ORM it will behavana schreef: Voor komend jaar mikken wij op de ORM......
Sportful Dolomiti Race
Ik zal er over nadenken.
bigfloor
23 jun 2016 10:30
Ik heb vorig jaar beide gedaan (want rijd niet met regen, dus 2x GF's plannen met de hoop er 1 droog te rijden). Had ik ff pech, 2x droog, dus dan moet je als echte nederlander 2x rijden.JoostG schreef:Ik twijfel nog voor 2017: opnieuw de Sportful rijden of gaan voor La Campionissimo.
Vond Sportful top geregeld en fijn parcours. Een keertje droog rijden zal een feestje zijn. Verder is in de omgeving nog zoveel te rijden/ontdekken.
La Campionissimo: voor mij nieuw parcours met Gavia en Mortirolo, wauw. Alleen lijk je minder makkelijk leuke rondjes te kunnen maken vanuit Aprica in de dagen vooraf.
Keuzes, keuzes, keuzes...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Die Gavia is echt een beest hoor, en vergis je niet, de aanloop vanuit Aprica begint wel met afdalen, maar voor je de Gavia oprijd ben je al een paar km bergop aan het rijden.
Campionissimo is ook super georganiseerd hoor
Sent from my iPhone using Tapatalk
Canyon Aeroad in 2XL: 2022 CF SLX, Ultimate in 3XL: CF SL 2018 EL & AL SLX (Tacx NEO)
Das ook een goed plan. Heb mijn hele jeugd aan het Iseomeer gezeten, dus dat zou ook een optie zijn voor een paar daagjes acclimatiseren.havana schreef:Paar dagen Bormio pakken en dan verkassen naar Aprica is dan een goede optie. Hebben wij paar jaar geleden ook gedaan.
Voor komend jaar mikken wij op de ORM, maar ik sluit een hit-and-run naar de Sportful niet uit. Je kunt heel goed vliegen op Venetië. Ik vond 't met de auto namelijk een redelijk pokke eind...
Wij vonden de afstand naar Feltre ook net teveel, en hebben al besloten een volgende keer te vliegen op Venetië.
insta #gravelgremmen
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
Chesini ‘Peacock’ - Rodeo Labs Flaanimal 5.0
Deze verhalen inspireren om ook een impressie te geven van onze Sportful Dolomiti.
De week voorafgaand met 5 andere fietsvrienden/collega's al afgereisd naar Italië. De eerste dagen zaten we in de buurt van Canazei waar we aan het betere klimwerk probeerden te wennen. Tochten naar de Sella Ronda, de Passo Fedaia en Passo Pordoi in wisselvallige omstandigheden maar wel enorm mooi!
Op de donderdag voor de Sportful Dolomiti verplaatsen we naar Caldonazzo op zo'n 50 minuten rijden van Feltre. De locatie, uitstekende verblijfmogelijkheden, leuke fietsroutes en goede eerdere ervaringen waren de reden om hier te verblijven. Op de donderdag nog de klim naar Vetriolo gedaan als laatste test.
Op vrijdag werd ons gezelschap gehalveerd en blijven we met drieën over om de Sportful Dolomiti te rijden. Voor de anderen was dit de eerste keer fietsen in de bergen en was dit al een mooie ervaring. Vrijdag nog een lekker rondje in de buurt gereden en zaterdag rondgehangen en de stuurbordjes en inschrijfbenodigheden opgehaald in Feltre. Jeroen en ik zouden de lange afstand gaan rijden, GJ de medium afstand.
