Sportful Dolomiti Race
Herman_N
19 jun 2016 22:25
Op de FB pagina van de Sportful veel foto's van de start. Daar was het nog een relaxte boel. Veel mensen met windstopper en armstukken. Een enkele regenjas en een handjevol optimisten in korte mouwen. Ben benieuwd naar de bocht tot bocht verhalen van havana en zijn gezelschap,
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
havana
19 jun 2016 22:28
Bocht-tot-bocht-verslag volgt morgen vanuit de wagen. Bij de start was het prima weer. Pas op de Manghen (paar km voor de top) gingen de poorten open (en niet zo'n beetje ook). Vanaf dat moment was het droog in de dalen, en nat op de toppen. Heel nat. En heel koud.
havana
20 jun 2016 10:12
De GF Sportful stond al een paar jaar op het verlanglijstje, en dit jaar moest het er dan maar eens van komen. Donderdag afgereisd naar Feltre, vrijdag de Monte Grappa beklommen en zaterdag per auto de Manghen verkend.
Zondag hoefden we niet extreem vroeg op, omdat we in één van de weinige hotels in Feltre verblijven. Dit hotel (genaamd La Casona) is overigens zeker een aanrader.
's Ochtends is de hemel al vuurrood, dus het is al meteen duidelijk dat het zal gaan regenen. De vraag is alleen hoeveel en wanneer. Om 6:45 sluiten we aan in het kneuzenvak, waar we horen. Om ons heen zoals gebruikelijk bij Italiaanse cyclo's louter afgetrainde geraamtes, op prachtige fietsjes, met gladde kuitjes en veelal plastic wielen. Inmiddels weet ik dat je je hier door van de wijs moet laten brengen. Net als bij GF Giordana doet het meerendeel de medio fondo. En bovendien zegt de outfit niks over iemands fietscapaciteiten
Goed, om precies 7:00 bollen we onder het geluid van een huilende wolf onder de finishvod door. Het duurt even voordat we onderweg zijn, maar dan gaat het ook meteen volle kanarie richting de eerste klim. Ik vind bij het uitrijden van Feltre meteen een brede rug om achter te schuilen en ik ben vastbesloten die niet los te laten tot de voet van de Cima Campo. Aldaar kies ik mijn eigen tempo. Het plan is om in D2 met ongeveer 240-250 watt omhoog te rijden. Dat lukt aardig, al is mijn hartslag net wat te hoog. Toch loopt het goed. Ik haal bosjes mensen in, en word weinig ingehaald dus dat voelt goed al weet ik dondersgoed dat de meesten voor de korte afstand gaan.
Eenmaal boven meteen volle peut omlaag. De afdaling ligt er mooi droog bij dus het gaat hard. Voor ik het weet ben ik al bij de splitsing. De korte afstand gaat rechtsaf, en wij gaan rechtdoor. De bevoorrading sla ik over, want ik heb nog genoeg vocht. De meeste Italiaantjes moeten wel stoppen, want die rijden uit esthetische overwegingen vrijwel allemaal met één 500 ml bidon en een gereedschapsbidon.....
Ik zet koers richting de Manghen. Die hebben we zaterdag per auto verkend dus ik weet wat me te wachten staat. De eerste 15 km zijn goed te doen. Er zitten wel wat steile stukken in, maar steeds volgt dan een rustpunt. Enige minpunt is dat ik niet de vermogens kan leveren die ik wil en zou moeten kunnen produceren. Mijn hartslag loopt veel te ver op. Ik schakel over op hartslag-only. Ik wil per se D2 rijden, want Feltre is nog ver. Heel ver. Na de (overigens uitstekende) bevoorrading volgen nog een paar makkelijke kilometers, en dan is er geen ontkomen meer aan: het slotstuk. Ik weet dat het afzien gaat worden. Dat klopt ook. Af en toe zijn er korte strookjes waar je heel eventjes op adem kan komen. Ik zie op mijn Garmin dat we al 3100 hm achter de kiezen hebben (op ca 85 km!). Uiteindelijk wordt het bochten aftellen. Ongeveer een km voor de top begint het te regenen. Ik besluit meteen te stoppen om mijn regenjasje aan te trekken.
Het eerste deel van de afdaling ligt er nat bij, dus ik moet voorzichtig dalen. Ik heb vanmorgen in extremis nog een alu voorwiel gestoken en daar heb ik geen spijt van. Het tweede deel van de afdaling ligt er gelukkig droog bij. Al snel ontstaat een flinke groep renners. Als redelijk ervaren cyclorijder weet ik wat me te doen staat: eten, drinken en geen centimeter op kop rijden. Binnen afzienbare tijd beginnen we aan de derde hindernis van de dag, de Passo Rolle.
Gezien mijn matige optreden op de Manghen vrees ik het ergste, maar ik lijk er doorheen te komen. Ik produceer redelijke waarden terwijl de hartslag laag blijft. Na de bevoorrading (mijn 2e en tevens laatste stop) weet ik dat er wat vlakke kilometers volgen. De slotkilometers verlopen prima, maar om me heen zijn veel renners compleet aan het sterven. Tot overmaat van ramp begint het weer te plenzen. Regenjasje aan en de afdaling in, die er zeik en zeiknat bij ligt. Bibberend, klappertandend zit ik op de fiets. Op diverse punten staan renners langs de kant met onderkoelingsverschijnselen. Ik vermoed dat ik er ook niet ver vanaf zit maar ik weiger af te stappen. Ik wéét dat het in het dal beter zal zijn. Dat klopt ook.
