Beste fietsers,
Wat mij is opgevallen dat er geen een topic is waar mensen hun bizarre fietsverhalen vertellen!
Ik zelf maak namelijk op de fiets genoeg apparte dingen mee!
Zal ik aftrappen???
Weekendje belgie zomer 2009,
Ik was met de tourclub in belgie, het weer was niet helemaal super maar het was er prachtig!
we zaten in een huisje nabij de watervallen van Coo.
Op de zaterdag dat weekendje gingen we fietsen door de prachtige omgeving, in de garmin van een medefietser stonden de routes voor geprogrameerd.
Klimmen en dalen dan weer klimmen en dan weer dalen.
Uiteindelijk zaten we in een mooie lange afdaling met enkele haarspeldbochten.
Dan voel je hem al aankomen...
Ik reed met een rotgang op die bocht af, ging vollop in de ankers, sneed de bocht perfect aan en naderde met een rotgang het middelste punt van de bocht waar ik tegelijk met wielertourist aankwam.
daar ging het mis met mijn mooie lijn!
De wielertourist reed een slechte bocht en ik moest naar buiten uitwijken, ik hield mijn fiets niet op de weg en knalde de berm in!
Ik stuiterde behoorlijk en remmen bleek geen werkende oplossing!
Ik zag een groen vlak op me afkomen en jakkerde er dwars doorheen!
Eenmaal tot stilstand het blad en de takjes verwijderend uit mijn helm, remmen en eigenlijke alle onderdelen van mijn fiets kwam ik erachter dat ik dwars door een vrij hoge heg van een franstalige belgische boer was gereden.
De man stond vloekend en tierend op zijn perk naar mij te gillen met gebalde vuist, een dikke sigaar en boeren petje op!
Daar kom ik nooit weer....
Dat zelfde weekend ook in een afdaling waren we met een grote groep en in een haarspeldbocht was de helft al aan de andere kant van de bocht.
Een slim exemplaar bij onze club dacht naar rechts te moeten (daar fietsten de jongens die de bocht al door waren) want daar zag hij bekende gezichten!
Hij slaat af, rijdt de berm in, slaat over de kop in een bos brandnetels, hij staat op, schud zijn hoofd, loopt richting de weg (ik stond al stil) gaat aan de kant van de weg staan en wijst naar het asfalt.
Toen zij hij: Jongens, HIER is de weg!!!
Ik heb nog nooit zo hard gelaggen!
De fiets en hij zelf zijn overigens niet beschadigd...
Wie volgt??
Bizarre wielerverhalen!
-
ijzerenbriek
- Forum-lid
- Berichten: 1665
- Lid geworden op: 27 aug 2007 14:34
We waren op vakantie in de Midi-Pyrénées met de fiets mee uiteraard.
Opgestaan, ontbeten, beetje in de krant gelezen, kortom vakantie.
Rond de middag overlegd met de vrouwen wat we gingen doen die dag. Verder dan weet niet kwamen ze niet. Goed, dan ga ik fietsen zei ik.
Weet nog steeds niet waarom maar ik vertrok zonder GSM, zonder portefeuille, zonder druivensuiker of musli-bars en enkel één bidon sportdrank rond de middag.
Eerste half colletje (het is daar zo een beetje het middengebergte met hoogteverschillen rond de 500 meter) geen probleem, tweede ook niet en toen kwam ik in het dal. Daar moest ik de keuze maken beginnen terugkeren of nog wat verder het dal inrijden en dan terugkeren. Ik voelde mij nog goed en reed verder. In het volgende dorpje moest ik beginnen terugkeren en moest ik wel de eerste twee halve colletjes in één keer overwinnen.
Ik herinner het mij nog steeds goed, bij het buitenrijden van het dorpje rij ik een beekje over waar ik mijn laatste slok uit mijn bidon uitdrink en aan de klim begin. Eerste km valt nog mee maar dan op niet meer dan 500 meter is hij daar, de man met de hamer en hij klopt ongenadig hard. Ik kom nauwelijks nog vooruit en zie af bij de beesten. Tot overmaat van ramp trekt de klim tijdens de laatste km serieus aan met stukken van 8%+. Oeioeioei, dik komt niet goed. Eens bovengekommen moet ik een 20-tal km hobbelen met hoogteverschillen rond de 50m. Ik kom niet meer in mijn ritme en rij nog hooguit 20 km/u.
