(Op zondag 11 oktober 2015 voor de 60e keer naar de top van de Mont Ventoux)
De komende week nestelt zich een noordelijke tot noordoostelijke stroming boven West-Europa. Dit betekent dat het, ook hier in Zuidoost-Frankrijk, gevoelig kouder gaat worden. Bovendien staat er vanaf woensdag drie dagen Mistral op het menu, dus pak je dan (vooral letterlijk) maar in! Gisteren, zaterdag, was het hier echter nog fantastisch weer en wilde ik eigenlijk nog een keertje 'omhoog'. Er stond nog wel aardig wat wind en in die zin waren de vooruitzichten voor vandaag veel gunstiger. Daarom hebben we zaterdag samen op andere wijze van het mooie weer geprofiteerd en moest het vandaag dan maar gebeuren, voor de 60e keer 'die berg' op. Dit jaar ben ik al driemaal vanuit Sault en een keer vanuit Bédoin omhoog gefietst. Dan is het min of meer logisch om voor die 60e keer Malaucène als start voor de klim te kiezen.
Deze landschappelijk erg mooie klim ligt mij echter niet zo. Of het nu komt vanwege het onregelmatige karakter van de klim of vanwege de gemeen steile passages, ik weet 't niet, maar 'het ding' ligt mij niet. Daarom zie ik er ook steeds weer als een berg tegenop
! Het mij 'mentaal opladen' voor deze klus kost dan ook wel een paar dagen 
. En bij zo'n poging om het voor de 60e keer te doen wil je natuurlijk niet 'falen', d.w.z. onderweg niet afstappen of er langer dan 2 uur over doen. Wat een 'onzin' eigenlijk, als je daar eens over nadenkt. Maar ja, zo zit een mens nu eenmaal in elkaar.Dichte handschoenen, warm jack met lange mouwen, driekwart broek en de 'opdracht' van madame 'om ervan te genieten', zo startte ik iets voor negenen. Het is op dit tijdstip nog rustig in Bédoin. Op de parkeerplaats tegenover Bar-Restaurant de l'Observatoire draait een eenzame racefietser een rondje, alsof hij op iemand wachtte. De Ventoux ligt er goed bij, geen wolkje te bekennen. De digitale thermometer aan de gevel van Brasserie le Relais du Ventoux geeft 11 graden aan. Er wordt op de D19 bij het verlaten van Bédoin aan de weg gewerkt, maar op zondag natuurlijk niet. Er is verder ook geen verkeer en dus negeer ik het 'rood' van 't mobiele verkeerslicht. Zo'n ding hoort op zondag alleen maar te knipperen.
Aan het einde van de bebouwde kom hoor ik hoe de klok negen slaat. Op het receptiegebouwtje van Camping le Pastory hangt een groot rood bord, waarop met witte letters Fermé te lezen valt. Het seizoen loopt ten einde...
De klim in de D19 kost mij met 34x23 geen enkele moeite, zodat ik rustig van de schitterende omgeving kan genieten en de spieren mooi op temperatuur kunnen komen. Wat hoger in deze klim, als je tussen de dennen door de omgeving goed kunt bekijken, zorgen de in tegenlicht gehulde nevelslierten boven het landschap voor een haast mysterieuze aanblik. Ik houd van dit weggetje en deze omgeving, al meteen toen ik hier jaren geleden voor 't eerst fietste was ik er 'verliefd' op.
In de verte knallen de jagers er ook al weer lustig op los! Aan een ketting hangt aan 't begin van een ruig pad een bord met de tekst Attention - Chasse en cours (Opgepast - Er wordt gejaagd). Aan de andere zijde van de Col de la Madeleine komt een groepje fietsers omhoog. Ze zijn allen in hetzelfde bonte jack gekleed. Leden van een fietsclub hier in de buurt?