In het dorp ontstaat al snel groepje en ook hier hang ik weer de Cadel Evans uit. Ik merk alleen dat mijn voorband wat zacht staat. Ik besluit dit even te negeren en eerst maar eens de Croce d'Aune (spreek uit: "Krotsje Down") te bereiken. Samen met een Nederlander begin ik eraan. We wisselen wat info uit over het profiel. Bij de bevoorrading leen ik even snel een pomp en zet ik mijn voorband op 10 atmosfeer. Hopelijk kan ik daarmee de finish bereiken.
De slotklim loopt prima. Vreemd genoeg rijd ik hier wel goede vermogens. Ik houd wat over voor de laatste 3 km, die vrij smerig zijn (10-11%). Een km voor de top gaan de hemelsluizen weer volledig open... Dat betekent dus weer regenjasje aan en een kletsnatte afdaling. De gesoigneerde Italiaantjes dalen als mietjes met hun plastic wieltjes. Nog een paar kilometers vlak naar Feltre. Ik voel dat mijn voorband het net wel of net niet zal gaan halen. Ongeveer 500 meter voor de meet moet ik toch echt stoppen. Ik wil even snel bijpompen maar het ventiel blijkt gescheurd dus ik moet toch nog een nieuw bandje steken. Het zij zo. Ik bol de finishstraat op. All-in tijd van 9:09. Tevreden mee, zeker gezien het feit dat ik de week voor vertrek vrijwel de hele week ziek was. Heel blijven en uitrijden was het doel en dat is gelukt.
Qua zwaarte vond ik vergelijkbaar met de Marmotte, zeker gezien het weer.
Het prutweer is een goede aanleiding nog eens terug te keren...
Random observaties
- enorm veel dikke hekwerken
- enorm veel lekkere wijven, zowel in de koers als daarbuiten
- compressiekousen en aerohelmen zijn uit
- plakplaatjes zijn in
- veel tubes
- perfecte organisatie, zelfs met mobiele technische assistentie. Parcours grotendeels afgesloten (tot een bepaald tijdstip)
Zondag hoefden we niet extreem vroeg op, omdat we in één van de weinige hotels in Feltre verblijven. Dit hotel (genaamd La Casona) is overigens zeker een aanrader.
's Ochtends is de hemel al vuurrood, dus het is al meteen duidelijk dat het zal gaan regenen. De vraag is alleen hoeveel en wanneer. Om 6:45 sluiten we aan in het kneuzenvak, waar we horen. Om ons heen zoals gebruikelijk bij Italiaanse cyclo's louter afgetrainde geraamtes, op prachtige fietsjes, met gladde kuitjes en veelal plastic wielen. Inmiddels weet ik dat je je hier door van de wijs moet laten brengen. Net als bij GF Giordana doet het meerendeel de medio fondo. En bovendien zegt de outfit niks over iemands fietscapaciteiten
Goed, om precies 7:00 bollen we onder het geluid van een huilende wolf onder de finishvod door. Het duurt even voordat we onderweg zijn, maar dan gaat het ook meteen volle kanarie richting de eerste klim. Ik vind bij het uitrijden van Feltre meteen een brede rug om achter te schuilen en ik ben vastbesloten die niet los te laten tot de voet van de Cima Campo. Aldaar kies ik mijn eigen tempo. Het plan is om in D2 met ongeveer 240-250 watt omhoog te rijden. Dat lukt aardig, al is mijn hartslag net wat te hoog. Toch loopt het goed. Ik haal bosjes mensen in, en word weinig ingehaald dus dat voelt goed al weet ik dondersgoed dat de meesten voor de korte afstand gaan.
Eenmaal boven meteen volle peut omlaag. De afdaling ligt er mooi droog bij dus het gaat hard. Voor ik het weet ben ik al bij de splitsing. De korte afstand gaat rechtsaf, en wij gaan rechtdoor. De bevoorrading sla ik over, want ik heb nog genoeg vocht. De meeste Italiaantjes moeten wel stoppen, want die rijden uit esthetische overwegingen vrijwel allemaal met één 500 ml bidon en een gereedschapsbidon.....
Ik zet koers richting de Manghen. Die hebben we zaterdag per auto verkend dus ik weet wat me te wachten staat. De eerste 15 km zijn goed te doen. Er zitten wel wat steile stukken in, maar steeds volgt dan een rustpunt. Enige minpunt is dat ik niet de vermogens kan leveren die ik wil en zou moeten kunnen produceren. Mijn hartslag loopt veel te ver op. Ik schakel over op hartslag-only. Ik wil per se D2 rijden, want Feltre is nog ver. Heel ver. Na de (overigens uitstekende) bevoorrading volgen nog een paar makkelijke kilometers, en dan is er geen ontkomen meer aan: het slotstuk. Ik weet dat het afzien gaat worden. Dat klopt ook. Af en toe zijn er korte strookjes waar je heel eventjes op adem kan komen. Ik zie op mijn Garmin dat we al 3100 hm achter de kiezen hebben (op ca 85 km!). Uiteindelijk wordt het bochten aftellen. Ongeveer een km voor de top begint het te regenen. Ik besluit meteen te stoppen om mijn regenjasje aan te trekken.
Het eerste deel van de afdaling ligt er nat bij, dus ik moet voorzichtig dalen. Ik heb vanmorgen in extremis nog een alu voorwiel gestoken en daar heb ik geen spijt van. Het tweede deel van de afdaling ligt er gelukkig droog bij. Al snel ontstaat een flinke groep renners. Als redelijk ervaren cyclorijder weet ik wat me te doen staat: eten, drinken en geen centimeter op kop rijden. Binnen afzienbare tijd beginnen we aan de derde hindernis van de dag, de Passo Rolle.
