In 2004 heeft Marcel Kruithof, toenmalig technische redacteur van Fiets, in onze eigen extreem make over zich in zes maanden voorbereid op de Marmotte. In 2012 is Marcel opnieuw van plan de zware cyclo in de Alpen te gaan rijden. Wekelijks vertelt hij over zijn belevenissen op weg naar 7 juli in: Extreem make over 2.0: 8 jaar en 30 kilo verder:
Gaan week van fiets hoogtepunten deze week. Wat een drama weer. Sinds mijn laatste uurtje in de regen tijdens de Amstel Gold Race ben ik niet meer op gestapt. Regen, voorspelde regen, hagel, wind, onweer, alleen maar narigheid buiten. En zoals vorige week al gemeld, fiets ik eigenlijk niet meer buiten wanneer de hemel huilt. Sommige ‘fietsvrienden’ vinden dat doetjes gedrag, maar ik schaam me er niet voor.

Ik fiets niet als het regent, er hevige regen wordt voorspeld of de buienradar aankomende regenval voorspeld. Dat maakt het fietsleven er in april niet gemakkelijker op. Ik fiets de laatste tijd meer binnen dan buiten. Iets dat niet goed is vooral voor het duurvermogen. Maar of ik me daarover zorgen maak? Daar is mijn antwoord resoluut op. Nee. Niet meer en niet minder. Want ook al staat de 7de juli 2012 met rood in de agenda, de Marmotte is, zoals al eerder geschreven, een onderdeel om mijn doel te bereiken.

Natuurlijk hoop ik dat ik 7 juli in een blakende vorm aan het vertrek sta in Bourg-d’Oisans. Het op opnieuw rijden van de Marmotte staat echter in het teken van genieten. Dat is iets wat ik in 2004 totaal niet heb gedaan. Met oogkleppen op ben ik op de 3e juli toen door het Franse landschap gereden. Onderweg heb ik niks anders gezien dat het smeltende asfalt voor me en af en toe een
verdwaalde fietser die me moed in sprak. Ten minste zo is het in mijn herinnering. Natuurlijk reden er toen ook duizenden mensen mee, en zijn er maar weinig stukken waar je echt alleen fietst, maar niet in mijn gedachte.

Op de plek waar ik het in 2004 het zwaarste had, het ‘tussenstuk’ na de afdaling van de Col du Télégraphe en de echte klim van de Galibier, heb ik dan ook al mijn voorzorgsmaatregelen genomen. Vanaf zaterdag 7 juli heb ik daar een huisje gehuurd voor de week na de Marmotte. Mocht ik het daar al niet meer zien zitten, kan ik gewoon het huisje in en daarna een duik nemen in het zwembad. Alleen deze gedachte stelt mij al gerust. Natuurlijk weet ik ook wel, dat als ik eenmaal op de fiets zit, dan wil ik de rit afmaken. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Maar niets moet alles mag. Ik heb een ander doel!

Misschien wordt het grootste probleem wel dat ik mijn doel al heb bereikt voor de 7de juli. Ik heb de dubbele cijfers nu namelijk echt al in het zicht. Met nog tien weken te gaan staat de weegschaal namelijk nog maar 2,2 kilo verwijdert van de dubbele cijfers. Hoewel mijn sportvastencoach Allard overtuigd was dat het mogelijk was om voor de Marmotte al onder de 100 te wegen, heb ik dat lang niet willen geloven. Maar nu kan ook ik er niet echt meer omheen. Met minder dan 100 kilo aan de start staan, moet mogelijk zijn. Ik juich alleen niet te vroeg, als meervoudig afvaller weet ik dat dit juist heel gevaarlijk is. Daarom wil ik ook nog niet nadenken over een eventueel volgend doel.

Ik weet uiteraard ook wel dat als ik straks 100 kilo weeg, ik nog steeds niet licht ben. Dat zal ik waarschijnlijk ook wel nooit worden. Maar ik heb dan mijn doel bereikt. Dat is waar het om draait. En dat tijdens de Marmotte elke kilo minder mooi meegenomen is, weet ik ook. Maar de Marmotte is geen doel, maar een middel om mijn doel te bereiken. Tussen mij en mijn doel staat nog ‘slechts’ 2,2 kilo. Maar die 2,2 kilo moet ik eerst verslaan, voordat ik ook maar ergens anders over na wil denken!


!function(d,s,id){var js,fjs=d.getElementsByTagName(s)[0];if(!d.getElementById(id)){js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=”//platform.twitter.com/widgets.js”;fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}(document,”script”,”twitter-wjs”);