Op de Route de Malaucène (D19) en op weg naar 'nummer 60':
Ondank het 'stevige ontbijt', gaan er in Malaucène nog snel even twee banaantjes en een fruitreepje naar binnen, wordt het toilet met een bezoekje vereerd en daarna kan er aan de klus begonnen worden. Vlak voor mijn neus is een futuristisch ogende fel oranje bolide aan 't keren. Het logo lijkt op dat van Ferrari, doch het model lijkt daar dan volgens mij weer niet op. Als de auto weg is, stap ik op.
Het is weer een 'vliegende' start, waarbij ik gelukkig niet gehinderd word door auto's die rechts het parkeerplaatsje op- of af willen rijden. Het begin van zo'n klim is altijd even lastig, want je moet het juiste ritme nog zien te vinden. Maar goed, ik ben op weg en de rest volgt vanzelf wel, nou ja 'vanzelf'...
Op een bord langs de kant van de weg staat dat het verkeer rustig aan moet doen vanwege de een of andere sportieve activiteit. Daarmee wordt mijn poging toch zeker niet bedoeld
? Het is gelukkig ook niet een evenement waar ik hinder van ondervind, want het groepje gezellig keuvelende en met hun stokken 'zwaaiende' Nordig walkers kan ik makkelijk ontwijken.Wanneer je Malaucène net achter je laat, ligt daar rechts en helemaal tussen het groen verscholen het 12e eeuwse kapelletje Notre-Dame du Groseau. Hoeveel 'Ventoux-gangers' zouden hier ooit oog voor hebben, vraag ik mij zo af.
Chapelle N.D. du Groseau langs de weg naar de Ventoux:
Er volgt nu een korte, min of meer vlakke passage en de ketting gaat naar 't buitenblad. Even wat tijd winnen! In de schaduwrijke en daardoor altijd wat somber aandoende bocht bij le Groseau, bij het gelijknamige restaurant en de idem dito ijssalon, maak ik nog even wat extra vaart om met enige snelheid aan de rest van de klim te kunnen beginnen. En dan, hup, snel naar 34x23 en een ritme zoeken. Zodra het wat steiler wordt (8%) gaat de ketting achter naar 'de 26'. De GPS-snelheidsmeter heeft het er hier, langs de steile rotswand van de Rocher du Portail St-Jean, maar moeilijk mee. M'n snelheid slingert 'wild' tussen de 7 en 11 km/u. Doch dat is hier gebruikelijk, weet ik inmiddels uit ervaring
. Voor mij, in de bocht naar links en waar je weer in de zon komt, staan twee fietsers even te pauzeren. Vlak voordat ik bij die bocht ben, stappen ze op. Een 'mikpunt'.Omdat het nu even serieus wat steiler gaat worden, schakel ik naar 't kleinste verzet wat ik heb: 34x29. Het is hier in 't zonnetje heerlijk fietsen en ik ben dan ook al snel bij die twee MTB-ers. Ik krijg het, vanwege de zon, zelfs al een beetje warm in mijn shirt met lange mouwen. Dat zal wat hoger, waar je voortdurend in de schaduw fietst, wel anders zijn. Ook hier jagers en ook hier aan het begin van zo'n onverhard pad een waarschuwing: Attention - Battue de grand gibier en cours (Drijfjacht!).
Gelukkig kent deze klim ook een aantal minder steile passages, passages waar je even een beetje bij kunt komen, wat kunt eten en rustig kunt drinken zonder direct buiten adem te raken. En het eerste stuk van de route is erg open, zodat er veel te zien valt. Dan weer kijk ik naar rechts richting het zuiden, dan weer naar links op de volop in de zon liggende bergen van de Drôme Provençale. Dit deel van de klim is ook niet zo lastig, de tweede helft, die is pas moeilijk en daarin zit dan ook 't venijn. Op een van die 'makkelijke' stukken grijp ik de kans een drietal gelletjes naar binnen te werken.