Gezien mijn matige optreden op de Manghen vrees ik het ergste, maar ik lijk er doorheen te komen. Ik produceer redelijke waarden terwijl de hartslag laag blijft. Na de bevoorrading (mijn 2e en tevens laatste stop) weet ik dat er wat vlakke kilometers volgen. De slotkilometers verlopen prima, maar om me heen zijn veel renners compleet aan het sterven. Tot overmaat van ramp begint het weer te plenzen. Regenjasje aan en de afdaling in, die er zeik en zeiknat bij ligt. Bibberend, klappertandend zit ik op de fiets. Op diverse punten staan renners langs de kant met onderkoelingsverschijnselen. Ik vermoed dat ik er ook niet ver vanaf zit maar ik weiger af te stappen. Ik wéét dat het in het dal beter zal zijn. Dat klopt ook.
In het dorp ontstaat al snel groepje en ook hier hang ik weer de Cadel Evans uit. Ik merk alleen dat mijn voorband wat zacht staat. Ik besluit dit even te negeren en eerst maar eens de Croce d'Aune (spreek uit: "Krotsje Down") te bereiken. Samen met een Nederlander begin ik eraan. We wisselen wat info uit over het profiel. Bij de bevoorrading leen ik even snel een pomp en zet ik mijn voorband op 10 atmosfeer. Hopelijk kan ik daarmee de finish bereiken.
De slotklim loopt prima. Vreemd genoeg rijd ik hier wel goede vermogens. Ik houd wat over voor de laatste 3 km, die vrij smerig zijn (10-11%). Een km voor de top gaan de hemelsluizen weer volledig open... Dat betekent dus weer regenjasje aan en een kletsnatte afdaling. De gesoigneerde Italiaantjes dalen als mietjes met hun plastic wieltjes. Nog een paar kilometers vlak naar Feltre. Ik voel dat mijn voorband het net wel of net niet zal gaan halen. Ongeveer 500 meter voor de meet moet ik toch echt stoppen. Ik wil even snel bijpompen maar het ventiel blijkt gescheurd dus ik moet toch nog een nieuw bandje steken. Het zij zo. Ik bol de finishstraat op. All-in tijd van 9:09. Tevreden mee, zeker gezien het feit dat ik de week voor vertrek vrijwel de hele week ziek was. Heel blijven en uitrijden was het doel en dat is gelukt.
Qua zwaarte vond ik vergelijkbaar met de Marmotte, zeker gezien het weer.
Het prutweer is een goede aanleiding nog eens terug te keren...
Random observaties
- enorm veel dikke hekwerken
- enorm veel lekkere wijven, zowel in de koers als daarbuiten
- compressiekousen en aerohelmen zijn uit
- plakplaatjes zijn in
- veel tubes
- perfecte organisatie, zelfs met mobiele technische assistentie. Parcours grotendeels afgesloten (tot een bepaald tijdstip)
Laatst gewijzigd door havana op 23 jun 2016 18:56, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Fietsen?altijd
- Forum-lid
- Berichten: 2744
- Lid geworden op: 09 aug 2014 20:21
Leuk verslag! Volgend jaar wil ik hem ook rijden.
Maak joe woar
dapoker
20 jun 2016 13:06
Kort verslagje Sportful Dolomiti Challenge.
We (Magoo, Csteenbe, Havana en ondergetekende) zijn donderdag al aangekomen. Het stond in de planning om meteen even een klein rondje te bollen. Dit plan werd letterlijk door de goot gespoeld. Met het binnenrijden van Feltre komt het met bakken uit de lucht. De weersvoorspellingen die we al een tijdje in de gaten hielden waren ronduit kudt. En deze hoosbui zal een voorbode blijken voor wat komen gaat.
Vrijdag hebben we gelukkig een prachtige dag. Ik heb een rondje Monte Grappa uitgezet met extra inrij-lusje. In het inrij-lusje zitten een paar kleine muurtjes en onze vriend Csteenbe vraagt of dit nu allemaal wel moet, zo voor een cyclo. De klim naar Monte Grappa is verder prachtig. De 28km klimmen doen we -zoals onze leeftijd vraagt- op bejaardentempo. Onderweg komen we forumlid GJevk en zijn fietsmakker nog tegen. GJevk vertelt over een gevalletje van pech in het voorjaar waardoor hij wat minder scherp staat en dus zondag de cyclo laat voor wat het is. Het monument op de top is de klim meer dan waard. We nemen onze helm af voor de gesneuvelden,bestellen in de Stube een cappu met taart (15 pleuro voor 4 personen) en dalen af richting hotel.
Zaterdag voor de grote dag verkennen we de Manghen per auto. We zien dat het mij op het lijf geschreven is. Lekker grillig en de laatste stuk is steil en soms nog steiler. Lekker. Ik heb er al zin in.
De rest van de dag krabben we nog wat aan elkaars zak en aaien onze fietsjes.
De grote dag...
