Voor de rubriek ‘Mijn fiets & ik’ kunnen Fiets en Pedala fans persoonlijke fietsverhalen insturen. Deze week het persoonlijke verhaal van Alette. Door een ongeluk is fietsen voor haar tijdelijk niet meer mogelijk…

Het is 12 mei 17:20, ik hoor metaal op metaal en dan lig ik op de grond. Met m’n racefiets half op me, realiseer ik me dat het foute boel is. Dat wordt na m’n eerste ambulanceritje door de dokter op de SEH bevestigd. Een gebroken bovenarm: 2-3 maanden uit de roulatie: dag werk, dag fiets, dag wandeltochtjes….

Toen mijn man me een driewieler (zo een voor mensen met een beperking zeg maar) liet zien, dacht ik eerst dat ik niet bozer kon worden. Maar als de dokter na de tweede controle zegt dat ik gerust mag wandelen met m’n gips, begint het geplante driewielerzaadje te ontkiemen. Zeker omdat m’n arm, nek en schouderpartij bij het wandelen zo verkrampen dat ik drie bankjes nodig heb tijdens 4km.

Da’s zo’n beetje het kekke broertje der driewielers

En dan valt m’n oog op een linkshandige (want ja, m’n rechterarm gebroken) ‘vanRaam Easyrider’ op een welbekende verkoopwebsite van tweedehands artikelen. Da’s zo’n beetje het kekke broertje der driewielers. Dus, op naar Katwijk voor een proefritje. Het technisch oog van m’n privé-fietsenmaker zegt dat ie in orde is en de eerste meters gaan goed. Twee dagen later fiets ik de 25 km naar huis, want hij past natuurlijk niet in de auto.

Ik lees op de website van de Fietsersbond de tips en tricks, waaronder:

“Ga niet zomaar proberen weg te rijden. Ga op het zadel zitten met de voeten op de pedalen en ervaar het eerste onnatuurlijke gevoel dat de fiets niet omvalt. Omdat je (onbewust) denkt dat je toch kunt omvallen moet je afleren om je evenwicht te willen bewaren.”

Leren fietsen

Echt bijna alles is anders dan op een gewone fiets, maar sommige dingen kloppen nog wel: verder naar voren kijken maakt dat je beter de bocht doorstuurt dan wanneer je naar je voorwiel kijkt. Pff wat een tocht, ben ik écht een maand geleden naar m’n tante in Zeist en vv gefietst? (138km). De 25km lijken onoverbrugbaar. Maar begeleid door m’n liefste kom ik heelhuids thuis. De volgende dag wat aanpassingen gedaan aan zadelhoogte en rugleuning. Een boodschap in Heemstede staat op het programma: wennen aan het verkeer in een winkelstraat, bedenken waar ik wel en niet langs kan. Gelukkig ken ik inmiddels de omgeving goed genoeg om niet voor een hekje te komen te staan.

Dan ben ik toe aan een langer ritje door de duinen om de versnellingen en remmen te leren kennen. Tot nu toe overal boven én beneden gekomen, jeej! Oefening baart kunst is hier ook weer een waarheid als een koe.

Weer buiten bewegen

En hoe bevalt dat dan verder zo’n driewieler? Je ontdekt dat bijna alle fietspaden bol staan of naar links of rechts hellen. Dat op-en afritten een ware uitdaging zijn. Dat je nét zo gefocust op de fiets zit als op de MTB. Dat je niet uitgescholden wordt, zoals soms op de racefiets (ik rijd écht niet asociaal hoor). Maar vooral: hoe heerlijk het is om weer te fietsen, zelfs met 16km/u (dus nog niet met m’n fietsclubje mee) en een voorlopige actieradius van 30km. Dus dames: als je net als ik van buitenspelen houdt: er zijn mogelijkheden! En als ik weer gewoon op m’n racertje en MTB kan, dan gaat de driewieler in de verkoop, maar niet nadat ik er ook met twéé handen een stukkie mee gefietst heb!