Bij de Gîte Forestier de Ramayettes, vlak voor de belvédère, begint de voorlopig laatste niet zo steile passage (4-6 procent), zodat je daar ook even wat tijd goed kunt maken'. Aha, daar is het uitkijkpunt al. Nog één bocht en dan begint 't. Vanuit de verte zie ik de borne met de 'onheilstijding' al staan en voel ik ook dat het steiler wordt. Het paaltje vertelt mij dat er nu een kilometer van gemiddeld 12% volgt. En het verwarrende van de komende 2 km is, dat het er helemaal niet steil uitziet. Rustig probeer ik een goede cadans te vinden om dit erg lastige stuk door te komen. Doch dat lukt maar matig. Het is te doen, maar ik zou eigenlijk wel iets meer omwentelingen willen maken. 't Zit er niet in op dit steile stuk. De volgende borne geeft 11% aan.
Het is nu nog 10 km naar de top, dus ben ik net over de helft. Het min of meer rechte eind ligt achter mij als ik de bocht naar rechts bij Citerne 226 (Waterreservoir 226) door probeer te komen. Er volgt nog een kilometer van 11%. Nog twee bochten en dan ben ik bij de haarspeldbocht aan het begint van dat rechte, steile gedeelte van de klim, dat gedeelte waar je in de afdaling je snelheidsrecord zo mooi kunt breken (tenminste, als je dat zou willen
). In een van die twee bochten staan vier 'racemonsters'. Ik zie o.a. een zwarte Ferrari en het oranje 'geval' wat ik in Malaucène ook al zag. Een man die de boel staat te fotograferen, neemt ook nog de tijd mij aan te moedigen.Inmiddels heb ik de haarspeldbocht ook al gehad. Hier, op zo'n 1200 meter en in de schaduw van de berg, is het kil en komen mijn warme shirt en dichte handschoenen goed van pas. Het is er nog geen 7 graden! Na de haarspeldbocht was het eerst even iets minder steil en dat voelde dan meteen ook een stuk prettiger aan. Doch 't was maar tijdelijk. Na deze gemiddeld steile kilometer, volgt er een van 8%. Doch mijn Rox 10.0 geeft voorlopig nog steeds 11% aan. Dan nog even 10% en daarna wordt het pas wat 'draaglijker'. Bij de flauwe S-bocht in de tweede helft van dit lange steile stuk, fiets je een moment in de zon. Het is er ook minder steil en de aanblik van de herfstpracht hier op de noordhelling is gewoon fantastisch. Wat mooi, wat mooi!
Hefstpracht op 1360 meter hoogte:
Nog even doorbijten, want het vlakke gedeelte voor Chalet Liotard (bij de Mont Serein) ligt al binnen handbereik. Aan het einde van het laatste steile stukje zwalkt een jonge vent op een MTB over de weg. Het lijkt haast of hij op het punt staat om te vallen. Tegen de tijd dat ik bij hem ben is hij al op het vals plat, maar tijdens mijn passeren zwiept hij opeens toch nog vervaarlijk naar links. Gelukkig reed ik al met een ruime boog om hem heen.
Aan het einde van de steile passage vlak voordat je bij Chalet Liotard bent:
Nog snel weer een paar gelletjes nemen en wat drinken en daarna met 50x21 vaart maken richting het chalet en de slagboom aan het begin van de laatste 5,5 km. De wetenschap dat de haarspeldbocht naar het lange en veel minder steile stuk door het dennenbos niet ver meer is, houdt mij op de been.
De passage door dat bos gaat goed, want het stijgt er met 'slechts' 4-6 procent. De vier racemonsters komen er aan, doch daar heb ik geen last van, want ze gaan netjes ruim om mij heen. Het tweede deel van dit stuk is weer wat steiler, doch omdat je de finish nu gaat 'ruiken' en ik verder goed in vorm ben, loopt het daar ook goed.
Dan de bocht waar je de top zo mooi recht voor je hebt. Nu is het aftellen. Nog een lus naar links, waar je nog eens flink hoogte wint, dan de klim naar de bocht bij de radarkoepel en tenslotte nog het laatste stuk(je) naar de belvédère. Het opritje naar het plateau waar de streep ligt tel ik maar niet mee, daar fiets je zo tegenop
.Ik weet dus exact wat mij nog te wachten staat. De passage naar de bocht bij de radarkoepel is een beetje een 'instinker', want de weg wijkt nog een heel eind naar links, dus ben je er niet zo snel als je wellicht zou denken. Als je hier al eens eerder geweest bent, weet je dat, maar als je hier voor 't eerst komt...