Zoals gebruikelijk doe ik weer geen oog dicht. Als echte zenuwleier moet ik 7 keer pissen en tel driehonderdenachtendertig duizend Bianchi Oltre's op de Manghen. Dus... heerlijk uitgerust kom ik goed gespannen en als een slappe vaatdoek m'n nest uit. Snel effe douchen, uit het raam kijken en tot de conclusie komen dat ik beter mijn alu wielset kan steken. Ook Havana steekt een alu voorwiel. Mijn achterwiel laat ik zitten want hierop zit m'n dertig tands pizzasnijder. Snel een ontbijt naar binnen vouwen en we kunnen. Mijn innerlijke ik geeft nog een seintje als ik het belangrijkste van de voorbereiding dreig te vergeten. De kilo stopverf wordt ook in no-time tegen het porselein geklapt en nu ben ik er echt klaar voor. Buiten wachtend op de rest van de bejaardensoos lopen we tegen een andere senior aan. Paulo Bettini. Ik denk tegenwoordig 90 kilo schoon aan de haak. Maar een italiaan dus qua look optimaal gesoigneerd. Bij de start niks anders. Om ons heen alleen maar pretty-boys in mooie pakjes en op dito fietsjes. Een Italiaan naast me vraagt waar we vandaan komen en vraagt welke versie we gaan doen. De Grande zeg ik. Wat anders?! Hij zegt "weet je het zeker?! Het gaat vandaag veel en hard regenen." Ik zeg nog heel optimistisch dat dat wel mee zal vallen en wij Hollanders wel wat gewend zijn.
Enfin... het startschot. We komen langs de speakers met opzwepende techno en het geluid van huilende wolven. De sfeer is weer geweldig hier in Italië. In de straatjes van Feltre gaat het met een slakkegangetje en vanaf de laatste rotonde gaat het los. Havana pakt het wiel van een krachtige dikke Duitser inclusief brede rug. Dit is een mooi bordje om leeg te eten. We pikken aan en klappen letterlijk honderden deelnemers voorbij. Met 40 tot 50 in het uur en een hartslag van 165 jakkeren we naar de voet van de eerste klim. We zitten in een groepje en vier plekken voor me verliest iemand zijn jasje. Het schiet bij Havana tussen z'n wielen door zo richting mijn voorwiel. Als in slowmotion zie ik hier mijn hele voorbereiding aan me voorbij trekken en wacht op de klapper die komen gaat. Als bij een wonder vouwt het jasje zich onder mijn wielen dicht en ik kom er ongeschonden vanaf.
De klim begint. Ik normaliseer mijn hartslag tot 'n 145 bpm en begin rustig aan de klim. Aan het profiel heb ik kunnen aflezen dat deze me niet ligt. 18 kilometer klimmen aan geleidelijke percentages van rond de 7 procent. Ik hou me dus rustig en plots meldt Magoo zich. "Gaat lekker hè?" Ja. Zeg ik en we kletsen wat over mooi materiaal wat we voorbij rijden. De klim wordt even wat steiler en ik trek wat steviger door. Halverwege de klim kak ik in en laat me weer wat afzakken. Gelukkig zijn we bijna boven. Ik zwiep de grote plaat erop voor de laatste kilometer en klap de afdaling in. Het valt me -wederom- op dat afdalen ook een vak is. Veel mensen snappen niet wat de ideale lijn is of missen simpelweg een beetje lef. Als een mes door de boter snij ik langs de vangrails de bochten af en stort me naar beneden. De teller blijft rond de 80 per uur hangen. Jammer, steiler en dus sneller wordt het niet.
Net voor een klein extra klimmetje is er een stop voorzien. Ik spring van m'n fiets en loop met twee bidonnetjes naar het stalletje. Een vriendelijk Italiaanse opa pakt ze vast en vraagt wat ik wil. Eentje met sportdrank en eentje zonder. "Nog wat te eten?" Vraagt de oude baas. Ja graag zeg ik. Ik krijg nog 'n taartje en wat pruimen en een beker cola. Ik duw het allemaal tegelijkertijd in m'n snavel en vervolg mijn weg. Wat een top organisatie!
In het tweede deel van de afdaling haal ik drie dames op roze Pina's F8 in. Ik ben onder de indruk van de duidelijk aanwezige pluspunten en mis bijna een bocht. Ik positioneer me achter de dames voor de laatste kilometer in de aanloop van de Manghen. Het uitzicht is de moeite waard en ik moet toch eventjes bijkomen.
We rijden Telve binnen. De klim begint vrijwel meteen. Van de verkenning weet ik nog dat de eerste vier kilometer niet voor mij zijn. Te geleidelijk van percentage. Ik pik aan bij een groepje Italianen en 'n verloren Nederlander. Zijn Bianchi maakt een hels kabaal. Ik zeg dat ie een nieuwe fietsenmaker moet zoeken. Verontwaardigd kijkt ie me aan. "Je bent al nummer zoveel die er iets van zegt." We praten nog wat over ons beide Bianchi's tot het moment dat de Manghen zijn tanden laat zien. De steile en grillige stroken dienen zich aan. Ik ben meteen als een vis in het water. Ik trek lekker door en haal vlot een hoop mensen in. Ik weet van de verkenning dat er net voor de bevoorrading nog een vieze strook à 12, 13 procent komt en schakel een tandje zwaarder en trek er even flink aan. M'n hartslag loopt mooi op maar blijft onder de 160. Het zit dus wel goed voor vandaag. Ik chef een paar cola naar binnen en vul 'n bidon en ga meteen verder.
