Angst na ongeval

[vermeulen]

Blijft lastig, want in sommige situaties wordt door de angst de kans op een ongeval juist groter.

Vooral in groepjes zie je het vaak, een keer over een paar voorgangers heen gevallen, en dan bij het minste of geringste in de remmen knijpen; auto van links die al aan het afremmen is, maar toch afremmen waardoor de hele groep in elkaar schuift etc.

Het blijft een lastige hobby omdat de omgeving zo onvoorspelbaar is.

Wat betreft de jeugd met koptelefoons en smarphones: je zou kunnen overwegen een fluitje mee te nemen, dat is een penetranter geluid dan een fietsbel.
Overigens kun je ze vaak beter in hun eigen bubbel laten, dan gedragen ze zich nog enigszins voorspelbaar. Als je ze laat omkijken is het altijd maar de vraag wat er gaat gebeuren.

[Sweety2008]

@53×11 dat met de elleboog en schouder merkte ik pas later toen ik weer thuis was ook mijn rechter arm die voel ik nog steeds vooral als ik achter wat uit mijn shirt wil pakken.

[robbebopper]

Ik herken je probleem. Het is bij mij al behoorlijk lang geleden, dat wel. Ik was met een groepje van drie flink aan het doorkachelen op een fietspad, toen er een auto van rechts de weg overstak waar ons fietspad langs lag (een voorrangsweg overigens!). Tussen het fietspad en de weg was nog ruimte voor de automobilist om te stoppen. Dat deed hij dan ook. Wij waren vervolgens in de veronderstelling dat hij ons ook gezien had. Blijkbaar niet, want plotseling stak hij alsnog het fietspad over. Mijn twee fietsmaten konden er nog achterlangs glippen, maar ik lag voorop de motorkap.
In paniek gaf de chauffeur een nog dot gas erbij, en in de volgende paniek trapte hij nog eens lekker krachtig op de rem. Pas daardoor kwam ik ernstig ten val. Het gevolg was een stevige knieblessure. Daar ben ik toen wel een paar maanden zoet mee geweest.

Vanaf dat moment heb ik nog jaren lang een erg onprettig gevoel gehad bij verkeer van rechts waar ik voorrang op heb. Je bent je er meer van bewust dat je soms ook overgeleverd bent aan de waakzaamheid (of juist niet) van anderen.

Overigens, in de titel van je topic bedoel je denk ik "na" in plaats van "naar". Of het moet zijn dat je bedoeld dat je bang bent voor een naar ongeval, wat in dit geval wel enigszins toepasselijk is.

[Sweety2008]

Ben vanmiddag naar mijn souplesse training over hetzelfde fietspad gereden waar het ongeval heeft plaats gevonden. Was een heel raar gevoel. Ik fietste naar mijn gevoel met ingehouden adem langs. Pas toen ik weer op de Greenport bikeway was voelde ik me beter.

[Jans]

Ik ben na mijn val (5 jaar geleden) waarbij ik uiteindelijk een schouderprothese gekregen heb, geen moment bang geweest. Opletten deed ik altijd al. En een ongeluk zat in een heel klein hoekje. Oppassen dat ik niet weer op dezelfde schouder val. En wat denk je, toen ik van de zomer viel, was het dus wel weer op dezelfde schouder. Het ging niet hard, alleen de asfaltweg hield in een bocht plotseling op, en direct grid.. Een paar weken pijn, maar waarschijnlijk niet eens door de val op zich, maar door het aanspannen van de spieren door de schrik.
@Sweety2008 Wel veel kilometers gereden met je souplessetraining? Dat gaat dus wel lekker? Dat heb ik uit je lijst gehaald.

[scoloo]

Ik ben al tig keer onderuit gegaan en zelfs eens aangereden door een scootmobieler in koers maar nooit ernstige angst. De eerste x na het het ongeval is wat onwennig maar je moet je zelf dan ook een beetje aanpakken.

Niet te lief zijn voor je zelf. Als je niet wil vallen dan moet je lekker gaan water yoga'en ofzo. We blijven wel wielrenners en we weten wat de risico's zijn. Vroeg of laat stuiteren we allemaal een keer onderuit.

[Ernie C.]

Als ik tegen scootmobielen zou moeten koersen zou ik toch wel een beetje angstig worden over mijn vormpeil...

[rob74]

ik ben inmiddels een paar keer serieus gevallen. Verbrjzeld dijbeen, gebroken bekken, pink uit de kom, gebroken jukbeen en een over de kop geslagen en tegen bergwand geklapt. Plus nog een serie schaafwonden en beurse plekken door kleinere ongelukjes. Alleen door het eerste serieuze ongeluk (in de afdaling over de kop slaan en tegen de bergwand aan gesmakt worden) heb ik tijden als een zak aardappelen gedaald. Niet normaal meer, ik was de s;lak van groep. En dat heeft jaren geduurd voordat ik normaal rap kon dalen.

Dat gezefd hebbende, heb ik een belangrijke tip:
Kijken! Kijken waar je naartoe wilt En vooral niet kijken wat je angst inboezemt.

Deze tip is de belangrijkste uit mijn motoropleiding, Een betere tip is wellicht gewoon dat hele rijbewijs te halen. Je wordt een veel beter bestuurder, ook in de auto en op de fiets, maar dat wel wat veel gedoe.

Waarom is kijken zo belangrijk? Je lichaam heeft automatisch daarheen te sturen waar je naar kijkt. Dus altijd kijken waar je heen wilt en niet focussen op het gevaar. Er zijn al genoeg motorrijders tegen een boom geklapt op een open stuk met slechts een boom. Zelfs blind was het moeilijker er tegenaan te rijden Maar ja, ze keken naar de boom.

Nog een keer dus, KIJKEN! Kijken waar je heen wilt

En @sweety, Wil je de titel aanpaasen naar; 'angst na ongeval' of eventueel 'angst voor ongeval? Ik geef toe, het is een taal puristische zeur opmerking, maar ik vind het zoveel netter als in de titel geen typos staan

[bever]

En @sweety, Wil je de titel aanpaasen naar; 'angst na ongeval' of eventueel 'angst voor ongeval? Ik geef toe, het is een taal puristische zeur opmerking, maar ik vind het zoveel netter als in de titel geen typos staan

Dat vind ik dan wel weer grappig om te lezen, gezien het aantal typo's in jouw post

Verder niets persoonlijks

[Keezx]

Is geen typo , Sweety dur moedertaal is Duits...

[Douglas]

' Angst na naar ongeval' mag ook!

Is overigens een natuurlijke reactie. Heb je ook na een auto ongeluk. Moet gewwon even slijten. Beste medicijn: veel fietsen!

[Sweety2008]

@Rob74 hoe kan ik de titel aanpassen?