Nog slechts één kilometer...:
De laatste kilometer slaat de euforie al toe en geniet ik al van het feit dat het toch weer gaat lukken. Vlak voor de belvédère wordt ik door de fotograaf van photoventoux vereeuwigd en kan ik 't niet laten hem 'C'est ma soixantième montée du Mont Ventoux' ('Het is mijn 60e beklimming van de Mont Ventoux') toe te voegen. 'Bravo!' krijg ik van hem retour.
Het moment dat ik in de bocht bij het uitkijkpunt fiets en de opgang naar 't plateau voor mij zie is, alhoewel ik een nogal nuchter type ben, toch wel een emotioneel ongenblik. Het is, als je er even over nadenkt, ook niet niks, voor de 60e keer tegen deze berg op fietsen. De weg is helemaal vrij, zodat ik één ruk zonder moeite naar de 'fisnish' kan racen en 1:55:30 af mag drukken. Opération Ventoux terminée!
Voor de 60e klim van Le Grimpeur heeft men graag het platform helemaal vrijgemaakt
:
Even bijkomen, andere handschoenen aan, appeltje eten en een fotogra(a)f(e) zoeken. De Française die mij gefotografeerd heeft deed het prima, want zij heeft slechts één foto gemaakt en die was meteen raak. Ze stond daar met een groepje Franse fietsers en een van hen kwam later nog naar mij toe om te vragen of ik echt 'de 60e keer' had gezegd. Hij is vandaag voor de 2e keer naar boven gefietst en berekende dat hij bij twee beklimmingen per jaar op z'n 62e mij zou kunnen evenaren. Hij wil ook nog weten op welke leeftijd ik aan de Ventoux begonnen ben, doch dat weet ik zo niet uit m'n hoofd.
Volgens Windfinder zou het om een uur of twee 's middags op de top ongeveer 11 graden moeten zijn. Er was aan de zuidzijde van het gebouw echter totaal geen wind te bespeuren en daardoor zeer aangenaam. De thermometer van mijn Rox gaf dan ook al snel 19 graden aan, doch als ik de grafiek van de rit bekijk, komt de temperatuur bij het bereiken van de top uit op 14 graden. Maar nogmaals, het was er heerlijk toeven! Dat wordt de komende dagen wel anders, wanneer er bijvoorbeeld voor a.s donderdag om 11:00 een temperatuur van -1 graad, om 14:00 niet meer dan 1 graad en om 17:00 slechts 0 graden verwacht wordt. En dat bij een koude noordenwind met snelheden van 8 à 9 m/s, met uitschieters tot 11 m/s. Dan wil je daar toch niet meer zijn!?
Vandaag was het (voorlopig) dus de laatste mooie dag dit jaar. Tijd nemen om even rustig rond te kijken, wat plaatjes te schieten en in stilte te genieten van nummertje 60, dát moet ik nu doen
.Deze fietsers (en hun begeleiders) konden nog genieten van een prachtige oktoberdag:
Naar het zuiden presenteert het uitzicht zich steeds mysterieuzer...:
met herfsttinten, nevelen en fraaie cirruswolken:
En eigenlijk waren er meer autombilisten dan fietsers...:
Ook de Alpen liggen er weer schitterend bij:
Het is zondag en dan trekt 'men' er ook graag met de auto op uit. Daarom was er zowel in de klim als in de afdaling redelijk veel gemotoriseerd verkeer. 'Gewone' automobilisten, 'sportieve' lieden met race ambities en erg veel motorrijders, voor wie de berg met z'n vele bochten een ware 'snoeptrommel' moet zijn...