Op de komende strookjes gooi ik 'm nog even op de vijftig en voor ik het weet begin ik aan de laatste 7 moeilijkste kilometers. Ik bedenk me dat het misschien wel tijd is voor een gelletje. Door mijn lichaamswarmte is het spul inmiddels net warme mannenpap geworden. Gadverdamme wat een lauwe meuk. Na het laatste 'rustpunt' schakel ik naar 34/28 en peddel lekker naar boven. Hartslag op 150 en gaan met die banaan. Ik hoor mensen zwoegen en steunen. Ik zelf maak fietsend nog wat foto's en probeer eneen praatje te maken met een Engelsman die ik net inhaal. Hij zit steenkapot en geeft aan dat ie geen adem heeft om te lullen. Ik lach en peddel verder. Ik hoor al snel de 'huilende wolven' uit de speakers op de top. Het zet me aan tot een tandje d'r bij en ik sta zo op de top. Wat een mooie klim. Wat heb ik genoten. Ik voel me nog goed en heb veel vertrouwen voor de resterende 110 kilometer en 2000 hoogtemeters.
Fuck. Het begint te druppelen. Ik sta toch nog op de top en neem de tijd m'n windbreakergilet en mouwstukken aan te doen. Als ik mijn fiets pak regent het inmiddels al stevig door. Zo zeg; ben ik blij dat ik mijn alu voorwiel heb gestoken. Ik sla de bevoorrading over. In de eerste haarspeld krijg ik voor de rest van de dag meteen een waarschuwing van mijn materiaal en schiet rechtdoor. Gelukkig is hier een uitloopstukje en stort ik niet het ravijn in. Oeps. Koppie d'r bij houden en rustig afdalen. Ik daal het eerste stuk letterlijk als een natte krant. Het is steenkoud en hou nauwelijks controle over mijn stuur. Ik klapper m'n kronen zowat uit m'n kanis. Wat een hel. Maar wat is dit gaaf. Dit belooft een onvergetelijk tochtje te gaan worden. Bijna beneden is het toch droog. Een zonnetje zowaar. De snelheden lopen weer op en mijn doorweekte sokken en kleding drogen weer op richting de Passo Rolle. Ik zit in een mooi groepje en het werk wordt voor me gedaan. Als ik op mijn beurt wordt gewezen zit ik heel toevallig net te eten. Hè jammer. Ik sla even over.
Het begin van de Passo Rolle is weer 6 kilometer aan 7 procentjes. Ik begin goed maar na twee kilometer heb ik geen kracht meer in mijn benen. Met krap 12 in het uur kruip ik naar boven. Gelukkig voor het tweede deel van de klim een bevoorrading. 'Even' uit de buis huilen duurt een eeuwigheid. Ik denk dat ik hier wel 3 liter vocht op straat kletter. "Goed gedronken" zeg ik tegen me zelf. Ik neem de tijd om een gelletje te pakken en een paar taartjes van de organisatie. Met een paar bekers cola zinken we de droge meuk af en we kunnen weer door. Drie Engelsen halen me in een complimenteren me over mijn outfit. Als ik bij hen in het hol kruip zie ik dat ze van de Rapha Cycling Club zijn. Vandaar de complimenten. We kletsen wat en op de grote plaat zijn we zo bij de resterende 6 wat zwaardere kilometers. Ik laat ze voor de laatste twee kilometer gaan en pak m'n eigen tempo. Dit geleidelijk klimmen is niks voor mij. Ik wil lomp en steil. Grillig en vies. En bedenk me dat dat nog komen gaat. Boven doe ik mijn gilet weer dicht. Ik zal m'n jas nodig hebben want het gaat weer harder regenen. Iets verderop worden twee deelnemers in aluminiumfolie verpakt en in een ambulance geschoven. Toedeledoekies. De eerste 20 kilometers afdalen gaan omwille van de regen en vele haarspelden niet echt rap. Beneden word ik ingehaald door drie Italiaanse kleppers ik kan met veel moeite aanpikken. Ik word meteen op mijn plicht gewezen. "Meedraaien en anders oprotten." Ik mag even op adem komen maar verzaak zeker mijn beurt niet. Met 60, 65 in het uur jakkeren we de eerste tunnel in. Een renner uit een groep die wilde aanpikken maakt een stuurfout en achter me hoor ik mensen schreeuwen. Ik kijk om. Zo het lijkt ligt er een man of vier tegen de vlakte. Het is in een tunnel en ik wil er zo snel mogelijk uit. Met z'n vier overleggen we. Er is volk zat om te helpen en dus zetten we de pas er weer in. Zelfs met deze snelheden heb ik nog oog voor de omgeving. We trekken langs prachtige meertjes gelegen tussen hoge rotswanden.
En ja hoor daar is ie. De Croce d'Aune. 'Mijn' klim. Onder klets ik er meteen goed op. Het vlakt dan iets af en rij met de kleppers van daarstraks mee omhoog. "Kijk daar!" Roept er een. Een zwarte donkere lucht hangt precies boven de pas. Niet veel later breekt de hel los. Onweer en een grijze muur. Muur van regen en muur van asfalt. Strookjes van rond de 14%. Ik zet een tandje bij en haal hier weer veel volk in. Mooi dit. Mooie afsluiter van een best tochtje. Ook hier zwiep ik voor de laatste 500 meter de ketting vast op de grote plaat en duik de afdaling in. Die is nat. Heel nat. De weg is inmiddels veranderd in een kolkende rivier. Jezus wat een water. Bibberend daal ik met geknepen billetjes af naar de finish. Onder rij ik met ouwe baas nog flink door naar de finishstraat. Op de kasseitjes is net iemand op z'n plaat gegaan. Ik rij er dus maar rustig naar boven. Bijna boven staat Havana met een koude gele rakker te schreeuwen. "Bier staat klaar gozert." Ik hobbel over de finish. 09:34. Nette tijd. Netto tijd 09:03. Ik draai om en loop richting kroeg. Halve liter pils, grote cappuccino en 'n tosti. Binnen een half uurtje zijn ook Csteenbe en Magoo binnen. Klappertandend besluiten we snel de douche op te zoeken. Een welkome verzachting. De modder vult al snel de douche bak. Met een goed en voldaan gevoel hang ik nog een kwartiertje onder de loeihete straal. Het zit erop.
