Zo stapte ik zondagochtend in de stromende regen op de fiets om vanuit Loosdrecht, waar het jaarlijkse bedrijfsuitje werd gehouden, naar huis in Gouda te fietsen. Ieder normaal mens zou lekker in de auto gestapt zijn en een training hebben overgeslagen, maar ik vond het nodig om toch te gaan fietsen. Gelukkig kon ik nog een andere gek vinden om met mij in de stromende regen weg te rijden. Binnen 100 meter waren we al tot op ons hemd toe nat. Dat ik fietsen in de regen had afgezworen vergat ik voor deze gelegenheid maar even.
Dat ik mijn eigen regel om niet meer in de regen te fietsen overtrad, daar werd ik wel vrij snel voor gestraft. Dit ritje eindigde al na 3 kilometer. Een inschattingsfoutje deed me op de stoep belanden waar ik met mijn voorwiel tussen de stoeptegels kwam. Eruit wippen lukte nog net zonder ernstig ten val te komen, maar de voorband was wel lek. Bij het vervangen van de binnenband bleek echter de buitenband een dusdanige scheur te hebben opgelopen, dat er niks anders op zat dan me op te laten pikken. Ruim een uur schuilen in een bushokje, terwijl je zeiknat bent, is dan niet waar je op zit te wachten.
Omdat ik slechts 3 kilometer had gefietst, had dat ook tot gevolg dat ik de calorieën die ik tijdens de BBQ van zaterdagavond en het ontbijt van zondagochtend tot mij genomen niet heb kunnen verbranden. Neem daarbij het heerlijke diner van zondagavond bij mijn schoonzus en Marmotte-gezel Saskia en op een of andere manier schoot ik toch iets in de stress. “Mag ik ook twee minimini kuren in één week doen?” was dat ook mijn whatsappje naar sportvastencoach Allard Schulenklopper. Zijn antwoord: “Waarom?” en de reactie van mijn vrouw : “Sla je niet een beetje door?” zette mij wel even aan het denken. Ik heb mijn doel al bereikt, voor het middel moet ik nu niet te ver doorslaan.
Tijd dus om even terug te kijken naar mijn make-over in 2004,  waarin ik ook over de schreef ging. Misschien niet in de voorbereiding, al was het trainingsschema van Adrie van Diemen toen niet misselijk, maar wel op de dag zelf. Die 3de juli had ik onder aan l’Alpe d’Huez moeten stoppen. Misschien was ik dan na die make-over niet zover teruggevallen. In ieder geval was mijn lichaam een stuk minder gesloopt en had het herstel waarschijnlijk geen jaar geduurd. De lichamelijke verandering die ik nu het afgelopen half jaar heb meegemaakt (ruim 37 kilo verminderen), is ook iets waaraan mijn lijf weer zal moeten wennen. Ik moet daar dan ook voorzichtig mee omgaan. Niet doorslaan om voor de Marmotte de 95 kilo nog te bereiken, maar ook zeker niet koste wat het kost de finish van de Marmotte te halen. Natuurlijk ga ik naar Frankrijk om hem uit te rijden, maar alleen als mijn lijf aangeeft dat het kan. Het gaat tenslotte om mijn gezondheid, een van de redenen waarom ik begonnen ben met afvallen.