Angst na ongeval

Sweety2008 · Sweety2008 15 okt 2017 20:09

Ik had op 22 september 2017 een ongeval en sinds dien merk ik dat ik nu zo onzeker ben. Als ik voetgangers op het fietspad zie lopen word ik al nerveus.
Ik hoop dat dit toch ooit overgaat.

Maar wat kan ik zelfs doen?

bve · bve 15 okt 2017 20:22

Vorig jaar met een groepje op een bmxer geknald die plots uit t bos het fietspad op reed. Zonder lichamelijke schade had ik daar mentaal toch wel even last van. Ik ben een dag later weer gaan fietsen. Duurde ongeveer 3 maanden voordat ik weer echt strak in de wielen durfde te rijden. (Overdreven) voorzichtig doen kan natuurlijk geen kwaad. Op de plek des onheils fiets ik ruim een jaar later nog rustig.

walter- · walter- 15 okt 2017 20:42

Profs gaan voor zo een probleem naar een psycholoog .

Zelf denk ik dat je het nog even mag aanzien. Vermoedelijk gaat het wel vanzelf over. Dus een beetje vertrouwen in jezelf.

Veelal is een eerste goed stap ïn een therapie je probleem benoemen. Daar ben je dus al

.

Walter

fiedoo · fiedoo 15 okt 2017 20:54

realistisch zijn en altijd gefocust blijven. Als je daar bovenop nog voldoende anticipeert op bepaalde situaties is opnieuw een ongeval weinig wschlk (maar wel altijd mogelijk).
'k heb 8 weken terug 4 ribben gebroken bij val in groep. Mijn 1° tuimelpartij na 48 jaar fietsen met de racefiets. Ondertussen rij ik weer mee en doordat ik "gefocust" ben heb ik het gevoel dat ik ook geen schrik moet hebben bij het in groep fietsen. Wat ik wel kwijt ben is het gevoel dat ik elke situatie de baas kan en dus nooit zou vallen.

Een beetje beseft dat zelfs ik "sterfelijk" ben

bever · bever 15 okt 2017 21:04

een hele begrijpelijke reactie na een val. Het overkomt iedereen wel eens en niemand houd er denk ik geen mentaal knakje aan over. Het beste is zo snel mogelijk weer op de fiets. In de psychologie noemen ze dat "exposure". Als je daar lang mee wacht kan het zo zijn dat je de angst rationeel niet meer in de hand hebt.

Helpt het voor jou om misschien samen met iemand te fietsen ?

Sterkte er mee

Sweety2008 · Sweety2008 15 okt 2017 21:06

@SQUEEZER ik gebruik mijn fietsbel altijd. Maar ja de jeugd met hun koptelefoons die horen soms helemaal niks. Da helpt zelfs schreeuwen niet maar alleen een misthoorn.

Sweety2008 · Sweety2008 15 okt 2017 23:10

Ik ga morgen weer op hetzelfde fietspad rijden waar het ongeval gebeurd is. Misschien helpt dit bij de verwerking.

bever · bever 15 okt 2017 23:36

Sweety2008 schreef: ↑15 okt 2017 23:10 Ik ga morgen weer op hetzelfde fietspad rijden waar het ongeval gebeurd is. Misschien helpt dit bij de verwerking.

Dapper !

ottorongo · ottorongo 15 okt 2017 23:59

Ik had in 2005 een ongeval,alleen ik betrokken en mijn eigen fout,(5 breuken in het aangezicht) maar ervaarde nadien toch geen onzekerheid of angst. Nu op 8 juni een frontale aanrijding gehad met een auto , enkele breuken, maar vooral de patella speelt mij parten.Ik weet niet hoe ik dit ga verwerken bij een hervatting van de trainingen. Mijn gevoel zegt nu dat ik dat zonder vrees ga hervatten.Maar er is nog een lange weg te gaan, het geneest namelijk zo goed als niet. En de chirurg heeft me verteld dat ik niet meer over mijn volle mogelijkheden zal beschikken (hoe gering die ook waren) In ieder geval dit jaar en volgend voorjaar is nog geen fietsplezier voor mij weggelegd. Maar mijn geduld raakt op, vooral omdat er weinig beterschap te ontwaren is.

Marxten · Marxten 16 okt 2017 09:13

Ik ben wel eens frontaal op een auto gereden. Niet mijn schuld, wel was ik op het moment zelf afgeleid (Net als de bestuurder...). Netjes afgehandeld, ik had nergens last van, doorgereden.

De eerste paar dagen nergens last van, na een week kreeg ik last van mijn borst en tot maanden later kreeg ik het op die weg plotseling benauwd... Uiteindelijk is het overgegaan, niet per se omdat ik er vaak langs kwam, maar gewoon omdat zo'n situatie zich nooit meer voordeed. Als dat wel gebeurd, zou ik er waarschijnlijk wel weer last van krijgen...

chiapucci78 · chiapucci78 16 okt 2017 09:34

Ik ben vorig jaar november behoorlijk gevallen. Mijn zesde nerkwervel gebroken en alles bij elkaar zo'n 3 maanden zoet mee geweest. Ik kon destijds wel op de rollen wat trainen. Ook een paar keer met de psych gebabbeld.
In maart weer buiten gaan fietsen. Dat was erg wennen, maar naar verloop van tijd durf je de bochten bijvoorbeeld weer fatsoenlijk aan te snijden. In juni nog in de Alpen geweest en waar de eerste afdaling echt bagger was verliep de laatste afdaling van de trip stukken beter.
De plaats waar ik onderuit ging is meer dan bekend terrein maar het was inderdaad toch ff raar om er weer voor het eerst na het ongeval langs te fietsen.
Nu ben ik nog wel steeds erg alert ben op mijn mede weggebruikers. Met name tijdens woon werk ritten is echt oppassen geblazen. Ook auto's kunnen er wat van...maar das een ander topic. Voor duurtrainingen vertrek ik het liefst zo vroeg mogelijk omdat het dan nog relatief rustig is.

53x11 16 okt 2017 11:21

sweety2008 schreef:Ik zelfs heb een schaafwond op mijn vinger en elleboog maar verder gaat het.

Het is maar wat je een ongeval noemt. Tegen mijn zoontje (4) zeg ik meestal dat vallen bij fietsen hoort als hij weer eens onderuit gaat. Werkt prima, ook als hij schaafplekjes op zijn vinger of elleboog (of knie, of kin, of...) heeft. Meestal zit hij met 5 minuten op zijn fiets (bij een flinke bloedneus zijn het er 10) Interessant genoeg heeft hij daarna nooit de neiging om nog eens onnodig de aandacht op zijn "ongeval" te vestigen, bijvoorbeeld via een forum...

Voor de wel serieuze valpartijen: ik geloof nogal in de confrontatie methode. Dus zo snel mogelijk weer op de fiets (bij gebroken wervels lijkt me dat wat lastiger), en het liefst de plek/situatie van de valpartij z.s.m. weer opzoeken.