In een dorpje vind ik zo een paaltje met eau potable en drink ik mij half te pletter en vul mijn bidon. Oef, dat helpt al. Zonder eten vallen is één ding, zonder drinken is nog erger.
Ik rij verder en begin af te dalen om dan na nog een km of drie te klimmen terug thuis kom.
Ik wil wat eten en drinken maar dat bevalt niet goed, ik was te leeg gereden. Alles ligt te rommelen en tegen te pruttelen maar ik hou alles binnen.
Het heeft uiteindelijk een dag of twee geduurd eer ik volledig terug op mijn plooi was en ik ga het ook nooit meer tegenkomen maar ik vraag mij nog altijd af waarom ik toen vertrokken ben met enkel een bidon sportdrank mee. Ik wist nochtans hoe hard een fringale kan toeslaan.
Opgestaan, ontbeten, beetje in de krant gelezen, kortom vakantie.
Rond de middag overlegd met de vrouwen wat we gingen doen die dag. Verder dan weet niet kwamen ze niet. Goed, dan ga ik fietsen zei ik.
Weet nog steeds niet waarom maar ik vertrok zonder GSM, zonder portefeuille, zonder druivensuiker of musli-bars en enkel één bidon sportdrank rond de middag.
Eerste half colletje (het is daar zo een beetje het middengebergte met hoogteverschillen rond de 500 meter) geen probleem, tweede ook niet en toen kwam ik in het dal. Daar moest ik de keuze maken beginnen terugkeren of nog wat verder het dal inrijden en dan terugkeren. Ik voelde mij nog goed en reed verder. In het volgende dorpje moest ik beginnen terugkeren en moest ik wel de eerste twee halve colletjes in één keer overwinnen.
Ik herinner het mij nog steeds goed, bij het buitenrijden van het dorpje rij ik een beekje over waar ik mijn laatste slok uit mijn bidon uitdrink en aan de klim begin. Eerste km valt nog mee maar dan op niet meer dan 500 meter is hij daar, de man met de hamer en hij klopt ongenadig hard. Ik kom nauwelijks nog vooruit en zie af bij de beesten. Tot overmaat van ramp trekt de klim tijdens de laatste km serieus aan met stukken van 8%+. Oeioeioei, dik komt niet goed. Eens bovengekommen moet ik een 20-tal km hobbelen met hoogteverschillen rond de 50m. Ik kom niet meer in mijn ritme en rij nog hooguit 20 km/u.
In een dorpje vind ik zo een paaltje met eau potable en drink ik mij half te pletter en vul mijn bidon. Oef, dat helpt al. Zonder eten vallen is één ding, zonder drinken is nog erger.
Ik rij verder en begin af te dalen om dan na nog een km of drie te klimmen terug thuis kom.
Ik wil wat eten en drinken maar dat bevalt niet goed, ik was te leeg gereden. Alles ligt te rommelen en tegen te pruttelen maar ik hou alles binnen.
Het heeft uiteindelijk een dag of twee geduurd eer ik volledig terug op mijn plooi was en ik ga het ook nooit meer tegenkomen maar ik vraag mij nog altijd af waarom ik toen vertrokken ben met enkel een bidon sportdrank mee. Ik wist nochtans hoe hard een fringale kan toeslaan.
Ge moet zére rijen als ge moet zére rijen en nie zére rijen als ge niet zére moet rijen.
Klein voorvalletje in de Belgische Westhoek:
Laatste dag van de vakantie (zomer 2008) dus nog 1x er op uit in mijn uppie. Tochtje gepland van zo'n 90km.
Na zo'n 70 km getrapt te hebben fiets ik op een achteraf weggetje langs een boerenerf. Strak langs de weg een haag van circa 2 meter hoog. Ik fiets met een gangetje van zo'n 33 per uur, komt er opeens een enorme kip de weg op gesukkeld. Gebeurde in een fractie van een seconde, uitwijken was geen optie. Dus ik klets dwars over die kip. Een kabaal, rondvliegende veren en een fietstgast die zijn fiets nog net op het beton kon houden. Hoe dat ik overeind ben gebleven is me nu nog een raadsel. Puur geluk en instincief handelen.