Op zondag gaat de wekker al om 04:30. Redelijke nacht met 6 uur slaap maar toch moeizaam opstaan. Ontbijt met pannenkoeken en boterhammen. Dit is mijn tweede cyclo nadat ik vorig jaar de Dolomieten Marathon had gereden; het belang van flink innemen 's ochtends wist ik al wel. Verder had ik weinig verwachtingen hoe deze tocht zou gaan verlopen. Met het gemiddelde van vorig jaar (op basis van bruto tijd 18/19km.h) had ik voor mezelf bedacht dat ik binnen de 10 uur wilde finishen. Ten opzichte van vorig jaar een paar kilo's minder en weer iets meer getraind, vond ik dat geen onrealistisch doel. Ik ben ook pas drie jaar geleden begonnen met fietsen.
Om 05:15 de auto in omdat we niet als allerlaatste wilde staan in het achterste startvak. De autorit naar Feltre ging (wederom) sneller dan de navigatie aangaf en in 45 minuten waren op een parkeerplaats aan de rand van Feltre, bij een van de lokale supermarkten. Daar was het al een drukte van jewelste. Fietsen van de auto, spullen verzamelen en een kleine 2km naar het startvak fietsen.
Om 0630 staan we bij de start en er is inmiddels al een hele rij voor ons. Niet verwonderlijk maar toch hoop je iets verder vooraan te kunnen staan. Dan beginnen de zenuwen op te spelen. Om je heen zie je toch veel gesoigneerde Italianen staan en (helemaal opvallend) met nog indrukwekkendere fietsen. Het mogen duidelijk zijn dat de gemiddelde Italiaanse deelnemer niet op een paar euro kijkt. Opvallend veel carbonwielen ook waar ik het graag in de bergen houd op een aluminium setje. En de combinatie Shimano (vaak Dura-ace!!) met een Italiaans frame is voor veel Italianen geen probleem dus denk dat we hier in Nederland daar ook geen halszaak meer van hoeven maken.
Nadat ik alle mooie racefietsen in mijn omgeving bekeken heb, begin ik na te denken over het weer. In de ochtend is het al flink bewolkt en je kan er vergif op innemen dat de dag niet zonder regen gaat verlopen; de vraag is alleen hoe laat en waar. Ook maak ik me druk of ik deze keer geen last van mijn voeten ga krijgen; terugkerend issue bij mij, brandvoeten. Gelukkig zal het geen hele warme dag worden dus probeer me rustig te houden. En weer om je heen kijkend besef ik me ineens dat ik met 1.90m en 84kg aardig afsteek tussen al die kleine en lichte Italianen; ik voel me als een olifant die omringd is door een horde lichtgewicht gazelles. En zo tikt de klok verder totdat het startvak begint te bewegen. De standaard reflex waarbij de start dichterbij komt en het startvak begint in te dikken. Nog een paar minuten te gaan.
De laatste minuut gaat gepaard met harde techno en een lekker chaotische Italiaanse omroeper. Ik geniet van de sfeer en de omgeving. Dan klinkt het startschot op 07:00. Met Jeroen afgesproken om de eerste 17km naar de eerste beklimming mee op te rijden. Jeroen rijdt al jaren ook wedstrijden en is veel meer ervaren in het koersen dan ik ben.
Het kost ons 10 minuten voordat we over de start zijn en op snelheid komen. En dan gaat het ook meteen hard, snelheden van tegen de 50km/h. Ik bedenk me dat ik nog een hele dag moet en niet nu al mijn kruid wil verschieten maar besef me ook dat dit een goede gelegenheid is om wat tijdverlies meteen te compenseren. Ik rij samen met Jeroen naar de eerste klim. GJ zit achter ons maar hoeft "slechts" 135km te rijden. Bij de klim gaat Jeroen zijn eigen weg; met 10kg minder naar boven te hoeven rijden is hij duidelijk de betere klimmer en heeft ook de wens om een goed klassement te rijden. Voor mij is het doel uitrijden en hopelijk onder de 10u.
