Net als vorig jaar!  Het wordt langzaamaan een traditie. In plaats van een kerstkaart vind je de komende dagen hier onze overpeinzingen van 2009 en nieuwjaarswensen van de redactie van Fiets.

Dit is hem dan, Lieuwe op zijn nieuwe fiets. Een groene, een echte Amerikaanse Intense. Dat kan hij foutloos uitspreken, "Intens! Mijn nieuwe groene fiets!" Een stuk makkelijker dan de 12" ‘Pesialaist’ waarmee hij het tot vorige week moest doen. Niet dat Specialized opeens geen superstoere kinderfietsen meer maakt, maar hij heeft er al twee gehad, tijd voor wat nieuws, vond ik.

Okee, hij is nog een ietsiepietsie te groot, ik heb zadelpen en frame moeten verzagen omdat hij echt niet bij de pedalen kon. Maar hij had zo lang gewacht, sinds de Bike Motion waar hij hem uitzocht. Dus nog langer wachten, tot hij wel zelf kan opstappen zit er niet in; "Ik ben nog te klein voor lang wachten."
Geen nood, tegen de tijd dat we weer samen ’s avonds kunnen fietsen past hij vast perfect en ondertussen rijdt Lieuwe al harder dan ooit. Samen over de dijkjes, mijn zoon en ik, dat lijkt me wel wat!

Ik heb geluk met mijn gezin. Een vrouw die ook gek is op fietsen, we leerden elkaar op de fiets kennen, haar racefiets en mountainbike staan in een hoekje van de woonkamer. Een vader die op zaterdagochtend vrolijk aan het werk gaat; fietsen testen. Wat krijg je dan? Twee zoontjes voor wie een fiets net zo gewoon is als sesamstraat.

Geen wonder dat ook de jongste wil rijden. Karst was zó jaloers op de nieuwe fiets van zijn grote broer dat ik het zadel van Lieuwe’s oude loopfiets af heb gehaald, anders kan de kleinste niet bij de grond. En dus rolt hij nu, trots als een pauw, de straat op en neer.

Of ik ook trots ben? Natuurlijk, maar vooral blij! Dat ik bezig kan zijn met wat ik graag doe. Want om eerlijk te zijn, een baan als redacteur bij Fiets is alleen vol te houden als je he-le-maal gek bent op fietsen. En dat gaat me prima af.

En hoe blij ik ook ben met mijn jongens, stiekem heb ik vast een nieuw plan, een nieuwe missie.
Dat is wel nodig ook. De Transalp waar ik me een jaar geleden zo op verheugde verliep niet helemaal volgens plan. (Okee, het liep uit op een ramp. Op dag drie blesseerde ik me waardoor dag vier een martelgang was. Die vierde dag eindigde in het achterveld toen ik door een collega deelnemer onderuit werd gereden tijdens de eerste moeilijke afdaling van de dag. Het was na 10-en toen ik terug was in het kamp. Gelukkig hoefde ik mijn teammaatje niet uit te leggen dat ik niet verder kon, het gips om mijn linker arm liet daar geen twijfel over bestaan.)


Mijn nieuwe plan heet ‘Ńissan Titan Desert’ en als je wilt zien wat dat inhoudt bekijk dan het filmpje op Youtube.

Naar mijn goede voornemen hoeft niemand dan ook te raden; trainen! Vanaf 1 januari welteverstaan, de feestdagen zijn voor mijn gezin. Lekker met de jongens de straat op-en-neer crossen om moe en verkleumd op de bank te recupereren, heerlijk!

Mijn kerstwens voor iedereen: Delen wat je leuk vindt!

Tot volgend jaar!
Wouter