen aan de voet van de Finestre. Vanuit startplek Moncalieri – net onder Turijn – peddelen we in de ochtendzon naar het oosten. Over veelal autovrije weggetjes en fietspaden, deels onverhard, deels verhard. We genieten van de prachtig Italiaanse dorpen en de sportieve sfeer (in de parken wordt overal gesport en we zien een bejaarde man in een zwarte Speedo hardlopen) De klim is afzien: het is lang, het is heet, het is onverhard, het is steil en oh ja, we zijn bepakt en bezakt. Maar de uitzichten vergoeden veel en we genieten. Vier kilometer onder de top verschijnt een kaasboerderij waar wandelaars aan de rode wijn op het terras zitten. Gelukkig verkopen ze ook koude cola. De laatste loodjes naar de top zijn het allermooist. Eenmaal boven op 2176 meter, dalen we een klein stukje af naar de berghut waar we slapen. Na een stevige maaltijd en een karaf rode wijn (nu durven we wél), vallen we als een blok in slaap.
https://www.strava.com/activities/15731263605
Dag 2
We vieren op de tweede dag een off-road feestje op hoogte. Vanuit Laura’s hut kachelen we over een onverharde militaire weg naar de Colle dell’ Assietta. Daarna volgden Monte Genevris, Colla Costa Piana en Colle Bourget elkaar in hoog tempo op. We zakken nooit onder de 2100 meter. Tussendoor vergapen we ons aan de vergezichten, de marmotten en de adembenemende natuur. Fietsers zien we nauwelijks, wel een handjevol motorrijders op off-road motoren. Ze houden keurig in als ze ons passeren. Op kilometer 23 als ik even sta te wachten op mijn fietsvriend, trippelt er een wolf tussen de bomen door. Het maakt de dag nog bijzonderder dan ie al is. Na de lunch in Sestriere, besluiten we onze polsen en armen rust te geven: we dalen via de verharde weg af richting Pinerolo en niet over een gravelpad door het bos. Nagenietend trappen we de 125 kilometer vol tot in Saluzzo waar het feest is om een of andere patroonheilige. We vieren voorzichtig mee en drinken een Barolo uit de streek.
https://www.strava.com/activities/15740309052
Dag 3
We hebben vaker gedacht dat we de mooiste dag op de fiets hebben meegemaakt. Maar dag 3 is écht de allervetste ooit. Tot nu toe dan. Dat begint na een half uur fietsen met een piepje van de Wahoo als teken dat er een klim ligt te wachten. Van dik 36 kilometer in lengte. En dat met die pijnlijke benen van de afgelopen dagen. En die paar rode wijn te veel van gisteren. Zonder bevoorradingsposten onderweg, hadden we al op de kaart gezien. Op het laatste terras, na 6 kilometer klimmen in Lemma, drinken we koffie en cola. Daarna zetten we de knop om, de gedachten op nul en klimmen we omhoog. De ene kilometer vloekend vanwege de stijgingspercentages, de andere lachend omdat je er toch het beste van moet maken. Mist trek over de bergkam waardoor we weinig zien. We laten onze namen achter in een zogenaamd Gipfelbuch bij een groot wit kruis in San Damiano Macra waar de weg inmiddels is overgegaan in een onverharde weg. We klimmen en klauteren en uitgerekend op een pad dat tegen de berg lijkt aangeplakt, breekt de zon heel even door en kijken we links ver de diepte in. We voelen ons alleen op de wereld, trappen zwijgend naar de top en dalen wederom van dik 2000 meter hoogte lang af het dal in. Via een laatste hupje van vijf kilometer omhoog (Auw!!) bereiken we net buiten Marmora de mooiste hut van deze week. Daar drinken we champagne op deze winst.
https://www.strava.com/activities/15753447223
Dag 4
Geen seconde om warm te worden vandaag, na het ontbijt wacht de Colle della Fauniera. Met de top op bijna 2500 meter hoogte. We gaan kortom weer klimmen. Langs boerderijen, grazende koeien met hun herkenbare bellen om de nek, vluchtende marmotten en opnieuw veel mooie uitzichten. We komen geen fietsers tegen en slechts een handjevol auto’s. Maar we zijn verwend de laatste dagen en deze weg is compleet verhard. We schamen ons bijna dat we teleurgesteld zijn. De afdaling die gelukkig altijd volgt, is heerlijk lang en overzichtelijke. We missen ternauwernood een paar brutale marmotten en komen ongedeerd aan in een pizzeria in het dal. Daar blijkt de knie van mijn fietsvriend op te spelen. We stappen na de lunch nog vol vertrouwen op, maar geven de pijp niet veel later aan Maarten. In Borgo San Dalmazzo stappen we in de trein naar slaapplek Limone. We skippen daarmee de laatste 20 kilometer en verdrinken het verdriet met bier.