De eerste klim, de Cima Campo verloopt prima. Ik probeer mijn hartslag onder de 160 te houden (max 188) zodat ik weet dat ik niet te veel kruid verschiet. Op de klim is het enorm druk en merk dat toch niet iedereen zo'n fijn Italiaans raspaardje bergop is. Ik word regelmatig ingehaald maar haal ook veel mensen in. Onderweg nog wel een bijna valpartij als iemand voor mij besluit om ineens van richting te veranderen; gelukkig kon ik op tijd uit mijn pedalen komen.Bovenaan gekomen, windjack aan en meteen afdalen. Ik heb de afgelopen jaren gemerkt dat dat me altijd goed afgaat en nu ook weer. Ik zie veel mensen als kranten afdalen en kan veel plekken goed maken. In het dal is de splitsing tussen de twee routes en besloot dan definitief voor de lange route te gaan. Ik voel me nog prima. Verderop is de eerste stop en vul mijn bidons en neem wat te eten. Dat gaat allemaal nog prima. De stops zijn trouwens van goed kwaliteit. Heerlijk al die afwisseling en een keer geen snelle jelles. Ik kan qua ravitaillering iedereen deze GF aanraden!
De weg vervolgt dan naar Telve waar de klim naar de Passo Manghen begint. De zwaarste klim van de dag en ik bedenk met dat als ik daar boven ben, ik op twee-derde zit van de hoogtemeters; een fijne gedachte. Onderweg haal ik aardig wat mensen in geniet van de mooie omgeving. De laatste kilometers zijn de zwaarste maar dat had ik al in de bestudering van het klimprofiel gezien. De klim van de Manghen kost me ongeveer 1h45m en kom bovenaan met een voorsprong van meer dan 40 minuten op mijn eigen schema. Dat is natuurlijk zelfvertrouwen tanken! Ik voel me nog goed maar begin te merken dat ik het al lastiger vind om te eten. Ik dwing mezelf om een broodje ham naar binnen te proppen, drink een paar glazen cola en begin in mijn windjack aan de tweede afdaling.
Zelfde verhaal hier, ik haal veel mensen in en word zelf niet gepasseerd. Dat dalen blijft geweldig! In het dal zit ik alleen en vraag me soms af of ik niet verkeerd gereden ben. Ik geef nog wat gas en zie opeens een groepje voor me. Ik besef me dat na de afdaling een relatief lang stuk vals plat naar de volgende klim op me wacht en wil daar niet alleen komen te zitten. Ik rij uit alle macht door en kom bij de groep voor me. Daar heb ik veel geluk mee gehad want in tegenstelling tot eerdere verhalen, willen een aantal personen wel rijden in deze groep. Het gaat dan ook met 33-35 km/h tot aan de voet van de Passo Rolle. En ik heb het geluk om geen kopwerk te hoeven doen waardoor ik nog verder kan herstellen.
De Passo Rolle was op papier geen dramatische klim maar alleen lang omdat er een gedeelte vlak in zit. Het begin is dan ook prima en merk dat een heel aantal van de oorspronkelijke groep het tempo niet konden volgen. Maar gedurende de klim begin ik teveel naar mijn hoogtemeter te kijken. Ik weet dat de top net onder de 2000m ligt maar vind dat de hoogtewinst niet snel genoeg gaat. Geef meer mij maar een constante klim met wat meer steilte dan dat halfbakken omhoog gaan. Halverwege is er weer een stop waar ik snel wat drink en weer doorga want bovenop is weer een post. En dan begint het in de laatste kilometers van de klim te regenen en flink ook. Ik baal want besef me dat de afdaling wel eens heel nat zou kunnen gaan worden. Bovenop de Passo Rolle plenst het en besluit mijn overschoenen (die ik in mijn zadeltasje had gepropt) aan te trekken. Ik ben zo minstens 10 minuten bezig met eten en gehannes met de overschoenen en verlies dus veel tijd.