Nog even omgedraaid om de toestand van de kip te checken. Kip was zo goed als doormidden! Gelukkig de boer nergen te zien, dus snel weer opgestapt en er vandoor....
Laatste dag van de vakantie (zomer 2008) dus nog 1x er op uit in mijn uppie. Tochtje gepland van zo'n 90km.
Na zo'n 70 km getrapt te hebben fiets ik op een achteraf weggetje langs een boerenerf. Strak langs de weg een haag van circa 2 meter hoog. Ik fiets met een gangetje van zo'n 33 per uur, komt er opeens een enorme kip de weg op gesukkeld. Gebeurde in een fractie van een seconde, uitwijken was geen optie. Dus ik klets dwars over die kip. Een kabaal, rondvliegende veren en een fietstgast die zijn fiets nog net op het beton kon houden. Hoe dat ik overeind ben gebleven is me nu nog een raadsel. Puur geluk en instincief handelen.
Nog even omgedraaid om de toestand van de kip te checken. Kip was zo goed als doormidden! Gelukkig de boer nergen te zien, dus snel weer opgestapt en er vandoor....
Mijn vrouw en ik fietsen samen met bagage door Belgie net onder Zeeuws Vlaanderen.
Op een moment is ons eten op, maar ja we kopen wel ergens wat. Komen in een dorpje, alle winkels dicht, zelfs de caffe's!
We komen in Temse, toch een redelijk grote stad, maar alles is dicht, geen hap te krijgen.
We rijden door in de richting van de Hollandse grens (dit is zo'n 25 jaar geleden) en zien voor ons uit een rijdende winkel. We zijn zo moe en hongerig dat we hem niet kunnen inhalen. Elke keer als we er bijna zijn, rijd hij weer door.
Iets voor de grens is een caffe open. Wij kopen met onze Belgische Franken 10 kauwgomballen en twee marsen omdat dat alles is wat ze hebben in dat caffe!!
We rijden de grens over en komen in Hulst waar de snackbarren, de Hema's en AH supermarkten ons tegemoet schreeuwen, allemaal open.
Tot vandaag de dag weten we niet waarom alles die dag in Belgie dicht was.
Op een moment is ons eten op, maar ja we kopen wel ergens wat. Komen in een dorpje, alle winkels dicht, zelfs de caffe's!
We komen in Temse, toch een redelijk grote stad, maar alles is dicht, geen hap te krijgen.
We rijden door in de richting van de Hollandse grens (dit is zo'n 25 jaar geleden) en zien voor ons uit een rijdende winkel. We zijn zo moe en hongerig dat we hem niet kunnen inhalen. Elke keer als we er bijna zijn, rijd hij weer door.
Iets voor de grens is een caffe open. Wij kopen met onze Belgische Franken 10 kauwgomballen en twee marsen omdat dat alles is wat ze hebben in dat caffe!!
We rijden de grens over en komen in Hulst waar de snackbarren, de Hema's en AH supermarkten ons tegemoet schreeuwen, allemaal open.
Tot vandaag de dag weten we niet waarom alles die dag in Belgie dicht was.
-
de zwarten
- Forum-lid HC
- Berichten: 4229
- Lid geworden op: 17 dec 2006 22:17
de zwarten
08 dec 2009 22:35
het waarschuwingssysteem voor tegemoetkomende Nederlanders doet het nog! 
Bianchi EV Titanium (koers), Pinarello Asolo (kasseien), Colnago Master (kafee).
©®
©®
ArVee
09 dec 2009 00:40
Zit op een zaterdagavond een hele discussie te volgen op het forum hier,
over het gedrag van "ons" wielrenners.
Dat we zo'n slechte naam hebben en zowat maar doen op de weg.
Dat we ook geen rekening houden met andere fietsers op de fietspaden,
zo maar wegen overschieten enz. enz. de bekende dingen.
Zondag één dag later tijdens ons clubritje zei ik tegen mijn maat.
