i-mac schreef: ↑02 nov 2020 08:43
Aangezien er in een bepaald topic uitvoerig over muziek wordt gepraat, is een eigen topic misschien geen slecht idee.
Muziek loopt bij mij parallel aan m'n fietshobby. Op m'n 13e m'n eerste racefiets maar in die periode kocht ik ook m'n eerste platen.
Aan muziek en de bijbehorende apparatuur heb ik ook meer uitgegeven dan aan de fietshobby
Ik heb de hele dag muziek aan behalve als ik hardloop, wandel of fiets. Als ik buiten ben wil ik buiten ook helemaal ervaren.
Ik heb echt een brede smaak en verken graag nieuwe of voor mij onbekende muziek. Net als met fietsen dat onbekende weggetje in. Ook als is het eens heel stevig rocky,
Over albums die dit jaar zijn verschenen die ik op vinyl heb gekocht heb ik een verhaaltjes geschreven.
Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways (19 juni 2020)
Bob levert met deze plaat een groot meesterwerk af.
Cadeautje van m’n dochter voor m’n verjaardag.
Met een paar nummers hadden we al kennis kunnen maken, maar nu een heus nieuw album van de grote meester.
Dylan heeft een onwaarschijnlijk omvangrijke catalogus. Zeker als we de officiële bootleg series mee gaan tellen.
Maar dit nieuwe album staat op zeker in de top 10 van de beste Dylan albums als het al niet een top 5 is.
Briljante albums als Blood On The Track en Blonde On Blonde steken boven alles uit. Maar met de andere albums uit de kopgroep zoals Desire, Highway 61 Revisited en Bringing It All Back Home kan dit nieuwe album prima concurreren.
Op deze nieuwe plaat zien we een Dylan als de ultieme tekstdichter. Enorme lappen tekst waar we de rest van ons leven wel zoet mee zijn om ze helemaal te doorgronden.
De muziek zelf is voor Dylan’s doen best wel heel erg Blues zonder dat hij de Rock en Folk helemaal los laat.
Opmerkelijk is het aantal bekenden dat in de songs voorkomt. Het is ondoenlijk om een ieder op te noemen.
Is dit Dylan’s briljante bundel met een afscheid aan een ieder die hem heeft geïnspireerd. Inspiratie kan ook negatief zijn want zonder hem te noemen kom ik volgens mij Trump ook ergens tegen.
Maar Beatles, Pacino, Julius Caesar, Mary Lou & Miss Pearl, Wolfman Jack, Nat King Cole, Jummy Reed, Charlie Parker, Zapruder, Sherman, Montgomery, Patton en persoonlijk vind ik leuk hoe hij Leon Russell erbij sleept.
In 1965 nam Dylan voor het album Highway 61 Revisited het nummer Desolation Row op. Daar komt de ene na de andere persoon langs maar Dylan is duidelijk in het laatste couplet:
All these people that you mention
Yes, I know them, they're quite lame
I had to rearrange their faces
And give them all another name
Dat is iets wat hij niet doet op dit nieuwe album. Hij bedoeld blijkbaar ieder die is wie hij is?
Briljant is dan ook het nummer “My Own Version Of You”
Heel veel bekende namen!
Wie een keer wil turven daag ik graag uit en dan twee totalen: directe namen die genoemd worden of indirect door een nadrukkelijke verwijzing.
Om de teksten voor dit album bij elkaar te creëren ben je echt de aller, aller, aller allergrootste muzikale tekstdichter.
Het album krijgt ook overal 5 sterren met een enkele 4,5 ster. Album kwam in vele landen ook op nummer 1. Onwaarschijnlijk dat zo’n oude man al die jonkies aftroeft.
Dylan mag van mij nog lang op onze planeet rondscharrellen, maar als dit z’n laatste album is dan kan ik daar meer dan vrede mee hebben.
Briljante teksten, heerlijk relax en warme muziek en schitterende hoes. Ook het label is schitterend en sluit aan bij het nummer waarin hij een ode brengt aan Jimmy Reed. Kan zo een label zijn van een oude 78 toeren Blues plaat.
Hulde!
Ga ik nu koffie drinken bij een maatje die altijd wel een plaat uit de kast trekt die ik nog niet ken. Ga daar normaal op de fiets heen maar...............regen! Is ook veel mooie muziek over gemaakt
