Een terugblik naar 4 jaar geleden. Voor hun eerste 1200 traden 40 deelnemers aan. In 2008 reisde ik via St. Petersburg aan waar ik mij bij het contingent van een 15-tal buitenlanders voegde, voornamelijk afkomstig uit Duitsland. Achteraf een slechte keuze. Als enige buitenlandse deelnemer die al vaker in Rusland had gereden klitten veel buitenlandse deelnemers zich in de aanloop van het brevet aan mij vast. Zeker nadat een van hun een vervelende vleeswond overhield aan een val in een restaurant. Ik was daarmee totaal niet uitgerust aan de start. Daarbij kwam een typische beroepsblessure die ik een paar weken voor de start opliep, een ontsteking in de schouder. Uiteindelijk raakte ik al na zo'n 300km buiten de tijdslimiet en liep ik het hele brevet achter de feiten aan. Nadat ik vanwege m'n schouder op een slecht moment 3 uur moest rusten was het eigenlijk al gezien, ik gaf dan ook na zo'n 1000km op, meerdere uren buiten tijd.
Foto's van de editie 2008: http://fotoalbum.dds.nl/ivo_m/vol2008" onclick="window.open(this.href);return false;
Dit keer koos ik voor een andere aanpak. Ik reisde via Moskou en Jaroslavl aan en voegde pas op een zo laat mogelijk moment bij de rest van de groep, de middag voor de start. Doordat ik de nacht doorbracht in Jaroslavl had ik maar een treinreis van 4 uur in de benen, tegen een uur of 10 voor de rest. De verzamelplek was dit keer een studentencomplex van de landbouwschool net ten noorden van Vologda. Ik had al zo'n vermoeden dat in dat dorp weinig te vinden zou zijn, een goed middagmaal in Vologda bleek een goede keuze te zijn. Daardoor kon ik volstaan met een eenvoudig avondeten uit de dorpssupermarkt. In die dorpssupermarkt sloeg ik voor meer dan een dag aan eten in. Ik kende de route, ik wist dat de eerste 600km zo goed als geen winkel te vinden was. En dan moest je er ook maar langskomen als ze open waren. Bij mijn energieverbruik iets om terdege rekening mee te houden. In Jaroslavl had ik de website van de organisatie nog een keer gecontroleerd en de meest actuele route gedownload. Niet iedereen bleek dit gedaan te hebben, mijn netbook werd door een aantal rijders gebruikt om hun GPS bestanden te actualiseren. De nieuwe route had goede en slechte kanten. Verdwenen was al in een vroegere fase het zuidelijke stuk van de M18, een weg die mij veel te saai is. Maar ten noorden van Petrozavodsk was op het laatste moment een extra stuk M 18 ingevoegd. En wat nog vervelender was, de controle was verplaatst van het centrum van Petrozavodsk naar een verre buitenwijk. De enige kans om zonder omrijden wat lastiger verkrijgbare spullen (zoals goede batterijen) te krijgen was daarmee verloren gegaan. En batterijen had ik dit keer nodig. Dit brevet is zo noordelijk dat het amper donker wordt. De dynamonaaf had ik dus thuisgelaten en vervangen door een goede batterijlamp (B&M Ixon) en als backup een oude bracketdynamo met een B&M LED-lamp. Dit alles op een Koga Miyata Grantourer uit 1987. een fiets met een heerlijk scheppende voorvork, een perfect alternatief voor een verende voorvork die teveel energie opslorpt. De Koga had ik voorzien van 32mm Panaracer Pasela's. Soepele banden waarvan ik wist dat ze Russische wegen goed uithouden. 4 jaar eerder reed ik op mijn Bob Jackson vakantiefiets die eigenlijk iets te log en iets te stijf is voor dit soort werk.
In de ochtend verzamelen we allemaal voor het studentencomplex. De auto die de tassen voor de controles zou ophalen is in geen velden of wegen te zien. De tijd tikt langzaam weg, eigenlijk moeten we nu al aan de start staan. De vrouw van een deelnemer uit Omsk ziet dit aan en biedt aan op de tassen te letten zodat wij naar de start kunnen. Daar komen we aan terwijl we eigenlijk al weg hadden moeten zijn. Maar geen probleem, er zijn nog een aantal rijders met de nachttrein aangekomen en die moeten nog voorzien worden van stempelkaarten en frameplaatjes. Dit alles gaat nu een stuk effectiever dan 4 jaar geleden. Mikhail's dochter Veronika is 4 jaar ouder en heeft haar vader verdrongen van als het gaad om administratie en registratie. Effectief handelt zij alles af. De vorige avond was ze helemaal in supervorm, een meisje van een jaar of 15-16 die tientallen randonneurs voorziet van startmaterialen en shirtjes alsof ze dit al jaren doet. Een natuurtalent.
Uitendelijk starten we een dik half uur te laat in meerdere groepen. Ik ga direct met de eerste groep mee, ik kan alle hulp tijdens de eerste dag gebruiken. Gelukkig wordt er niet als een speer vertrokken en kan ik op de eerste helling van de dag nog bijblijven. Pas na een kilometer of 10 worden we ingehaald door een treintje uit Voronezh. Gelijk gaat het tempo omhoog en niet veel later moet ik lossen uit de groep. Ik rij een tijd lang verder met een langzamer groepje maar echt goed samengewerkt wordt er niet. Men blijft vooral in mijn wiel hangen. Dan kan ik eigenlijk net zo goed alleen rijden. Rustig rij ik verder. Ik heb in het eerste uur al aardig wat tijdsreserve opgebouwd zonder mezelf op te blazen.