"Kijk daar, die fietsers". Wat wil het geval:
Wij "altijd de schuld krijgende wielrenners" (wij zijn trouwens toeristentrappers) fietsen keurig op het fietspad, en een stelletje "zondagmorgen mooi weer fietsers"
fietsten gewoon over de grote weg. Wij dus flink lachen.
Dit alles dus een dag nadat ik dus die hele "wielrennersgedrag" discussie had gelezen.
Niet echt een bizar verhaal, maar wel toevallig.
En we moeten eerlijk zijn, zoiets zie je niet vaak, ik denk zelfs nooit meer
Dit is een erg leuk topic, duimpje omhoog voor jou jaapieo.
En er volgen nog wel meerdere verhalen van deze kant,
niet bizar maar best wel lollig om te vertellen.
Tijdens een fietsritje zie je van alles en maak je regelmatig iets mee.
over het gedrag van "ons" wielrenners.
Dat we zo'n slechte naam hebben en zowat maar doen op de weg.
Dat we ook geen rekening houden met andere fietsers op de fietspaden,
zo maar wegen overschieten enz. enz. de bekende dingen.
Zondag één dag later tijdens ons clubritje zei ik tegen mijn maat.
"Kijk daar, die fietsers". Wat wil het geval:
Wij "altijd de schuld krijgende wielrenners" (wij zijn trouwens toeristentrappers) fietsen keurig op het fietspad, en een stelletje "zondagmorgen mooi weer fietsers"
fietsten gewoon over de grote weg. Wij dus flink lachen.
Dit alles dus een dag nadat ik dus die hele "wielrennersgedrag" discussie had gelezen.
Niet echt een bizar verhaal, maar wel toevallig.
En we moeten eerlijk zijn, zoiets zie je niet vaak, ik denk zelfs nooit meer
Dit is een erg leuk topic, duimpje omhoog voor jou jaapieo.
En er volgen nog wel meerdere verhalen van deze kant,
niet bizar maar best wel lollig om te vertellen.
Tijdens een fietsritje zie je van alles en maak je regelmatig iets mee.
Bikers are not alone
Tijdens een tochtje door de Kennemerduinen stuitten we op een enorme Schotse Hooglander midden op het smalle fietspad. Terwijl we vaart minderden, hoopten we dat hij door onze 'indrukwekkende verschijning' wel aan de kant zou gaan. Helaas besloot het harige monster gewoon te blijven staan.
Twee meter voordat een botsing zou ontstaan, besloot mijn fietsmaatje eieren voor zijn geld te kiezen en reed met zijn mountainbike het mulle zand in. Ik deed dat ook, maar stond op mijn dunne bandjes meteen stil, kreeg mijn voeten niet snel genoeg uit de pedalen en viel tergend langzaam voor zijn voeten. Het beest keek me aan met zijn enorme kop met dito horens, leek zijn schouders op te halen en liep rustig om me heen. Achteraf erg om gelachen, maar op het moment zelf had ik het wel even benauwd.
Twee meter voordat een botsing zou ontstaan, besloot mijn fietsmaatje eieren voor zijn geld te kiezen en reed met zijn mountainbike het mulle zand in. Ik deed dat ook, maar stond op mijn dunne bandjes meteen stil, kreeg mijn voeten niet snel genoeg uit de pedalen en viel tergend langzaam voor zijn voeten. Het beest keek me aan met zijn enorme kop met dito horens, leek zijn schouders op te halen en liep rustig om me heen. Achteraf erg om gelachen, maar op het moment zelf had ik het wel even benauwd.
Echt bizar is mijn verhaal niet, memorabel des te meer.
In 2004 woonde ik een tijdje in Australië voor mijn stage en bij de plaatselijke fietsenzaak had ik voor geen geld een prima hybride gekocht. Diezelfde fiets heb ik trouwens nog steeds maar dat is weer een verhaal apart!
Ik woonde niet ver van de wijngaarden van Hunter Valley maar wel te ver om met de fiets te gaan. Gelukkig mocht de fiets buiten de spits gratis de trein in, dus nam ik die om het eerste stukje te overbruggen voor een tocht door de wijngaarden. Bij de tourist information, waar ik een kaart van de omgeving ging ophalen, verklaarden ze me voor gek.