Wat daarna volgt, zal ik niet snel meer vergeten. Ik had namelijk erg uitgekeken naar deze afdaling; vanaf de Rolle is het een afdaling van 50km lang naar de laatste beklimming de Croce d'Aune (een afdaling van 2000m naar 400m). Helaas is de afdaling dus zo nat als waar ik bang voor was. Het ergste is de kou, ik heb nog nooit zo afgezien op een racefiets; klappertandend en bibberend ging ik de Rolle af. Ik heb mensen onderweg zien schuilen, langs de berm zien wachten, mensen die onderkoeld werden afgevoerd met ambulances. Maar wederom, ondanks de kou, ga ik veel sneller naar beneden dan iedereen om me heen. En ondanks het trillen en de het gebrek aan gevoel in mijn vingers, lukt het om gecontroleerd naar beneden te komen.
Als ik 1000m lager ben, is de temperatuur al aardig gestegen en is de regen opgehouden; het zonnetje begint zowaar te schijnen. Ik voel me uitstekend en merk dat ik in de minder steile afdaling die nu volgt toch met redelijk gemak rond de 40-50km/h kan blijven rijden. Ik pik stuk voor stuk voorgangers op en heb voordat ik het weet een groep van 20 man achter me aan. Niemand die overneemt dus ik wijs met handgebaren dat het toch echt de bedoeling is dat we samenwerken. Gelukkig zijn er een paar Italianen die een poging wagen zodat ik ook zo nu en dan in een wiel kan zitten.
Ik begin het warm te krijgen en besluit al rijdend mijn regenjack uit te trekken. Met 45 per uur trek ik mijn jasje uit en begin het met handen los van het stuur in mijn achterzak te proppen. En net op dat moment rijden we de eerste tunnel in. Die zag ik niet aankomen! Met zonnebril op en losse handen rij ik de tunnel in en schrik me dood. Snel probeer ik een hand op mijn stuur te leggen en met de andere het jasje samen te vouwen. Dat gaat voor geen meter! Na een halve minuut besluit ik het jasje maar in mijn mond te stoppen en beide handen aan het stuur te houden. Langzaam wennen mijn ogen met nog steeds een zonnebril ervoor aan het weinige licht dat er is. Het stuk in de tunnels duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid maar als we er uit zijn, stop ik snel mijn jasje weg en kan ik weer door mijn mond ademen i.p.v. alleen door de neus.Verder voel ik me top en besluit een extra portie gas te geven. Tot mijn verbazing rij ik weg bij de groep en besluit door te gaan.
Bij aankomst bij de voet van de Croce d'Aune voel ik de vermoeidheid toch beginnen en merk ik dat eten me niet meer goed afgaat. Met heel veel moeite stop ik een energiereep erin en begin aan de klim, de laatste van de dag! De eerste kilometers zijn niet steil en ik rijd redelijk gemakkelijk omhoog. Er volgt dat weer een stukje vlak waarna het past echt begint. Ik merk dat dan de kilometers gaan tellen. De laatste twee kilometers omhoog sta ik bijna geparkeerd en merk dat de energie uit mijn lijf loopt. En dat terwijl eten niet meer lukt. Ik besluit door te rijden wetend dat vanaf de top het alleen maar dalen is naar de finish.
Bovenop de Croce d'Aune ben ik afgedraaid en wil gaan afdalen. Normaal iets waar ik naar uitkijk maar wederom is er regen! De wegen zijn zeiknat en ik heb het koud. Ik besluit voor mijn doen rustig naar beneden te rijden en word voor het eerst die dag ingehaald in een afdaling. Het interesseert me ook niet meer (normaal wel) en vervolg mijn weg.
In Feltre wacht dan het allerlaatste klimmetje in het centrum. Ik heb onthouden dat aan het eind er een scherpe linkerbocht met daarna de steile klim naar de finish. Ik schakel op tijd terug en stuur het oude centrum in. Ook hier regent het en de finishstraat ligt er aardig verlaten bij. Verder maakt het asfalt plaats voor bestrating en is het dus oppassen voor gladheid. De laatste 200 meter besluit ik toch even aan te zetten en pers er nog een eindsprintje uit en haal nog twee Italianen voor me in en finish in een tijd van 08:46 (volgens mysdam, bruto gemiddelde van 23,5 km/h). Ik besef me dan dat ik ruim een uur eerder binnen ben dan mijn plan en zie dat ik "slechts" drie kwartier achter lig op raspaardje Jeroen. Dat geeft me een tevreden gevoel!