https://www.strava.com/activities/15763499645
Dag 5
De Alta Via del Sale begint op dik 15 kilometer vanaf ons hotel. 15 kilometer bergop, what’s new? Zal de knie het houden tot aan de oude handelsroute tussen Italië en Frankrijk? Een onverharde traktatie van 33 kilometer, balancerend op de grens tussen de twee landen, steevast hoog gelegen boven de 2000 meter? Niet helemaal. We bereiken via de skigebieden van Limone het restaurant Marmotte, daar begint de route. We rijden een stuk verder omhoog als blijkt dat de knie klaar is met deze trip. We zien nog wel herders aan het werk met hun honden en koeien, maar durven de oversteek niet aan. Als we eenmaal op het hoogste punt van de zoutroute zouden zijn aangekomen, wachtte een afdaling van dik 50 kilometer naar het treinstation. Teruggaan zou dan geen optie meer zijn en het risico is te groot dat de knie het niet zou redden. En dus draaien we verstandig als we zijn om, dalen af en pakken de trein vanuit Limone terug naar de auto, anderhalf uur terug naar het noorden. De laatste avond slapen we in Turijn en proosten met champagne op een prachtige week. https://www.strava.com/activities/15773720977
Simon Yates won er de Giro dit jaar, ik verlies er mijn hoop. En mijn snelheid en mijn adem. De Colle delle Finestre is een monsterlijke klim. Gemiddeld stijgingspercentage: 9.1 procent. De eerste 10 kilometer klimmen via een smalle, verharde weg vol haarspeldbochten door het bos omhoog. Dan, bij een groot wit, verlaten huis gaat de weg over in een onverharde klim. We arriveren na 70 eenvoudige kilometers warmfietsen aan de voet van de Finestre. Vanuit startplek Moncalieri – net onder Turijn – peddelen we in de ochtendzon naar het oosten. Over veelal autovrije weggetjes en fietspaden, deels onverhard, deels verhard. We genieten van de prachtig Italiaanse dorpen en de sportieve sfeer (in de parken wordt overal gesport en we zien een bejaarde man in een zwarte Speedo hardlopen) De klim is afzien: het is lang, het is heet, het is onverhard, het is steil en oh ja, we zijn bepakt en bezakt. Maar de uitzichten vergoeden veel en we genieten. Vier kilometer onder de top verschijnt een kaasboerderij waar wandelaars aan de rode wijn op het terras zitten. Gelukkig verkopen ze ook koude cola. De laatste loodjes naar de top zijn het allermooist. Eenmaal boven op 2176 meter, dalen we een klein stukje af naar de berghut waar we slapen. Na een stevige maaltijd en een karaf rode wijn (nu durven we wél), vallen we als een blok in slaap.
https://www.strava.com/activities/15731263605
Dag 2
We vieren op de tweede dag een off-road feestje op hoogte. Vanuit Laura’s hut kachelen we over een onverharde militaire weg naar de Colle dell’ Assietta. Daarna volgden Monte Genevris, Colla Costa Piana en Colle Bourget elkaar in hoog tempo op. We zakken nooit onder de 2100 meter. Tussendoor vergapen we ons aan de vergezichten, de marmotten en de adembenemende natuur. Fietsers zien we nauwelijks, wel een handjevol motorrijders op off-road motoren. Ze houden keurig in als ze ons passeren. Op kilometer 23 als ik even sta te wachten op mijn fietsvriend, trippelt er een wolf tussen de bomen door. Het maakt de dag nog bijzonderder dan ie al is. Na de lunch in Sestriere, besluiten we onze polsen en armen rust te geven: we dalen via de verharde weg af richting Pinerolo en niet over een gravelpad door het bos. Nagenietend trappen we de 125 kilometer vol tot in Saluzzo waar het feest is om een of andere patroonheilige. We vieren voorzichtig mee en drinken een Barolo uit de streek.