Na een tiental km was het eigenlijk al niet leuk meer, ik werd zowat van de weg gereden door de auto's, het was bloedheet en ik moest nog 20km voor ik ook maar in de buurt van de wijngaarden was. Ik stond op het punt om op te geven toen ik een bushalte zag en ik zocht net het bordje met de tijden toen de bus er al aan kwam. Mijn fiets mocht in eerste instantie niet mee maar ik kon de chauffeur overtuigen dat 2 wielen en een frame los van elkaar echt geen fiets meer was. Leve de quick releases! Bij het eindstation aangekomen drukte de chauffeur me op het hart dat ik 2u later echt terug moest zijn want dan zou hij weer naar het station rijden, er bleek die dag slechts 1 rit heen en 1 rit terug te zijn
Met 2 uur de tijd kon ik makkelijk mijn favoriete wijnmerk Lindemans bereiken op nog ca.10km van het busstation, veel verder durfde ik niet te gaan want de terugweg op de fiets trok me niet echt. Het was echt een prachtig ritje door de glooiende wijngaarden, compleet met een kudde kangoeroes! Uiteindelijk kwam ik met een lege bidon en in fietskleding het proeflokaal van Lindemans binnen en uiteraard vroeg men mij welke wijnen ik graag wilde proeven. Aangezien proeven in Australië niets kost was hun verbazing groot toen ik hen alleen wat water vroeg! Lachend werd mijn bidon gevuld terwijl ik vertelde hoe ik daar gekomen was. Ze waren toch wel onder de indruk van die gekke Belgische. Met de belofte om later terug te komen nam ik afscheid en ging ik weer richting de bus, die ik trouwens netjes heb gehaald.
Enkele weken later ben ik mijn belofte nagekomen en met een groep vrienden bij Lindemans wijn gaan proeven. Ik was eigenlijk niet eens verbaasd toen de barman me herkende...
In 2004 woonde ik een tijdje in Australië voor mijn stage en bij de plaatselijke fietsenzaak had ik voor geen geld een prima hybride gekocht. Diezelfde fiets heb ik trouwens nog steeds maar dat is weer een verhaal apart!
Ik woonde niet ver van de wijngaarden van Hunter Valley maar wel te ver om met de fiets te gaan. Gelukkig mocht de fiets buiten de spits gratis de trein in, dus nam ik die om het eerste stukje te overbruggen voor een tocht door de wijngaarden. Bij de tourist information, waar ik een kaart van de omgeving ging ophalen, verklaarden ze me voor gek.
Na een tiental km was het eigenlijk al niet leuk meer, ik werd zowat van de weg gereden door de auto's, het was bloedheet en ik moest nog 20km voor ik ook maar in de buurt van de wijngaarden was. Ik stond op het punt om op te geven toen ik een bushalte zag en ik zocht net het bordje met de tijden toen de bus er al aan kwam. Mijn fiets mocht in eerste instantie niet mee maar ik kon de chauffeur overtuigen dat 2 wielen en een frame los van elkaar echt geen fiets meer was. Leve de quick releases! Bij het eindstation aangekomen drukte de chauffeur me op het hart dat ik 2u later echt terug moest zijn want dan zou hij weer naar het station rijden, er bleek die dag slechts 1 rit heen en 1 rit terug te zijn
Met 2 uur de tijd kon ik makkelijk mijn favoriete wijnmerk Lindemans bereiken op nog ca.10km van het busstation, veel verder durfde ik niet te gaan want de terugweg op de fiets trok me niet echt. Het was echt een prachtig ritje door de glooiende wijngaarden, compleet met een kudde kangoeroes! Uiteindelijk kwam ik met een lege bidon en in fietskleding het proeflokaal van Lindemans binnen en uiteraard vroeg men mij welke wijnen ik graag wilde proeven. Aangezien proeven in Australië niets kost was hun verbazing groot toen ik hen alleen wat water vroeg! Lachend werd mijn bidon gevuld terwijl ik vertelde hoe ik daar gekomen was. Ze waren toch wel onder de indruk van die gekke Belgische
. Met de belofte om later terug te komen nam ik afscheid en ging ik weer richting de bus, die ik trouwens netjes heb gehaald. Enkele weken later ben ik mijn belofte nagekomen en met een groep vrienden bij Lindemans wijn gaan proeven. Ik was eigenlijk niet eens verbaasd toen de barman me herkende...