Maar door de aanhoudende regen en de treurigheid van al die nattigheid, heb ik weinig zin om te blijven hangen op het centrale piazza. Ik rij terug naar de parkeerplaats waar Jeroen en GJ al waren. GJ had een mooie MF gereden en mag tevreden zijn over zijn prestatie (eerste cyclo voor hem). Nadat ik me opgefrist heb in de regen bij de auto, begin ik toch een beetje trek te krijgen. Ik snoep wat en daarna we rijden terug naar Caldonazzo. Onderweg delen we onze verhalen en zijn we alle drie blij dat we deze mooie,zware en door de weersomstandigheden bizarre tocht hebben voltooid!
Gr!
Yoram
De week voorafgaand met 5 andere fietsvrienden/collega's al afgereisd naar Italië. De eerste dagen zaten we in de buurt van Canazei waar we aan het betere klimwerk probeerden te wennen. Tochten naar de Sella Ronda, de Passo Fedaia en Passo Pordoi in wisselvallige omstandigheden maar wel enorm mooi!
Op de donderdag voor de Sportful Dolomiti verplaatsen we naar Caldonazzo op zo'n 50 minuten rijden van Feltre. De locatie, uitstekende verblijfmogelijkheden, leuke fietsroutes en goede eerdere ervaringen waren de reden om hier te verblijven. Op de donderdag nog de klim naar Vetriolo gedaan als laatste test.
Op vrijdag werd ons gezelschap gehalveerd en blijven we met drieën over om de Sportful Dolomiti te rijden. Voor de anderen was dit de eerste keer fietsen in de bergen en was dit al een mooie ervaring. Vrijdag nog een lekker rondje in de buurt gereden en zaterdag rondgehangen en de stuurbordjes en inschrijfbenodigheden opgehaald in Feltre. Jeroen en ik zouden de lange afstand gaan rijden, GJ de medium afstand.
Op zondag gaat de wekker al om 04:30. Redelijke nacht met 6 uur slaap maar toch moeizaam opstaan. Ontbijt met pannenkoeken en boterhammen. Dit is mijn tweede cyclo nadat ik vorig jaar de Dolomieten Marathon had gereden; het belang van flink innemen 's ochtends wist ik al wel. Verder had ik weinig verwachtingen hoe deze tocht zou gaan verlopen. Met het gemiddelde van vorig jaar (op basis van bruto tijd 18/19km.h) had ik voor mezelf bedacht dat ik binnen de 10 uur wilde finishen. Ten opzichte van vorig jaar een paar kilo's minder en weer iets meer getraind, vond ik dat geen onrealistisch doel. Ik ben ook pas drie jaar geleden begonnen met fietsen.
Om 05:15 de auto in omdat we niet als allerlaatste wilde staan in het achterste startvak. De autorit naar Feltre ging (wederom) sneller dan de navigatie aangaf en in 45 minuten waren op een parkeerplaats aan de rand van Feltre, bij een van de lokale supermarkten. Daar was het al een drukte van jewelste. Fietsen van de auto, spullen verzamelen en een kleine 2km naar het startvak fietsen.
Om 0630 staan we bij de start en er is inmiddels al een hele rij voor ons. Niet verwonderlijk maar toch hoop je iets verder vooraan te kunnen staan. Dan beginnen de zenuwen op te spelen. Om je heen zie je toch veel gesoigneerde Italianen staan en (helemaal opvallend) met nog indrukwekkendere fietsen. Het mogen duidelijk zijn dat de gemiddelde Italiaanse deelnemer niet op een paar euro kijkt. Opvallend veel carbonwielen ook waar ik het graag in de bergen houd op een aluminium setje. En de combinatie Shimano (vaak Dura-ace!!) met een Italiaans frame is voor veel Italianen geen probleem dus denk dat we hier in Nederland daar ook geen halszaak meer van hoeven maken.