Onder het genot van een goede pizza, bier en grappa maken we de rekening op van deze cyclo.
Pluspunten:
- Geweldige Italiaanse beleving rondom evenement
- Bergen mooi materiaal om je vingers bij af te likken
- Idem voor de lekkere wijven
- Hotel La Casona is een topper
- Organisatie van cyclo is perfect. Bevoorrading is goed, parcours grotendeels afgezet en top seingevers
- Prachtig omgeving
Minpunten:
- Reisgenoten die het maar over vier dingen hebben. Schijten, zuipen, fietsen en porno. Niet per se in die volgorde
- Het weer, maar eigenlijk maakt dat ook weer de beleving mooier
- Zonder plakplaatjes hoor je er niet meer bij
- Geen frikadellen speciaal
We (Magoo, Csteenbe, Havana en ondergetekende) zijn donderdag al aangekomen. Het stond in de planning om meteen even een klein rondje te bollen. Dit plan werd letterlijk door de goot gespoeld. Met het binnenrijden van Feltre komt het met bakken uit de lucht. De weersvoorspellingen die we al een tijdje in de gaten hielden waren ronduit kudt. En deze hoosbui zal een voorbode blijken voor wat komen gaat.
Vrijdag hebben we gelukkig een prachtige dag. Ik heb een rondje Monte Grappa uitgezet met extra inrij-lusje. In het inrij-lusje zitten een paar kleine muurtjes en onze vriend Csteenbe vraagt of dit nu allemaal wel moet, zo voor een cyclo. De klim naar Monte Grappa is verder prachtig. De 28km klimmen doen we -zoals onze leeftijd vraagt- op bejaardentempo. Onderweg komen we forumlid GJevk en zijn fietsmakker nog tegen. GJevk vertelt over een gevalletje van pech in het voorjaar waardoor hij wat minder scherp staat en dus zondag de cyclo laat voor wat het is. Het monument op de top is de klim meer dan waard. We nemen onze helm af voor de gesneuvelden,bestellen in de Stube een cappu met taart (15 pleuro voor 4 personen) en dalen af richting hotel.
Zaterdag voor de grote dag verkennen we de Manghen per auto. We zien dat het mij op het lijf geschreven is. Lekker grillig en de laatste stuk is steil en soms nog steiler. Lekker. Ik heb er al zin in.
De rest van de dag krabben we nog wat aan elkaars zak en aaien onze fietsjes.
De grote dag...
Zoals gebruikelijk doe ik weer geen oog dicht. Als echte zenuwleier moet ik 7 keer pissen en tel driehonderdenachtendertig duizend Bianchi Oltre's op de Manghen. Dus... heerlijk uitgerust kom ik goed gespannen en als een slappe vaatdoek m'n nest uit. Snel effe douchen, uit het raam kijken en tot de conclusie komen dat ik beter mijn alu wielset kan steken. Ook Havana steekt een alu voorwiel. Mijn achterwiel laat ik zitten want hierop zit m'n dertig tands pizzasnijder. Snel een ontbijt naar binnen vouwen en we kunnen. Mijn innerlijke ik geeft nog een seintje als ik het belangrijkste van de voorbereiding dreig te vergeten. De kilo stopverf wordt ook in no-time tegen het porselein geklapt en nu ben ik er echt klaar voor. Buiten wachtend op de rest van de bejaardensoos lopen we tegen een andere senior aan. Paulo Bettini. Ik denk tegenwoordig 90 kilo schoon aan de haak. Maar een italiaan dus qua look optimaal gesoigneerd. Bij de start niks anders. Om ons heen alleen maar pretty-boys in mooie pakjes en op dito fietsjes. Een Italiaan naast me vraagt waar we vandaan komen en vraagt welke versie we gaan doen. De Grande zeg ik. Wat anders?! Hij zegt "weet je het zeker?! Het gaat vandaag veel en hard regenen." Ik zeg nog heel optimistisch dat dat wel mee zal vallen en wij Hollanders wel wat gewend zijn.
Enfin... het startschot. We komen langs de speakers met opzwepende techno en het geluid van huilende wolven. De sfeer is weer geweldig hier in Italië. In de straatjes van Feltre gaat het met een slakkegangetje en vanaf de laatste rotonde gaat het los. Havana pakt het wiel van een krachtige dikke Duitser inclusief brede rug. Dit is een mooi bordje om leeg te eten. We pikken aan en klappen letterlijk honderden deelnemers voorbij. Met 40 tot 50 in het uur en een hartslag van 165 jakkeren we naar de voet van de eerste klim. We zitten in een groepje en vier plekken voor me verliest iemand zijn jasje. Het schiet bij Havana tussen z'n wielen door zo richting mijn voorwiel. Als in slowmotion zie ik hier mijn hele voorbereiding aan me voorbij trekken en wacht op de klapper die komen gaat. Als bij een wonder vouwt het jasje zich onder mijn wielen dicht en ik kom er ongeschonden vanaf.