https://www.strava.com/activities/15740309052
Dag 3
We hebben vaker gedacht dat we de mooiste dag op de fiets hebben meegemaakt. Maar dag 3 is écht de allervetste ooit. Tot nu toe dan. Dat begint na een half uur fietsen met een piepje van de Wahoo als teken dat er een klim ligt te wachten. Van dik 36 kilometer in lengte. En dat met die pijnlijke benen van de afgelopen dagen. En die paar rode wijn te veel van gisteren. Zonder bevoorradingsposten onderweg, hadden we al op de kaart gezien. Op het laatste terras, na 6 kilometer klimmen in Lemma, drinken we koffie en cola. Daarna zetten we de knop om, de gedachten op nul en klimmen we omhoog. De ene kilometer vloekend vanwege de stijgingspercentages, de andere lachend omdat je er toch het beste van moet maken. Mist trek over de bergkam waardoor we weinig zien. We laten onze namen achter in een zogenaamd Gipfelbuch bij een groot wit kruis in San Damiano Macra waar de weg inmiddels is overgegaan in een onverharde weg. We klimmen en klauteren en uitgerekend op een pad dat tegen de berg lijkt aangeplakt, breekt de zon heel even door en kijken we links ver de diepte in. We voelen ons alleen op de wereld, trappen zwijgend naar de top en dalen wederom van dik 2000 meter hoogte lang af het dal in. Via een laatste hupje van vijf kilometer omhoog (Auw!!) bereiken we net buiten Marmora de mooiste hut van deze week. Daar drinken we champagne op deze winst.
https://www.strava.com/activities/15753447223
Dag 4
Geen seconde om warm te worden vandaag, na het ontbijt wacht de Colle della Fauniera. Met de top op bijna 2500 meter hoogte. We gaan kortom weer klimmen. Langs boerderijen, grazende koeien met hun herkenbare bellen om de nek, vluchtende marmotten en opnieuw veel mooie uitzichten. We komen geen fietsers tegen en slechts een handjevol auto’s. Maar we zijn verwend de laatste dagen en deze weg is compleet verhard. We schamen ons bijna dat we teleurgesteld zijn. De afdaling die gelukkig altijd volgt, is heerlijk lang en overzichtelijke. We missen ternauwernood een paar brutale marmotten en komen ongedeerd aan in een pizzeria in het dal. Daar blijkt de knie van mijn fietsvriend op te spelen. We stappen na de lunch nog vol vertrouwen op, maar geven de pijp niet veel later aan Maarten. In Borgo San Dalmazzo stappen we in de trein naar slaapplek Limone. We skippen daarmee de laatste 20 kilometer en verdrinken het verdriet met bier.
https://www.strava.com/activities/15763499645
Dag 5
De Alta Via del Sale begint op dik 15 kilometer vanaf ons hotel. 15 kilometer bergop, what’s new? Zal de knie het houden tot aan de oude handelsroute tussen Italië en Frankrijk? Een onverharde traktatie van 33 kilometer, balancerend op de grens tussen de twee landen, steevast hoog gelegen boven de 2000 meter? Niet helemaal. We bereiken via de skigebieden van Limone het restaurant Marmotte, daar begint de route. We rijden een stuk verder omhoog als blijkt dat de knie klaar is met deze trip. We zien nog wel herders aan het werk met hun honden en koeien, maar durven de oversteek niet aan. Als we eenmaal op het hoogste punt van de zoutroute zouden zijn aangekomen, wachtte een afdaling van dik 50 kilometer naar het treinstation. Teruggaan zou dan geen optie meer zijn en het risico is te groot dat de knie het niet zou redden. En dus draaien we verstandig als we zijn om, dalen af en pakken de trein vanuit Limone terug naar de auto, anderhalf uur terug naar het noorden. De laatste avond slapen we in Turijn en proosten met champagne op een prachtige week. https://www.strava.com/activities/15773720977
Michiel
-
fietsvriend
- Forum-lid
- Berichten: 866
- Lid geworden op: 15 okt 2008 23:17
Zoiets?
Michiel
-
Dubbeldekker
- Forum-lid
- Berichten: 2423
- Lid geworden op: 16 jul 2024 14:54
Prachtig! En het leest weg als een roman. Compliment
Adversity is the Catalyst of Change
-
fietsvriend
- Forum-lid
- Berichten: 866
- Lid geworden op: 15 okt 2008 23:17