Nadat ik alle mooie racefietsen in mijn omgeving bekeken heb, begin ik na te denken over het weer. In de ochtend is het al flink bewolkt en je kan er vergif op innemen dat de dag niet zonder regen gaat verlopen; de vraag is alleen hoe laat en waar. Ook maak ik me druk of ik deze keer geen last van mijn voeten ga krijgen; terugkerend issue bij mij, brandvoeten. Gelukkig zal het geen hele warme dag worden dus probeer me rustig te houden. En weer om je heen kijkend besef ik me ineens dat ik met 1.90m en 84kg aardig afsteek tussen al die kleine en lichte Italianen; ik voel me als een olifant die omringd is door een horde lichtgewicht gazelles. En zo tikt de klok verder totdat het startvak begint te bewegen. De standaard reflex waarbij de start dichterbij komt en het startvak begint in te dikken. Nog een paar minuten te gaan.
De laatste minuut gaat gepaard met harde techno en een lekker chaotische Italiaanse omroeper. Ik geniet van de sfeer en de omgeving. Dan klinkt het startschot op 07:00. Met Jeroen afgesproken om de eerste 17km naar de eerste beklimming mee op te rijden. Jeroen rijdt al jaren ook wedstrijden en is veel meer ervaren in het koersen dan ik ben.
Het kost ons 10 minuten voordat we over de start zijn en op snelheid komen. En dan gaat het ook meteen hard, snelheden van tegen de 50km/h. Ik bedenk me dat ik nog een hele dag moet en niet nu al mijn kruid wil verschieten maar besef me ook dat dit een goede gelegenheid is om wat tijdverlies meteen te compenseren. Ik rij samen met Jeroen naar de eerste klim. GJ zit achter ons maar hoeft "slechts" 135km te rijden. Bij de klim gaat Jeroen zijn eigen weg; met 10kg minder naar boven te hoeven rijden is hij duidelijk de betere klimmer en heeft ook de wens om een goed klassement te rijden. Voor mij is het doel uitrijden en hopelijk onder de 10u.
De eerste klim, de Cima Campo verloopt prima. Ik probeer mijn hartslag onder de 160 te houden (max 188) zodat ik weet dat ik niet te veel kruid verschiet. Op de klim is het enorm druk en merk dat toch niet iedereen zo'n fijn Italiaans raspaardje bergop is. Ik word regelmatig ingehaald maar haal ook veel mensen in. Onderweg nog wel een bijna valpartij als iemand voor mij besluit om ineens van richting te veranderen; gelukkig kon ik op tijd uit mijn pedalen komen.Bovenaan gekomen, windjack aan en meteen afdalen. Ik heb de afgelopen jaren gemerkt dat dat me altijd goed afgaat en nu ook weer. Ik zie veel mensen als kranten afdalen en kan veel plekken goed maken. In het dal is de splitsing tussen de twee routes en besloot dan definitief voor de lange route te gaan. Ik voel me nog prima. Verderop is de eerste stop en vul mijn bidons en neem wat te eten. Dat gaat allemaal nog prima. De stops zijn trouwens van goed kwaliteit. Heerlijk al die afwisseling en een keer geen snelle jelles. Ik kan qua ravitaillering iedereen deze GF aanraden!