Hier boven zou je haast denken dat het windjack wel uit kan blijven. Maar, vergeet niet dat het al 11 oktober is en het langs de noordhelling doorgaans een stuk frisser is dan aan de zuidzijde. Dus, jackje aan, kinband van de helm goed aantrekken, Rox weer starten, ketting naar 't buitenblad en dalen! De fotograaf van photoventoux heeft niet veel te doen, dus 'pakt' hij mij ook in de afdaling. Leuk!
Het eerste stuk van de afdaling verloopt wat 'haperend', want ik had mij tijdens de klim al voorgenomen om wat te gaan fotograferen. Anders blijft de herinnering alleen in je eigen geheugen voortbestaan en met een handjevol foto's kunnen anderen er ook nog een beetje van genieten
. Kijk maar eens naar 't herfstbos, de bergen van de Drôme en nog wat verder weg de Alpen.Op de hogere hellingen van de Ventoux is het volop herfst:
Op het gedeelte in het bos, voordat je bij de Mont Serein bent, rijd een Fransman met z'n grote Renault Scenic letterlijk midden op de smalle weg. Hij rijdt niet rechts, nee midden op de weg en hij schiet ook nog eens niet op. Maar ik kan er, vanwege de bochten, niet langs zonder risico's te nemen. De bestuurder kijkt kennelijk helemaal niet in z'n spiegels en is bang om netjes rechts te rijden. Daar lijkt het in elk geval wel op. Als er een recht stuk weg volgt en ik hem wil passeren, geeft hij gas en rijden we beiden even snel. Nog kan ik er niet langs en nog heeft hij mij niet gezien! Pas na de haarspeldbocht richting 't chalet kan ik passeren. In de verte komt er wel een tegenligger aan. Zodra ik ter hoogte van het portierraam van de Scenic ben, houdt de man in, terwijl de tegenligger het zekere voor het onzekere neemt en netjes wacht tot 'de fietser' zijn manoeuvre voltooid heeft.
Bij Chalet Liotard kijk je ook nog een heel eind de wereld in, doch dat is geen geschikte plek voor mooie plaatjes. Dan moet je misschien de Mont Serein even op. Voordat het nu echt steil wordt - ik wil natuurlijk ook wel een beetje 'leuk' dalen - stop ik toch nog een paar keer om wat foto's te maken.
Een nieuw wegdek, mooi weer, schitterende natuur, wat wil je nog meer?:
Na het schieten van het laatste plaatje komt er een man, met z'n MTB aan de hand, lopend omhoog. 'Est-ce que vous êtes en panne?' ('Hebt u pech?'), vraag ik. 'Non, mais c'est dur' ('Nee, maar het is zwaar'), antwoord de man. 'Mais c'est encore loin' ('Maar 't is nog ver'), zeg ik. 'Cinq kilomètres, c'est indiqué là-bas' ('Vijf km staat daar'), krijg ik te horen. Ja, vermoeidheid, dan zie je 't niet meer zo scherp. Hij moet nog bijna 8 km voordat hij boven is. Ik steek over, leg hem voorzichtig uit wat hij nog kan verwachten, waarbij ik het niet erger maak dan het is en probeer hem op te beuren. Dan krijg ik in een waterval van rap Frans te horen waarom hij nu met een MTB onderweg is, wat hij hiervoor allemaal al gedaan heeft en vooral dat het zwaar is. Het gaat mij allemaal net iets te snel, dus 'luister' ik geduldig. Er is toch geen speld tussen te krijgen
. Met een schouderklopje en hem sterkte wensend neem ik afscheid. Hij stapt maar weer op z'n mooie witte MTB met schijfremmen en ik zie dat hij een heel licht verzetje draait... De Mont Ventoux, 't is een venijnig beest...Voordat de 'echte' afdaling voor mij begint, moet ik de MTB-er (links) nog even moed inspreken:
Het nieuwe wegdek ken ik inmiddels van de vorige keer en 't is 'veilig', dus laat ik de fiets maar gaan. De Lynskey Peloton met Ritchey Comp vork en Campagnolo Zonda's blijkt een safe aanvoelende, stijve combinatie te zijn. Daar kun je wat mee. Niet dat ik de limieten op ga zoeken, maar het moet wel goed voelen, dat is duidelijk. Zonder mee te trappen, maar wel 'plat op het stuur', piekt de Rox op 76,7 km/u. Moet het sneller? Kan, maar dit is toch ook al rap? De 'Campa non-series' (Athena) skeleton remmen doen vlak voor de haarspeldbocht hun werk uitstekend en zijn zeer licht te bedienen. Ik ben er erg tevreden over.