[quote="Puffdaddy"]
*******
Dit is een erg leuk topic, duimpje omhoog voor jou jaapieo.
En er volgen nog wel meerdere verhalen van deze kant,
niet bizar maar best wel lollig om te vertellen.
Tijdens een fietsritje zie je van alles en maak je regelmatig iets mee. [/quote]
Grappig, om zo met zo'n discussie "geconfronteerd" te worden!
Dank je! ik miste een topic met leuke fietsverhalen!
Ik dacht, al die forumers die zoveel kilometers maken moeten wel bijzondere verhalen hebben!
Daarom! Gewoon posten hier!
*******
Dit is een erg leuk topic, duimpje omhoog voor jou jaapieo.
En er volgen nog wel meerdere verhalen van deze kant,
niet bizar maar best wel lollig om te vertellen.
Tijdens een fietsritje zie je van alles en maak je regelmatig iets mee. [/quote]
Grappig, om zo met zo'n discussie "geconfronteerd" te worden!
Dank je! ik miste een topic met leuke fietsverhalen!
Ik dacht, al die forumers die zoveel kilometers maken moeten wel bijzondere verhalen hebben!
Daarom! Gewoon posten hier!
mijn Flickr
Mijn eerste keer was op zo’n zachte nacht in mei. Kaarsen, wijn en muziek. Sinds die nacht heeft het nummer Great Gig in the Sky van Pink Floyd een speciale betekenis voor me. En hoewel ik later ontdekte dat het nummer over de dood ging (of beter gezegd: over de angst voor de dood), associeerde ik het sinds die bewuste nacht juist met het tegenovergestelde. Dus toen 12 jaar geleden mijn dochter geboren was en ik alleen thuis sliep (moeder en dochter bleven een nachtje ‘over’ in het ziekenhuis) moest dat nummer even heel hard uit de boxen knallen. Het kreeg er nog meer betekenis door.
Toeval of niet, maar als ik me aankleed voor de eerste keer op mijn nieuwe staler (inmiddels weer 2 jaar geleden), speelt de radio Great Gig in the Sky! Daarmee houdt de vergelijking wel zo’n beetje op: geen kaarslicht dit keer, maar een aarzelend zonnetje, de wijn is vervangen door water en Isostar. Voor de laatste keer streel ik de nu nog maagdelijke buizen die zo mooi schitteren in het zonlicht dat af en toe de huiskamer invalt. Liefkozend pak ik het stuur vast en loop de voordeur uit. Tuinpad af, been over het frame zwaaien, op het zadel gaan zitten en dat gebeurt het: ik klik in, voor de eerste keer!
Op de hoek van het woonerf moet ik een brandgang door, waar de weg wordt versperd door de buurman die bezig is met tuinrenovatie en er een berg zand heeft gestort. De doorgang is zo smal, dat het me verstandig lijkt om effe ‘ uit te klikken’, maar de fietsverkoper blijkt de klikpedalen loeistrak te hebben afgesteld: ik kom niet los. Vloekend zie ik die berg zand nu wel erg dichtbij komen en ik besluit het erop te wagen: ik zet hard aan en rij er net niet langs (dus er een beetje doorheen) en kom daarna vastgeklampt aan een lantarenpaal tot stilstand. Stom, stom, stom, dat ik dát nou niet gecontroleerd heb!!! Uiteindelijk lukt het me om met mijn rechtervoet los te komen, het probleem met de linkervoet los ik op door uit de schoen te stappen. Vijf minuten later ben ik in de tuin met de inbus in de weer om herhaling te voorkomen en ik troost mezelf met de gedachte dat een beetje stuntelen nou eenmaal hoort bij een eerste keer…..
De tweede poging gaat beter. De berg zand weet ik te passeren zonder hulp van de lantarenpaal en ik rij de dijk op. De ‘zit’ voelt gelijk goed. Na een paar minuten passeer ik de spoorwegovergang (verzakte betonplaten tussen hoger-liggende treinrailzen), gewoonlijk toch goed voor een paar wandelende nieren. Als ik er overheen dender, is mijn eerste reactie dat ik denk dat Rijkwaterstaat eindelijk wat heeft gedaan aan het wegdek. Pas een paar kuilen later besef ik dat ik dit gevoel aan mijn fiets te danken heb: wat rijdt zo’n stalen kader comfortabel!!! Vergeleken met mijn ‘oude’ fiets is het alsof ik van een VW-kever in een Citroën BX ben gestapt.
