‘s Avonds zijn we uitgenodigd bij Funky’s, een boven Marcel’s kantoor gelegen restaurant annex cocktail-bar dat haar naam alle eer aandoet. In een werkelijk prachtige ambiance, modern klassiek jaren 70, genieten we van een heerlijke verse pizza. Prettige bijkomstigheid is dat de eigenaren van Belgische komaf zijn, zodat het eten geflankeerd wordt door een authentiek Belgisch fietsbiertje. Funky in het hoofd sluiten we de dag af.
De volgende ochtend voelt de beat in het hoofd allesbehalve funky. Marcel verwacht ons echter om negen uur bij de Penkenbahn, een gondellift die ons met fiets en al binnen tien minuten van 600 naar 1800 meter zal brengen. Deze hoogtemeters zijn via een prachtige klim ook fietsend te overbruggen maar omdat we vanmiddag op tijd terug naar Nederland willen afreizen is de lift een mooie tussenoplossing. Een kort verblijf heeft ook zo z’n voordelen.
Als we boven uit de Bahn stappen blijkt de mist niet slechts in ons hoofd te hangen. Of we staan nog met het hoofd in de wolken, dat kan ook. Veel tijd om daarover na te denken krijgen we echter niet want Marcel voert ons via een fikse klim nog verder omhoog. Al na enkele meters komen we er hard achter dat klimmen op deze hoogte van een andere orde is dan het gebruikelijke hupje naar de top van een Nederlandse vuilnisbelt. Onze longen klappen maximaal open om de fris-ijle lucht binnen te zuigen en het hart pompt in overtempo.
Ons hoofd vervloekt het laatste pilsje van gisteravond.
Gelukkig worden we vorstelijk beloond voor onze inspanningen. Na een laatste stijle keienstrook bereiken we de Wanglalm, met ruim 2100 meter het letterlijke hoogtepunt van ons verblijf. Juist op het moment dat we boven komen beginnen de wolken voorzichtig te wijken waardoor ons een doorkijk gegund wordt op de adembenemend mooie toppen die ons hier, zelfs op deze hoogte, als een arena omringen. Verse sneeuw schittert in de zon.
Kort houden we halt om van het uitzicht te genieten, dan mag de lock-out van de voordemper en het zadel in de daalstand. Voor ons ligt één lange afdaling naar Mayrhofen. Onderweg toont Marcel ons nog eens alles wat fietsen in Oostenrijk mooi kan maken. Jeep-brede grindpaden over glooiende alpenweiden, stijle stukken single-trail die het maximale van ons en onze fietsen vergen, een glibberig maar mooi graspad in een dennenbos, stukjes asfalt door kleine bergdorpjes om de vingers even te ontspannen, bruggetjes, watervallen en verse koeienvlaaien. Als adelaars in duikvlucht zeilen we tegen het middaguur Mayrhofen binnen.
Op een zonovergoten terras drinken we nog een laatste kop koffie tussen het Oostenrijkse kerkvolk en dan is het tijd om afscheid te nemen.Van Marcel, van Gasthof Zillertal, van Mayrhofen.Het is half twee als we met lichte weemoed de auto de snelweg richting Nederland opsturen. Acht uur hebben we om onbekommerd na te genieten en voor we Oostenrijk uit zijn hebben we de afspraak al gemaakt snel weer terug te keren.
Gekkenwerk, zo’n weekendje Oostenrijk? Natuurlijk.Maar is het niet juist dit soort gekkenwerk dat het leven de moeite waard maakt?
Mayrhofen biedt fietsers een prachtige en uitdagende omgeving; de mogelijkheden voor een tocht op de mountainbike of op de racefiets zijn haast eindeloos. Spanningzoekers kunnen hun hart ophalen op de diverse downhill parcoursen.
Gasthof Zillertal is een prettige accommodatie waar gastvrijheid met een hoofdletter G geschreven wordt. Sport staat er bovendien hoog in het vaandel; onze fietsen parkeerden we gewoon binnen.
Gids Marcel Liu tenslotte is een absolute aanrader. Met zijn gebiedskennis toont hij je plaatsen die anders gegarandeerd verborgen blijven en zijn enthousiasme werkt ronduit aanstekelijk. Met beleid daagt hij je uit je fysieke en mentale grenzen te verleggen.