In de bosjes, maar ook op de open plekken op de hellingen wordt druk gepicknicked. 't Is immers zondag en het is mooi weer. En als men niet aan het recreëren is, dan is men wel aan het jagen. Het seizoen is inmiddels geopend en er mag ook weer op zwijnen gejaagd worden. En Le Grimpeur slingert zich door de vele bochten richting Malaucène. Vooral de laatst bochten vragen om oplettendheid, want dat is een redelijk technisch stukje van de afdaling. Zoals gewoonlijk is het bij de horca van le Groseau ook weer gezellig druk, dus ook daar opletten. En zo komt het einde van deze leuke afdaling dan al weer in zicht.
Hier begint de bebouwde kom van Malaucène:
Zal ik nog even via de Dentelles de Montmirail wat extra kilometers maken, om zo op 4000 km year-to-date uit te komen? Even twijfel ik. Maar ik weet ook dat m'n vrouw, net als gisteren, graag nog een keertje buiten wil eten. Dan moet je al redelijk bijtijds 'aan tafel', anders is de zon verdwenen en is het minder aangenaam. Bovendien zit je dan ook snel met een 'koude hap'. Daarom laat ik 't maar bij een 'heen en terug', zodat ik op onze kampeerplek nog voldoende tijd heb om mijn verhaal te doen, te douchen en de fiets een beetje te 'poetsen'. Morgen, maandag, wordt waarschijnlijk een verregende dag, dat wordt dan binnen zitten en aan
't verslag werken. Na een ommetje rond het oude Malaucène wordt er dus koers gezet richting de D19. Voor de zoveelste keer 'neem' ik de Col de la Madeleine en geniet ik bij le Sablas ('buitenwijk' van Bédoin) van een laatste blik op de Ventoux. In Bedoin staat er nu 19 graden op de thermometer.
Nog één keer een plaatje van 'die berg':
(Bij de eerste huizen van Bédoin, als je uit de richting Malaucène komt)
Op Strava kun je 't lezen: 70,3 km, 2002 hm en 18,3 km/u gemiddeld. En de dag dat dit verslag geschreven wordt, maandag de 12e, regent het hier in 't zuidoosten. Er wordt ons zelfs voor vanmiddag en vanavond nog onweer beloofd
. Om er toch even uit te zijn en omdat hier binnen koken ook een beetje behelpen is, hebben we 'de keuken' van Bar-Restaurant de l'Observatoire maar weer met een bezoekje vereerd.Het hoofdgerecht van het Menu du Jour was vandaag onglet (longhaas). Schrik niet, dit is niet 'gebraden long' of ander 'eng' Frans spul, maar een soort biefstuk van de spier waarmee de longen van het rund bewogen worden. Het is in Nederland weinig bekend, maar 't is prima vlees. Le Grimpeur is helemaal geen echte liefhebber van vlees, in tegenstelling tot madame, doch ik moet zeggen dat ik in geen tijden zulk smakelijk en extreem mals vlees heb gegeten! Daarom blijf ik deze brasserie van harte aanbevelen. Je moet natuurlijk wel de Franse kaart kunnen lezen, want er zal ook wel eens iets geserveerd worden wat niet direct je voorkeur heeft. Maar dat is elders natuurlijk ook het geval. En het is leuk om te zien hoe het er in zo'n etablissement aan toe gaat, zeker nu de toeristen hier op de vingers van één hand te tellen zijn en je dus midden tussen de Fransen zit
. Opération Ventoux terminée, in elk geval voor wat 2015 betreft
.