Na een kleine 100km bereik ik de 1e controle. Gewoon een auto geparkeerd op een landweg direct naast de doorgaande weg. Er blijken nog een man of 8 achter me te zijn, een luxesituatie. Minder luxe zijn de voorraden. Het is warm en het drinkwater is bijna op. Gelukkig heb ik nog een kleine voorraad. Ik was gestart met meer dan 4 liter vocht aan boord. En dat blijkt nodig te zijn. Gaandeweg het brevet kom ik op een gemiddelde van 15 liter vocht per etmaal. Ik blijf niet te lang op de 1e controle. Tot aan de 2e controle bij Lipin Bor is er eigenlijk niks langs de weg. Amper een dorpje, laat staan een winkel of benzinepomp. In deze streken van Rusland liggen de dorpen aan de rivieren. De wegen zijn later aangelegd over het hoge land. Vanuit de doorgaande weg leiden dan zijweggetjes naar de dorpen die vaak een kilometer of 5 à 10 van de doorgaande weg afliggen. Fietsen is daarmee een eenzame zaak. Landschappelijk is het wel mooi, af en toe een meertje langs de weg. En vooral eindeloze bossen. Hier in het zuidelijke stuk van de route vooral berkebomen. Ver is het niet naar de volgende controle, maar iets van 60km. Bij Lipin Bor rij ik na de controle snel terug naar de benzinepomp. Hier is een klein restaurantje waar ik warm eet. Wanneer ik de volgende warme maaltijd kan eten weet ik niet, ik profiteer er gewoon van. Els, een Belgische die in London woont eet er ook. Zij reed begin dit jaar al een 1200 in Nieuw-Zeeland. Met haar rij ik af en toe samen op dit stuk. Uitendelijk rijdt zij in de avonduren van me weg en zal heel wat deelnemers inhalen.
Halverwege de volgende etappe is er een dorpje op 1km van de weg met een winkel die zowaar open is. Ik sla hier nieuwe voorraden in. Vorige keer was deze winkel al dicht, ik lig dus voor in vergelijking met 2008. Op dit stuk liggen de controles bijna 100km uit elkaar. Eigenlijk prima. Halverwege dan een kleine stop en ik zit op mijn natuurlijke ritme van rustpauze's. Ik rij hele stukken samen met Vadim en Elizaveta uit Moskou. Twee debutanten op mooie moderne racefietsen. Helaas spreken ze zo goed als geen engels zodat we het moeten doen met mijn steenkolenrusssisch.
Zonder problemen bereik ik ook de 3e controle na 260km. De controle is hier in een simpel hokje langs de weg. Een gewone rustplaats naast de doorgaande weg. Veel luxer is er niet te vinden zonder ver van de route af te wijken. Net als vorige keer tref ik hier de eerste uitvaller aan. Aleksey is fors gevallen en zit onder de schaafwonden. Daarnaast is hij aan zijn hoofd geraakt. Het is voor hem verstandiger te stoppen. Tot mijn verbazing stoppen ook Vadim en Elizaveta er ook mee. Vadim heeft flink last van zijn knie. Hij moet stoppen, dat is duidelijk. Maar Elizaveta rijdt nog goed. Vadim heeft er geen trek in dat zij allen door gaat. Verbaasd zie ik hoe alle drie de fietsen op de auto van de controleur geladen worden.
Ik ga alleen door de nacht in. Het achterveld is hiermee flink gedecimeerd, ik ben in een keer de laatste in koers. 20Km na de controle is er een doorsteek over een onverharde weg. Vorige keer zat ik hier in de ochtendschemering, nu in de avonduren. Ik geniet van de uitzichten, hier begint het gebied van de witte nachten. De hele nacht door rij ik in noordelijke richting, de zon tegemoet die amper onder de horizon verdwenen is. Het is een meerkwaardig gevoel, ik ben niet gewend dat de zon in die hoek zit.
Vlak voor Belousovo passeer ik de zuidelijke toegang tot het Onegameer. Diverse cruiseschepen liggen hier voor anker totdat het weer ochtend wordt. Een schitterend gezicht. Tot mijn verbazing is de winkel in het dorp open. Voor de winkel staat een kluit half of geheel dronken dorpelingen die de winkel als alternatieve kroeg gebruiken. Ik loop in vol randonneursornaat tussen hen door. Zij weten niet meer of ze teveel gedronken hebben of niet.
Op die manier red ik het prima tot de controle van Saminsky Pogost. Het oude kerkje is nog even vervallen als 4 jaar geleden. De nieuwe kerk ernaast ziet er nog patent uit. Ik zie veel fietsen op de controle, nogal wat deelnemers hebben besloten hier te slapen. Dat komt mij goed uit. Veel slaap heb ik niet maar ik besluit te investeren in een uurtje slaap. Dat moet lukken zelfs met het verlaten van de controle voordat die sluit.
Wordt vervolgd