De klim begint. Ik normaliseer mijn hartslag tot 'n 145 bpm en begin rustig aan de klim. Aan het profiel heb ik kunnen aflezen dat deze me niet ligt. 18 kilometer klimmen aan geleidelijke percentages van rond de 7 procent. Ik hou me dus rustig en plots meldt Magoo zich. "Gaat lekker hè?" Ja. Zeg ik en we kletsen wat over mooi materiaal wat we voorbij rijden. De klim wordt even wat steiler en ik trek wat steviger door. Halverwege de klim kak ik in en laat me weer wat afzakken. Gelukkig zijn we bijna boven. Ik zwiep de grote plaat erop voor de laatste kilometer en klap de afdaling in. Het valt me -wederom- op dat afdalen ook een vak is. Veel mensen snappen niet wat de ideale lijn is of missen simpelweg een beetje lef. Als een mes door de boter snij ik langs de vangrails de bochten af en stort me naar beneden. De teller blijft rond de 80 per uur hangen. Jammer, steiler en dus sneller wordt het niet.
Net voor een klein extra klimmetje is er een stop voorzien. Ik spring van m'n fiets en loop met twee bidonnetjes naar het stalletje. Een vriendelijk Italiaanse opa pakt ze vast en vraagt wat ik wil. Eentje met sportdrank en eentje zonder. "Nog wat te eten?" Vraagt de oude baas. Ja graag zeg ik. Ik krijg nog 'n taartje en wat pruimen en een beker cola. Ik duw het allemaal tegelijkertijd in m'n snavel en vervolg mijn weg. Wat een top organisatie!
In het tweede deel van de afdaling haal ik drie dames op roze Pina's F8 in. Ik ben onder de indruk van de duidelijk aanwezige pluspunten en mis bijna een bocht. Ik positioneer me achter de dames voor de laatste kilometer in de aanloop van de Manghen. Het uitzicht is de moeite waard en ik moet toch eventjes bijkomen.
We rijden Telve binnen. De klim begint vrijwel meteen. Van de verkenning weet ik nog dat de eerste vier kilometer niet voor mij zijn. Te geleidelijk van percentage. Ik pik aan bij een groepje Italianen en 'n verloren Nederlander. Zijn Bianchi maakt een hels kabaal. Ik zeg dat ie een nieuwe fietsenmaker moet zoeken. Verontwaardigd kijkt ie me aan. "Je bent al nummer zoveel die er iets van zegt." We praten nog wat over ons beide Bianchi's tot het moment dat de Manghen zijn tanden laat zien. De steile en grillige stroken dienen zich aan. Ik ben meteen als een vis in het water. Ik trek lekker door en haal vlot een hoop mensen in. Ik weet van de verkenning dat er net voor de bevoorrading nog een vieze strook à 12, 13 procent komt en schakel een tandje zwaarder en trek er even flink aan. M'n hartslag loopt mooi op maar blijft onder de 160. Het zit dus wel goed voor vandaag. Ik chef een paar cola naar binnen en vul 'n bidon en ga meteen verder.
Op de komende strookjes gooi ik 'm nog even op de vijftig en voor ik het weet begin ik aan de laatste 7 moeilijkste kilometers. Ik bedenk me dat het misschien wel tijd is voor een gelletje. Door mijn lichaamswarmte is het spul inmiddels net warme mannenpap geworden. Gadverdamme wat een lauwe meuk. Na het laatste 'rustpunt' schakel ik naar 34/28 en peddel lekker naar boven. Hartslag op 150 en gaan met die banaan. Ik hoor mensen zwoegen en steunen. Ik zelf maak fietsend nog wat foto's en probeer eneen praatje te maken met een Engelsman die ik net inhaal. Hij zit steenkapot en geeft aan dat ie geen adem heeft om te lullen. Ik lach en peddel verder. Ik hoor al snel de 'huilende wolven' uit de speakers op de top. Het zet me aan tot een tandje d'r bij en ik sta zo op de top. Wat een mooie klim. Wat heb ik genoten. Ik voel me nog goed en heb veel vertrouwen voor de resterende 110 kilometer en 2000 hoogtemeters.
Fuck. Het begint te druppelen. Ik sta toch nog op de top en neem de tijd m'n windbreakergilet en mouwstukken aan te doen. Als ik mijn fiets pak regent het inmiddels al stevig door. Zo zeg; ben ik blij dat ik mijn alu voorwiel heb gestoken. Ik sla de bevoorrading over. In de eerste haarspeld krijg ik voor de rest van de dag meteen een waarschuwing van mijn materiaal en schiet rechtdoor. Gelukkig is hier een uitloopstukje en stort ik niet het ravijn in. Oeps. Koppie d'r bij houden en rustig afdalen. Ik daal het eerste stuk letterlijk als een natte krant. Het is steenkoud en hou nauwelijks controle over mijn stuur. Ik klapper m'n kronen zowat uit m'n kanis. Wat een hel. Maar wat is dit gaaf. Dit belooft een onvergetelijk tochtje te gaan worden. Bijna beneden is het toch droog. Een zonnetje zowaar. De snelheden lopen weer op en mijn doorweekte sokken en kleding drogen weer op richting de Passo Rolle. Ik zit in een mooi groepje en het werk wordt voor me gedaan. Als ik op mijn beurt wordt gewezen zit ik heel toevallig net te eten. Hè jammer. Ik sla even over.