De weg vervolgt dan naar Telve waar de klim naar de Passo Manghen begint. De zwaarste klim van de dag en ik bedenk met dat als ik daar boven ben, ik op twee-derde zit van de hoogtemeters; een fijne gedachte. Onderweg haal ik aardig wat mensen in geniet van de mooie omgeving. De laatste kilometers zijn de zwaarste maar dat had ik al in de bestudering van het klimprofiel gezien. De klim van de Manghen kost me ongeveer 1h45m en kom bovenaan met een voorsprong van meer dan 40 minuten op mijn eigen schema. Dat is natuurlijk zelfvertrouwen tanken! Ik voel me nog goed maar begin te merken dat ik het al lastiger vind om te eten. Ik dwing mezelf om een broodje ham naar binnen te proppen, drink een paar glazen cola en begin in mijn windjack aan de tweede afdaling.
Zelfde verhaal hier, ik haal veel mensen in en word zelf niet gepasseerd. Dat dalen blijft geweldig! In het dal zit ik alleen en vraag me soms af of ik niet verkeerd gereden ben. Ik geef nog wat gas en zie opeens een groepje voor me. Ik besef me dat na de afdaling een relatief lang stuk vals plat naar de volgende klim op me wacht en wil daar niet alleen komen te zitten. Ik rij uit alle macht door en kom bij de groep voor me. Daar heb ik veel geluk mee gehad want in tegenstelling tot eerdere verhalen, willen een aantal personen wel rijden in deze groep. Het gaat dan ook met 33-35 km/h tot aan de voet van de Passo Rolle. En ik heb het geluk om geen kopwerk te hoeven doen waardoor ik nog verder kan herstellen.
De Passo Rolle was op papier geen dramatische klim maar alleen lang omdat er een gedeelte vlak in zit. Het begin is dan ook prima en merk dat een heel aantal van de oorspronkelijke groep het tempo niet konden volgen. Maar gedurende de klim begin ik teveel naar mijn hoogtemeter te kijken. Ik weet dat de top net onder de 2000m ligt maar vind dat de hoogtewinst niet snel genoeg gaat. Geef meer mij maar een constante klim met wat meer steilte dan dat halfbakken omhoog gaan. Halverwege is er weer een stop waar ik snel wat drink en weer doorga want bovenop is weer een post. En dan begint het in de laatste kilometers van de klim te regenen en flink ook. Ik baal want besef me dat de afdaling wel eens heel nat zou kunnen gaan worden. Bovenop de Passo Rolle plenst het en besluit mijn overschoenen (die ik in mijn zadeltasje had gepropt) aan te trekken. Ik ben zo minstens 10 minuten bezig met eten en gehannes met de overschoenen en verlies dus veel tijd.
Wat daarna volgt, zal ik niet snel meer vergeten. Ik had namelijk erg uitgekeken naar deze afdaling; vanaf de Rolle is het een afdaling van 50km lang naar de laatste beklimming de Croce d'Aune (een afdaling van 2000m naar 400m). Helaas is de afdaling dus zo nat als waar ik bang voor was. Het ergste is de kou, ik heb nog nooit zo afgezien op een racefiets; klappertandend en bibberend ging ik de Rolle af. Ik heb mensen onderweg zien schuilen, langs de berm zien wachten, mensen die onderkoeld werden afgevoerd met ambulances. Maar wederom, ondanks de kou, ga ik veel sneller naar beneden dan iedereen om me heen. En ondanks het trillen en de het gebrek aan gevoel in mijn vingers, lukt het om gecontroleerd naar beneden te komen.
Als ik 1000m lager ben, is de temperatuur al aardig gestegen en is de regen opgehouden; het zonnetje begint zowaar te schijnen. Ik voel me uitstekend en merk dat ik in de minder steile afdaling die nu volgt toch met redelijk gemak rond de 40-50km/h kan blijven rijden. Ik pik stuk voor stuk voorgangers op en heb voordat ik het weet een groep van 20 man achter me aan. Niemand die overneemt dus ik wijs met handgebaren dat het toch echt de bedoeling is dat we samenwerken. Gelukkig zijn er een paar Italianen die een poging wagen zodat ik ook zo nu en dan in een wiel kan zitten.
