In 2004 heeft Marcel Kruithof, toenmalig technische redacteur van Fiets, in onze eigen extreem make over zich in zes maanden voorbereid op de Marmotte. In 2012 is Marcel opnieuw van plan de zware cyclo in de Alpen te gaan rijden. Wekelijks vertelt hij over zijn belevenissen op weg naar 7 juli in: Extreem make over 2.0: 8 jaar en 30 kilo verder:Over drie weken is het achter de rug. Dan is de Marmotte 2012 voorbij. Ik weet niet of ik daar blij mee ben of dat het me beangstigd. Het feit dat de Marmotte is geweest, geeft waarschijnlijk wel een opluchting. Maar de gedachte dat het over drie weken al zover is, beangstigd me ook wel een beetje. Angstig waarvoor weet ik ook niet precies, maar hoe dichterbij het komt, hoe angstiger ik toch wel wordt. Ik heb er zelfs al een keertje slecht van geslapen.

Het is in ieder geval geen angst voor het onbekende. Tenslotte heb ik de Marmotte in 2004 al gereden. De route is daarna wel iets verandert, maar de beklimming van de Glandon is grotendeels hetzelfde als de klim naar de top van de Croix de Fer. De route heeft dus geen verassingen. Dus ook het stuk na de afdaling van de Telegraphe tot het bruggetje zou me niet meer voor de gek moeten kunnen houden. Hier loopt de weg namelijk gewoon 6 a 7 procent omhoog, maar zie je dat niet door de immense bergen links en rechts van je. Je hebt daar de hele tijd het idee dat je rem aanloopt. Pas als je op de brug terugkijkt zie je dat je best wel wat hoogtemeters hebt gemaakt.

Angstig voor mijn gewicht hoef ik ook niet te zijn. In 2004 gaf de weegschaal nog een gewicht met drie cijfers voor de komma aan. Inmiddels zit ik daar alweer een paar kilo onder en komt zelfs de 95 kilo inzicht. Oké, dat is nog niet het gewicht van een Columbiaans klimmertje, maar omhoog is elke kilo minder van wezenlijk belang. Bovendien als ik met 107 kilo de Marmotte kan rijden, dan moet het met ruim 10 kilo minder zeker lukken.

Aan het aantal trainingsuren zal het ook niet liggen. Want al is het in Nederland nog steeds niet echt zomer, op de teller staan al ruim 3500 kilometer buiten, naast alle uren die ik sportschool Den Edel nog heb gemaakt. Want ook al is binnen fietsen anders dan buiten kilometers, het heeft voor mij wel de basis gelegd waarop ik verder kon bouwen. En ook met het regenachtige weer van de laatste weken zijn binnen kilometers beter dan geen kilometers.

Druk, waar bijvoorbeeld het Nederlands elftal onder bezweek, heb ik ook niet. Tenslotte is de Marmotte het middel om mijn doel te bereiken. Het doel heb ik al bereikt, het middel is alleen maar een toetje. Dat was in 2004 ook wel anders. Toen was het doel de Marmotte. Verstandig was toen misschien geweest om onder aan L’Alpe d’Huez te stoppen en niet meer omhoog te rijden. Ik vond toen zelf echter dat ik niet onder aan de Alp kon stoppen en sleepte me nog 14 kilometer omhoog. Mocht ik dit jaar op een zelfde manier en met een zelfde gevoel aankomen in Bourg d’Oisans, dan neem ik echt genoegen met de Marmatton.

Misschien is het dan toch gewoon gezonde wedstrijd spanning. Ik weet namelijk hoe de route is en weer de moeilijke punten zitten, ik weet dat ik minder weeg dan in 2004, ik weet dat ik genoeg uren heb gemaakt en ik weet dat ik deze keer echt voor mijn plezier wil rijden. Met al deze wetenschap weet ik dus ook dat het finishen van de Marmotte dit jaar mogelijk moet zijn en dat hopelijk sneller dan de 12u35m in 2004 die mij de 4331ste plek opleverde. Misschien maakt dat me wel angstig. Tijd om deze angst om te zetten in positieve energie!