Het begin van de Passo Rolle is weer 6 kilometer aan 7 procentjes. Ik begin goed maar na twee kilometer heb ik geen kracht meer in mijn benen. Met krap 12 in het uur kruip ik naar boven. Gelukkig voor het tweede deel van de klim een bevoorrading. 'Even' uit de buis huilen duurt een eeuwigheid. Ik denk dat ik hier wel 3 liter vocht op straat kletter. "Goed gedronken" zeg ik tegen me zelf. Ik neem de tijd om een gelletje te pakken en een paar taartjes van de organisatie. Met een paar bekers cola zinken we de droge meuk af en we kunnen weer door. Drie Engelsen halen me in een complimenteren me over mijn outfit. Als ik bij hen in het hol kruip zie ik dat ze van de Rapha Cycling Club zijn. Vandaar de complimenten. We kletsen wat en op de grote plaat zijn we zo bij de resterende 6 wat zwaardere kilometers. Ik laat ze voor de laatste twee kilometer gaan en pak m'n eigen tempo. Dit geleidelijk klimmen is niks voor mij. Ik wil lomp en steil. Grillig en vies. En bedenk me dat dat nog komen gaat. Boven doe ik mijn gilet weer dicht. Ik zal m'n jas nodig hebben want het gaat weer harder regenen. Iets verderop worden twee deelnemers in aluminiumfolie verpakt en in een ambulance geschoven. Toedeledoekies. De eerste 20 kilometers afdalen gaan omwille van de regen en vele haarspelden niet echt rap. Beneden word ik ingehaald door drie Italiaanse kleppers ik kan met veel moeite aanpikken. Ik word meteen op mijn plicht gewezen. "Meedraaien en anders oprotten." Ik mag even op adem komen maar verzaak zeker mijn beurt niet. Met 60, 65 in het uur jakkeren we de eerste tunnel in. Een renner uit een groep die wilde aanpikken maakt een stuurfout en achter me hoor ik mensen schreeuwen. Ik kijk om. Zo het lijkt ligt er een man of vier tegen de vlakte. Het is in een tunnel en ik wil er zo snel mogelijk uit. Met z'n vier overleggen we. Er is volk zat om te helpen en dus zetten we de pas er weer in. Zelfs met deze snelheden heb ik nog oog voor de omgeving. We trekken langs prachtige meertjes gelegen tussen hoge rotswanden.
En ja hoor daar is ie. De Croce d'Aune. 'Mijn' klim. Onder klets ik er meteen goed op. Het vlakt dan iets af en rij met de kleppers van daarstraks mee omhoog. "Kijk daar!" Roept er een. Een zwarte donkere lucht hangt precies boven de pas. Niet veel later breekt de hel los. Onweer en een grijze muur. Muur van regen en muur van asfalt. Strookjes van rond de 14%. Ik zet een tandje bij en haal hier weer veel volk in. Mooi dit. Mooie afsluiter van een best tochtje. Ook hier zwiep ik voor de laatste 500 meter de ketting vast op de grote plaat en duik de afdaling in. Die is nat. Heel nat. De weg is inmiddels veranderd in een kolkende rivier. Jezus wat een water. Bibberend daal ik met geknepen billetjes af naar de finish. Onder rij ik met ouwe baas nog flink door naar de finishstraat. Op de kasseitjes is net iemand op z'n plaat gegaan. Ik rij er dus maar rustig naar boven. Bijna boven staat Havana met een koude gele rakker te schreeuwen. "Bier staat klaar gozert." Ik hobbel over de finish. 09:34. Nette tijd. Netto tijd 09:03. Ik draai om en loop richting kroeg. Halve liter pils, grote cappuccino en 'n tosti. Binnen een half uurtje zijn ook Csteenbe en Magoo binnen. Klappertandend besluiten we snel de douche op te zoeken. Een welkome verzachting. De modder vult al snel de douche bak. Met een goed en voldaan gevoel hang ik nog een kwartiertje onder de loeihete straal. Het zit erop.
Onder het genot van een goede pizza, bier en grappa maken we de rekening op van deze cyclo.
Pluspunten:
- Geweldige Italiaanse beleving rondom evenement
- Bergen mooi materiaal om je vingers bij af te likken
- Idem voor de lekkere wijven
- Hotel La Casona is een topper
- Organisatie van cyclo is perfect. Bevoorrading is goed, parcours grotendeels afgezet en top seingevers
- Prachtig omgeving
Minpunten:
- Reisgenoten die het maar over vier dingen hebben. Schijten, zuipen, fietsen en porno. Niet per se in die volgorde
- Het weer, maar eigenlijk maakt dat ook weer de beleving mooier
- Zonder plakplaatjes hoor je er niet meer bij
- Geen frikadellen speciaal
Laatst gewijzigd door dapoker op 20 jun 2016 21:25, 4 keer totaal gewijzigd.
Voor de mooiste fiets-blog:
http://www.pokergraphics.com/koersvandedag/" onclick="window.open(this.href);return false;
http://www.pokergraphics.com/koersvandedag/" onclick="window.open(this.href);return false;
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 39931
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
dapoker
20 jun 2016 13:34
Ledematen voorzien van inktraven14 schreef:Mooie verslagen! En hulde voor het toepassen van rule nr5.
Voor de Belgen die de Nederlandse woordenschat maar voor 55% beheersen: wat zijn die plakplaatjes waar jullie het over hebben?
Voor de mooiste fiets-blog:
http://www.pokergraphics.com/koersvandedag/" onclick="window.open(this.href);return false;
http://www.pokergraphics.com/koersvandedag/" onclick="window.open(this.href);return false;