Ik begin het warm te krijgen en besluit al rijdend mijn regenjack uit te trekken. Met 45 per uur trek ik mijn jasje uit en begin het met handen los van het stuur in mijn achterzak te proppen. En net op dat moment rijden we de eerste tunnel in. Die zag ik niet aankomen! Met zonnebril op en losse handen rij ik de tunnel in en schrik me dood. Snel probeer ik een hand op mijn stuur te leggen en met de andere het jasje samen te vouwen. Dat gaat voor geen meter! Na een halve minuut besluit ik het jasje maar in mijn mond te stoppen en beide handen aan het stuur te houden. Langzaam wennen mijn ogen met nog steeds een zonnebril ervoor aan het weinige licht dat er is. Het stuk in de tunnels duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid maar als we er uit zijn, stop ik snel mijn jasje weg en kan ik weer door mijn mond ademen i.p.v. alleen door de neus.Verder voel ik me top en besluit een extra portie gas te geven. Tot mijn verbazing rij ik weg bij de groep en besluit door te gaan.
Bij aankomst bij de voet van de Croce d'Aune voel ik de vermoeidheid toch beginnen en merk ik dat eten me niet meer goed afgaat. Met heel veel moeite stop ik een energiereep erin en begin aan de klim, de laatste van de dag! De eerste kilometers zijn niet steil en ik rijd redelijk gemakkelijk omhoog. Er volgt dat weer een stukje vlak waarna het past echt begint. Ik merk dat dan de kilometers gaan tellen. De laatste twee kilometers omhoog sta ik bijna geparkeerd en merk dat de energie uit mijn lijf loopt. En dat terwijl eten niet meer lukt. Ik besluit door te rijden wetend dat vanaf de top het alleen maar dalen is naar de finish.
Bovenop de Croce d'Aune ben ik afgedraaid en wil gaan afdalen. Normaal iets waar ik naar uitkijk maar wederom is er regen! De wegen zijn zeiknat en ik heb het koud. Ik besluit voor mijn doen rustig naar beneden te rijden en word voor het eerst die dag ingehaald in een afdaling. Het interesseert me ook niet meer (normaal wel) en vervolg mijn weg.
In Feltre wacht dan het allerlaatste klimmetje in het centrum. Ik heb onthouden dat aan het eind er een scherpe linkerbocht met daarna de steile klim naar de finish. Ik schakel op tijd terug en stuur het oude centrum in. Ook hier regent het en de finishstraat ligt er aardig verlaten bij. Verder maakt het asfalt plaats voor bestrating en is het dus oppassen voor gladheid. De laatste 200 meter besluit ik toch even aan te zetten en pers er nog een eindsprintje uit en haal nog twee Italianen voor me in en finish in een tijd van 08:46 (volgens mysdam, bruto gemiddelde van 23,5 km/h). Ik besef me dan dat ik ruim een uur eerder binnen ben dan mijn plan en zie dat ik "slechts" drie kwartier achter lig op raspaardje Jeroen. Dat geeft me een tevreden gevoel!
Maar door de aanhoudende regen en de treurigheid van al die nattigheid, heb ik weinig zin om te blijven hangen op het centrale piazza. Ik rij terug naar de parkeerplaats waar Jeroen en GJ al waren. GJ had een mooie MF gereden en mag tevreden zijn over zijn prestatie (eerste cyclo voor hem). Nadat ik me opgefrist heb in de regen bij de auto, begin ik toch een beetje trek te krijgen. Ik snoep wat en daarna we rijden terug naar Caldonazzo. Onderweg delen we onze verhalen en zijn we alle drie blij dat we deze mooie,zware en door de weersomstandigheden bizarre tocht hebben voltooid!
Gr!
Yoram
Laatst gewijzigd door Yobbens op 24 jun 2016 22:34, 9 keer totaal gewijzigd.