Als ik thuis kom, kan ik het niet laten in de voortuin het schitterende spuitwerk nog een keer in volle glorie (het zonlicht dus) te bewonderen: alle kleuren en logo’s zijn gespoten, geen sticker te bekennen, die eerste kras gaat straks heel veel pijn doen! Als ik de sleutel in de voordeur steek, besluit ik dat de fiets best nog wel een nachtje in de woonkamer mag slapen. De relatie met de dame in die meinacht heeft 3 maanden geduurd. Deze relatie is ongetwijfeld bestendiger, dus in de schuur slapen kan nog lang genoeg. De fiets welteverstaan!
Toeval of niet, maar als ik me aankleed voor de eerste keer op mijn nieuwe staler (inmiddels weer 2 jaar geleden), speelt de radio Great Gig in the Sky! Daarmee houdt de vergelijking wel zo’n beetje op: geen kaarslicht dit keer, maar een aarzelend zonnetje, de wijn is vervangen door water en Isostar. Voor de laatste keer streel ik de nu nog maagdelijke buizen die zo mooi schitteren in het zonlicht dat af en toe de huiskamer invalt. Liefkozend pak ik het stuur vast en loop de voordeur uit. Tuinpad af, been over het frame zwaaien, op het zadel gaan zitten en dat gebeurt het: ik klik in, voor de eerste keer!
Op de hoek van het woonerf moet ik een brandgang door, waar de weg wordt versperd door de buurman die bezig is met tuinrenovatie en er een berg zand heeft gestort. De doorgang is zo smal, dat het me verstandig lijkt om effe ‘ uit te klikken’, maar de fietsverkoper blijkt de klikpedalen loeistrak te hebben afgesteld: ik kom niet los. Vloekend zie ik die berg zand nu wel erg dichtbij komen en ik besluit het erop te wagen: ik zet hard aan en rij er net niet langs (dus er een beetje doorheen) en kom daarna vastgeklampt aan een lantarenpaal tot stilstand. Stom, stom, stom, dat ik dát nou niet gecontroleerd heb!!! Uiteindelijk lukt het me om met mijn rechtervoet los te komen, het probleem met de linkervoet los ik op door uit de schoen te stappen. Vijf minuten later ben ik in de tuin met de inbus in de weer om herhaling te voorkomen en ik troost mezelf met de gedachte dat een beetje stuntelen nou eenmaal hoort bij een eerste keer…..
De tweede poging gaat beter. De berg zand weet ik te passeren zonder hulp van de lantarenpaal en ik rij de dijk op. De ‘zit’ voelt gelijk goed. Na een paar minuten passeer ik de spoorwegovergang (verzakte betonplaten tussen hoger-liggende treinrailzen), gewoonlijk toch goed voor een paar wandelende nieren. Als ik er overheen dender, is mijn eerste reactie dat ik denk dat Rijkwaterstaat eindelijk wat heeft gedaan aan het wegdek. Pas een paar kuilen later besef ik dat ik dit gevoel aan mijn fiets te danken heb: wat rijdt zo’n stalen kader comfortabel!!! Vergeleken met mijn ‘oude’ fiets is het alsof ik van een VW-kever in een Citroën BX ben gestapt.
Als ik thuis kom, kan ik het niet laten in de voortuin het schitterende spuitwerk nog een keer in volle glorie (het zonlicht dus) te bewonderen: alle kleuren en logo’s zijn gespoten, geen sticker te bekennen, die eerste kras gaat straks heel veel pijn doen! Als ik de sleutel in de voordeur steek, besluit ik dat de fiets best nog wel een nachtje in de woonkamer mag slapen. De relatie met de dame in die meinacht heeft 3 maanden geduurd. Deze relatie is ongetwijfeld bestendiger, dus in de schuur slapen kan nog lang genoeg. De fiets welteverstaan!
staal.....what else.....??